Η ψήφιση του Νομοσχεδίου για την πώληση της "μικρής" ΔΕΗ, η διαδικασία κατά την οποία εισήχθη προς ψηφοφορία, ήτοι σε "κολοβό" θερινό τμήμα της Βουλής και χωρίς τη συμμετοχή των βουλευτών των περιοχών που πρωτίστως θίγονται από την ψήφιση του και η ολοκλήρωση της διασικασίας με την υπογραφή του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε χρόνο ρεκόρ και την απόφαση του Α’ Θερινού τμήματος της Βουλής περί μη συνδρόμης των όρων συζήτησης στην Ολομέλεια αυτής της πρότασης για διενέργεια δημοψηφίσματος, αποτελούν αναμφίβολα την απόδειξη της ανυπαρξίας του θεσμοθετημένου δικαιώματος διαφωνίας. Η κοινωνική και πολιτική ζωη ταυτίζεται πια με την απόλυτη ανασφάλεια δικαίου και την απώλεια κάθε κοινωνικού κεκτημένου.
Η ενέργεια, ως αδιαπραγμάτευτο κοινωνικό αγαθό και η μετατροπή της σε εμπόρευμα, δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για τα εργασιακά συμφέροντα και τα δικαιώματα των υπαλλήλων της ΔΕΗ, όπως σκόπιμα προσπαθούν οι θεωρίες του κοινωνικού αυτοματισμού και του διαχωρισμού του συνδικαλισμού σε "καλό" και "κακό" να μας πείσουν, αλλά είναι πρωτίστως θέμα της ίδιας της κοινωνίας, η οποία αντιμετωπίζεται ως απλό "πελατολόγιο" της επιχείρησης και όχι ως το σύνολο των πολιτών μιας χώρας που έχει αναφαίρετο δικαίωμα σε παροχή αυτονόητων αγαθών ζωτικής σημασίας, η οποία πρέπει να διακρίνεται από συνέχεια, ασφάλεια και ποιότητα. Χωρίς την κρατική εποπτεία είναι σχεδόν ουτοπία να πιστεύουμε ότι, ο εκάστοτε ιδιώτης που θα αγοράσει τις επίμαχες μονάδες σε εξευτελιστική τιμή, θα ενδιαφερθεί για την εξασφάλιση των παραπάνω προΰποθέσεων είτε για την ολοκλήρωση των μετεγκαταστάσεων οικισμών και των απαλλοτριώσεων είτε για την τήρηση των περιβαλλοντικών όρων. Ο πυρήνας της κρατικής εξουσίας και η έννοια του δημόσιου αγαθού, με τις οποίες ταυτίζεται η ενέργεια υπό δημόσιο έλεγχο, αυτόματα αντικαθίστανται με την έννοια του κέρδους της ιδιωτικής οικονομίας.
Στις περιοχές, που πλήρωνουν την παραγωγή ενέργειας με τίμημα τη ζωή των ανθρωπών τους, στις περιοχές αυτές που παρά την ύπαρξη των μονάδων παραγωγής ενέργειας, η ανεργία καλπάζει και η τιμή του ρεύματος είναι ίση με αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας, δίχως καμία προνομιακή μεταχείριση όλα αυτά τα χρόνια, η συγκυβέρνηση επέλεξε να πει ένα μεγάλο "ευχαριστώ" με την προώθηση τακτικών που θα μας οδηγήσουν στην πλήρη απομόνωση και θα μετρατρέψουν τις πόλεις μας σε κέντρα ιδωτικής οικονομίας.
Και ενώ η περιουσία της χώρας ξεπουλιέται κυριολεκτικά τμηματικά με συνοπτικές και χωρίς νομικό, κοινωνικό και πολιτικό έρεισμα διαδικασίες, οι βασικές δομές του κράτους, όπως είναι η Παιδεία (Πανεπιστήμια) και η Υγειονομική Περίθαλψη (Νοσοκομεία) με διάφορα μέσα, όπως οι υποχρηματοδοτήσεις για παράδειγμα, τείνουν έμμεσα πλην σαφώς να περάσουν στα χέρια των ιδιωτών, καθώς με μαθηματική ακρίβεια η λειτουργία τους θα καταστεί ανέφικτη το επομένο χρονικό διάστημα.
