Ελισαίος Βαγενάς,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και υπεύθυνος του Τμήματος
Διεθνών σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.
Φίλες και φίλοι. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Είναι γενική ομολογία, πως «ο κόσμος μας έχει γίνει πιο μικρός», με την έννοια πως και στην πιο απόμακρη περιοχή του πλανήτη μας, μπορούν να γίνουν τέτοια γεγονότα, που να μας επηρεάσουν πολύ πιο άμεσα, σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες.
Η μακριά «αλυσίδα» των ιμπεριαλιστικών πολέμων κι επεμβάσεων, που ακολούθησαν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία είναι χαρακτηριστική κι έχει άμεσες συνέπειες στη ζωή μας. Συμπερασματικά, οι διεθνείς εξελίξεις δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη», με τις εξελίξεις στη χώρα μας. Πάρτε για παράδειγμα τη πολύνεκρη δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, που έγινε πριν λίγες μέρες. Αυτή, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα, γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί για την αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, των κατασταλτικών μέτρων, καθώς και για την προετοιμασία των εργαζόμενων για την ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στον πόλεμο της Συρίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με μεγάλη προθυμία κι επειδή εκπροσωπεί στην κοινωνία μας συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμπλοκή της χώρας και του λαού μας στον πόλεμο στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Συμφώνησε στο Συμβούλιο των υπουργών Άμυνας της ΕΕ, για την ενεργοποίηση του άρθρου 42, παράγραφος 7 της Συνθήκης της ΕΕ (η Συνθήκη του Μάαστριχτ). Έτσι, με πρόσχημα τη δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, προβλέπεται η κλιμάκωση και γενίκευση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Επιπλέον, η κυβέρνηση προτείνει νέες βάσεις στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ, και ταυτόχρονα δηλώνει την ετοιμότητα να συμμετάσχει σε κάθε σχετική αποστολή του ΝΑΤΟ.
Την ώρα που δηλώνει πως πρέπει να κόψει συντάξεις, μισθούς, κοινωνικές παροχές, την ίδια ώρα δεν έχει πρόβλημα να δώσει 500 εκατομμύρια $ για τον εκσυγχρονισμό 5 πεπαλαιωμένων πολεμικών αεροπλάνων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Η εξωτερική πολιτική που ακολουθεί ένα κράτος, είναι «νύχι-κρέας» με την εσωτερική πολιτική. Κοντεύει να τελειώσει η χρονιά, το 2015, που ήταν πολιτικά ένας «πυκνός» πολιτικός
2
χρόνος. 2 εκλογικές μάχες (Γενάρη και Σεπτέμβρη) κι ενδιάμεσα το δημοψήφισμα και τα «σούρτα-φέρτε» με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που από «τρόικα» βαφτίστηκαν «θεσμοί». Τελικά έπεσαν οι «μάσκες», εκείνων των δυνάμεων που ανέλαβαν τον Γενάρη την κυβερνητική εξουσία, υποσχόμενοι να «σκίσουν τα μνημόνια», διατηρώντας ταυτόχρονα τη χώρα μέσα στο «λάκκο των λεόντων», δηλ. μέσα στην ΕΕ, καθώς και μέσα στη ζώνη του ευρώ, πάνω στις «ράγες» του καπιταλισμού!
Πρώτα, βέβαια, επιδόθηκαν σ’ ένα «κρυφτούλι», πότε με το λαό μας, υψώνοντας τους δήθεν «περήφανους» και «πατριωτικούς» τόνους της φωνής τους στους «θεσμούς», και πότε με την ΕΕ και το ΔΝΤ, λέγοντας πως στην πραγματικότητα συμφωνούν με το 70% του μνημονίου και πως το «σκίσιμό» του ήταν απλώς ένα «σχήμα λόγου». Όπως, όμως λέει ο λαός μας, «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια»!
Η νέα συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, δείχνει πως και αυτή η «αριστερή», «πατριωτική» κυβέρνηση, «παίρνει το νήμα» των αντιλαϊκών μέτρων, της άγριας φορολογίας του λαού, της καταλήστευσης του εργατικού – λαϊκού εισοδήματος, απ’ εκεί που της το άφησε η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Αποδεικνύει με την στάση της πως:
-- Δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος του λαού.
-- Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδο μέσα στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η ΕΕ, που μαζί με το ΝΑΤΟ, που είναι η «αιχμή του δόρατος» του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και στρέφονται κατά των λαών.
Πραγματική λύση για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη σύγκρουση και τη ρήξη με αυτές τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ανατροπή της εξουσίας των λίγων, ώστε να γίνουν λαϊκή περιουσία τα μέσα παραγωγής και να μπορούν αυτά να αξιοποιηθούν προς όφελος των εργαζομένων, να ελεγχθούν από τους εργαζόμενους, ώστε να αναπτυχθούν επιστημονικά όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Μόνο τότε θα μπορέσει να ανασάνει ο λαός!
