Η ΧΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ MΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΧΟΝ ΜΕΤΑ ΤΣΙΠΡΑ ΕΠΟΧΗ!

 Η  απομυθοποίηση και της Αριστεράς , μετά τις γνωστές συνέπειες των χίλιων  εξαγγελιών της τότε πλέον φερέλπιδας  Πασοκικής Κεντροαριστεράς στη χώρα, μπορεί να φέρει την ωριμότητα και  το τέλος των  χίμαιρων, σε ένα λαό «πάντοτε ευκολόπιστο και πάντα προδομένο»!

     Ο Τρότσκι έλεγε: «αν βάλεις ένα σάπιο  αχλάδι για να βαραίνει παραπάνω,θα σου σαπίσουν όλα τα αχλάδια που έχεις»

     Αυτό οδήγησε  γενιές και γενιές  αριστερών, αριστεριστών και αριστεροακτιβιστών  στις μικρές και ακραιφνείς ομάδες δράσεις, που αποτελούνταν από μυημένους και εξαιρετικά καταρτισμένους «συντρόφους» , αγωνιστικό πνεύμα και πεζοδρόμιο, που αρέσκονταν να αυτοαποκαλούνται «λαϊκό κίνημα», πλην  χωρίς  σχέση με την κυβερνητική ή  έστω την όποια διαχείρηση  του τόπου.

    Αυτό  το  «λαικό κίνημα»  σε δεδομένη στιγμή έγινε  πανελλήνιο , ως «Πανελλήνιο  Σοσιαλιστικό Κίνημα», προκειμένου να ικανοποιήσει , να τακτοποιήσει και κυρίως να ελέγξει  τις  διάφορες  μάζες 

σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, με το τρίπτυχο :  «εθνική ανεξαρτησία λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση» , που θυμίζει  το  πνεύμα της αστικής γαλλικής επανάστασης:  «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα», επίσης δε το μύθο του Πολυτεχνείου:  «ψωμί, παιδεία ελευθερία».

   Πέρασαν χρόνια  μέχρι να αποκαλυφθεί, ίσως εκατό εκατομμύρια φορές περίτρανα , ο αμερικανικός  «πολιτικός σπονσορισμός», προκειμένου να διοριστούν 500 χιλιάδες «σύντροφοι»,με δανεικά ομόλογα (διαπραγματευόμενα σε ιδιωτικές ξένες αγορές παρακαλώ) , τα οποία και θα αποτελούσαν  το  σημερινό εξωτερικό χρέος της χώρας, που οδήγησαν  στο σημερινό μνημόνιο;

Σημαντική αιτία, αν όχι η μοναδική, η  εξόχως «κομμουνιστική» συμπεριφορά του  Κωνσταντίνου Καραμανλή (φεύ,  η μόνη… αριστερή στη χώρα) όχι μόνο να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε δεδομένη στιγμή αλλά , κυρίως ,να την εντάξει  στην (μη ατλαντική τότε) Ευρωπαϊκή  Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ);

   ΄Επρεπε  λοιπόν η χώρα επειγόντως  να καταχρεωθεί, αφετέρου  τα  4 ΚΠΣ της Ευρώπης να γίνουν  το διπλάσιο του εξωτερικού χρέους  καταθέσεις στην Ελβετία;

   Κι από την άλλη να φύγουν επιτέλους οι  ελληνικές επιχειρήσεις και οι ελληνικές ναυπηγήσεις στο Σκαραμαγκά (ύψους έως και 4 τρις ευρώ ετησίως), γιατί  τις έκαναν «κακοί», πλην έλληνες  ιδιώτες και καραβοκύρηδες (θυμίζει  τον  «Αμερικανικό Σταλινισμό»  στη Ρωσία, που αφενός κουβάλησε στην Αμερική όλο το χρυσάφι των τσάρων, αφετέρου χάραξε  την οριζόντια γραμμή στο χάρτη, φράζοντας το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος προς Βορράν, με τεχνητούς 2 κόσμους και 2 «μπλοκ» Ανατολικό και Δυτικό και  την  Ορθοδοξία εξόριστη στη Σιβηρία και τον Ελληνισμό, ξανά , στην προσφυγιά);

