ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΩΝ «ΚΑΤΕΠΑΝΩ» ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Είναι  γνωστό ότι  οι διοικητές(πολιτικοί και στρατιωτικοί)  των  βόρειων περιφερειών του  Βυζαντίου έφεραν  τον  τίτλο  του «Κατεπάνω», σαν συνέχεια των ρωμαίων  Θεματικών Διοικητών (που μετεξελίχθηκαν γλωσσικά αργότερα σε Καπετάνιοι,  Κάπταιν  κλπ , όπως  ο αρχαίος ελληνικός τίτλος ναυηγήτωρ,  αυτούσια μεταφέρθηκε στην αγγλική ως navigator=κυβερνήτης).
  Στη σύγχρονη εποχή  ο τίτλος προσιδιάζει περισσότερο στους πολιτικούς, παρά στους στρατιωτικούς διοικητές ή τους λοιπούς ένστολους, λόγω της διάκρισης των εξουσιών στη σύγχρονη Δημοκρατία.
 Αξίζει όμως να δούμε τα κριτήρια επιλογής των αρχόντων αυτών από τις τότε  ανώτατες, έστω φεουδαρχικές , ηγεσίες  των τότε αυτοκρατοριών, σε σύγκριση με τα σημερινά πρότυπα:

   Ως  Θεματικούς , καταρχήν,  Διοικητές , Κόμητες , Δούκες και  λοιπούς Δρουγγάριους  Βιγλάτορες
οι Ρωμαίοι επέλεγαν  γηγενείς  (διγενείς και τριγενείς) σκληρούς  ορεινούς  γόνους , όπως   της Πίνδου  και άλλων ορεσίβιων Ελλήνων, την ίδια δε πρακτική εφάρμοζαν και οι μετέπειτα Βυζαντινοί για τους Κατεπάνω , ακολουθούσαν δε την ίδια κοινή γραμμή.
  Τους θέλανε σκληρούς μαχητές των συνόρων , χωρίς  να  έχουν σχέση με τους στενούς αυλικούς τους ή τους λοιπούς  πέριξ ευγενείς  τους, που τους συνόδευαν στο τότε θέατρο ή την τότε αρένα

   Κατά προτίμηση  γόνους  σκληρών ορεινών ποιμένων, με το κριτήριο της  επιλογής  των ικανών και έξυπνων λυκομάχων ποιμενικών  σκύλων ( το καλό τσομπανόσκυλο είναι πάντα δίπλα στο λύκο, στην απέναντι  πλαγιά  από το κοπάδι και δεν τον αφήνει από τα μάτια του,  ο δε λύκος τον τρέμει).

   Από την άλλη το  κριτήριο της  αγάπης  στον Αυτοκράτορα, όπως  η αγάπη του σκύλου στον τσομπάνο.  Υπάρχει όμως  και ένα ακόμα πιο σημαντικό κριτήριο:
   Το κριτήριο  της  γνήσιας  «ατιθασότητας» και  της έντιμης μαχητικής γνώμης.
    Κανένα μαχητή  Κατεπάνω δεν  επέτρεπαν να γλείφει, ούτε τον Αυτοκράτορα, πολύ περισσότερο αυτόν. Δεν νοείτο Κατεπάνω, χωρίς  ισχυρό  χαρακτήρα και δύναμη ψυχής , πέρα από τη σωματική ρώμη και τις διοικητικές και στρατιωτικές ικανότητες.
 Επρεπε  να λέει με θάρρος  την αντίθετη γνώμη  του  στον Αυτοκράτορα και μετά την έκφραση της πρώτης αυτοκρατορικής άποψης, έπρεπε όμως να ήταν πλήρως αιτιολογημένη.
   Για το σκοπό αυτό ο  υποψήφιος Κατεπάνω έπρεπε να έχει  και προτέρα  ικανή μόρφωση και εμπειρία και να  έχει ήδη  εφαρμόσει τα αιτούμενα θεμιτά ατίθασα χαρακτηριστικά στο βίο του.
  Κατά την διαδικασία  της επιλογής  υπήρχε πολλές φορές  η μπλόφα ( ο  επιλογέας Αυτοκράτωρ  σκόπιμα να λέει  πράγματα ,εν γνώσει  του μη στρατιωτικά ή διοικητικά  επωφελή ).
  Αν ο  υπό επιλογή  Κατεπάνω  δεν έλεγε ανδροπρεπώς  την ορθή στρατιωτική και διοικητική του άποψη  δεν  επιλεγόταν  για Κατεπάνω, διότι  θα απέβαινε επιζήμιος  αφενός, αφετέρου  στην πρώτη  επαφή  με άλλον  εισβολέα  Αυτοκράτορα θα του έδινε αμέσως  γη και ύδωρ, για να γλυτώσει.
  Οσο πιο σκληρός και έντιμος άνδρας  (και  με λόγο τιμής) ήταν ο  υποψήφιος  Κατεπάνω, τόσο περισσότερο εκτίμησης έχαιρε από τον Αυτοκράτορα.