Φίλοι και σύντροφοι.
Η πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την οποία είχε προβλέψει το ΚΚΕ και για την οποία και προεκλογικά είχε προειδοποιήσει τους εργαζόμενους, δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Γιατί; Μα γιατί στις συνθήκες του καπιταλισμού, όλες οι κυβερνήσεις, άσχετα από το τι «πρόσημο» χρησιμοποιούν, άσχετα από το εάν λέγονται «δεξιές» ή «αριστερές», «κεντροδεξιές» ή «κεντροαριστερές», ακόμη κι αυτές της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς», είναι υποχρεωμένες να κινηθούν μέσα στα πλαίσια και στους κανόνες αυτής της κοινωνίας. Είναι
3
υποχρεωμένες να λάβουν υπόψη τους τον «κινητήριο μοχλό» αυτής της κοινωνίας, που δεν είναι άλλος από τα καπιταλιστικά κέρδη, τα κέρδη, δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων, των μονοπωλίων, της «ραχοκοκαλιάς» κάθε καπιταλιστικής οικονομίας. Κι αν προσέξατε η όλη επιχειρηματολογία υποστήριξης του νέου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς έχει ως βασικό της στοιχείο το γεγονός ότι θα βρεθούν οικονομικοί πόροι από την ΕΕ για να δοθούν στους επιχειρηματίες που θα φέρουν δήθεν την «ανάπτυξη». Ενώ η συζήτηση για το χρέος είναι το «φύλλο συκής», για να μην φανεί πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Πρόκειται για την ίδια «αμαρτωλή λογική», που είχαμε και στο παρελθόν ακούσει από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, για την ενίσχυση της «επιχειρηματικότητας», της «ανταγωνιστικότητας», που θα μεγαλώσει την παραγόμενη «πίτα», για να πέσει δήθεν στην πορεία και κανένα «κομμάτι» στους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την προσπάθεια να πουλήσουν στους εργαζόμενους «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», να τους βάλουν να σκύψουν το κεφάλι, να καταπιούν ένα προς ένα όλα τα νέα και παλιά αντιλαϊκά μέτρα, ευελπιστώντας ότι κάποτε θα πέσει και κάνα ψίχουλο γι’ αυτούς, πως κάποτε, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ «οι άνθρωποι θα μπουν πάνω από τα κέρδη». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη απ’ αυτό. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τα «ψίχουλα» των προγραμμάτων καταπολέμησης της λεγόμενης «ανθρωπιστικής φτώχιας», ούτε απλώς πρέπει να διεκδικήσουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» του πλούτου που παράγουν. Πρέπει να οργανώσουν καλά την πάλη τους, ώστε να πάρουν στα χέρια τους ολόκληρη την «πίτα» και ακόμη και τον «φούρνο» που αυτή γίνεται.
Γιατί, αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, τίποτα το καλό δεν μπορεί να φέρει πλέον στους λαούς το καπιταλιστικό σύστημα, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, όσα «ξόρκια» κι αν τους κάνει η κυβερνώσα αριστερά. Δεν αλλάζουν! Μπορούν να γίνουν μόνον χειρότεροι και πιο επικίνδυνοι για τους λαούς.
Είμαστε εδώ σήμερα σε μια γωνιά των Βαλκανίων, της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, που μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, αποδείχτηκε μια από τις περιοχές του πλανήτη στις οποίες εξελίσσονται σφοδροί ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που ήδη έχουν οδηγήσει σε διαμελισμούς κρατών (Ενιαία Γιουγκοσλαβία), τη δημιουργία κρατών – προτεκτοράτων, δηλαδή και τυπικά κάτω από ξένο έλεγχο (Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κόσοβο).
Οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες έρχονται αντιμέτωποι με όλα τα κοινωνικά αδιέξοδα του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Επιπλέον, η θέση, στην οποία βρίσκεται η περιοχή αυτή, «κεντρίζει» το ενδιαφέρον ισχυρών συμφερόντων, αφού έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία, μιας κι αυτή είναι «πύλη» για τις τρεις
4
ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική). Ο έλεγχός της σημαίνει, πρώτα απ’ όλα τον έλεγχο των «διόδων» διακίνησης των εμπορευμάτων, μεταξύ αυτών και της ενέργειας. Επιπλέον, η περιοχή αποτελεί για τις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ένα «προγεφύρωμα» για την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κατοχύρωση της επιρροής τους στην περιοχή της Ευρασίας, της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου, της Κασπίας, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Όχι τυχαία οι αμερικανό-νατοϊκοί ενισχύουν τη στρατιωτική παρουσία τους με βάσεις στη Βουλγαρία, Ρουμανία, στην ΠΓΔΜ, στην Αλβανία, στο Κόσοβο και, βεβαίως σε Ελλάδα, Τουρκία, παραπέρα έχουν επιδίωξη ισχυροποίησης των θέσεων τους στη Μαύρη Θάλασσα, μεταξύ άλλων και των υποδομών για τη λεγόμενη «αντιπυραυλική άμυνα», που παρά τις διακηρύξεις τους, στοχεύει τη Ρωσία.