  Ηρθε λοιπόν  το «σωτήριο»  κίνημα στη χώρα και φώναξε  «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ»  το ίδιο συνδικάτο, που μεταφράστηκε  στην πράξη : «όλοι μαζί τη χώρα στον πάτο» του εξωτερικού χρέους  και της εσωτερικής  λαμογιάς;  

  Τα  γνωστά ΘΑ  του Ανδρέα Παπανδρέου, που έγιναν Θηλιά  στις επόμενες γενιές, μάλιστα δε και πλήρεις κυβερνητικές αυτοδυναμίες με την  αριστερά ,εφεδρική, πλην  στην κυβερνητική γωνία;

  Τα δανεικά δημιούργησαν έναν εξόχως εκπαιδευμένο κομματικό στρατό, που «τσίμπησε ξανά »  στο σύνθημα « λεφτά υπάρχουν»  του Γ. Παπανδρέου, τη στιγμή που ο  Κώστας Καραμανλής  υπέγραφε  τη συμφωνία  του βόρειου αγωγού με το Βλαδίμηρο  Πούτιν;

   Και  μόλις  ξαναβγήκε το ίδιο « παπανδρεϊκό σύστημα» ήρθε και η ίδια η πρακτική :  μνημόνιο και με  Ε.Ε και με  ΔΝΤ , τα 2 μαζί  , τώρα πιά;

  «Αγουροξυπνημένος» ο πάντα βολεμένος επάνω στο σύνολο «κομματικός στρατός»  την έκανε  με «ελαφρά πηδηματάκια» , αναζητώντας  αριστερά αποκούμπια και αριστερά άλλοθι, μόλις  ανέλαβε ο Βαγγέλης Βενιζέλος , φοβούμενος μήπως  «τους βάλει τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι» (μεταξύ μας  ένα δικό τους παπούτσι μάλλον είναι ίσο με  3 μπότες , 48 νούμερο εκάστη);

  ΄Εμεινε μόνος λοιπόν ο Βαγγέλης και έψαχνε  παρτεναίρ, πέρα από τον Καρατζαφέρη. Και βρήκε.

  Ο  τότε αντιμνημονιακός Aρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς, έγινε  μνημονιακός Πρωθυπουργός ,με την αναμφίβολα άριστη πρόθεση να  σώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία!

                          

  Αμφότεροι  συνήψαν  πολιτικόν γάμο, μετά  κυβερνητικής εφαρμογής  του Παπανδρεϊκού μνημονίου, διότι έτσι έπρεπε για τον τόπο.

Βάλανε  και  αριστερό άλλοθι  τον Υπουργό  της πολυκομματικής Κυβέρνησης  Τζαννετάκη, το Φώτη Κουβέλη, που κάποια στιγμή  ψιλοαποχώρησε , από τη βιτρίνα τουλάχιστον.

  Όμως ο  μεν Βαγγέλης Βενιζέλος  είχε λόγο  να  συμμετέχει στο Παπανδρεϊκό μνημόνιο πλην, ίσως της έντιμης, ομολογουμένως, ανάληψης των συνευθυνών του Παπανδρεϊσμού;

  Ομοίως της ευλόγου ανησυχίας  για το μέλλον της χώρας;   

        Πολλαπλασίως περισσότερο είχε λόγο να συμμετάσχει στην Παπανδρεϊκά  μνημονιακή κυβέρνηση και μάλιστα ως μνημονιακός Πρωθυπουργός της χώρας ο Αντώνης Σαμαράς ;

      Ηταν άραγε, ομολογουμένως επίσης καλών προθέσεων, λόγοι σωτηρίας της χώρας, έστω με την εκ των υστέρων κάλυψη (δια συνευθύνης ) του Παπανδρεϊσμού , έστω για λόγους καλώς εννοούμενης  εθνικής συνεννόησης και εθνικής φιλοτιμίας;

     Αυτονόητων καταφατικών απαντήσεων  ερωτήματα.

