Όλοι όσοι σήμερα μιλούν για ανάπτυξη (Εμπορικός Σύλλογος, Δημοτική Αρχή, Βουλευτές, Περιφερειακοί Σύμβουλοι, κλπ.), - συνδέοντας την «ανάπτυξη» με την ύπαρξη του στρατοπέδου και βλέποντας τους φαντάρους και το υπόλοιπο προσωπικό απλά και μόνο σαν πελάτες, - έχουν τεράστιες ευθύνες για το μαρασμό και την υποβάθμιση της περιοχής, για τη φτώχια που μαστίζει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αλήθεια, που ήσαν όλοι αυτοί, όταν ξεκληρίζονταν η μικρομεσαία αγροτιά, εξαιτίας των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων και της ΕΕ και χτυπιόταν αλύπητα η αγροτική οικονομία της περιοχής και το εισόδημα των αγροτών; Που ήσαν όταν τσακίζονταν το εισόδημα των εργαζομένων και εφαρμόζονταν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας; Όταν μειώνονταν μισθοί και συντάξεις και απολύονταν εργαζόμενοι; Όταν είχαν μήνες να πληρωθούν όσοι δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα (εργολαβικοί, εργαζόμενοι στις ανασκαφές, κλπ); Που ήσαν όταν τα φοροχαράτσια έρχονταν απανωτά το ένα μετά το άλλο και έβαζαν λουκέτο δεκάδες μικρομάγαζα; Όταν, εξαιτίας όλων αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών, η ανεργία έπαιρνε διαστάσεις εκρηκτικές; Όταν υποβαθμίζονταν η Παιδεία, η Υγεία και η Πρόνοια; Κι όλα αυτά, προκειμένου να διασφαλιστούν τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, να βγει αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση. Όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά, όλα τα προηγούμενα χρόνια, «έβαλαν πλάτη» για να περάσουν οι αντιλαϊκές πολιτικές.
Ταυτόχρονα, όλοι αυτοί αποσιωπούν ότι η μετακίνηση του στρατοπέδου συνδέεται με τη νέα δομή των Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία είναι κομμένη και ραμμένη με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που δεν έχουν καμία σχέση με την άμυνα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Η λύση στα προβλήματα δεν είναι μερικές «ντουφεκιές στον αέρα» (και μάλιστα από αυτούς που έχουν ευθύνη για το ότι φτάσαμε ως εδώ). Η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, χρειάζεται να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, συγκροτώντας τη λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών, σ’ έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει και που στο κέντρο της θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. – Έναν δρόμο ανάπτυξης που προϋποθέτει μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία. 30/8/2013