Την Τετάρτη 1 του Ιούνη πραγματοποιήθηκε
στη πλατεία της Φλώρινας μια από της μαζικότερες συγκεντρώσεις των
τελευταίων ετών. Εκατοντάδες πολίτες ανταποκρίθηκαν στο τρίτο και
αποτελεσματικότερο κάλεσμα των «αγανακτισμένων πολιτών» της Φλώρινας.
Ελάχιστες ανάλογες περιπτώσεις μπορώ να θυμηθώ. Τις αντιπολεμικές του
2003, την πανεργατική του Μάη του 2010, τη συγκέντρωση για το τρένο… Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι την προσεχή Κυριακή (το σημείωμα αυτό γράφεται το Σάββατο) ακόμα περισσότεροι θα είναι παρόντες στη συγκέντρωση στην πλατεία όπως και σε όλη την Ελλάδα.
Φίλος μου, πριν μια βδομάδα μου απευθύνθηκε λέγοντας «σε προσκαλώ στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων στη Φλώρινα…» Πριν προλάβω να απαντήσω ότι φυσικά και θα ήθελα να είμαι εκεί κάτι απέσπασε την προσοχή μας και ο διάλογος έμεινε μισός. Στη συνέχεια το κάλεσμα επαναλήφθηκε αλλά συνοδευόμενο από όρους: θα έρθεις αλλά μόνος σου, δεν θα αναφέρεις την πολιτική σου ταυτότητα, θα αφήσεις την ιδεολογία σου μακριά, δεν θα μοιράσεις φυλλάδια και …καλύτερα να μη μιλήσεις κιόλας. Σεβόμενος το αναντίρρητο δικαίωμα μιας συλλογικότητας να καθορίζει το πλαίσιο αποδοχής μιας κινητοποίησης και μη βρίσκοντας κάποιο πρακτικό τρόπο (που να μη βλάπτει την ψυχική και σωματική υγεία) να αφήσω τον μισό Καραντζίδη κάπου και να φέρω μαζί μου τον άλλο μισό, τελικά αναγκάστηκα να μην έρθω, παρότι προέτρεψα όσους φίλους με ρώτησαν να συμμετάσχουν αν και ταυτόχρονα εξέθεσα και τις δικές μου απόψεις. Βέβαια άλλοι – πιο καπάτσοι προφανώς – μπόρεσαν και έκαναν την εσωτερική αυτή διαίρεση που εγώ δεν κατάφερα.
Επειδή πάντως πολλοί με αυτούς που μίλησα γι αυτό το θέμα, έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον και με προέτρεψαν να θέσω τελικά με κάποιον τρόπο τις σκέψεις αυτές στη βάσανο της δημοσιότητας, θέλησα να τις βάλω σε μια σειρά και να τις τοποθετήσω στο χαρτί (έστω σε ψηφιακή μορφή μέρες που είναι).
Μια πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με τη σαφή διάθεση αποκλεισμού εκ των προτέρων απόψεων που εξακολουθούν να θεωρούν ότι κύριο ζητούμενο παραμένει η οργανωμένη δράση. Θεωρώ ακατανόητο να «νομιμοποιείται» το σύνθημα «να καεί να καεί το μπ…λο η Βουλή» ή «κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» (συνθήματα βέβαια που δεν γεννήθηκαν τώρα και θα είχε ένα ενδιαφέρον να ψάξει κανείς τις ρίζες τους) αλλά αντίθετα να μη μου αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα να πω ότι κατά την δική μου άποψη μόνο αν όλη αυτή η αφθόρμητη αγανάκτηση συνδεθεί με την οργανωμένη πάλη μαζί με τα ταξικά συνδικάτα και τις συσπειρώσεις στους χώρους δουλειάς μπορεί να υπάρξουν αποτελέσματα. Και ας μειοψηφήσω βρε αδελφέ, ας μείνω μόνος, ας γιουχαϊστώ στην τελική! Να με αφήσεις όμως να το πω, εγώ με την ιδιότητα μου (ας μη ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος είναι το άθροισμα των κοινωνικών του σχέσεων) χωρίς να υποχρεώνομαι να φορέσω φερετζέ.