Σχέδια, που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα σχέδια της αστικής τάξης της Ρωσίας, που επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», με την διείσδυση στην περιοχή ρωσικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, την χάραξη νέων «ενεργειακών δρόμων», την αύξηση των μεριδίων των μονοπωλίων της στις αγορές, και βέβαια τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας του πυρηνικού οπλοστασίου της (δηλαδή τη διατήρηση της δυνατότητας να απαντήσει σε περίπτωση που δεχτεί το πρώτο πυρηνικό πλήγμα).
Η κατάσταση περιπλέκεται από τους ανάλογους σχεδιασμούς που έχουν στα Βαλκάνια (και ευρύτερα) οι αστικές τάξεις των άλλων καπιταλιστικών χωρών της περιοχής, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο ρόλος της αστικής τάξης της Τουρκίας, που, παρά τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει αναδειχτεί σε μια από τις 20 ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες. Είδαμε πρόσφατα, πως οργάνωσε και το σχετικό φόρουμ στην Αττάλεια. Η αστική τάξη της Τουρκίας επιδιώκει την παραπέρα κατάκτηση ενός σημαντικότερου «ηγεμονικού ρόλου» στην περιοχή, επωφελούμενη από τους ανταγωνισμούς «Δύσης» - Ρωσίας, αξιοποιώντας εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες, καθώς και το ρόλο της θρησκείας.
Αυτός ο «πλούτος» πολιτισμών, γλωσσών, παραδόσεων, που χαρακτηρίζει την περιοχή μας, σε συνθήκες όξυνσης των ενδοαστικών ανταγωνισμών, αξιοποιείται ποικιλοτρόπως από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους και μπορεί να γίνει το «μπαρούτι» των νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει πως σήμερα, οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε διαδοχικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία. Πόλεμοι, που προκαλούν «κύματα» προσφύγων, ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό και τις οικογένειές τους από το θάνατο και την εξαθλίωση. Αυτοί οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται σε συνθήκες ύπαρξης οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού, μικρότερου ή μεγαλύτερου βάθους.
5
Όχι τυχαία, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες της περιοχής μας, όπως π.χ. στην Αλβανία, στην ΠΓΔΜ έχουν εμφανιστεί εθνικιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να μολύνουν με το «σαράκι» του σωβινισμού τις ευρύτερες δυνάμεις του λαού, αναπτύσσοντας μεγαλοϊδεατικές απόψεις. Σπέρνουν τον αλυτρωτισμό κι ονειρεύονται σχέδια αλλαγής συνόρων, που, βέβαια, αν τυχόν τεθούν σε εφαρμογή, θα οδηγήσουνε σε μεγάλες αιματοχυσίες τους λαούς των Βαλκανίων.
Όλους τους προηγούμενους μήνες οι εξελίξεις δεν «έβραζαν» μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες της Βαλκανικής, μιας κι οξύνονται οι ανταγωνισμοί, που έχουν να κάνουν με αντικρουόμενα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, όπως π.χ. είναι η κατασκευή νέων αγωγών.
