Η παρακάτω είδηση είναι λίγο παλιά, αλλά διατηρεί την τοπική επικαιρότητά της λόγω «παράλληλων βίων»: Η Ελλάδα προσφεύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να MHN εισπράξει Η ιστορία έχει περιληπτικά ως εξής: Η «Ελληνικός Χρυσός» το 2003 αγόρασε από το κράτος τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στη Χαλκιδική σε πολύ χαμηλή τιμή, κατώτερη της πραγματικής αξίας, γεγονός που θεωρείται κρυφή επιδότηση της εταιρείας κατά παράβαση των κανόνων της EE περί κρατικών ενισχύσεων.
Δεν πλήρωσε επίσης δραχμή για τα μεταλλευτικά δικαιώματα στο Ελληνικό Δημόσιο, με σύμφωνη μάλιστα γνώμη του τελευταίου ! (Σάμπως ήταν η πρώτη αποικιακή σύμβαση που υπέγραφαν οι κυβερνώντες κάθε χρώματος…).
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λοιπόν προχώρησε στην απόφαση αυτή, κρίνοντας ότι το τίμημα των 11 εκ. ευρώ που δόθηκε στο ελληνικό κράτος για την αγορά των μεταλλείων ήταν εξαιρετικά χαμηλό και ισοδυναμούσε με παράνομη κρατική ενίσχυση. Μάλιστα τα 11 εκ. δεν πήγαν καν στα κρατικά ταμεία, αλλά στην προηγούμενη εταιρεία, την TVX !!
Η κρυφή ενίσχυση υπολογίστηκε από την Επιτροπή στα 15,4 εκ. ευρώ, ποσό το οποίο πρέπει η «Ελληνικός Χρυσός» να επιστρέψει στο Ελληνικό Δημόσιο. Κατά αυτής της απόφασης προσέφυγε η Ελλάδα (!!), που ούτε τα 11 εκ. του τιμήματος πήρε, ούτε τα 15,4 εκατ. επιθυμεί να εισπράξει ! (Μας περισσεύουν βλέπετε πολλά αυτή την περίοδο …)
Η είδηση με αναλυτικές λεπτομέρειες αναφέρεται στο site του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων , το οποίο έχει στο ενεργητικό του έναν συνεπή αγώνα εναντίον των χρυσορυχείων και κάθε παράνομης εξορυκτικής δραστηριότητας.
Τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με την περιοχή μας και συγκεκριμένα με το λιγνιτικό λεκανοπέδιο ? Απόλυτη. Η ΔΕΗ εδώ και 60 χρόνια εκμεταλλεύεται το λιγνίτη τσάμπα. Απολαμβάνει μια παράνομη κρατική επιδότηση, την οποία μοιράζονται πλέον και οι ιδιώτες μέτοχοι της ΔΕΗ ΑΕ.. Δηλαδή λιγνίτης “duty free” ! Το 2006 η Κυβέρνηση της ΝΔ νομοθέτησε την καταβολή ενός εύλογου τιμήματος για τα μεταλλευτικά δικαιώματα (ως «ειδικό φόρο κατανάλωσης λιγνίτη»), αλλά μέσα σε ένα πεντάμηνο η ίδια κυβέρνηση της ΝΔ απέσυρε το ΔΙΚΟ ΤΗΣ νόμο (Ν.3483/2006) με σύμφωνη γνώμη ΟΛΩΝ σχεδόν των κομμάτων !! Άτακτη – και διακομματική –υποχώρηση… Κανείς δεν είπε όχι. Δήμαρχοι, νομάρχες, τοπικοί βουλευτές, συνδικαλιστές, δεν είχαν το σθένος να εναντιωθούν σε ένα ακόμη «δωράκι» προς την ημι-ιδιωτική ΔΕΗ. Το ελληνικό δημόσιο έχασε (και συνεχίζει να χάνει) την ευκαιρία να βάζει στο ταμείο του κάθε χρόνο πάνω από 100 εκ. ευρώ (ή 0,3 € / GJ).
