Σε συνθήκες μετάβασης από την παρακμή στην Αναγέννηση όπως αυτή που διανύουμε, κατάρρευσης του παλιού και ανάδειξης του νέου οι πολίτες δημιουργούν εργαστήρια σκέψης, Ακαδημίες τις έλεγαν κάποτε. Η γνώμη μου είναι την κίνηση σας να την μετασχηματίσετε σε ένα Καρνάγιο σκέψης. Στην Κέρκυρα δημιούργησαν μια ορχήστρα σκέψης.
Αυτή είναι η παράδοση τους. Το νέο που έρχεται πρέπει να αναδειχθεί σε συνθήκες ελευθερίας, λόγου, ορθού λόγου, Αγοράς, δημοκρατίας αυτοκαθορισμών. Η χώρα χρειάζεται τις αυθεντικές, φυσικές εκφράσεις και αντιπροσωπεύσεις χωρίς χειραγωγήσεις, επιβολές ατόμων από εξωελλαδικούς, εξωθεσμικούς και αδιαφανείς μηχανισμούς. Αυτό πληρώνει σήμερα. Δεν επιτρέπεται να το πληρώσει αύριο.Χωρίς μνήμη του μεταπολιτευτικού κύκλου, χωρίς μια πολιτική ερμηνεία με όρους ορθού λόγου δεν μπορεί να υπάρξει ορίζοντας, σχέδιο για το μέλλον. Αυτό λέει η ιστορία και η πολιτική επιστήμη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα ενός Καρνάγιου σκέψης που θέλει να είναι δημιουργικό, ωφέλιμο. Κανένα καθεστωτικό κόμμα μη κόμμα δεν ανοίγει αυτή την συζήτηση γιατί αυτό είναι το πεδίο της κατάργησης και της αποκάλυψης τους.
Όπως είναι συντηρητική και αθωωτική των δομών, των αντιλήψεων, των μηχανισμών και των ενοχών «μια φυγή προς τα εμπρός» χωρίς μνήμη, χωρίς αλήθεια δηλαδή. Το έγκλημα του μνημονίου δεν είναι στιγμιαίο είναι διαρκείας, έχει τις δομικές αιτίες του στην ανεπάρκεια και την ανευθυνότητα όλου του μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού, «των ελίτ».
Η αποσιωποίηση, η αθώωση των γενεσιουργών αιτιών και των ενόχων, αυτό που προτείνει ουσιαστικά πίσω από μια φλύαρη παραμυθιακού τύπου ρητορική είναι η συνέχεια και επανάληψη του μαρτυρίου του Σίσυφου με την πέτρα του χρέους. Ο Σίσυφος στην περίπτωση μας είναι ο Ελληνικός λαός και η Ελλάδα.
Η φυγή προς τα εμπρός χωρίς μνήμη, χωρίς πολιτική δηλαδή «ότι έγινε έγινε» αποσιωπά ότι η σημαντικότερη γενεσιουργός αιτία του χρέους είναι η συνάντηση της κακιστοκρατίας με την κλεπτοκρατία. Έτσι αντί η κλεπτοκρατία, η κάστα να υποχρεωθεί να επιστρέψει τα κλεμμένα – το μιζοχρέος – το χρέος καλούνται να πληρώσουν οι αμέτοχοι σε αυτό, οι Ελληνικοί τόποι, οι προσδοκίες τους Έθνους μας.
Αυτό που είναι στην ημερήσια διάταξη της Ελληνικής Πολιτικής Αγοράς είναι η δημιουργία ενός κινήματος Αντιδιαφθοράς και όχι η αθώωση, η ατιμωρησία των ενόχων, των μιζοκομμάτων με ρητορείες φονταμεταλιστικού αποπροσανατολιστικού και παραμυθιακού τύπου. Αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με την ταυτότητα μας που οικοδομείται επάνω στον ορθό λόγο. Ταιριάζει στους Ασιάτες, στους ολοκληρωτισμούς όχι στους Έλληνες και τις Δημοκρατίες.
