Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες, εκείνων που πεθάναν,ή εκείνων που είναι για μας
χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε-
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν,
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Κ. Π. Καβάφης
Ο κόσμος συνηθίζει να μετράει μίζερα τη θλίψη του για έναν θάνατο με την ηλικία του εκλιπόντα… Τι άδικο!
- Πόσο χρονών ήταν; ρωτούν…
- 88…
- Εεεε, 88!!!
Γεννιούνται και πεθαίνουν οι άνθρωποι και αφήνουν πίσω τους μόνο μια εγγραφή στα ληξιαρχεία. Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που η θλίψη που σκορπά ο θάνατός τους δεν δικαιολογείται από τη μακροημέρευση της ζωής τους. Δικαιολογείται από την ποιότητά τους. Από τον απόηχο της Φωνής τους. Γιατί σηματοδοτούν ολόκληρη την εποχή μιας πόλης.
Ο κ. Θεόδωρος Βόσδου έζησε 88 χρόνια αγαπώντας τη Φλώρινα.
Η Φλώρινα που αγαπώ χάνεται σιγά-σιγά και μένει μόνο η Φωνή της στις αναμνήσεις μου.
Η Φλώρινα του πολιτισμού, η Φλώρινα της αξιοπρέπειας, η Φλώρινα της ευλάβειας, η Φλώρινα του ήθους, η Φλώρινα της ευγένειας, η Φλώρινα της ομορφιάς, η Φλώρινα της αρχοντιάς, η Φλώρινα της καρδιάς μου είναι φτωχότερη σήμερα.
Η «Φωνή της Φλωρίνης» κράτησε σήμερα ενός λεπτού σιγή. Η Φλώρινα κράτησε σήμερα ενός λεπτού σιγή. Ελάχιστο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον άνθρωπο που μετέδωσε τη Φωνή της στα πέρατα της γης.
Οι άνθρωποι που αγαπώ χάνονται σιγά-σιγά και μένει μόνο η Φωνή τους στις αναμνήσεις μου.
Στη «Φωνή της Φλωρίνης» ξεπροβάλλει σα φιγούρα μακρινή μέσα στο σινιάκι μια Φλώρινα που δε γνώρισα ποτέ. Κάθε θάνατός της και κάθε γέννησή της. Κάθε χαρά και κάθε λύπη της. Κάθε τιμή και κάθε ντροπή της.
Η γραφίδα του Θεόδωρου Βόσδου ήταν και για μένα το επιστέγασμα σε κάθε σημαντικό γεγονός της ζωής μου. Η «Φωνή της Φλωρίνης» με ακολούθησε σε κάθε στιγμή μου στο χωροχρόνο. Ήταν για μένα ο Άρειος Πάγος και το τιμητικό βήμα μου. Ήταν η πρώτη μου αυτοεπιβεβαίωση. Τα πρώτα μου συγχαρητήρια. Το πρώτο μου άηχο χειροκρότημα.
Δε θυμάμαι πόσα χρόνια είμαι για την οικογένεια Βόσδου «παιδί του σπιτιού». Πάντα όλοι με υποδεχόταν με ανοικτή αγκαλιά και κάθε μου επιτυχία συνοδευόταν με καμάρι από ένα «Να το γράψομε στην εφημερίδα!».
Οφείλω σήμερα δυο απλές και δυνατές λέξεις από καρδιάς- πρώτα στην Κυρία Ασημούλα και μετά στον Κύριο Θόδωρο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα ηχεί η Φωνή της μέσα μου:
«Σ’ αγαπάμε, Νόρα!»
Κι εγώ σας αγαπώ!
Σήμερα, όμως, δεν κλαίμε. Γιατί σήμερα ο Θόδωρος κι η Ασημούλα σμίξανε ξανά και, όπως κάθε Τετάρτη βράδυ, διπλώνουν παρέα τη «Φωνή της Φλωρίνης» στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού. Για να στείλουν αύριο την αγάπη τους από τη Φλώρινα στις Ελεονώρες του κόσμου, στην Ιταλία, στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κομοτηνή, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στην Αμερική…