Είναι γνωστό το ρωσικό σχέδιο τροφοδότησης της ΕΕ με φυσικό αέριο, παρακάμπτοντας Ουκρανία και Γερμανία, το γνωστό ως «Νότιο ρεύμα», που μπλοκαρίστηκε από τις ΗΠΑ και την ΕΕ και «πνίγηκε» με τα χέρια της Βουλγαρίας. Το ρωσικό κεφάλαιο εκπόνησε νέο σχέδιο, τον «Τουρκικό αγωγό», που θα περνούσε το αέριο στην ευρωπαϊκή Τουρκία και από εκεί σε Ελλάδα, FYROM, Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία κοκ., ωστόσο κι αυτό το σχέδιο φαίνεται να συναντά μεγάλες δυσκολίες, με τις πρόσφατες εξελίξεις σε FYROM, Σερβία, αλλά και στην Τουρκία. Δεν είναι, π.χ. καθόλου τυχαία η δήλωση του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ, που μίλησε τον περασμένο Μάη, για σχέδιο διαμελισμού της ΠΓΔΜ μεταξύ της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. Πρέπει να σημειώσουμε πως η δεξιά κυβέρνηση του Γκρούεφσκι, όπως κι όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της γειτονικής μας χώρας, έχουν αναγάγει σε «εθνική ιδέα» την ένταξη της χώρας σε ΝΑΤΟ κι ΕΕ, υποσχόμενες πως μέσα εκεί θα λυθούν τα προβλήματα του λαού της γειτονικής μας χώρας. Ωστόσο, βλέποντας πως η ένταξη δεν προχωρά, η κυβέρνηση Γκρούεφσκι, επεδίωξε το τελευταίο διάστημα να παίξει με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Έτσι, αρνήθηκε να συνταχθεί με τις ευρωατλαντικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, κι επιπλέον έδειξε ενδιαφέρον για την συμμετοχή της στα ρωσικά σχέδια κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου. Όλως «τυχαίως» αυτή η στάση συνέπεσε με τη δραστηριοποίηση του UCK και με μεγάλες κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης με αιτήματα αιχμής τη διαφθορά, την παρακολούθηση τηλεφωνικών επικοινωνιών, την οικονομική ανέχεια μερίδων του πληθυσμού κ.ά. Αμεση ήταν κι εξακολουθεί να είναι η παρέμβαση τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ, με τους πρεσβευτές αυτών των δυνάμεων να «αλωνίζουν» στα Σκόπια.
Επιτρέψτε μου εδώ να ανοίξω μια παρένθεση για το ζήτημα των σχέσεων της χώρας μας με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Σαφώς και γνωρίζεται πως το ΚΚΕ έγκαιρα και με μεγάλη συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια τοποθετήθηκε από θέσεις αρχής στο ζήτημα αυτό. Το ΚΚΕ στήριξε τις θέσεις του πάνω στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η Μακεδονία είναι μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, που έχει μοιραστεί μεταξύ βαλκανικών χωρών. Το κυριότερο δεν είναι το θέμα της ονομασίας, αλλά η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας κι ανάπτυξης σχέσεων καλής γειτονίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των
6
συνόρων των δύο χωρών, αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας, καθώς κι ενεργειών που δυσκολεύουν την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο κρατών. Από αυτήν την άποψη αν περιλαμβάνεται στο όνομα της γειτονικής χώρας ο όρος «Μακεδονία» ή και κάποιο από τα παράγωγά του, θα πρέπει να έχει γεωγραφικό προσδιορισμό, ώστε να μην δίνεται «λαβή» για να ανακινούνται διεκδικήσεις.
Πρέπει, λοιπόν, να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών. Ταυτόχρονα, όπως αγωνιζόμαστε για την έξοδο της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την ίδια συνέπεια τοποθετούμαστε κι ενάντια στην είσοδο της ΠΓΔΜ (και κάθε χώρας) σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στο λαό της. Θεωρούμε πως πρέπει να αναπτυχθεί ένα ισχυρό μέτωπο αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε" στα Βαλκάνια, κατά των αμερικανο-ΝΑΤΟικών επεμβάσεων και των αστικών τάξεων της περιοχής, πρέπει οι λαοί της περιοχής να διαμορφώσουν μια τέτοια γραμμή πάλης, που να ενσωματώνει την πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών των λαών της περιοχής και να συμβάλει στην ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής πάλης κόντρα στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό..
Αλλά ας επιστρέψουμε στις εξελίξεις στην περιοχή, γιατί επικίνδυνες είναι κι οι διεργασίες στην Αλβανία, όπου δυναμώνει συνεχώς ο σωβινισμός και μεγαλοϊδεατισμός. Γύρω από το ζήτημα της «Μεγάλης» ή «Φυσικής Αλβανίας» τοποθετούνται συνεχώς τα «πρώτα πρόσωπα», αυτού του κράτους. Το τελευταίο διάστημα χρησιμοποιούν την έννοια «Εθνική Αλβανία», για να κρύψουν τον τυχοδιωκτισμό τους και να παρουσιάσουν τη «διεύρυνση» της Αλβανίας ως κάτι το «φυσικό» και δίκαιο. Δείχνουν έτσι ότι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούν εναντίον οποιασδήποτε γειτονικής χώρας (ΠΓΔΜ, Ελλάδας, Σερβίας, Μαυροβουνίου) από κάποια ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη, με αντάλλαγμα την προσάρτηση στο κράτος αυτό νέων εδαφών (του Κοσόβου, τμήματος της ΠΓΔΜ, της Νότιας Σερβίας, της Θεσπρωτίας από την Ελλάδα κλπ.).