Οι πολιτικές αυτές έχουν επιφέρει και επιφέρουν ολέθρια αποτελέσματα στην καθημερινή ζωή των πολιτών ενώ παράλληλα θίγουν τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Η χώρα και οι πόλεις μας ερημώνουν, καθώς όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι και επιστήμονες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, όχι μόνο για να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικονομική άνεση αλλά γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα ανακτήσουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Και πραγματικά δεν μπορείς να ζεις αξιοπρεπώς, αν διαθέτεις πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους και οδηγήσε στην κακοπληρωμένη ανασφάλιστη ημι-απασχόληση, η οποία σε καμία συνάφεια δεν βρίσκεται με το επιστημονικό σου αντικείμενο. Κατά αυτόν τον τρόπο, χάνουμε το πιο παραγωγικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο αν και στην πλειονότητα του διαπρέπει στο εξωτερικό, μερικοί το αντιμετωπίζουν καχύπτα λέγοντας πως είναι η γενιά των απολίτικων ανθρώπων ή του "καναπέ".
Το ότι δεν ειχαμε εμπιστοσύνη ποτέ στους ευατούς μας και στις δυναμικές της κοινωνικής μας δομής, αντίθετα σε κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες επιλέγαμε την απομόνωση μας ή τον διαχωρισμό μας σε κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες είχε ως αποτέλεσμα την διάσπαση της κοινωνικής συνοχής και αυτή με τη σειρά της την απουσία οργανωμένης και αποτελεσματικής αντίδρασης. Η συλλογική αντίληψη και δράση ήταν και είναι πάντα η πιο οργανωμένη μορφή διεκδίκησης, στο σημείο που φτάσαμε, ακόμα και των αυτονόητων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η παρούσα πολιτική συγκυρία είναι αποτέλεσμα όχι μόνο μιας μακροχρόνιας κρίσης πολιτικών αξιών αλλά κυρίως η συνέπεια μιας βαθιάς κοινωνικής κρίσης, που στηρίχθηκε και ευδοκίμησε πάνω στον επιμερισμό των κοινών συμφερόντων των πολιτών. Ο ελεύθερος επαγγελματίας κατά του δημόσιου υπαλλήλου, ο εργαζόμενος κατά του συνταξιούχου, ο ανασφάλιστος κατά του ασφαλισμένου, ο άνεργος κατά του υπαλλήλου της ΔΕΗ. Πότε, όμως, όλοι κατά των κυβερνώντων. Όταν ενας εκ των παραπάνω κλάδων πλήττεται από την κεντρική πολιτική αδικίας και εξαθλίωσης, οι υπόλοιποι συγκρίνουμε τους εκάστοτε θιγόμενους με την ατομική μας κατάσταση και όχι με τον κοινό τόπο εξαθλίωσης, που αποτελεί την ίδια αφετηρία για την ποιότητα ζωής ενός αγέννητου παιδιού στην Ελλάδα με αυτήν ενός συνταξιούχου στην ίδια χώρα.
Τόσα χρόνια το πολιτικό σύστημα μας ήθελε φανατισμένους με κομματικά είδωλα, αντίληψη που φαίνεται ωστόσο ότι έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό, πότε όμως δεν μας ήθελε φανατισμένους με το κοινό συμφέρον. Η οργανωμένη κοινωνική αντίδραση, η συνοχή και η συλλογική αντίληψη και δράση είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού κυβερνητικού σχήματος. Λίγη σημασία έχει αν εσύ είσαι περισσότερο αριστερός από τον δίπλα σου ή λιγότερο δεξιός από αυτόν. Τεράστια, όμως σημασία έχει, αν εσύ αντιλαμβάνεσαι στην ίδια διάσταση την αδικία με τον διπλανό σου.
Ελισσάβετ Παναγιωτίδου.