Χρειάζεται η κάθε προσπάθεια θετικής πολιτικής αναγέννησης…
Αναμφίβολα η άρνηση της «μνημονιακότητας» στη χώρα έχει όλα τα καλά στοιχεία μιας θετικής κοινωνικής επανάστασης, με τα όλα της .
Γίνεται όμως από Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες, κι από ένα ολόκληρο έθνος που αναζητά την παλλινόρθωση και την παλλιγενεσία του;
Η΄ γίνεται από στημένους ακραίους μηχανισμούς άρνησης και επιστροφής «εις το χείρον»;
Μάλιστα δε ακριβώς με τη λογική του «μη χείρονος»;
Η θεωρία των 2 άκρων , προκειμένου να επέλθει κάθε ακραία κοινωνική , πολιτική και εθνική σύγκρουση και τουλάχιστον ασυνεννοησία δείχνει ως να είναι επαληθευμένη (ή ως μη αβάσιμη);
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί και με τί τρόπο την απλούστερη ακόμα διακυβέρνηση αυτής της χώρας από σύμπραξη της σημερινής «αντιμνημονιακής» δεξιάς και της σημερινής «αντιμνημονιακής» αριστεράς, χωρίς το «μνημονιακό» πολιτικό κέντρο;
Θα έχουμε τότε , μετά πολιτικής βεβαιότητας, το «μνημόσυνο» της δημοκρατίας μας, μετά τον πολιτικό θάνατο των «μνημονιακών» κομμάτων ;
Τι θα αναγεννηθεί στη θέση τους εκτός από στείρα άρνηση;
Οι πενθούντες συγγενείς:
Α) Οι εξ ευωνύμων :
Ας ξεκινήσουμε από την εσχάτως «αντιμνημονιακή-πράσινο ροζ » Αριστερά ( κατά έκφρασιν
στελέχους του ΚΚΕ), που ξεκινάει από το «ξηρότερον» κλίμα στους κόλπους του επαναστατικού εξωκοινοβουλευτισμού, διαπερνάει όλον τον κορμό του παλιού ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στις παρυφές του μαλακού « κρεμ καραμελέ¨» δεξιού «αντιμνημονισμού» , εις ένδειξιν οίας αιολικής δεξιάς παλλινδρονικής περιστροφικής ότι ναναι διαμαρτυρίας.
Ποίος θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα, ρωτάει ο «μνημονιακός» Αδωνις Γεωργιάδης στον Σκαϊ, αυτοί που δεν χρειάζονται να διαπραγματευτούν μείζονα ζητήματα αλλά και μόνο με τα συμβατικά εκλογικά μικρά γίνονται στο εσωτερικό τους «από 2 χωριά χωριάτες» ;
Γίναμε η χλεύη των «μνημονιακών» σύντροφοι, γράφει άλλος εκ των οικείων.
Αλλά ρε παιδιά είμαστε τόσο δημοκράτες και αριστεροί προοδευτικοί που ούτε στη δημοσιογραφικό λειτούργημα αφήνουμε ελεύθερες απόψεις ; Τόσο πολιτικό άκρο είμαστε;
Και τόσο πια δαιμονοποιούμε το κάθε τι και το κάθε «απέναντι» πολιτικό μας άκρο;
Επομένως, που βρίσκεται η όποια δυνατότητα πολιτικής μας σύμπλευσης;
Και πως θα εκφράσουμε το πολιτικά το πολυσυλλεκτικό κομμάτι που αποκτήσαμε ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ σαν κομμάτι ΠΡΟΣΚΑΙΡΗΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ;
Β) Οι εκ δεξιών :
Κάπου δεξιότερα στο ίδιο μήκος «αντιμνημονιακού» κύματος άλλη μια το ίδιο άναρχη ανεξάρτητη ελληνική οντότητα, κι αυτή στην «αντιμνημονιακή» κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Κάθε λαμόγιο απόβλητο της ΝΔ στη λογική όχι μόνο των ανοιχτών θυρών αλλά και στην πρώτη θέση στο τραπέζι μας; Τον κάθε θεσιθήρα;
Και να κλωτσάει και όποιον πρωϊνό φουκαρά είχε κουρνιάσει, κλωτσημένο από το μνημόνιο;
Ηρθαν τα άγρια της ΝΔ και φεύγουν τα ήμερα που βρήκαν καταφύγιο;
Κι όλοι μαζί όπου μας δείξει η «αντιμνημονιακή» αριστερά (ακόμα και η πιο τοπική λαμογιακή ) μόνο και μόνο επειδή είναι «αντιμνημονική»;
Τόση έλλειψη στρατηγικής τοποθέτησης και αυτοσεβασμού πολιτικού χώρου και πολιτικών κανόνων ; Τόση έλλειψη θετικού και δημιουργικού οράματος για τον τόπο;
Κανείς δεν τους έμαθε ότι είναι άλλο μια συνεργασία έργου και άλλο μια άναρχη και αδόμητη συρόμενη συνεργασία ;
Και πάμε τώρα στους «απόκληρους συγγενείς» , εκτός «κολλύβων», πλήν μετά «κολλήγων» :
Α) Η ορθόδοξα κομμουνιστική πραγματικότητα του ΚΚΕ.
