Ένα βήμα πριν το λουκέτο, απαιτείται επανασχεδιασμός και αναπροσαρμογή της επιχορήγησης
Κάτι παραπάνω από αδιέξοδο θεωρείται πλέον η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και ειδικά στις ομοσπονδίες αυτού.
Όπως καταγράφηκε σε πολλά δημοσιεύματα «Η κρίση του ελληνικού αθλητισμού πήρε πλέον και αριθμητική μορφή» χαρακτηρίζοντας τα μηδαμινά ποσά της πολιτείας προς τις αθλητικές ομοσπονδίες.
Ποσά τα οποία αντί να συντηρήσουν τουλάχιστον τον ερασιτεχνικό αθλητισμό της χώρας του βάζουν όχι απλά λουκέτο, αλλά οριστική ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ.
Οι φωστήρες της «Μπουμπουκιάδας λογικής και του πλεονάσματος πολιτικής» αντί να επεξεργαστούν ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ως αντίδοτο στο να σπάσει το βαρύ πέπλο της απογοήτευσης, της ανασφάλειας, της απαισιοδοξίας και της αβεβαιότητας για τις προοπτικές και το μέλλον των επόμενων γενεών, κοιτούν αριθμούς και κάνουν αφαιρέσεις, περικόπτοντας τους διαθέσιμους πόρους του ερασιτεχνικού αθλητισμού οδηγώντας τον στο θάνατο, όπως όλη την υπόλοιπη κοινωνία, ως τελικό προκύπτων αποτέλεσμα. Ως υπεύθυνος και σώφρων Έλληνας δεν πιστεύω πως η οικονομική κατάσταση της χώρας θα μπορούσε ή θα έπρεπε να αφήσει ανέγγιχτο τον Αθλητισμό. Κάθε άλλο.
Δεν μπορώ όμως και να δεχτώ πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια ζημιογόνα ΔΕΚΟ ή υπερχρεωμένος Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός ως κομμάτι του πολιτισμού και της παιδείας, αποτελούσε παραδοσιακά την κινητήριο δύναμη και την πηγή ζωής για την ελληνική κοινωνία.
Ως μέλος της ομοσπονδίας χειροσφαίρισης έχοντας συνοδεύσει ως αρχηγός αποστολής την Εθνική γυναικών, σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, την περίοδο κρίσης και προσπάθεια ανασύνταξης της οικονομίας τους, αλλά και την αποφυγή απομόνωσης της χώρας τους και της νεολαίας. Είχαν κορωνίδα της κοινωνίας τους των αθλητισμό και των υποστήριζαν με «νύχια και με δόντια» και όχι να τον απαξιώνουν και να τον διαλύουν, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας.
Πολλοί θα θυμούνται τις μεγαλειώδεις εξαγγελίες και το στίγμα του «ξανθού του μπάσκετ» τότε υπουργού αθλητισμού κατά τα εγκαίνια του κλειστού της Λευκόβρυσης Κοζάνης, (το οποίο σημειωτέων παραμένει ανολοκλήρωτο και κλειδωμένο), για ένα νέο αθλητισμό ο οποίος έμεινε στις εξαγγελίες γιατί προφανώς ήταν μια ακόμη προεκλογική φωτοβολίδα, για να γεμίσουν οι εφημερίδες και της σελίδες τους και τα δελτία ειδήσεων τον χρόνο τους.
Ο Αθλητισμός στο σύνολο του σήμερα χρειάζεται επειγόντως μια επανεκκίνηση τόσο στον τομέα του εξωσχολικού όσο και του σχολικού Αθλητισμού, ο οποίος αποδιαρθρώνεται.
Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ, μία συνολική επαναπροσέγγιση της πολιτικής και των πολιτικών, της αυτοδιοίκησης και των αυτοδιοικητικών για τον Αθλητισμό και όχι με αποσπασματικά μέτρα της λογικής που επικρατεί εδώ και χρόνια της μείωσης των παροχών -επιχορηγήσεων.
Η φετινή μείωση των παροχών θα πλήξει καίρια την αθλητική υποδομή και την ύπαρξη του αθλητισμού της πατρίδας μας. Η εξεύρεση λύσεων ώστε ο αθλητισμός να μην βάλει λουκέτο είναι μονόδρομος. Στο θέμα αυτό πρέπει να υπάρξει στοχευμένη πολιτική, με μέριμνα και αξιοποίηση άλλων πηγών ενίσχυσης.
Δυστυχώς το μεγάλο όπλο ανασυγκρότησης του αθλητισμού και της χώρας που λέγεται ΟΠΑΠ τον πήραμε από το κράτος και τον «δωρίσαμε» στους φίλους χάριν της ιδιωτικοποίησης.