Στην πολιτική ζωή δυναμώνει ο ρόλος του εθνικιστικού κόμματος της «ερυθρόμαυρης συμμαχίας» και του κόμματος των Τσάμηδων (PDIU), που αναβαθμίστηκε σε κυβερνητικό εταίρο.
Όπως είναι γνωστό, μετά από εξωτερική παρέμβαση (όπως εικάζεται κύρια της Τουρκίας, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες και της Ιταλίας και των ΗΠΑ), και κυρίως του Σοσιαλιστικού Κόμματος κι όλων των εθνικιστικών κομμάτων στο εσωτερικό, η Αλβανία ακύρωσε τη συμφωνία με την Ελλάδα για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ στο Ιόνιο. Η αλβανική πλευρά ισχυρίζεται ότι τα Διαπόντια Νησιά βορείως της Κέρκυρας (σ.σ. τα τρία μεγαλύτερα νησιά του συμπλέγματος είναι οι Οθωνοί, η Ερεικούσσα και το Μαθράκι) δε δικαιούνται πλήρη επήρεια στην υφαλοκρηπίδα.
Ουσιαστικά, τα Τίρανα ταυτίζονται στην τακτική τους με την Αγκυρα, που ισχυρίζεται αντιστοίχως ότι το Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ. Επιπλέον, τον περασμένο Μάη η αλβανική
7
κυβέρνηση τάχθηκε ενάντια στις ελληνικές έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Βόρειο Ιόνιο κι επιπλέον ζήτησε και τους χάρτες των χερσαίων ερευνών στην Ήπειρο, θέτοντας έτσι και ζήτημα χερσαίων συνόρων.
Οι προκλήσεις της αλβανικής ηγεσίας κατά της Ελλάδας κι άλλων των γειτονικών κρατών δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρόσφατα ντοκουμέντα της ΕΕ πέρα από την εκτίμηση πως η Αλβανία έχει κάνει «θεαματική πρόοδο», σημειώνεται πως «οι σχέσεις της Αλβανίας με τις γειτονικές χώρες είναι εποικοδομητικές»(!!!), ενώ υπογραμμίζεται «η ευθυγράμμισή της με την εξωτερική πολιτική της ΕΕ», που χαρακτηρίζεται ως «παραδειγματική», «συμπεριλαμβανομένων των κυρώσεων κατά της Ρωσίας», για την κατάσταση στην Ουκρανία. Εκεί, μάλιστα, παρουσιάζεται και μια εξιδανικευμένη εικόνα για τις σχέσεις της Αλβανίας με την Ελλάδα, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως όλα αυτά γίνονται σε ένα γενικότερο επιβαρυμένο σκηνικό αντιπαραθέσεων, όχι μόνον ανάμεσα στη Ρωσία και την Κίνα με τις ΗΠΑ και τις άλλες χώρες του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, αλλά και μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, αντιπαραθέσεις, που πλέον «αγκαλιάζουν» ολόκληρες περιοχές της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Νοτιοανατολικής Μεσογείου κι Ευρώπης, μέχρι την παγωμένη γωνιά της Αρκτικής και τη ζεστή θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Φίλες και φίλοι. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Μέσα σ’ αυτό το «δάσος» των σκληρότατων ανταγωνισμών, πολέμων που διεξάγονται με διάφορα μέσα, πολιτικά, διπλωματικά, εμπορικά, κατασκοπευτικά και με τη χρήση στρατιωτικών μέσων, έχει αξία να δούμε τη θέση τη δική μας της χώρας.
Ποια η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;
Βεβαίως μας είχαν προϊδεάσει:
Υπήρχαν τα «τιτιβίσματα» του κ. Τσίπρα, με διάφορα «μαργαριτάρια» υποταγής στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις του, πως «από τα βάθη της ψυχής του» δεν αμφισβητεί το «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Έτσι κι η εξωτερική κυβερνητική πολιτική σ’ αυτούς τους 10 μήνες ακολούθησε το συγκεκριμένο στίγμα, βάζοντας, όμως, και το «κερασάκι» της «πολυδιάστατης» πολιτικής.
Στην πράξη, όμως, αποδεικνύεται πως η αποκαλούμενη "πολυδιάστατη - ενεργητική" πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κινείται στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οδηγεί σε βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και
8
ανταγωνισμούς στο όνομα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης" για λογαριασμό των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών, μονοπωλιακών ομίλων.
Αυτό τεκμηριώνεται από αδιάσειστα στοιχεία, που μεταξύ των άλλων αφορούν:
-- Τις δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας ότι η Ελλάδα θα πάρει μέρος "σε όλες τις κοινές στρατιωτικές δράσεις του ΝΑΤΟ", που είναι κατασταλτικός μηχανισμός κατά των λαών.