                             Στη σημερινή  εποχή , προ της κρίσης
 
     Περιττό  είναι  να  επισημανθεί  ότι  βασική αιτία  της σημερινής κρίσης  στην  ελληνική πραγματικότητα είναι , μεταξύ των άλλων, και η απεμπόλιση  κλασσικών  ελληνικών  προτύπων  αφενός,  αφετέρου  δε  ούτε η υϊοθέτηση  καν  ορθών αλλότριων προτύπων management
  Μέχρι σήμερα η επιλογή  των διασυνοριακών(κι όχι μόνο) Αρχόντων  γινόταν (και γίνεται)  με το κριτήριο του «κολλητάματζμετ» , των «χρισμάτων και των βυσμάτων», μιας και ο  διασυνοριακός άρχοντας  δεν είχε  παρά  να διανείμει( και μόνο) δημόσια και ευρωπαϊκά κονδύλια, που υπήρχαν.
     Το κριτήριο δεν ήταν να παράγει, να δημιουργεί και προπαντός να πουλά, ήταν ο διαδρομισμός της εξουσίας.
      Ηταν αμφίβολο αν  τον επιλεγμένο δημόσιο άνδρα  θα τον προσλάβαινε  κανείς στην παραγωγική ή εξαγωγική επιχείρησή του, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
      Μερικές φορές  το εύκολο «κολλητάματζμεντ» ή «σπατουλάμαντζμεντ»  οδηγούσε  στο  εύκολο

«μιζάματζμεντ», ψέμματα;

ΜΙΖΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ

 Ετσι, οι πιο απίθανοι  άσχετοι ,  κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς,  διαχειρίστηκαν οικονομικά δεδομένα. «Λεφτά να υπάρχουν  και μυαλό έχουν όλοι», ήταν το σλόγκαν  της εποχής.
                  « Θέλει και  κολλητό μπάρμπα»  συμπλήρωνε ο έτερος  εκάτερος (ενίοτε και κάτεργος)
                   « Πρέπει να ρίξουμε  την κλέφτρα την δεξιά»  είπε ο τρίτος( ενίοτε  user αρπακτικότερος )
                   Πολύ λογικά  φτάσαμε  εδώ που φτάσαμε, ας  μην  πούμε περισσότερα.

    Στο έργο  «ο Πλούτος»  του Αριστοφάνη  όλοι τον ήθελαν  κοντά τους και προπαντός τυφλό.

    Κάποια στιγμή  όμως τους τα είχε πεί  η στρίγγλα η  Πενία, ότι  «εγώ κύριοι  φτιάχνω  άνδρες άξιους και  δημιουργούς», μέσα από την κοινή ανέχεια.

                                       Στη σημερινή εποχή μετά την κρίση

    Και η πενία, η στρίγγλα  ήρθε. Τα  ΚΠΣ  και η κρατική  χρηματοδότηση  στέρεψαν.
    Και  οι «λείχοντες» διαχειριστές  άρχισαν  να  σημειώνουν απουσίες  στα μητρώα,  χωρίς χρήμα.

   Και πάμε ξανά  στα δικά μας τα κριτήρια επιλογής  των Κατεπάνω.

