Η τροχιά όμως της Γης, δεν είναι ελλειπτική, αλλά ουσιαστικά κυκλική. Ετσι, κανείς δεν σταματάει, απλώς η Γη γέρνει στον άξονά της. Δηλαδή δεν γέρνει, αλλά παρουσιάζει άλλη πλευρά της στον Ηλιο. Δηλαδή ο Ηλιος βλέπει περισσότερο το πάνω μέρος της Γης και λιγότερο το κάτω. Παρόλο που η Γη, αφού είναι σφαιρική, δεν μπορεί να έχει πάνω και κάτω.
Στις 21 Ιουνίου είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και τότε αρχίζει το καλοκαίρι. Είναι το μεσοκαλόκαιρο (midsummer). Το καλοκαίρι αρχίζει στις αρχές Μαΐου. Οι τρεις μήνες του καλοκαιριού είναι ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Οι καλοκαιρινές διακοπές του σχολείου είναι το Φεβρουάριο.
Καλά πάμε, ε; Eίναι να μη χάνεις το μπούσουλα; Το τι ακριβώς συμβαίνει, από αστρονομική άποψη, δεν θα κάτσω να σάς το αναλύσω εδώ, ξέρω ότι θα με πάρετε με τις πέτρες. Αν, σώνει και καλά θέλετε να μάθετε πως δουλεύει αυτό το σκηνικό - είναι στην πραγματικότητα πολύ απλό - δείτε μερικά sites, υπάρχουν εξαιρετικά, πάνω στο θέμα. Να, σαν μια αρχή σάς προτείνω μια σελίδα στη Wikipedia.
Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, είναι απ'τη μια, η εξέλιξη της γνώσης που έχει ο Ανθρωπος, πάνω στα φυσικά φαινόμενα και απ την άλλη, η παράλληλη προσαρμογή της καθημερινής ζωής του, σε σχέση με αυτά. Και ακόμα περισσότερο, οι διαφορετικές απόψεις για τα ίδια φαινόμενα, ανάλογα με την ιδιαιτερότητα του καθενός. Είναι δηλαδή η ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στα φαινόμενα, εκτός από επιστημονικό, σε μεγάλο βαθμό και θέμα πολιτιστικό.
Για παράδειγμα. Στην Ιρλανδία που επηρεάζεται από το Gulf Stream, το καλοκαίρι θεωρείται ότι αρχίζει την 1η Μαΐου. Στις βόρειες χώρες, όπου το καλοκαίρι μετριέται περισσότερο με το φως και λιγότερο με τη ζέστη, η 21 Ιουνίου - μεγαλύτερη μέρα - είναι η μέση του καλοκαιριού. Στο νότο, όπου το φαινόμενο της διάρκειας της ημέρας είναι λιγότερο αισθητό, καλοκαίρι θεωρείται η εποχή της μεγαλύτερης ζέστης. Κι επειδή το να θερμανθεί το περιβάλλον παίρνει κάποιο χρόνο, η περισσότερη ζέστη εμφανίζεται αργότερα από την μεγαλύτερη μέρα, κοντά στον Αύγουστο.
Ο Ανθρωπος όμως, από την εποχή του Big Bang, ή και πιο πριν, παρατήρησε αυτό το φαινόμενο της μεγαλύτερης μέρας και γρήγορα το συνδύασε με τα φαινόμενα της ζωής. Ετσι, όπως με την Ανοιξη που είναι η ετήσια αναγέννηση της φύσης και των ζώων (και μαζί και του ανθρώπου), και το θερινό ηλιοστάσιο έπαιξε πάντα σημαντικό ρόλο στο ομαδικό φαντασίωμα. Η πιο μεγάλη μέρα είναι σαν την πιο μεγάλη ζωή.
Ο Ανθρωπος δάμασε και χρησιμοποίησε τη φωτιά. Μ'αυτό σαν μέσο και σαν όπλο, εξελίσσεται. Είναι συμβολικά το πιο δυναμικό στοιχείο στην ιστορία του. Το θεωρεί προσωπική του κατάκτηση απέναντι στη Φύση. Ευνόητο είναι λοιπόν που πάντα η φωτιά ήταν κεντρικό στοιχείο στις γιορτές.
Για το λόγο αυτό, αλλά και γιατί σχετίζεται και με το φως και τον Ηλιο, η φωτιά είναι το κεντρικό στοιχείο της γιορτής του ηλιοστάσιου. Πολύ περισσότερο βέβαια στους βόρειους λαούς, αλλά και σε μας τους νοτιότερους, η μέρα αυτή, πάντα γιορταζόταν και γιορτάζεται με τη φωτιά. Δεν έχει χαθεί, δεν έχει σβήσει, κάθε χρόνο, αυτή η πανάρχαια - παγανιστική θα έλεγαν κάποιοι - γιορτή ξαναζεί. Σ'ελαφρά διαφορετική ημερομηνία, κουκουλωμένη το χριστιανικό μανδύα, μα πάντα λαμπρή η γιορτή του Ιούνη - Αη-Γιαννιού.