Στην εκδήλωση μίλησε ο Κώστας Σταμπολίδης, γραμματέας της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε πορεία με συνθήματα και υψωμένες τις σημαίες του Κόμματος.
Στην ομιλία του ο Κώστας Σταμπολίδης σημείωσε, μεταξύ άλλων: «Τιμάμε σήμερα εδώ, στη μαρτυρική Φλώρινα, τα 66 χρόνια από την επική μάχη του ΔΣΕ το Φλεβάρη του 1949. Τιμάμε όλους εκείνους που πότισαν με το αίμα της νιότης τους τούτο το χώμα. Τιμάμε τα εκατοντάδες παλληκάρια, άνδρες και γυναίκες, που πήραν μέρος σ' εκείνη τη μάχη κι έδωσαν τη ζωή τους για μια νέα κοινωνία, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης, την εξάλειψη των πολέμων».
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Τιμάμε σήμερα εδώ, στη μαρτυρική Φλώρινα, τα 66 χρόνια από την επική μάχη του ΔΣΕ το Φλεβάρη του 1949. Τιμάμε όλους εκείνους που πότισαν με το αίμα της νιότης τους τούτο το χώμα. Τιμάμε τα εκατοντάδες παλληκάρια, άνδρες και γυναίκες, που πήραν μέρος σ' εκείνη τη μάχη κι έδωσαν τη ζωή τους για μια νέα κοινωνία, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης, την εξάλειψη των πολέμων. Απέναντι σ' αυτή τη λεβεντιά που χαρακτηρίζει τους αγωνιστές για την επικράτηση των υψηλών ιδανικών του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, τί αντέταξε η ηγεσία των αντιπάλων τους; Τη μικρότητα, την αθλιότητα, τη βαρβαρότητα, που χαρακτηρίζουν εκείνους που στερούνται υψηλών ιδανικών και μάχονται για την επιβολή του σκοταδισμού που συνδέεται με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Και ήταν τόσο τυφλό το μένος και το μίσος των “νικητών” που δεν τους επέτρεψε ούτε το θάνατο των ηττημένων να σεβαστούν και στοίβαξαν στο λάκκο στο χέρσο χωράφι, μαζί με νεκρούς, και τραυματίες που ζούσαν ακόμα.
Κάθε προσπάθειά μας, εδώ και δεκαετίες, να τους αποκαταστήσουμε, όπως ταιριάζει σε τιμημένους νεκρούς, στήνοντας ένα μνημείο- σύμβολο στο χώρο για να θυμίζει την υπέρτατη θυσία τους, εμποδίστηκε με απύθμενο μίσος. Βρισκόμαστε σήμερα στην τελική ευθεία αυτής της προσπάθειας. Η Κ.Ε. του ΚΚΕ , ικανοποιώντας την επιθυμία χιλιάδων αγωνιστών, των συγγενών των θυμάτων αλλά και το κοινό αίσθημα δικαίου, έδωσε λύση σ' ένα ζήτημα που η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς δεν ήθελαν να λύσουν. Το Κόμμα μας στην υπερ90χρονη πορεία του έδειξε ότι τιμά τους αγωνιστές, τιμά και σέβεται τους νεκρούς του και όπως είχε σημειώσει σε παλαιότερη ανακόινωση της η ΚΕ με την αγορά της συγκεκριμένης έκτασης έγινε δυνατό να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που εμπόδιζαν τη διαμόρφωση του χώρου και την ανέγερση μνημείου αντάξιου της μεγάλης αυτής θυσίας. Στη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται ο λαός και, κατά συνέπεια, και το Κόμμα μας, καταφέραμε με μεγάλες οικονομικές θυσίες να διαμορφώσει το χώρο και να τον φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα.
Με το στήσιμο του μνημείου, που σύντομα ελπίζουμε να ολοκληρωθεί, ανταποκρινόμαστε στο χρέος μας να αναδείξουμε τα ιστορικά γεγονότα. Όχι για να ξύσουμε πληγές αλλά για να μπορεί η νέα γενιά, οι νέοι άνθρωποι, να προσεγγίσουν την ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα μέσα από το πρίσμα της αντικειμενικότητας και του ταξικού φορτίου που περιέχεται μέσα σ' αυτά.