 Η συντηρητική παράταξη  πάντως δεν είχε καμμία απολύτως κοινωνική και εθνική ευθύνη, ούτε για την καταχρέωση της χώρας, ούτε για την κοινωνική λαμογιά που  είχε ενσκήψει στη χώρα.

  Δεν είχε ευθύνη , κι ας λεγόταν( καραμελωδώς )δεξιά, ήταν η πιο καθαρή  κοινωνικά,παράταξη συντηρητικών νοικοκυραίων ελλήνων, που δε χρωστάγανε τίποτα και σε κανένα.

    ΄Αριστες λoιπόν οι προθέσεις, έγιναν όμως ολικώς και σε όλο το εύρος  τα πλήρη απαιτούμενα;

     Οι αποφάσεις και οι ενέργειες  ήταν οι καλύτερες και οι ευστοχότερες και κυρίως οι πιο τολμηρές, προς οριστική επίλυση των αιτιών του μνημονίου κι όχι μόνο ;  

     Τολμήσαμε  ως χώρα να ζητήσουμε να γίνουμε η Ελβετία του πνεύματος, με υπογραφές Αντατολής και Δύσης , Βορρά και Νότου, ζητήσαμε να εδρεύουν εδώ  τα ηνωμένα Εθνη και όλοι οι παγκόσμιοι οργανισμοί , αφού στην Ελλάδα ανήκει  η  πνευματική και πολιτιστική  ηγεσία στη γη, ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση;

     Ζητήσαμε από την Ιστορία να πάρει τη θέση της πραγματικότητας, κι ας μη την παίρναμε σε πρώτη ή σε δεύτερη φάση; Εκεί ,το χαβά μας εμείς; 

    Ζητήσαμε  τα "ψίχουλα" που χρωστάμε,  σε σχέση με τη διεθνή πραγματικότητα να  υπηρετήσουν όλοι αυτή ακριβώς την  παγκόσμια ανάγκη ειρήνης, προόδου και πολιτισμού ;

  Τα περί  ευθύνης  (και ότι δε γινόταν αλλιώς) πιθανόν να  ακούγονται και λίγο  βερεσέ:  τη στιγμή που η ηγεσία των ΗΠΑ μιλούσε  και συνεχίζει να μιλάει  για «50 χρόνια  όαση σταθερότητας στην περιοχή», αρκεί  να  βρεθούν  οι κατάλληλες λύσεις, αυτές δεν  αναζητήθηκαν ποτέ, μόνο υπογραφές για  αφαίμαξη έπεφταν με τις "τροϊκες  υπαλλήλων λογιστών", αντί να αναζητηθούν μεγάλες και γενναίες λύσεις, εκμεταλλευόμενοι  οι 2, οι 3, οι χίλιοι δεκατρείς,  τη συνοχή και τη συνεργασία-ομοψυχία  τους, καθώς και την παλλαϊκή ομοψυχία στη χώρα, μοναδική ευκαιρία χάθηκε. Είθε να μη χάθηκε!

  Κι οι επιμέρους κατά τόπους  Βουλευτές τι έκαναν;  Ποιός ο ρόλος τους;

  Δεχόταν μόνο να διαβάζουν τα νομοσχέδια 5 λεπτά πριν την ψήφισή τους;

  Τα διάβαζαν άραγε έστω και 5 λεπτά ή στα τυφλά ψήφιζαν ναι σε όλα;

  Κι εντάξει λοιπόν, δεν μπορέσαμε να τα κάνουμε  όλα. Τα ζητήσαμε όμως; Τί ζητήσαμε; 

  

      Ακούσαμε , όπως προαιώνια, την αύρα και τους θορύβους της ανοιχτής θάλασσας;       