Ένα ουσιαστικό εργαλείο θα μπορούσαν να είναι οι περιφέρειες, αλλά κι αυτές ελέγχονται για τις δαπάνες και πολλά από τα κονδύλια που θα ήθελαν να διαθέσουν, δεν περνούν από το ελεγκτικά όργανα.
Οι δε χορηγίες είναι ανύπαρκτες καθώς με τον ισχύοντα νόμο είναι υπό διωγμό, στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Η Πολιτεία πρέπει να αναθεωρήσει πλήρως την πρακτική αντιμετώπισης και σχεδίασης του αθλητισμού σε ότι αφορά την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων προβολής, στήριξης, χρηματοδότησης και προστασίας στα διάφορα επίπεδα και τους τομείς της Αθλητικής δραστηριότητας, προτάσσοντας την μαζικοποίηση της άθλησης των Πολιτών, της ερασιτεχνικής δημιουργίας, της ανάδειξης και προβολής των αξιών που εκπέμπει ο Αθλητισμός.
Κλείνοντας με κάποιες προτάσεις οι οποίες πιστεύω θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τα στάδια ανοιχτά για τους νέους και τους πολίτες.
-Διαχωρισμό πλέον του ερασιτεχνικού αθλητισμού και του επαγγελματικού (αν καταφέρουμε αυτό, τότε προχωράμε και στον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας).
-Υπαγωγή του ερασιτεχνικού αθλητισμού στο υπουργείο παιδείας, με επικεφαλή υφυπουργό αθλητισμού.
-Σύσταση εθνικού συμβουλίου αθλητικού σχεδιασμού, σε συνεργασία με ανάλογα συμβούλια των διοικητικών περιφερειών της χώρας.
-Επαναδημιουργία του Μαζικού Αθλητισμού όπου μέρος των εσόδων θα πηγαίνουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό από τους δήμους που θα υλοποιούν τον Μ.Α. ως επιχορήγηση αυτού ή κάλυψη αναγκών των σωματείων συμμετοχής στα πρωταθλήματα.
-Συγχώνευση ομοσπονδιών μη ολυμπιακών αθλημάτων σε ομοσπονδίες συναφών ολυμπιακών αθλημάτων, ώστε να προκύπτει μεγαλύτερο ποσό επιχορήγησης.
- Εξορθολογισμός των δαπανών ομοσπονδιών, μείωση μελών διοικητικών συμβουλίων.
-Χρηματοδότηση ομοσπονδιών με βάση εγκεκριμένα από την πολιτεία τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα, αλλά και ορθής χρήσης των οικονομικών επιχορηγήσεων της ΓΓΑ.
-Τροποποίηση νομοθετικού πλαισίου, για δωρεές, χορηγίες για τις ομοσπονδίες και τα σωματεία, με τα ισχύοντα στον χώρο του πολιτισμού.
-Ανταποδοτικά οικονομικά κίνητρα – οφέλει, για όσους προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες από τις οποίες προκύπτει οικονομικό όφελος για το άθλημα (διαιτητές, κριτές, γραμματείες).
-Επιβολή εισφοράς (αλληλεγγύης και υποστήριξης του αθλητισμού) στο στοιχηματικό τζίρο, των εταιριών που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας.
-Δυνατότητα στις διοικητικές περιφέρειες να συνδράμουν και να υποστηρίξουν οικονομικά ενώσεις ή σωματεία (κάλυψη μέρος αναγκών τους για την συμμετοχή σε πρωτάθλημα).
Είναι λοιπόν αναγκαίο να ξαναδούμε το κόστος του ερασιτεχνικού αθλητισμού, το οποίο δεν ξεπερνά το ποσό ενός καλού επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή καλαθοσφαιριστή στην Ελλάδα (11.242.000 η επιχορήγηση στον Ερ. Αθλ. για το 2014 στοιχεία ΓΓΑ).
Πεπεισμένος ότι: Ο Αθλητισμός δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αριθμητικών πράξεων, αλλά αποτέλεσμα κεφαλαιοποίησης της κοινωνίας.
Κλείνω με την ρήση του Ιωάννη Χρυσάφη αθλητή, εκπαιδευτικό και συγγραφέα (1873 – 1932). «Είναι προτιμότερο αντί για Ολυμπιονίκες, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, ελεύθερων και αλύτρωτων, να συρρέουν στο γυμναστήριο για να ασκηθούν».
Άρης Βατάλης
Μέλος Δ.Σ. Εθνικός Κοζάνης
Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Σωματείων Χειροσφαίρισης Δυτ. Μακεδ.