Αυτό αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής απέναντι στη θυσία τους. Εμείς, που βρισκόμαστε σήμερα εδώ, τους διαβεβαιώνουμε πως δε θα κάνουμε πίσω. Δεν τους ξεχνάμε. Ο τίμιος αγώνας τους αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, γιατί εμπνεόταν από αγωνιστικό πάθος για τα πανανθρώπινα ιδανικά, που οι θυσίες σαν και τούτη τα δίνουν ουσιαστική υπόσταση για να αποτελούν οδηγό αλάθητο στο δρόμο προς την τελική νίκη. Η πίστη σ' αυτή την τελική νίκη νικάει το θάνατο.
Αυτοί οι δικοί μας νεκροί ήρωες πέθαναν χωρίς ν' απαρνηθούν τον εαυτό τους και τα ιδανικά τους, χωρίς να ξεφύγουν από τον ηθικό νόμο, χωρίς να δειλιάσουν και ν' απελπιστούν μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις των αντιπάλων. Υπ' αυτή την έννοια ο θάνατος τους δεν είχε τραγικό νόημα, όπως δεν έχει τραγικό νόημα ο θάνατος όλων όσων έχουν ταχτεί να φυλάνε Θερμοπύλες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τιμάμε σήμερα τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, την προσφορά του και εμπνεόμαστε από τον τιτάνιο αγώνα του. Η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ έχει πολλά να διδάξει, είναι ανεξάντλητη σε πείρα και διδάγματα. Γι' αυτό έχει σημασία να ανατρέξουμε στα ιστορικά γεγονότα: Ποιο ήταν το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944; Πώς εκφραζόταν την εποχή εκείνη και πώς λύθηκε;
Από τη μια μεριά η πλειοψηφία του λαού, η εργατική τάξη, οι αγρότες - κτηνοτρόφοι, οι βιοπαλαιστές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, επιστήμονες και τα παιδιά τους συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Είναι οι δυνάμεις που πάλεψαν και μάτωσαν για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους φασίστες κατακτητές. Πρωταγωνιστής, οδηγητής και αιμοδότης αυτού του αγώνα ήταν το ΚΚΕ.
Κάτω από την καθοδήγησή του ο λαός ενώθηκε, αγωνίστηκε και δημιούργησε ταυτόχρονα μια σειρά λαϊκούς θεσμούς για την οργάνωση της ζωής του, την Κυβέρνηση του Βουνού, τη Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, τη Λαϊκή Δικαιοσύνη, τη Λαϊκή Πολιτοφυλακή. Για πρώτη φορά οι γυναίκες ψήφισαν και στέκονται ισότιμες απέναντι στους άντρες.
Η απελευθέρωση βρίσκει το λαό με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα αλλά και μεγάλες προσδοκίες, να χαρεί τη λευτεριά και τις θυσίες του, να οργανώσει την ανασυγκρότηση του τόπου και της ζωής του.
Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ είχαν ένα καταρχήν σχέδιο για τη δικαίωση των λαϊκών θυσιών και προσδοκιών, για την οργάνωση της ζωής του λαού. Το σχέδιο για λαοκρατική διακυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά ήταν η αστική τάξη. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το Παλάτι, οι τσιφλικάδες, το πολιτικό, στρατιωτικό και δικαστικό τους προσωπικό. Είναι οι μεγάλοι απόντες του αγώνα. Αυτοί που μπροστά στα δύσκολα εγκατέλειψαν το λαό. Ενα μέρος από αυτούς βρέθηκαν μαζί με το χρυσάφι της χώρας στο εξωτερικό. Ενα άλλο μέρος συνεργάστηκε με τους κατακτητές, εμπορεύθηκε τον πόνο και την πείνα του λαού και συγκέντρωσε τεράστια περιουσία με τη μαύρη αγορά και τις υπηρεσίες στους κατακτητές, και ένα άλλο κομμάτι λούφαξε. Υπήρχαν, βέβαια, και πατριώτες και τίμιοι αξιωματικοί από τις γραμμές της αστικής τάξης και κληρικοί που μπήκαν ή στήριξαν τον αγώνα. Με την απελευθέρωση οι δυνάμεις αυτές ήταν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να επανέλθουν στην εξουσία, να διεκδικήσουν τα προνόμιά τους. Στη φροντίδα τους δεν ήταν η ανοικοδόμηση της Ελλάδας για την πρόοδο και την ευημερία του λαού, αλλά για τη διασφάλιση των ταξικών τους συμφερόντων. Να έχουν ή να επαναφέρουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής, εργοστάσια, τράπεζες, κ.ά., και να διασφαλίσουν τα πλούτη που αποκόμισαν στην Κατοχή. Να συνεχίσουν να ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί και τα παιδιά τους.