  Αντί να επιδιωχθεί  η άμεση συνεννόηση με τους καραβοκύρηδες να ναυπηγούνται  τα πλοία στην Ελλάδα,  4 τρις ευρώ , που θα έκαναν τα 340 δις  ευρώ χρέος ένα  μηδέν και τα μνημόνια κουρελόχαρτα, αντί να αναζητηθούν λύσεις  έκδοσης  ομολόγων με ρήτρα ακινήτων δημοσίου , που αναγκαστικά θα αγόραζαν  κατά το ήμισυ των καταθέσεων τους στην Ελβετία  (μόνο οι κάτοικοι εσωτερικού), αντί να τύχει διαπραγμάτευσης ο τεράστιος φυσικός και ορυκτός πλούτος και τα λιμάνια μας και η θάλασσά μας, αντί να συζητούνται επιμηκύνσεις  50ετίας  με  πολιτικό κι όχι με οικονομικό τρόπο,  στριμωχθήκαμε  πίσω από τους τροϊκανούς λογιστές, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα. Δεν είναι δεκτό ότι δε μας αφήσανε, διότι δεν ξεσηκώθηκε κανείς λαός γιαυτό!

  Δε  γυρίσαμε το βλέμμα στην ομογένεια και τους φιλέλληνες, όπου γης, δεν εμπιστευτήκαμε τα παγκόσμια φιλελληνικά αισθήματα, δεν εμπιστευτήκαμε την ίδια την ψυχή μας! Ούτε καν την εκφράσαμε!

  Οι  πολύ αγαπητοί  και αναμφίβολα καλών προθέσεων και πραγματικά άξιοι συγχαρητηρίων  Αντώνη Σαμαράς  και  Βαγγέλης  Βενιζέλος  αξίζουν εκλογικά να ανταμοιφθούν για την προσπάθεια και για τις άριστες προθέσεις, ασχέτως μάλιστα αποτελέσματος, πόσο μάλλον αν υπάρχει. Κι ακόμα περισσότερο αν διαφαινόταν, πολύ καθαρά, συγκεκριμένη  ελπίδα.

  Ειδικά  αν σήμερα τύχαινε  παραδοχής η λάθος ή έστω μακροχρόνια  ατελέσφορη στρατηγική και ζητούνταν  πλέον (πολύ θεμιτά) λειτουργική και παραγωγική πια για το μέλλον  "αντιμνημονιακή" ή έστω ¨"διορθωτική"  συγκυβέρνηση στη χώρα, έστω και τώρα  (έχοντας τη διεθνή αξιοπιστία ότι υπερβολικά προσπάθησαν και κανένα δάνειο σε κανένα δανειολήπτη δεν βγαίνει να πληρώνεται  σε  μονοψήφιο αριθμό ετών ) , τότε και ομόφωνη  εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας θα είχαμε προς επαναδιαπραγμάτευση( επί του συνόλου )όλων των παραπάνω θεμάτων για  50 χρόνια  και συγκυβέρνηση όλων θα είχαμε , για πολλά χρόνια…

  Αν όχι όμως, ο λαός (που δεν βγαίνει πια οικονομικά) δεν θα είχε κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται και να προσπερνά και να ελπίζει, ακόμα και μέσα από τη μεγαλύτερη απελπισία του;  

  Ακόμα και αδικώντας άριστες προθέσεις και έφιδρες προσπάθειες;

  Ακόμα και να λειτουργεί σπασμωδικά, με  βάση το ένστικτο αυτοσυντήρησής του ;

  H να λειτουργεί διασωστικά  για το (μετά Τσίπρα)  μέλλον των παιδιών του;

  Ακόμα και οι συνειδητά κάνοντες  τον αγώνα τους  να μην επικρατήσει ο "αλόγιστος"Τσίπρας ;

   Υπάρχει λοιπόν μια αξιοσέβαστη μερίδα συμπολιτών μας που ψηφίζουν συνειδητά τα 2 ή 3 υπεύθυνα μνημονιακά  κόμματα και καλά κάνουν, όμως, φευ, δεν είναι οι μόνοι!

   Σήμερα  πολλοί  έλληνες , αισθάνονται στριμωγμένοι  και απελπισμένοι, χωρίς  εμφανή διέξοδα, κοιτάζουν   προς τα δεξιά, τζιζ τους  λένε : «χάϊλ φασίσμους»  έχει!!!
   Και τους το λένε  οι αιώνιοι «ξεχειλίζοντες από δημοκρατία»  Ο.Φ.Α (όπου φυσάει ο άνεμος) , που τώρα προγέγγισαν , ευκαιριακά, την Αριστερά….