Πρώην μέλος Δ.Σ. Ομοσπονδίας Χειροσφαίρισης Ελλάδος
Κάτι παραπάνω από αδιέξοδο θεωρείται πλέον η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και ειδικά στις ομοσπονδίες αυτού.
Όπως καταγράφηκε σε πολλά δημοσιεύματα «Η κρίση του ελληνικού αθλητισμού πήρε πλέον και αριθμητική μορφή» χαρακτηρίζοντας τα μηδαμινά ποσά της πολιτείας προς τις αθλητικές ομοσπονδίες.
Οι φωστήρες της «Μπουμπουκιάδας λογικής και του πλεονάσματος πολιτικής» αντί να επεξεργαστούν ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ως αντίδοτο στο να σπάσει το βαρύ πέπλο της απογοήτευσης, της ανασφάλειας, της απαισιοδοξίας και της αβεβαιότητας για τις προοπτικές και το μέλλον των επόμενων γενεών, κοιτούν αριθμούς και κάνουν αφαιρέσεις, περικόπτοντας τους διαθέσιμους πόρους του ερασιτεχνικού αθλητισμού οδηγώντας τον στο θάνατο, όπως όλη την υπόλοιπη κοινωνία, ως τελικό προκύπτων αποτέλεσμα. Ως υπεύθυνος και σώφρων Έλληνας δεν πιστεύω πως η οικονομική κατάσταση της χώρας θα μπορούσε ή θα έπρεπε να αφήσει ανέγγιχτο τον Αθλητισμό. Κάθε άλλο.
Δεν μπορώ όμως και να δεχτώ πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια ζημιογόνα ΔΕΚΟ ή υπερχρεωμένος Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός ως κομμάτι του πολιτισμού και της παιδείας, αποτελούσε παραδοσιακά την κινητήριο δύναμη και την πηγή ζωής για την ελληνική κοινωνία.
Ως μέλος της ομοσπονδίας χειροσφαίρισης έχοντας συνοδεύσει ως αρχηγός αποστολής την Εθνική γυναικών, σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, την περίοδο κρίσης και προσπάθεια ανασύνταξης της οικονομίας τους, αλλά και την αποφυγή απομόνωσης της χώρας τους και της νεολαίας. Είχαν κορωνίδα της κοινωνίας τους των αθλητισμό και των υποστήριζαν με «νύχια και με δόντια» και όχι να τον απαξιώνουν και να τον διαλύουν, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας.
Πολλοί θα θυμούνται τις μεγαλειώδεις εξαγγελίες και το στίγμα του «ξανθού του μπάσκετ» τότε υπουργού αθλητισμού κατά τα εγκαίνια του κλειστού της Λευκόβρυσης Κοζάνης, (το οποίο σημειωτέων παραμένει ανολοκλήρωτο και κλειδωμένο), για ένα νέο αθλητισμό ο οποίος έμεινε στις εξαγγελίες γιατί προφανώς ήταν μια ακόμη προεκλογική φωτοβολίδα, για να γεμίσουν οι εφημερίδες και της σελίδες τους και τα δελτία ειδήσεων τον χρόνο τους.
Ο Αθλητισμός στο σύνολο του σήμερα χρειάζεται επειγόντως μια επανεκκίνηση τόσο στον τομέα του εξωσχολικού όσο και του σχολικού Αθλητισμού, ο οποίος αποδιαρθρώνεται.
Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ, μία συνολική επαναπροσέγγιση της πολιτικής και των πολιτικών, της αυτοδιοίκησης και των αυτοδιοικητικών για τον Αθλητισμό και όχι με αποσπασματικά μέτρα της λογικής που επικρατεί εδώ και χρόνια της μείωσης των παροχών -επιχορηγήσεων.
Η φετινή μείωση των παροχών θα πλήξει καίρια την αθλητική υποδομή και την ύπαρξη του αθλητισμού της πατρίδας μας. Η εξεύρεση λύσεων ώστε ο αθλητισμός να μην βάλει λουκέτο είναι μονόδρομος. Στο θέμα αυτό πρέπει να υπάρξει στοχευμένη πολιτική, με μέριμνα και αξιοποίηση άλλων πηγών ενίσχυσης.
Δυστυχώς το μεγάλο όπλο ανασυγκρότησης του αθλητισμού και της χώρας που λέγεται ΟΠΑΠ τον πήραμε από το κράτος και τον «δωρίσαμε» στους φίλους χάριν της ιδιωτικοποίησης.