Προϋπόθεση για να υλοποιήσουν αυτό το πρόγραμμά τους ήταν να τσακίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να αφοπλίσουν το λαό, να τον καθυποτάξουν και να εξοστρακίσουν από τη σκέψη του κάθε ιδέα για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση, για πρόοδο και ευημερία.
Μπροστά μας είναι ξεκάθαρο το πολιτικό πρόβλημα. Οι προσδοκίες του λαού που γεννήθηκαν μέσα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης απαιτούσαν και τα αντίστοιχα εργαλεία εξουσίας στην υπηρεσία του λαού, κράτος στην υπηρεσία του λαού.
Ο λαός, που κατέκτησε τη λευτεριά του με το όπλο στο χέρι και ένιωσε τη δύναμή του, μπορούσε να οργανώσει την οικονομία, το κράτος και τη δική του εξουσία με τις δικές του δυνάμεις. Δε χρειαζόταν το Παλάτι, τους Μποδοσάκηδες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους πραιτοριανούς τους.
Το Κόμμα, όμως, δεν ήταν ολόπλευρα - ιδεολογικά, πολιτικά, στρατηγικά - προετοιμασμένο να οδηγήσει το λαό στην ολοκλήρωση της νίκης του. Κυρίως, αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων και μάλιστα με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι δεν είναι δυνατόν μαζί με την αστική τάξη ή ένα μέρος της να διασφαλίσεις την ανοικοδόμηση της χώρας και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Η αστική τάξη αποδείχθηκε καλύτερα προετοιμασμένη. Υπερασπιζόταν με απόλυτη ταξική αδιαλλαξία τα συμφέροντά της. Αφού δεν μπόρεσε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ και να το ξεγελάσει με ορισμένα ψίχουλα πέρασε στην επίθεση. Με τις δικές της δυνάμεις ήταν αδύνατο να συντρίψει το λαϊκό κίνημα. Αναζήτησε τη βοήθεια αρχικά των Εγγλέζων και στη συνέχεια των Αμερικανών. Κήρυξαν στην κυριολεξία πόλεμο εξόντωσης του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ.
Το δίλημμα ήταν ολοκάθαρο. `Η τις αλυσίδες ή τα όπλα. Ετσι δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ.
Η πολιτική πείρα, «το μάθημα και το πάθημα», από αυτήν την εξέλιξη, είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο και έχει τεράστια ιστορική σημασία και για το παρόν και για το μέλλον.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες και μάλιστα με τρόπο μόνιμο, οριστικό και ολοκληρωμένο αν δεν έχει ο λαός στα χέρια του τα απαραίτητα εργαλεία. Αν δεν πάρει στα χέρια του τη διακυβέρνηση, την εξουσία. Αν δεν αφαιρέσει την εξουσία από την αιματοβαμμένη τάξη των καπιταλιστών που αποτελούν μια μειοψηφία που ζει παρασιτικά.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό χωρίς ταξική σύγκρουση. Δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία που να υπηρετεί ταυτόχρονα και την πλουτοκρατία και το λαό. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να συνυπάρξουν ή να γίνουν φιλεύσπλαχνοι οι καπιταλιστές είτε έχει αυταπάτες είτε κοροϊδεύει τον κόσμο. Σε κάθε περίπτωση αντικειμενικά μπαίνει στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης. Τέτοια κόμματα και πολιτικές δυνάμεις γνωρίσαμε πολλά στην Ιστορία.