-- Τη διακλαδική άσκηση "Ηνίοχος 2015", που πραγματοποιήθηκε από 20 έως 30 Απρίλη, με τη διεξαγωγή σύνθετων αεροπορικών αποστολών σε ολόκληρο το εύρος του FIR Αθηνών και για πρώτη φορά με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
-- Τη συμμετοχή της χώρας στις ευρωατλαντικές στρατιωτικές "Ασκήσεις Συνεκπαίδευσης", τις "Ασκήσεις Χειρισμού Κρίσεων", τη συμμετοχή στην υλοποίηση του "Σχεδίου Δράσης Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ", που περιλαμβάνει τη συγκρότηση "Στρατιωτικής Δύναμης Υψηλής Ετοιμότητας", σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του στην Ουαλία, το 2014.
-- Τη διατήρηση της στρατιωτικής βάσης της Σούδας, του ΝΑΤΟικού στρατηγείου στη Θεσσαλονίκη, της ευρωατλαντικής βάσης στη Λάρισα, της βάσης των ιπτάμενων ραντάρ στο Άκτιο, που συνολικά έχουν εκπληρώσει επί κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων χρόνων. Προστέθηκε, μάλιστα, υπόσχεση στις ΗΠΑ για νέα αεροπορική στρατιωτική βάση στην Κάρπαθο.
-- Είχαμε τις δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την κυβέρνηση ή μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ.
-- Είχαμε τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, κ. Κοτζιά, και του υπουργού Εθνικής Άμυνας, κ. Καμμένου, που υιοθετούν τα προσχήματα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για νέες επεμβάσεις και πολέμους στην περιοχή (Ιράκ, Συρία, Λιβύη) στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, των τζιχαντιστών, που στήριξαν, εκπαίδευσαν και εξόπλισαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, της "προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών", του μεταναστευτικού προβλήματος που οξύνεται λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
-- Είχαμε την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική αναβάθμιση των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ, που διατηρεί την κατοχή και συνεχίζει τις επιθέσεις κατά του παλαιστινιακού λαού.
-- Είχαμε τις ομόφωνες αποφάσεις στα Συμβούλια Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, τόσο το 29 Γενάρη, όσο και τον Ιούνη του 2015 για τη συνέχιση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
-- Σχετικά με το ουκρανικό πρόβλημα, που είναι αποτέλεσμα της επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της περιοχής.
9
--Είχαμε την ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ στις 17 Μάρτη 2015 για στρατιωτική δράση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, και πρόσφατα, όπως προείπα, την ενεργοποίηση της στρατιωτικής δράσης στη Συρία.
Φίλοι και σύντροφοι.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνον ακολουθεί κατά βήμα τη γραμμή των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά έχει υιοθετήσει και τα ίδια επιχειρήματα, που μας έλεγαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με όσα κάποιος μπορεί να θεωρήσει «αριστερά». Ισχυρίζεται, λοιπόν, πως η συμμετοχή μας σε όλα αυτά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια κι οργανώσεις γίνεται για το «καλό» μας, για λόγους «εθνικής ασφάλειας» και «ειρήνης». Ισχυρίζονται πως η χώρα είναι «ισχυρή» και δεν πρέπει να φοβάται, ακριβώς γιατί είναι μέλος ισχυρών ενώσεων, όπως είναι το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ. Και συνεχίζουν, λέγοντας, πως αν ακούγαμε το ΚΚΕ θα είχαμε οδηγήσει τη χώρα στην … απομόνωση.
Μπορούμε να τους πιστέψουμε; Μπορούμε να πιστέψουμε αυτή την επιχειρηματολογία, που ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσιάζει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως το «δίχτυ προστασίας» μας;
Ας σκεφτούμε τι μας έλεγαν σχετικά με την ένταξη της Ελλάδας στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, στην ευρωζώνη: Ότι θα μπούμε στο «απάνεμο λιμάνι», στο οποίο δεν θα έχουμε τίποτα να φοβόμαστε από παγκόσμιες οικονομικές «φουρτούνες». Σήμερα που η ανεργία έφτασε στο 30% και στο 60% στους νέους, που η καπιταλιστική κρίση χτυπά τις κοινωνικές κατακτήσεις και η «αριστερή» κυβέρνηση, χέρι – χέρι με την ΕΕ και το ΔΝΤ, τους καπιταλιστές του ΣΕΒ ρίχνουν τα βάρη τους στις πλάτες των εργαζομένων, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του συνειδητού ψέματος που είπαν τότε στο λαό.