Επειδή κάποιοι είπαν ότι αυτό θα ήταν καπέλωμα ας το ξεκαθαρίσουμε πριν οι λέξεις χάσουν το νόημά τους. Καπέλωμα δεν είναι το να έρθω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος και να πω ανοιχτά τι είμαι και τι προτείνω ούτε να δηλώσω ότι ταυτίζομαι με κάποιον φορέα ή είμαι μέλος κόμματος. Καπέλωμα θα ήταν να παρουσιαστώ ως δήθεν μεμονωμένο άτομο, ότι έχω απεκδυθεί από ιδεολογίες, πολιτικές ταυτότητες, κόμματα και έτσι «καθαρμένος» να προσπαθήσω, ίσως και καθ υπόδειξη (ρίξτε μια ματιά σε διάφορα πολιτικά – κομματικά σάιτ) να περάσω αυτές ακριβώς τις θέσεις στον κόσμο. Ήδη κόμματα και ομάδες καλούν σε συμμετοχή με τις θέσεις τους αλλά χωρίς τα διακριτικά τους.
Α, δεν «καπελώνουν» μόνο τα κόμματα! Το ίδιο μπορούν να κάνουν και πολλά άλλα συμφέροντα (με την καλή ή κακή έννοια). Ας σκεφτούμε την πρεμούρα των ΜΜΕ που ανήκουν σε μεγαλοκατασκευαστές (πχ Έθνος, Αντ1), εφοπλιστές (πχ ΣΚΑΙ), βιομηχάνους (πχ ΣΤΑΡ) κτλ όχι απλά να προβάλουν το νέο κίνημα (αυτό θα ήταν και κατάκτηση) αλλά τελικά και να το καθοδηγήσουν. Μια διαφορά από τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο είναι και αυτή – εκεί οι κινητοποιήσεις δεν μεταδόθηκαν «ζωντανά» από κανένα star ή skai.
To σύνθημα «μακριά από κόμματα» γίνεται τις τελευταίες μέρες προτροπή: «Να παραμείνετε μακριά από κόμματα» και συνοδεύεται και από το σχιζοφρενικό «και μακριά από ιδεολογίες»! Γιατί τόσο άγχος; Πού θα μπορούσαν να προσεγγίσουν όλοι αυτοί οι οργισμένοι συμπολίτες μας; Στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία; Δεν το νομίζω. Τι έγινε και αυτοί που εξυμνούσαν τη βία του Δεκέμβρη και κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ για παρελάσεις τώρα ομνύουν στον ειρηνικό και ακομμάτιστο χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Πού είδαν ότι θα μπορούσε να οδηγήσει η δίκαιη οργή;
Ας μιλήσουν και οι γνωστοί πρωταγωνιστές: Ο πολύς κ. Πάγκαλος πριν πει την γνωστή ανοησία για τα «κλικ» και τα “like” είπε και κάτι άλλο μιλώντας στον ραδιοσταθμό φλας (26/5): «οι διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων δεν ενοχλούν κανέναν γιατί γίνονται το βράδυ από ανθρώπους που εργάζονται τη μέρα, …(αντίθετα)οι διαδηλώσεις που οργανώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, οι 500 διαδηλώσεις που οργανώνει το χρόνο, είναι διαδηλώσεις οι οποίες ξεπερνάνε αν θέλετε το στόχο της επίδειξης φρονημάτων. Έχουν σκοπό να τιμωρήσουν, έχουν σκοπό να ενοχλήσουν, να δείξουν ότι αυτό που διεκδικούν οι διαδηλούντες πρέπει να γίνει διότι αλλιώς θα υφιστάμεθα αυτά που υφιστάμεθα. Είναι μια πράξη διεκδίκησης εξουσίας