*Μέσα σε τέτοιες συνθήκες δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ. Η ουσία και ο σκοπός του αγώνα του ήταν να δώσει και πάλι στο λαό όσα δικαιούταν και του στέρησαν οι αστοί μαζί με τους Εγγλέζους. Ηταν αγώνας για το ψωμί, τη λευτεριά και την τιμή του λαού.
Δεν έφτασε στη νίκη όχι γιατί δεν είχε τη συμπάθεια ή τη στήριξη του λαού αλλά γιατί άργησε στην οργάνωση του αγώνα και κυρίως γιατί απέναντί του βρέθηκαν δύο αυτοκρατορίες, η εγγλέζικη και η αμερικανική. Αυτοί έσωσαν την αστική τάξη της Ελλάδας.
Πάνω από τρία χρόνια τους πάλεψε ο ΔΣΕ στο Γράμμο, στο Βίτσι, σε όλη την Ελλάδα. Εδωσε πάνω από 4.000 μικρές και μεγάλες μάχες. Είναι μεγάλη η παρακαταθήκη αυτού του αγώνα για το σήμερα και το αύριο.
Φίλες και φίλοι,
Ο πόλεμος στην πραγματικότητα δε σταμάτησε ποτέ. Συνεχίζεται και σήμερα με άλλα μέσα αλλά πάντα στην ίδια γραμμή. Είναι από τη μια μεριά οι ίδιες δυνάμεις, όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και ζουν πλουσιοπάροχα από την εκμετάλλευση του λαού, από τον ιδρώτα του. Και από την άλλη μεριά η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους, όλοι αυτοί που παράγουν όλα τα πλούτη και ζουν με πολλές στερήσεις. Είναι δύο στρατόπεδα με διαφορετικά και ασυμβίβαστα συμφέροντα.
Είναι οι ίδιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν το λαό υποταγμένο, να μην αμφισβητεί την κυρίαρχη τάξη. Να αποδέχεται να ζει με τα ελάχιστα που οι εκμεταλλευτές του του παρέχουν και από πάνω έχουν την αξίωση να είναι και ευχαριστημένος. Θέλουν τους εργαζόμενους χωρισμένους, κατακερματισμένους, ανοργάνωτους, φοβισμένους.
Ολα όσα ζει σήμερα η κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια και η αγωνία που έχει φωλιάσει σε κάθε σπίτι για τα παιδιά της δεν είναι θέλημα Θεού. Δεν είναι μια φυσική εξέλιξη. Είναι τα «καλά» της ΕΕ, τα «καλά» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Ο αγώνας σήμερα είναι εξίσου σκληρός όπως και πριν, όπως είναι πάντα η ταξική πάλη. Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές, η ιστορική όμως πείρα είναι πάλι χρήσιμη. Το Κόμμα μας, διδαγμένο, παλεύει σήμερα από καλύτερες θέσεις και δεν πρόκειται να κάνει βήμα πίσω. Εχουμε πέρα για πέρα δίκιο όταν λέμε και καλούμε τον εργατικό - λαϊκό κόσμο να το πιστέψει.
Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην του ΚΚΕ, διαγωνίζονται μεταξύ τους ποια καλύτερα θα υπηρετήσει την εξουσία των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτούς εξυπηρετεί και η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Για τα δικά τους συμφέροντα διαπραγματεύεται.
Και μάλιστα έχουν το πολιτικό θράσος να μιλάνε πλέον και εξ ονόματος της αριστεράς, απευθυνόμενοι πολλές φορές και στο ΚΚΕ.
Μόνο που η αριστερά, όσοι έπεσαν στα πεδία των μαχών, εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν, διώχτηκαν, αγωνίστηκαν σε πέτρινα χρόνια, των σκληρών αγώνων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του Δεκέμβρη, του ΔΣΕ, του 1-1-4, της αντιδικτατορικής πάλης και μεταδικτατορικά, τού "Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ", τού "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", της κοινωνικοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων κλπ…
Όλοι και όλες αυτοί δεν έχουν εξουσιοδοτήσει κανέναν να μιλάει εξ ονόματός τους. Ούτε ληγμένα διαβατήρια ισχύουν.