   Κοιτάζει  προς τα Αριστερά  και δεν βρίσκει άλλη διέξοδο, διότι ξανά αυτοί που φέραν τον Παπανδρεϊσμό στη χώρα , οι ίδιοι προσκαλούν τώρα στον … Τσιπρισμό.

    Υπάρχουν  πιθανότητες να επιτελέσει ο Τσίπρας την "τεχνητή  διέξοδο", με τον ίδιο τρόπο που επιλέχθηκε  ο Παπανδρεϊσμός, ίσως για επαναφορά στη δραχμή, ίσως και μέσω αυτής στο  δολλάριο. (Ο Ελληνας φυσάει τώρα και στο γιαούρτι, αφού κάηκε από το γάλα)

    Μάλιστα δε με την μεγαλύτερη  δυνατή …κοινωνική σταθερότητα, αφού  το έρμο το «λαϊκό κίνημα»  θα είναι ξανά  μπλοκαρισμένο, μεταξύ πρώην πασοκικών.. παφλάδων και λοιπών πρώην περιθωρικών φαφλατάδων, άντε και μερικών πρώην ταραχογενειάδων  τραχανοπλαγιάδων!

                         

   Οι  πιθανότητες  λοιπόν να γελάσει  ο κάθε πικραμένος  είναι εξόχως αυξημένες, όχι απαραίτητα  ο Παναγιώτης Πικραμένος , ο συμπαθής εκλογικός Πρωθυπουργός.

     Ο βολεμένος σε βάρος του συνόλου κομματικός στρατός  του Παπανδρεϊσμού είναι λοιπόν έτοιμος να ξανακυβερνήσει, ενισχυμένος ,τώρα πιά, από ευρύτερες  ζερβόδεξες δυνάμεις, ελιές και ποτάμια …

    Η  χώρα είναι έτοιμη για την τελική απομυθοποίηση  της Αριστεράς ,με πορείες «περισσότερο αριστερών»  ενάντια σε «λιγότερο αριστερούς» , κι από «πολυτεχνεία» σε «ερημοσπιτεία».

   Στη μετά Τσίπρα εποχή  μπορεί να έρχεται η ώρα  της αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από την, εύλογα αναμενόμενη, αναγέννηση  του  υγιούς   νοικοκυρισμού στη χώρα, χωρίς δανεικά και χωρίς λαμόγια, χωρίς βύσματα και χωρίς χρίσματα ανικανότητας και άσχετου διαχειρισμού δανεικών ετοίμων,  χωρίς άπλυτους γιακάδες και  αδαείς χαρτογιακάδες.

   Ναι συντήρηση της ελπίδας χρειάζεται, όχι πρόοδος του  δανεικού πνιγηρού οπισθοδρομικού κάθε αέρα του κοπανιστού , της κάθε ( ότι της  καπνίσει )θολοκουλτούρας.

    (Πράγματι είναι πρόβλημα της Ευρώπης η Ελλάδα, ειδικά ο  γιοσούφ γιαλατζί σοσιαλίστ άκριτος ατλαντισμός. της, που κρατάει την ελληνική κοινωνία μειρακοειδώς ανώριμη).

   Μια κοινωνία αναγέννησης ελπίδας, όπου μπορούν  να πάρουν αξία ξανά τα τίμια επαγγέλματα και ο θεσμός της οικογένειας , της πατρίδας και της θρησκείας, μέσα από τη δημιουργική πενία, αντί του τυφλού δανεικού πλούτου, αφού  δοκιμαστεί πλήρως το αριστερό παραμύθι στη χώρα.

  

  Στη μετά Τσίπρα εποχή μπορεί να γυρίζουμε στα ήρεμα κοινωνικά λιμάνια, της αυτογενούς παραγωγής και της δημιουργίας κάθε τόπου, χωρίς  εύκολες επιχορηγήσεις και κοινωνικούς  εκμαυλισμούς.