Με ξύλινα κοντάκια τις σημαίες «ειρήνης και προόδου» copyright από το 1917.
Είναι όμως εκεί, υπάρχει και αγωνίζεται.
Β) Η κατά κάποιους «αποφράδα» πραγματικότητα της Εθνικής Αυγής .
Κι αν όμως γίνει η « καλπάζουσα φοράδα» έκφρασης της μείζονος λαϊκής δυσαρέσκειας,
στην κάλπη και την πράξη;
Η « αντιμνημονιακή» πολιτική χαρτογράφηση στην χώρα μας είναι μη προσανατολισμένος χάρτης και χωρίς τροχειοδεικτικές σημάνσεις , σε αντιπαραβολή με τον λάθος προσανατολισμένο «μνημονιακό» πολιτικό χάρτη της χώρας , προς τη μη ανάπτυξη.
Και κυρίως χάρτης χωρίς πρόβλεψη γεφυρών συνεργασίας και συνύπαρξης αρχών και αξιών και κοινών πατριωτικών οραμάτων….
Αν ο «μνημονιακός» πολιτικός χάρτης προσανατολιστεί σωστά και αρχίζει να δείχνει την σωστή πορεία προς την ανάπτυξη της χώρας, θα είναι το σωστό μέτρο πολιτικής εκλογίκευσης των πάντων….
Και σε κάθε περίπτωση θα καθοδηγήσει τη χώρα στη σωστή πολιτική ατραπό, ξανά προς τη μεγάλη λεωφόρο της ελπίδας …
Αυτό είναι το μείζον που πρέπει να διενεργήσει η παρούσα κυβέρνηση, σαν πολιτική παρακαταθήκη σωτηρίας της χώρας και να μην το αφήσει στον αίολο και στείρο αρνητισμό κάθε εύκολης αναμονής της εξουσίας …, διότι δεν είναι βέβαιο ότι θα το κάνει, τουλάχιστον όχι με τα σημερινά δεδομένα…..
Επιβαλλόμενη ανάλυση μέτρου και ισορροπίας
Αναμφίβολα η άρνηση της «μνημονιακότητας» στη χώρα έχει όλα τα καλά στοιχεία μιας θετικής κοινωνικής επανάστασης, με τα όλα της .
Γίνεται όμως από Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες, κι από ένα ολόκληρο έθνος που αναζητά την παλλινόρθωση και την παλλιγενεσία του;
Η΄ γίνεται από στημένους ακραίους μηχανισμούς άρνησης και επιστροφής «εις το χείρον»;
Μάλιστα δε ακριβώς με τη λογική του «μη χείρονος»;
Η θεωρία των 2 άκρων , προκειμένου να επέλθει κάθε ακραία κοινωνική , πολιτική και εθνική σύγκρουση και τουλάχιστον ασυνεννοησία δείχνει ως να είναι επαληθευμένη (ή ως μη αβάσιμη);
Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί και με τί τρόπο την απλούστερη ακόμα διακυβέρνηση αυτής της χώρας από σύμπραξη της σημερινής «αντιμνημονιακής» δεξιάς και της σημερινής «αντιμνημονιακής» αριστεράς, χωρίς το «μνημονιακό» πολιτικό κέντρο;
Θα έχουμε τότε , μετά πολιτικής βεβαιότητας, το «μνημόσυνο» της δημοκρατίας μας, μετά τον πολιτικό θάνατο των «μνημονιακών» κομμάτων ;
Τι θα αναγεννηθεί στη θέση τους εκτός από στείρα άρνηση;
Οι πενθούντες συγγενείς:
Α) Οι εξ ευωνύμων :
Ας ξεκινήσουμε από την εσχάτως «αντιμνημονιακή-πράσινο ροζ » Αριστερά ( κατά έκφρασιν
στελέχους του ΚΚΕ), που ξεκινάει από το «ξηρότερον» κλίμα στους κόλπους του επαναστατικού εξωκοινοβουλευτισμού, διαπερνάει όλον τον κορμό του παλιού ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στις παρυφές του μαλακού « κρεμ καραμελέ¨» δεξιού «αντιμνημονισμού» , εις ένδειξιν οίας αιολικής δεξιάς παλλινδρονικής περιστροφικής ότι ναναι διαμαρτυρίας.