Κι επειδή τις τελευταίες μέρες έχουμε ακούσει πολλά, φαίνεται πως κάποιοι δεν έχουν πλέον «ούτε ιερό ούτε όσιο». Πρόσφατα ο Μανώλης Γλέζος είπε ότι η ομιλία Τσίπρα για την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης είναι σαν το γράμμα του Ζαχαριάδη του 1940, που καλούσε το λαό σε πάλη κατά της φασιστικής εισβολής.
Οταν οι φανατικοί πολέμιοι του Ζαχαριάδη, όπως ο Μ. Γλέζος, τον επικαλούνται για να καμουφλάρουν την πολιτική των μονοπωλίων, τα οποία υπηρετούν σε Ελλάδα και ΕΕ, φτιάχνοντας άλλοθι για αυτή τους την αντιλαϊκή στρατηγική, δείχνουν πως πράγματι δεν έχουν κανένα δισταγμό να «σκοτώσουν και την Ιστορία», για να υποτάξουν το λαό.
Αλήθεια, μπορεί να μπει η σημαία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ δίπλα στη σημαία του ΝΑΤΟ που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του την σηκώνει ψηλά και που μας ρίχνει η πολιτική αυτή στη δίνη των πολεμικών τυχοδιωκτισμών;
Μπορεί η σημαία των ταξικών αγώνων του λαού μας να μπει κάτω από τη σημαία της ΕΕ των μονοπωλίων και των μνημονίων;
Μπορεί οι αξίες και τα ιδανικά για έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να τα αφήνει ο λαός μας να τα τσαλαπατά ο οποιοσδήποτε;
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Και έχουν μάλιστα οι "αριστεροί" της σημερινής κυβέρνησης την ολόπλευρη στήριξη του Ομπάμα. Αλήθεια άλλαξαν ξαφνικά τόσο πολύ οι ΗΠΑ και τα γεράκια του ΝΑΤΟ που έγιναν "φίλοι του ελληνικού λαού"; Από την άλλη ο δεξιός εταίρος της κυβέρνησης(Καμμένος) δήλωσε χαρακτηριστικά πως οι 2 νεκροί Έλληνες πιλότοι, στη διάρκεια ΝΑΤΟικών ασκήσεων στην Ισπανία, έπεσαν για την πατρίδα. Ας μας πουν από πότε τα ιδανικά της πατρίδας, του ελληνικού λαού ταυτίζονται με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, όπου γης.
Σε μια περίοδο μάλιστα που το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξελίσσονται ακόμη περισσότερο σε παράγοντες υπονόμευσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που οξύνονται οι ανταγωνισμοί για τις αγορές και τις πρώτες ύλες και πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου στην Ανατ. Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία, με την εμπλοκή και της Ελλάδας.
Επίσης χαρακτηριστική η στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα της Ουκρανίας, παρά τους πρώτους λεονταρισμούς.
Τελικά, η ελληνική κυβέρνηση συντάχθηκε με την ΕΕ και ψήφισε τις ίδιες κυρώσεις προς τη Ρωσία μ' αυτές που ήταν ήδη σε ισχύ και τις είχε ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, την οποία κατακεραύνωνε τότε ως αντιπολίτευση.
Αυτή είναι η υπερήφανη και διαφορετική πολιτική τους;
Οι προγραμματικές δηλώσεις αλλά και οι προτάσεις που έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες, είναι ενδεικτικές. Δημιουργούν εύλογες και μεγάλες ανησυχίες που δεν μπορούν να διασκεδαστούν με τα μεγάλα λόγια περί αξιοπρέπειας, εθνικής περηφάνιας και άλλα ρεσιτάλ αμετροέπειας…
Αλήθεια, τα ψίχουλα είναι η αξιοπρέπεια και η ελπίδα που έρχεται;
Η ελπίδα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, να έχει σταθερή δουλειά με δικαιώματα το 2015, να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια τα παιδιά της, με δωρεάν Υγεία, Περίθαλψη, Παιδεία, είναι να έχει ζωή με δικαιώματα κι όχι μια χαμοζωή.