Ένα κίνημα αντιδιαφθοράς μπορεί να υπερασπίσει μια ανοχύρωτη χώρα, μια μπλοκαρισμένη δημοκρατία από την ληστρική επίθεση του πλέον βάρβαρου εκφυλισμένου και καταστροφικού κεφαλαίου του χρηματιστικού.
Η Κλεπτοκρατία δεν μπορεί να υπερασπισθεί τα Εθνικά συμφέροντα. Η κλεπτοκρατία είναι η κερκόπορτα, ο μηχανισμός άλωσης της χώρας. Την πλέον κρίσιμη στιγμή η χώρα βρέθηκε με μια επιβεβλημένη, διορισμένη στους θεσμούς κακιστοκρατία. Διορίσθηκαν δεν εκλέχθηκαν.
Είναι γνωστό ότι επιμένω στο ζήτημα της ανάπτυξης μιας αυτόχθονης, πολιτικής και αναπτυξιακής παιδείας. Η χώρα οδηγήθηκε σε μια ιστορικού τύπου ήττα γιατί απουσίαζε αυτή η θεμελίωσης παράμετρος. Η διανοητική και πολιτική παραγωγή των καθεστωτικών κομμάτων μη κομμάτων ήταν και παραμένει ανύπαρκτη.
Κυριάρχησε η ψεύτικη συνείδηση, η βλακεία, η πνευματική οκνηρία, η διανοητική κλοπή, η σύγχυση. Δεν έχουν να επιδείξουν έναν τομέα δημιουργίας διανοητικής και πρακτικής.
Ακόμη όμως και στις προβαλλόμενες, παρουσιαζόμενες, αυτοπροβαλλόμενες εναλλακτικές κινήσεις, ομάδες δεν διακρίνει κανείς επεξεργασμένες ιδέες, ιδέες οδηγούς, σχέδιο, πρόταση. Πολύ περισσότερο δεν διακρίνει την συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας παραγωγής μιας νέας πολιτικής και αναπτυξιακής παιδείας.
Όταν η πολιτική δεν είναι έκφραση μιας παιδείας, μιας νέας διήγησης τότε καταλήγει σε αυτοαναφορά, σε μηχανισμούς αλλοτρίωσης της Δημοκρατίας, σε πολιτικαντισμό, στην πολιτική ως εμπαιγμό, ως απάτη. Γράφω στο τελευταίο μου βιβλίο για αυτό.
Με τον προηγούμενο, υπαρκτό θεωρητικό εξοπλισμό όχι μόνον των καθεστωτικών αλλά και των εναλλακτικών λεγόμενων ομάδων το ιστορικό προϊόν που μπορεί να παραχθεί και προκύψει είναι μια νέα ιστορική ήττα. Αυτές οι δυνάμεις θα κάνουν τα ίδια πράγματα που έγιναν στην μεταπολίτευση και μας οδήγησαν εδώ. Τότε στο τέλος του νέου κύκλου θα ζήσουμε πάλι την πολιτική ως τεθλιμμένο, υποκριτικό, παρακμιακό επίλογο.
Η πολιτική όμως ως παιδεία, ως ανώτερη τέχνη είναι πρόβλεψη, πρόλογος και όχι ανήθικος επίλογος. Σας προειδοποίησα πολλές όχι μόνο σε επίπεδο λόγων αλλά κυρίως πράξης. Αυτό λέει η μεταπολιτευτική ιστορία. Σας προειδοποιώ και τώρα.
Η δημιουργία ενός Καρνάγιου σκέψης στην Ανάβυσσο πρέπει να ταυτίζεται με αυτό το ιστορικό αίτημα της επιστροφής της πολιτικής ως παιδεία, ως πρόταση, ως δημόσια ευθύνη και ηθική. Οτιδήποτε άλλο είναι άχρηστο και αλλοτριωτικό αντί να είναι ωφέλιμο και απελευθερωτικό.
Οι λαοί που θέλουν να έχουν μέλλον πρέπει να διδάσκονται από τα λάθη τους.
*Από την ομιλία του στην Ανάβυσσο
Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη polis-agora.blogspot.com