  

  ΄Οσοι πλήγωσαν και έπληξαν την κοινωνική συνοχή σε κάθε τόπο και πανελλήνια για την κάθε «βενετιάς βελόνα»  κοινωνικά επιζήμια και κοινωνικά διαλυτική  πάρτη τους, δε θα πρέπει να  έχουν πια θέση  στους επικεφαλής στην ελληνική κοινωνία της μετά Τσίπρα εποχής. Σκούπα…

 

    Η νέα συνετή, μετρημένη και εγκρατής , κοινωνία που μπορεί να  προκύψει  θα πρέπει να δίνει εξ ανάγκης αξία  σε ότι την προάγει, χωρίς να  υπολογίζει  στο  αθηναϊκό κέντρο των διορισμένων διαχειριστών και των κατά τόπους  ακατάλληλων τρόπων, δομών,νοοτροπιών και προσώπων.

  ΄Οσοι δεν επαναστάτησαν , δεν παραιτήθηκαν, δεν έχασαν, δεν υπέφεραν, δεν μετακινήθηκαν, δεν εξοβελίστηκαν,  στη σημερινή εποχή της πτώσης και της έκπτωσης των αρχών και των αξιών δεν πρέπει να έχουν θέση στην αυριανή ηγεσία( τοπικά και πανελλήνια) της  χώρας , γιατί δεν θα έχουν τα εχέγγυα και τις αντοχές να κρατήσουν στα δύσκολα την ελληνική κοινωνία, όσο και δημιουργικά και παραγωγικά ελπιδοφόρα.

   Βεβαίως, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, όσους σε όποια περίοδο  και με όποιες συνθήκες έβαλαν ένα λιθαράκι  προσφοράς, οι μηδενισμοί και οι αφαιρέσεις  ποτέ δεν έκαναν πολλαπλασιασμούς , ούτε οι αφαιρέσεις και οι διαιρέσεις.

  Ολοι, όσοι είχαν καλές προθέσεις έκαναν αυτό που μπορούσαν και που νόμιζαν για το καλό του τόπου.

  Όμως, το νέο κοινωνικό παράγγελμα πρέπει να είναι: στοιχηθείτε όλοι στη νέα προσπάθεια! 

   

      Μπορεί λοιπόν στην μετά την  κάθε  «αντιλεκτική» και  δήθεν αριστερή ή σοσιαλιστική  «τρίπλα»  που χρόνια ταλανίζει την ελληνική κοινωνία να έρθει  η ωρίμανση όλων  και επιτέλους  το «πάτημα της ελληνικής κοινωνίας  στα δικά της πόδια» ; 

      Αναμφίβολα μπορεί, με  την τελική  δικαίωση του κάθε ελληνικού θεσμού, μαζί με τη δικαίωση του παραγωγού και δημιουργού κάθε καλού Πατέρα και δίκαιου Παππού του λαού μας, που τον ήθελε το σύστημα επαίτη στα πολιτικά  γραφεία και στα δήθεν πλακάτ  του έμμεσου  ψευδεπίγραφου οπισθοδρομικού αντιπαραγωγισμού στη χώρα!!!

      Πλησιάζει λοιπόν;  για όλους  τους «ελεύθερους πολιορκημένους» ,  ο τελευταίος μεγάλος  χειμώνας  για την χώρα και πρέπει από τώρα να σπείρουμε   τον καρπό στο  χωράφι της ελπίδας, ώστε να  περιμένει  την πρώτη μεγάλη  πραγματική άνθηση της ελληνικής κοινωνίας, μετά τον τελευταίο της μεγάλο  χιονιά, αν φυσικά δεν τα παγώσει όλα ;

                                     

                                                   Ο  γόνιμος  ελπιδοφόρος προβληματισμός 

    

YΓ:  Η επιτέλους ωρίμανση και η αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας  πράγματι  μπορεί να γίνει  στη μετά Τσίπρα  εποχή, εφόσον φυσικά θα υπάρχει τότε ελληνική κοινωνία,  κι εφόσον δεν θα είναι πιο πολυεθνική από τις ΗΠΑ, μικρότερη γεωμετρικά  από το Καστελόριζο, μικρότερης εθνικής κυριαρχίας  από τριτοκοσμική αποικία και πιο ανιστόρητη από τα Σκόπια...