Μήπως και με τα ψίχουλα που υποσχέθηκαν, άλλα για το 2016, άλλα με ορίζοντα τετραετίας, θα λύσουν το πρόβλημα των λαϊκών νοικοκυριών;
Γι’ αυτό μιλάνε για λιτό βίο, με αξιοπρέπεια. Γιατί δεν πρόκειται να ανακτηθούν ούτε καν οι τεράστιες απώλειες που είχε η λαϊκή οικογένεια την περίοδο της κρίσης.
Τώρα ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τα βαρύγδουπα συνθήματα για το τέλος της λιτότητας.
Αυτό που ήδη δεσμεύονται ότι θα υπογράψουν είναι ένα νέο πρόγραμμα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων.
Αυτό που ξεκάθαρα δηλώνουν ότι θα τηρήσουν είναι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και οι κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Τι σημαίνουν για το λαό αυτές οι δυο συγκεκριμένες δεσμεύσεις; Ότι θα συνεχιστούν οι θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων.
Διότι Δε γίνεται να είσαι και με την εργατική τάξη, το λαό και με την πλουτοκρατία του τόπου και της Ευρώπης.
Ή θα πασκίζεις για τα συμφέροντα των λίγων, των ομίλων, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους και της κερδοφορίας τους, ρίχνοντας όλο και πιο κάτω τους μισθούς, τα μεροκάματα, γκρεμίζοντας κατακτήσεις και δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις και κοινωνικές παροχές…
Ή θα είσαι, πραγματικά, στην πράξη και όχι στα λόγια, με το μέρος των αδυνάτων, των ανέργων, των μισθωτών, των αυτοαπασχολουμένων, των αγροτών, των νέων και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών.
Κι αυτό προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης, άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Μακριά από την πεπατημένη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που μας έφερε έως εδώ.
Γι’ αυτό λέμε:
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι: η πλήρης συνειδητοποίηση ότι κάθε διαπραγμάτευση -όσο σκληρή και αν είναι- εντός αυτού του πλαισίου, του ευρωενωσιακού, της Ευρωζώνης -στο οποίο ορκίζεται συνεχώς ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του- και μάλιστα μέσα στη δίνη των μεγάλων ανταγωνισμών, θα είναι από χέρι χαμένη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μη γίνει χειροκροτητής, όπως τον θέλουν όλοι τους και οι σημερινοί κυβερνητικοί εταίροι και οι σύμμαχοί τους και όσοι βρίσκονται πίσω από αυτούς…
Να μη γίνει χειροκροτητής ο λαός μας, μιας διαπραγμάτευσης εντός των αντιλαϊκών τειχών που θα μας στείλει ξανά στα τάρταρα.
Το λέμε καθαρά: Όσο πιο γρήγορα ο λαός μας, η νεολαία, το ριζοσπαστικό εργατικό - λαϊκό κίνημα χαράξει τη δική του γραμμή πάλης, για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, τόσο θα είναι προς το συμφέρον του, δε θα μετράει άλλο χαμένο χρόνο.
Ανάκτηση των απωλειών του λαού, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με άλλο δρόμο ανάπτυξης για το λαό, αυτό πρέπει να γίνει ο στόχος, να διαπερνά τη γραμμή πάλης.
Γι’ αυτό ο λαός πρέπει να χαράξει το δρόμο της δικής του εξουσίας και οικονομίας.
Είναι κρίσιμο στον αγώνα του, στην ταξική πάλη, να μην εγκλωβιστεί στο λεγόμενο "εθνικό" στόχο για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Να οργανώσει την αντεπίθεσή του, για την ελπιδοφόρα διέξοδο: Της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων. Της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Με το λαό στο τιμόνι της εξουσίας, για το άνοιγμα του μόνου επίκαιρου και ρεαλιστικού δρόμου, για την πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου, την οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, σοσιαλιστικής.
Αυτό το δρόμο μας δίδαξαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ηρωικού ΔΣΕ, αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσει τιμώντας τους το Κόμμα μας!
Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ζητώ το ΚΚΕ!
Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας!
Τιμή και Δόξα στους Κομμουνιστές συντρόφους που πέσανε στα πεδία της ταξικής πάλης.
Τιμή και Δόξα στις μαχήτριες και τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, που τιμάμε σήμερα, εδώ στη Φλώρινα!
Πηγή: www.902.gr