Ποίος θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα, ρωτάει ο «μνημονιακός» Αδωνις Γεωργιάδης στον Σκαϊ, αυτοί που δεν χρειάζονται να διαπραγματευτούν μείζονα ζητήματα αλλά και μόνο με τα συμβατικά εκλογικά μικρά γίνονται στο εσωτερικό τους «από 2 χωριά χωριάτες» ;
Γίναμε η χλεύη των «μνημονιακών» σύντροφοι, γράφει άλλος εκ των οικείων.
Αλλά ρε παιδιά είμαστε τόσο δημοκράτες και αριστεροί προοδευτικοί που ούτε στη δημοσιογραφικό λειτούργημα αφήνουμε ελεύθερες απόψεις ; Τόσο πολιτικό άκρο είμαστε;
Και τόσο πια δαιμονοποιούμε το κάθε τι και το κάθε «απέναντι» πολιτικό μας άκρο;
Επομένως, που βρίσκεται η όποια δυνατότητα πολιτικής μας σύμπλευσης;
Και πως θα εκφράσουμε το πολιτικά το πολυσυλλεκτικό κομμάτι που αποκτήσαμε ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ σαν κομμάτι ΠΡΟΣΚΑΙΡΗΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ;
Β) Οι εκ δεξιών :
Κάπου δεξιότερα στο ίδιο μήκος «αντιμνημονιακού» κύματος άλλη μια το ίδιο άναρχη ανεξάρτητη ελληνική οντότητα, κι αυτή στην «αντιμνημονιακή» κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Κάθε λαμόγιο απόβλητο της ΝΔ στη λογική όχι μόνο των ανοιχτών θυρών αλλά και στην πρώτη θέση στο τραπέζι μας; Τον κάθε θεσιθήρα;
Και να κλωτσάει και όποιον πρωϊνό φουκαρά είχε κουρνιάσει, κλωτσημένο από το μνημόνιο;
Ηρθαν τα άγρια της ΝΔ και φεύγουν τα ήμερα που βρήκαν καταφύγιο;
Κι όλοι μαζί όπου μας δείξει η «αντιμνημονιακή» αριστερά (ακόμα και η πιο τοπική λαμογιακή ) μόνο και μόνο επειδή είναι «αντιμνημονική»;
Τόση έλλειψη στρατηγικής τοποθέτησης και αυτοσεβασμού πολιτικού χώρου και πολιτικών κανόνων ; Τόση έλλειψη θετικού και δημιουργικού οράματος για τον τόπο;
Κανείς δεν τους έμαθε ότι είναι άλλο μια συνεργασία έργου και άλλο μια άναρχη και αδόμητη συρόμενη συνεργασία ;
Και πάμε τώρα στους «απόκληρους συγγενείς» , εκτός «κολλύβων», πλήν μετά «κολλήγων» :
Α) Η ορθόδοξα κομμουνιστική πραγματικότητα του ΚΚΕ.
Με ξύλινα κοντάκια τις σημαίες «ειρήνης και προόδου» copyright από το 1917.
Είναι όμως εκεί, υπάρχει και αγωνίζεται.
Β) Η κατά κάποιους «αποφράδα» πραγματικότητα της Εθνικής Αυγής .
Κι αν όμως γίνει η « καλπάζουσα φοράδα» έκφρασης της μείζονος λαϊκής δυσαρέσκειας,
στην κάλπη και την πράξη;
Η « αντιμνημονιακή» πολιτική χαρτογράφηση στην χώρα μας είναι μη προσανατολισμένος χάρτης και χωρίς τροχειοδεικτικές σημάνσεις , σε αντιπαραβολή με τον λάθος προσανατολισμένο «μνημονιακό» πολιτικό χάρτη της χώρας , προς τη μη ανάπτυξη.
Και κυρίως χάρτης χωρίς πρόβλεψη γεφυρών συνεργασίας και συνύπαρξης αρχών και αξιών και κοινών πατριωτικών οραμάτων….
Αν ο «μνημονιακός» πολιτικός χάρτης προσανατολιστεί σωστά και αρχίζει να δείχνει την σωστή πορεία προς την ανάπτυξη της χώρας, θα είναι το σωστό μέτρο πολιτικής εκλογίκευσης των πάντων….
Και σε κάθε περίπτωση θα καθοδηγήσει τη χώρα στη σωστή πολιτική ατραπό, ξανά προς τη μεγάλη λεωφόρο της ελπίδας …
Αυτό είναι το μείζον που πρέπει να διενεργήσει η παρούσα κυβέρνηση, σαν πολιτική παρακαταθήκη σωτηρίας της χώρας και να μην το αφήσει στον αίολο και στείρο αρνητισμό κάθε εύκολης αναμονής της εξουσίας …, διότι δεν είναι βέβαιο ότι θα το κάνει, τουλάχιστον όχι με τα σημερινά δεδομένα…..
Επιβαλλόμενη ανάλυση μέτρου και ισορροπίας