Ένα ουσιαστικό εργαλείο θα μπορούσαν να είναι οι περιφέρειες, αλλά κι αυτές ελέγχονται για τις δαπάνες και πολλά από τα κονδύλια που θα ήθελαν να διαθέσουν, δεν περνούν από το ελεγκτικά όργανα.
Οι δε χορηγίες είναι ανύπαρκτες καθώς με τον ισχύοντα νόμο είναι υπό διωγμό, στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Η Πολιτεία πρέπει να αναθεωρήσει πλήρως την πρακτική αντιμετώπισης και σχεδίασης του αθλητισμού σε ότι αφορά την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων προβολής, στήριξης, χρηματοδότησης και προστασίας στα διάφορα επίπεδα και τους τομείς της Αθλητικής δραστηριότητας, προτάσσοντας την μαζικοποίηση της άθλησης των Πολιτών, της ερασιτεχνικής δημιουργίας, της ανάδειξης και προβολής των αξιών που εκπέμπει ο Αθλητισμός.
Κλείνοντας με κάποιες προτάσεις οι οποίες πιστεύω θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τα στάδια ανοιχτά για τους νέους και τους πολίτες.
-Διαχωρισμό πλέον του ερασιτεχνικού αθλητισμού και του επαγγελματικού (αν καταφέρουμε αυτό, τότε προχωράμε και στον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας).
-Υπαγωγή του ερασιτεχνικού αθλητισμού στο υπουργείο παιδείας, με επικεφαλή υφυπουργό αθλητισμού.
-Σύσταση εθνικού συμβουλίου αθλητικού σχεδιασμού, σε συνεργασία με ανάλογα συμβούλια των διοικητικών περιφερειών της χώρας.
-Επαναδημιουργία του Μαζικού Αθλητισμού όπου μέρος των εσόδων θα πηγαίνουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό από τους δήμους που θα υλοποιούν τον Μ.Α. ως επιχορήγηση αυτού ή κάλυψη αναγκών των σωματείων συμμετοχής στα πρωταθλήματα.
-Συγχώνευση ομοσπονδιών μη ολυμπιακών αθλημάτων σε ομοσπονδίες συναφών ολυμπιακών αθλημάτων, ώστε να προκύπτει μεγαλύτερο ποσό επιχορήγησης.
- Εξορθολογισμός των δαπανών ομοσπονδιών, μείωση μελών διοικητικών συμβουλίων.
-Χρηματοδότηση ομοσπονδιών με βάση εγκεκριμένα από την πολιτεία τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα, αλλά και ορθής χρήσης των οικονομικών επιχορηγήσεων της ΓΓΑ.
-Τροποποίηση νομοθετικού πλαισίου, για δωρεές, χορηγίες για τις ομοσπονδίες και τα σωματεία, με τα ισχύοντα στον χώρο του πολιτισμού.
-Ανταποδοτικά οικονομικά κίνητρα – οφέλει, για όσους προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες από τις οποίες προκύπτει οικονομικό όφελος για το άθλημα (διαιτητές, κριτές, γραμματείες).
-Επιβολή εισφοράς (αλληλεγγύης και υποστήριξης του αθλητισμού) στο στοιχηματικό τζίρο, των εταιριών που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας.
-Δυνατότητα στις διοικητικές περιφέρειες να συνδράμουν και να υποστηρίξουν οικονομικά ενώσεις ή σωματεία (κάλυψη μέρος αναγκών τους για την συμμετοχή σε πρωτάθλημα).
Είναι λοιπόν αναγκαίο να ξαναδούμε το κόστος του ερασιτεχνικού αθλητισμού, το οποίο δεν ξεπερνά το ποσό ενός καλού επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή καλαθοσφαιριστή στην Ελλάδα (11.242.000 η επιχορήγηση στον Ερ. Αθλ. για το 2014 στοιχεία ΓΓΑ).
Πεπεισμένος ότι: Ο Αθλητισμός δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αριθμητικών πράξεων, αλλά αποτέλεσμα κεφαλαιοποίησης της κοινωνίας.
Κλείνω με την ρήση του Ιωάννη Χρυσάφη αθλητή, εκπαιδευτικό και συγγραφέα (1873 – 1932). «Είναι προτιμότερο αντί για Ολυμπιονίκες, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, ελεύθερων και αλύτρωτων, να συρρέουν στο γυμναστήριο για να ασκηθούν».
Άρης Βατάλης
Μέλος Δ.Σ. Εθνικός Κοζάνης
Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Σωματείων Χειροσφαίρισης Δυτ. Μακεδ.
Πρώην μέλος Δ.Σ. Ομοσπονδίας Χειροσφαίρισης Ελλάδος