Το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, έχει εξαπολύσει θεούς και δαίμονες για να ξεπεράσει την κρίση προς όφελος του, μεταφέροντας όλα τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις και, πριν απ’ όλα καταστρέφοντας τη βασική παραγωγική δύναμη, τον άνθρωπο. Οι απολύσεις, το κλείσιμο εργοστασίων, η μαζική φτώχεια, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Καμιά υποταγή, κανένα συγχωροχάρτι σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Με αυτήν την απόφαση τιμάμε τη φετινή πρωτομαγιά.
Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.
Μπορούμε να ζήσουμε καλυτέρα. Το πισωγύρισμα σε συνθήκες προηγουμένων δεκαετιών δεν είναι ο ρεαλισμός της εποχής. 126 χρονιά μετά την Πρωτομαγιά του Σικάγο, δε μας αξίζει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, η δουλειά ήλιο με ήλιο για να τα βγάλουμε πέρα. Παράγουμε όλο τον πλούτο και μας ανήκει.
● Να δυναμώσει τώρα ο αγώνας για κλαδικές Συμβάσεις που θα εμποδίζουν τη σφαγή στα μεροκάματα και τους μισθούς.
● Να δυναμώσει η οργανωμένη αντίθεση στα χαράτσια και τη φοροληστεία, με αίτημα την κατάργησή τους.
● Να επεκταθεί η λαϊκή ανυπακοή στις πληρωμές των γονιών για να λειτουργήσουν τα σχολεία, των ασθενών για να εξεταστούν στα νοσοκομεία.
● Να καταργηθούν τα χαράτσια της δήθεν «αλληλεγγύης», της ΔΕΗ και το λεγόμενο τέλος επιτηδεύματος.
● Να υπάρξει ισχυρό πλέγμα με μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, ανακούφισης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών ώστε να πάρουν ανάσα, να μην οδηγηθούν στην εξαθλίωση.
● Να σταματήσουμε το νέο έγκλημα για το τσάκισμα των συντάξεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
● Να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας από την απληστία των εργοδοτών που τα θέλουν να δουλεύουν για 400 ευρώ.
Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία πάνω από έξι μήνες. Αρνήθηκαν να υποταχτούν στη σύγχρονη εξαθλίωση. Ύψωσαν μέτωπο στην εκ περιτροπής εργασία, στους μισθούς των 500 ευρώ, στην τρομοκρατία και τις μαζικές απολύσεις. Δείχνουν το δρόμο!
Η καλύτερη αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών χαλυβουργών, είναι να πολλαπλασιαστούν οι χαλυβουργίες, να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους εργαζόμενοι και σωματεία σε επιχειρήσεις και κλάδους. Κάθε εργατικός χώρος να γίνει κάστρο αντίστασης.
Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρεμίζουμε μνημόνια και αφεντικά!
Σήμερα δεν αρκεί η αγανάκτηση, οι αγώνες της εικόνας. Απαιτούνται αγώνες επιθετικοί, που δεν θα προσπαθούν να συμβιβάσουν τα συμφέροντα του εργοδότη με του εργαζόμενου, αλλά να έχουν ξεκάθαρο ότι για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να χάσουν οι μεγαλοεργοδότες. Αγώνες που θα ανεβάζουν την απαιτητικότητα των εργαζομένων για μία αξιοπρεπή ζωή, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τον πλούτο που παράγουν. Απαιτείται γραμμή πάλης που θα συγκρούεται με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, με τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που σέρνουν συνεχώς στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου τους εργαζόμενους. Να γυρίσουμε την πλάτη στους μονοπωλιακούς ομίλους, την τάξη που κυβερνά και το πολιτικό προσωπικό της.
Η δράση του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων, του λαϊκού κινήματος είναι καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Τους τρομάζει η στάση της ανυπακοής και της απειθαρχίας. Τους φοβίζει η θέση που καλεί την εργατική τάξη και τη νεολαία να παλέψουν για να μη γίνουν μέρος ενός προβλήματος που δε δημιούργησαν οι ίδιοι, πως την κρίση πρέπει να την πληρώσει το κεφάλαιο, η εργοδοσία, το αστικό κράτος που λειτουργεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η 1η ΜΑΗ μας καλεί να δούμε πιο καθαρά τη βασική αντίθεση κεφαλαίου εργασίας. Από τη μια μεριά την ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της εργασίας, την παραγωγή αμύθητου πλούτου, την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και από την άλλη μια χούφτα καπιταλιστές να ιδιοποιούνται όλο αυτόν τον πλούτο παραδίδοντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία. Υπερασπίζονται ένα σύστημα σάπιο και ξεπερασμένο, που δε διορθώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης μόνο βάσανα και δυστυχία θα φέρει για την εργατική τάξη, για τους λαούς. Τρέμουν το ενδεχόμενο να χάσουν την εξουσία τους, να χάσουν τα κέρδη τους. Φοβούνται όσο τίποτα άλλο την εξουσία των εργατών.
Υπάρχει διέξοδος! Να βαδίσουμε στο δρόμο της λαϊκής συμμαχίας. Αυτός είναι ο δρόμος ώστε να αλλάξει ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός δύναμης. Αυτός είναι ο δρόμος ώστε να πετάξουμε από πάνω μας τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων που ντύνεται με το μανδύα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να τραβήξουμε το δικό μας δρόμο ανάπτυξης, που θα έχει ως μοναδικό κίνητρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Αυτός είναι ο δρόμος της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.