μέσα από τη δράση πολύ μικρού αριθμού ανθρώπων. Δεν ξέρω αν είναι τελείως παραδεκτό». Αυτή η δήλωση όμως δεν γνωστοποιήθηκε, δεν σχολιάστηκε, δεν προκάλεσε κύματα οργής κατά του κ. Αντιπροέδρου. Από κοντά ο Πεταλωτής (πριν γίνει δέκτης επιθέσεων) «Εγώ πιστεύω και φυσικά θεωρώ ότι αυτό που γίνεται, στο βαθμό που είναι αυθόρμητο βέβαια, δείχνει πραγματικά ποιες είναι οι ανάγκες του κόσμου σήμερα. Πρόκειται για έκφραση αγωνίας των πολιτών και δεν φοβόμαστε από τα κινήματα τους, όταν δεν καπελώνονται από κομματικές ταμπέλες». Άρα εξ αντιδιαστολής η κυβέρνηση φοβάται τα κινήματα των πολιτών αν συσπειρωθούν σε κόμματα; Και ο τελικός τιμητής των πάντων Πρετεντέρης επιχαίρει (ΝΕΑ 27-5): «κυρίως, απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόµη κι η διαµαρτυρία ή η αµφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ…». Μετά έσπευσε και αυτός να νουθετήσει τους «αγανακτισμένους» ώστε να μη ξεφεύγουν από τα όρια (που εξ αρχής τέθηκαν «μακριά από τη βία» και ο ίδιος προμοτάρει. Μήπως τελικά και το να γίνεται πλέον μια κινητοποίηση κατά 90% «ενάντια στα κόμματα» και 10% ενάντια στο μνημόνιο είναι και αυτό καπέλωμα;
Κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι η αδόκιμη αυταρέσκεια του «επιτέλους ξυπνήσαμε». Στην Ελλάδα – σε αντίθεση με την Ισπανία και άλλες χώρες – δεν κάτσαμε στα αβγά μας. Δεκάδες γενικές απεργίες πραγματοποιήθηκαν, κυρίως με πρωτοβουλία ή πίεση του ΠΑΜΕ. Τουλάχιστον σε τρεις πανεργατικές συγκεντρώσεις μετείχαν σε κάθε μια πάνω από 200.000 εργαζόμενοι, όπως ομολόγησαν τα ίδια ΜΜΕ (που τις εξαφάνισαν δείχνοντας μόνο τους «γνωστούς αγνώστους», που τώρα αυγαταίνουν τους συγκεντρωθέντες), είχαμε συγκρούσεις , καταλήψεις! Τώρα λοιπόν ξυπνήσαμε όλοι; Η εργατική τάξη στην Ελλάδα βγήκε στον δρόμο, απείργησε, έχασε μεροκάματα, έκανε θυσίες. Ένα μόνο μικρό παράδειγμα από τον μικρόκοσμο της Φλώρινας. Για πρώτη φορά λίγες κοπέλες, εργαζόμενες σε σούπερ μάρκετ, ξεπέρασαν τις αναστολές τους, τους φόβους τους, την τρομοκρατία της απόλυσης και έκαναν απεργία! Το κατάστημα έκλεισε. Το ίδιο και άλλες από κατάστημα τηλεφωνίας! Βγήκαν στο δρόμο και στάθηκαν, σεμνά αλλά αποφασιστικά, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Δεν έχει σημασία αν ήταν μια χούφτα. Είναι ποτέ δυνατόν αυτές οι κοπέλες να λοιδορούνται ως βολεμένες από αυτούς που καθ ομολογία τους μέχρι προχθές ήταν «κοιμισμένοι»; Τούτες οι γυναίκες την ώρα που ανακοίνωσαν στο αφεντικό τους ότι θα απεργήσουν ήδη ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ! Και τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μυριάδες.