Ακόμη πιο πριν μας υπόσχονταν πως τα ελληνικά προϊόντα θα κατακλύσουν τις αγορές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και αυτό θα φέρει τέτοια ευημερία στο λαό, που θα τρώμε με χρυσά κουτάλια! Σήμερα στη λαϊκή συνείδηση αποδομείται το λεγόμενο «ευρωπαϊκό ιδανικό», το δήθεν «ιδανικό της ενιαίας Ευρώπης», γιατί η ζωή μέσα στην ΕΟΚ και στην ΕΕ περίτρανα απόδειξε πως αυτή χτυπάει και δεν διευρύνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργάτη, με τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, με την κατάργηση του 8ωρου, με την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ξεκληρίζει με την ΚΑΠ το μικρό αγρότη και κτηνοτρόφο, όπως και τον επαγγελματία, μιας και στηρίζει τα μονοπώλια παντού!
Να θυμίσουμε πως στα 1952, με την ίδια λογική της «ασφάλειας» έβαζαν την Ελλάδα, μαζί με την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, λέγοντας πως με αυτόν τον τρόπο η «συμμαχία» του ΝΑΤΟ θα εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια στην περιοχή. Κι αποδείχτηκε πως αυτό στην πράξη οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου, στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, στα σχέδια διχοτόμησης,
10
σε υποχωρήσεις από κυριαρχικά δικαιώματα, στις συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των υδάτων της χώρας. Φάνηκε απ’ όλη αυτή την πορεία πως η συμμετοχή της χώρας μας, όπως και της Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ, όπως και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, όχι μόνον δεν αποτελούν παράγοντες επίλυσης των υπαρκτών διμερών προβλημάτων, αλλά αντίθετα είναι ανασταλτικοί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, και δεν μπορούν ούτε καν να εξασφαλίσουν την τήρηση της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας.
Όπως τα «νταούλια» της κυβέρνησης (για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη λέξη του πρωθυπουργού μας προεκλογικά), δεν στάθηκαν ικανά να «δαμάσουν» τις αγορές, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβερνώσας αριστεράς, έτσι και τα «νταούλια» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων κι ανταγωνισμών, ήδη παίζουν και απειλούν να σύρουν σε επικίνδυνους «χορούς» αιματηρών αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και πολέμων, τον ελληνικό κι άλλους λαούς της περιοχής. Κι είναι πολύ γελασμένοι, όσοι στα σοβαρά εμπιστεύονται και τρώνε το ευρωατλαντικό «κουτόχορτο», πως δήθεν το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ θα προστατέψουν το λαό μας από τέτοιες δυσάρεστες περιπέτειες. Η ζωή, πολλές φορές έχει δείξει, πως σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως η τραγωδία της Κύπρου, ή τα Ιμια, αυτοί οι δήθεν «ισχυροί σύμμαχοι» και «προστάτες» είναι οι σύγχρονοι «Νέρωνες» και «Πόντοι Πιλάτοι».
Απ’ αυτούς τους «προστάτες» πρέπει, πρώτα απ’ όλα να αγωνιστεί ο λαός για να προστατευθεί, επιβάλλοντας με τη πάλη του την απεμπλοκή τις Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γυρίσουν πίσω στη χώρα όσα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων βρίσκονται εκτός συνόρων, για την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη σε κάθε λαό που αγωνίζεται κι επιδιώκει να χαράξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: “Ούτε γη, ούτε νερό, στους φονιάδες των λαών!” Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας! Ένας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που εμείς οι κομμουνιστές τον διεξάγουμε ενιαία, και όχι αποσπασμένα, από τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Βεβαίως, φίλοι και σύντροφοι, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως η νέα κυβέρνηση επισκέφτηκε μεν τις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες, αλλά ταυτόχρονα από τους πρώτους κιόλας μήνες επισκέφτηκε και τη Μόσχα, την «Αγία Πετρούπολη» και το μακρινό Πεκίνο. Δεν είναι αυτό δείγμα «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής»; Που βρίσκεται η αλήθεια; Κι η αλήθεια είναι πως όσο κορμός της κυβερνητικής πολιτικής είναι οι επικίνδυνες αποφάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, τα όποια ανοίγματα γίνουν π.χ. προς τη Ρωσία, την Κίνα, θα θυμίζουν τους «αστερίσκους» της εποχής του Αντρέα Παπανδρέου. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο ζήτημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Πριν τις εκλογές «λάβροι» ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ κατηγορούσαν την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ γι’ αυτές, κι έλεγαν πως η Ελλάδα θα πρέπει να απέχει. Ανέλαβαν την
11
κυβέρνηση κι ήδη 2 φορές στα σχετικά συμβούλια των υπουργών εξωτερικών αποφάσισαν την εφαρμογή των ίδιων και σκληρότερων ακόμη κυρώσεων. Αλλά ακόμη κι αν η κυβέρνηση ενισχύσει τις σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα, τους BRICS, η αφετηρία της δεν θα είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, αλλά τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, η γεωστρατηγική αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης της χώρας, που μπορεί να έχει βαριές συνέπειες και να οδηγήσει σε νέες περιπέτειες το λαό.