Ποια στάση θα έπρεπε να τηρήσουν εδώ και χρόνια οι τοπικοί μας αιρετοί εκπρόσωποι για να φανούν αντάξιοι (και όχι ανάξιοι) της εμπιστοσύνης μας ? Προφανώς όφειλαν να πιέζουν για τη θεσμοθέτηση του φόρου και την επένδυση του (κατά το μεγαλύτερο ποσοστό) σε έργα της μεταλιγνιτικής περιόδου. Και στην περίπτωση που η ελληνική Πολιτεία εκώφευε, θα έπρεπε να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (μέσω της ΕΕ), ώστε η ΔΕΗ να αναγκασθεί να πληρώσει (όπως η «Ελληνικός Χρυσός»). Δυστυχώς δεν το έπραξαν. Βλέπετε, παρά τις όποιες διαμάχες και κραυγές, οι καλές σχέσεις με τη ΔΕΗ και όσους τη λυμαίνονται ήταν μόνιμη στρατηγική του τοπικού πολιτικού προσωπικού και του πελατειακού κράτους που συντηρούσαν.
Μόλις τελευταία οι δήμαρχοι των ενεργειακών δήμων έκαναν μισό βήμα (κι αυτό .. μετέωρο), για το φόρο λιγνίτη. Με αφορμή την προσωρινή καθιέρωση του «ειδικού λιγνιτικού τέλους» από την κυβέρνηση για ένα χρόνο (προκειμένου να καλυφθεί μερικώς το έλλειμμα του ΔΕΣΜΗΕ) δήλωσαν ότι «είναι μεν κατά του τέλους», αλλά αν ψηφιστεί να το εισπράττουν οι Δήμοι ! Από τη μια δηλαδή ξορκίζουν και πάλι το λιγνιτικό φόρο, γιατί δε θέλουν να χάσουν την πρόσβαση στη ΔΕΗ και τους διαδρόμους του ρουσφετιού, κι από την άλλη βλέπουν τα άδεια τους ταμεία και ορέγονται το χρήμα από το φόρο (55 εκ.€ ή 2€/MWh). Τουτέστιν «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» ! Το πρέπον θα ήταν ή να απορρίψουν σθεναρά και ασυζητητί το τέλος ή να το διεκδικήσουν φτάνοντας μέχρι και τα κοινοτικά όργανα για να πάρουν πίσω τα διαφυγόντα έσοδά τους. Έχουν αυτό το δικαίωμα οι Δήμοι (και η Περιφέρεια), δηλαδή να ζητήσουν από την ΕΕ να κινήσει τις προβλεπόμενες διαδικασίες ή και να προσφύγει για λογαριασμό τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Υπάρχει μάλιστα και το θετικό «δεδικασμένο» με την απόφαση σε βάρος της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός».
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε, στην περίπτωση που ως Οικολόγοι Πράσινοι προσφύγουμε στο Ευρωκοινοβούλιο (Επιτροπή Αναφορών) ζητώντας δικαίωση και αναδρομική καταβολή των μεταλλευτικών δικαιωμάτων από τη ΔΕΗ, τι στάση θα κρατήσουν όλοι αυτοί. Θα τολμήσουν να καταθέσουν κατά της ΔΕΗ Α.Ε και των κρυφών προνομίων ; Θα υποστηρίξουν την προσφυγή μας ζητώντας πίσω τα διαφυγόντα κονδύλια με στόχο τη χρηματοδότηση μιας πράσινης μεταλιγνιτικής περιόδου ; Θα σταθούν στο ύψος τους υποστηρίζοντας το ρημαγμένο κρατικό ταμείο και τον τόπο τους ; Η μήπως θα οχυρωθούν πίσω από το προσφιλές ιδεολόγημα των ημερών ότι όποιος προσφεύγει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (για οποιαδήποτε παρανομία) «εκχωρεί εθνική κυριαρχία» ;
Εμείς πάντως θα το πάμε παραπέρα. Κι ας αρχίσουν πάλι οι εθνικιστικές σειρήνες να μιλούν για «προδοσίες». Το ίδιο κάναμε και με τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 ζητώντας από την Ευρώπη να θέσει υπό δασική επιτήρηση την Ελλάδα, διότι είναι ανίκανη να υπερασπιστεί τα δάση της. Και μετανιώσαμε που δεν το κάναμε και με το Εθνικό Κτηματολόγιο, διότι τελικά η «εθνική του διαχείριση» εξαφάνισε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και .. εμφάνισε νέα γενιά αυθαιρέτων !
Εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα παραχωρεί όποιος καταστρέφει τους εθνικούς φυσικούς πόρους ή τους εκποιεί έναντι πινακίου φακής κι όχι όποιος αξιοποιεί – χωρίς να αγιοποιεί - κάθε διεθνή θεσμό για να υπερασπιστεί το φυσικό του κεφάλαιο και να το προστατεύσει από τους κάθε είδους «εθνοσωτήρες».