Οι καιροί δεν περιμένουν. Σε μια βδομάδα ψηφίζεται το «Μεσοπρόθεσμο», περνούν νέα βάρβαρα μέτρα. Οι εργαζόμενοι θα βγουν στον δρόμο με όποιον τρόπο επιλέξουν. Κύρια, πιστεύω, συμπαρατασσόμενοι με τις ταξικές δυνάμεις. Η οργή που εκφράζεται στο δρόμο και την πλατεία θα έπρεπε να πάρει μορφή. Να πάρει θέση για τις ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο, τους συμβασιούχους, τις απολύσεις, τις επιχειρησιακές συμβάσεις, τους μισθούς των 590 €, την άγρια φορολόγηση. Καλώς ή καλώς αυτό διακυβεύεται τις αμέσως επόμενες μέρες και όχι αν οι βουλευτές γίνουν 200 (για να βγούμε την επομένη να διαμαρτυρόμαστε για την υποβάθμιση της Φλώρινας σε μονοεδρική). Να θυμίσω ότι το ΚΚΕ εδώ και πάνω από χρόνο έχει καταθέσει πρόταση νόμου για την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων και την μη καταβολή αμοιβών για τις Επιτροπές (αμοιβές που ούτως ή άλλως οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν εισπράττουν) αλλά και την κατάργηση της χωριστής ασφάλισης. Η κυβερνητική πλειοψηφία αρνείται να το φέρει στην ολομέλεια.
Φοβάμαι ότι κάποιοι, μέρες που έρχονται, θα θελήσουν να παρουσιάσουν και στρέψουν το «κίνημα των αγανακτισμένων» αντιπαραθετικά προς τον αγώνα των συνδικάτων και ειδικά του ΠΑΜΕ. Ξέρουμε όλοι καλά ποιον εξυπηρετεί κάτι τέτοιο. Σήμερα και αύριο όλα τα ΜΜΕ καλούν τον κόσμο να συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις, αύριο βράδυ θα συναγωνίζονται ποιος θα δώσει το μεγαλύτερο αριθμό συμμετεχόντων (ήδη το MEGA διορθώνει το «ατόπημά» του) και παράλληλα τις συμβουλές τους για τον χαρακτήρα του κινήματος. Μα, το ΣΚΑΙ που τώρα μεταδίδει Live κάθε βράδυ από το διαδίκτυο τις συγκεντρώσεις δεν ήταν αυτό που απέλυσε τον Χατζηστεφάνου, δημιουργό του deptocracy; Μεθαύριο θα διαφημίζουν την αποχή και την άρνηση.
Είμαι σίγουρος ότι με πολλούς από τους μετέχοντες του «κινήματος των αγανακτισμένων» θα βρεθούμε σύντομα μαζί και σε άλλους αγώνες. Θα περπατήσουν – με τις ιδιαιτερότητές τους - μαζί με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Δεν φοβόμαστε άλλα αντίθετα χαιρόμαστε για την έκφραση της οργής και της αγανάκτησης. Δεν θα τρέξουμε όμως να χαϊδέψουμε αυτιά ούτε μόνο για να εισπράξουμε μεταμφιεσμένοι ένα μερίδιο που δεν μας αναλογεί. Θα ήταν αναξιοπρεπές. Ο κόσμος έχει δίκιο να βγαίνει στους δρόμους. Στο χέρι του είναι να μην αφήσει την οργή να σκορπίσει στους πέντε ανέμους. Να διεκδικήσει καλύτερους μισθούς, να αποτρέψει απολύσεις, να σταματήσει το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, να χτυπήσει το θηρίο στην καρδιά του, τα μεγάλα επιχειρηματικά μονοπώλια και να μην περιοριστεί στο πολιτικό προσωπικό τους. Να θέσει τελικά τους όρους για την δική του εξουσία. Μια πρώτη αρχή ας είναι η μεγάλη και συνειδητή συμμετοχή στην γενική απεργία της 15 Ιούνη ή όποτε ψηφιστεί το νέο πακέτο μέτρων.
Έτσι ίσως αποκτά περιεχόμενο και το εκλογικό σύνθημα της Λαϊκής Συσπείρωσης: ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΣΟΥ ΔΥΝΑΜΗ
Σάββατο, 4 Ιούνη
Βασίλης Καραντζίδης
ΠΗΓΗ:ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