    Σήμερα  θέλει μαχητές  και «χειρούργους» οικονομολόγους της πράξης , δημιουργούς και παραγωγούς αλλά κυρίως πωλητές.  Κυρίως  όμως καθαρούς  και γνώστες  οικονομικής μάχης.
    Να  τιμούν  την εμπιστοσύνη  της  ανάθεσης  του έργου της ανόρθωσης   της ελληνικής κοινωνίας και της  ακριτικής  οικονομίας, « της αναθέρμανσης  εις τα άκροδάκτυλα» , που θα μεταφέρει  την οικονομική  κυκλοφορία  παντού, με  την κίνηση παραγγελιών, εμπορευμάτων και κυκλοφοριακής ταχύτητας χρήματος.

Δε θέλει  «νερόβραστους» ή λαμόγια με χαρτιά  «τεχνοκράτες» των αστικών κέντρων και μη.
 Δε θέλει κηφήνες  ή σφήκες, που  μοιάζουν αλλά δεν είναι  μέλισσες.
Μαχητές  γνώστες  « …πετσωμένους  κοινωνικά» θέλει, για  «φουλάρισμα   των οικονομικών  γεμιστήρων» κάθε τόπου. Θέλει επιστήμη μετά αρετής, κι όχι άνευ αυτής πανουργία.

    Οι  ερημωμένες περιοχές της ακριτικής επαρχίας  μας  είναι  πάμφθηνο  επενδυτικό περιβάλλον , με φόντο  το δικό τους  πολλαπλάσιο πληθυσμιακό-οικονομικό  υπόβαθρο  στα  4 σημεία του ορίζοντα και δεν χρειάζονται πια ( δε χρειαζόταν ποτέ) τα χρίσματα και τα βύσματα του Κέντρου.

    Καθαρό ξίφος σε  έντιμους Κατεπάνω ήθελε πάντα, αυτοί ξέρουν  τοπικά τί και γιατί και πως.
   Ο  οίος  Αυτοκράτωρ  σήμερα,  πρέπει  να  δώσει  το ξίφος  σε  σύγχρονους  Κατεπάνω  με  κριτήρια αφενός επιλογής  τα Βυζαντινά κριτήρια, των τοπικών επαναστατών Κατεπάνω, αφετέρου με  κριτήρια  σημερινής επιλογής  κυρίως οικονομικής φύσης , που θα αποδεικνύονται   «καρούλια κίνησης»  των τοπικών εξελίξεων, αθροιστικά δε  των συνολικών εξελίξεων.
  Αν το κάνει  η  Αυτοκρατορία θα επιζήσει και ξανά θα μεγαλουργήσει.
  Αν ψάχνει  στο περιβάλλον των παρακοιμωμένων ή των  διαχειριστών-προσκυνητών ή «λειχόντων» θα έχουμε την τελική άλωση των πάντων.
   Πολύ απλά και  ελληνικά σταράτα λέγονται τα  πράματα, έστω και με ολίγον  καρτούν αλληγορικά.
    Αλλά και με πολύ αγάπη, κι αγωνία για το μέλλον
    Ζήτω ο  Αυτοκράτωρ!


                                                                             Ο  ορεινός  δρουγγάριος

 ΥΓ :  Εκτός από τους Κατεπάνω:
  Σε ότι αφορά και τις επιλογές  των  «Υποκατεπάνω»  στις  διασυνοριακές επαρχίες πρέπει να ισχύουν τα ίδια κριτήρια  και με τα εξής επιπρόσθετα:
  Ο  Υποκατεπάνω  (μιας  υποπεριοχής )  πρέπει  να είναι καταξιωμένος   επαγγελματικά  σε όλη  την θεματική περιοχή του Κατεπάνω ( σε όλες της  υποπεριοχές για την ακρίβεια, εκτός της δικής του), μάλιστα δε και στους «βένετους» και στους «πράσινους» των υποπεριοχών αυτών.
  Πρέπει να τον δέχονται  αν είναι δυνατόν και ισότιμα με τον  Κατεπάνω, σε όλες ει δυνατόν τις υποπεριοχές του θέματος του Κατεπάνω.
  Αν  οι υποψήφιοι Υποκατεπάνω  είναι  μόνο τοπικές επιλογές «μικροβένετες»  ή «μικροπράσινες» στις  Υποεπαρχίες τους, δυσκολεύει , στο βαθμό αυτό, η επιλογή και  για τον  ίδιο τον υποψήφιο Κατεπάνω….
  Ακόμα  κι αν είναι οι επιλογές είναι οι πιο «πιστές επιλογές» των τοπικών «Αρχιδουκών» …