Ψεύδονται ασύστολα όσοι μας προσάπτουν την κατηγορία της «απομόνωσης» της χώρας.
Γιατί τώρα, που είμαστε μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, δεν μπορούμε για παράδειγμα να πάρουμε πετρέλαιο φθηνό από το Ιράν, εξαιτίας των κυρώσεων που έχουν επιβάλλει ΕΕ κι οι ΗΠΑ ενάντια σ’ αυτή τη χώρα.
Τώρα είναι που δεν μπορούμε να εξάγουμε αγροτικά προϊόντα στη Ρωσία, εξαιτίας των κυρώσεων της ΕΕ και των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας και των αντίμετρων που αυτή πήρε.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι πως μια άλλη Ελλάδα, για την οποία εμείς αγωνιζόμαστε, κι όπου η οικονομία θα λειτουργεί με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών κι η εξουσία θα ανήκει στο λαό, κι όχι σε μια χούφτα επιχειρηματίες και στα κόμματά τους, ο λαός μας θα μπορεί να αναπτύσσει σχέσεις με όλους τους λαούς και τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Κι όχι όπως γίνεται σήμερα, όπου τα γρανάζια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, του καπιταλιστικού κέρδους καθορίζουν το τι θα παράγουμε, με ποιόν μπορούμε και με ποιόν δεν μπορούμε να έχουμε σχέσεις, ή που βάζουνε το λαός μας να πληρώνει υποβρύχια που γέρνουνε κι άλλους εξοπλισμούς για τις νατοϊκές ανάγκες, όπως ο προαναφερόμενος εκσυγχρονισμός των υπερήλικων πολεμικών αεροπλάνων.
Μια Ελλάδα της εργατικής, λαϊκής εξουσίας θα είναι σε θέση να αναπτύσσει σχέσεις με όλες τις χώρες, στη βάση της αμοιβαιότητας και προς όφελος του λαού, κι όχι κάποιων συγκεκριμένων μονοπωλίων. Πολύ περισσότερο που η χώρα μας είναι μεταξύ τριών ηπείρων, της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. Κι αυτό που είναι μειονέκτημα σήμερα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι «δρόμοι» του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, γενικότερα οι «δρόμοι» περάσματος των προϊόντων σε συνθήκες καπιταλισμού είναι «βαμμένοι με αίμα», θα γίνει πλεονέκτημα για το λαό στην Ελλάδα της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Εδώ βρίσκεται, τόσο για το λαό μας, όσο και για τους άλλους λαούς, η ελπίδα για την ειρήνη, την ασφάλεια, την ανάπτυξη προς όφελός τους.
Στο χέρι μας είναι η ενίσχυση κι ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.
12
Γιατί είναι το μόνο κόμμα:
• Που προχωρά στην πλατιά αποκάλυψη των συνεπειών για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.
• Που θέτει το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ, με την εγγύηση που μπορεί να παρέχει μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η μονομερής διαγραφή του χρέους, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, η εργατική- λαϊκή εξουσία.
• Που αναδεικνύει τον χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.
• Που ξεκαθαρίζει ότι οι ίδιοι που κλέβουν τον ιδρώτα της εργατικής τάξης σε συνθήκες ειρήνης, είναι οι ίδιοι που τη στέλνουν στον πόλεμο, για να σκοτωθεί για τα συμφέροντά τους.
• Που απορρίπτει και ανοικτά καταγγέλλει τις επιλογές της άρχουσας τάξης να συμμετάσχει στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
• Που έχει σταθερό μέτωπο με τις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες και παλεύει για την απομόνωση των φασιστικών επιρροών, όλων όσων δουλεύουν για τη διαμόρφωση «φιλοπόλεμου ρεύματος».
• Που ταυτόχρονα αποκαλύπτει πως δεν φτάνουν τα γενικόλογα πασιφιστικά ευχολόγια, οι γενικόλογες αναφορές στην ειρήνη, αλλά απαιτείται δράση και συγκεκριμένοι στόχοι πάλης.
Κι εδώ αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι θέλω να θυμίσω πως ο Λένιν, αυτός ο μεγάλος επαναστάτης, χρησιμοποίησε στα γραπτά του μια γνωστή φράση του Πρώσου στρατιωτικού, του Καρλ φον Κλαούζεβιτς, ενός θεωρητικού του πολέμου, που έλεγε ότι «ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Τι μέσα; Βίαια! Ο Πόλεμος – έλεγε ο Λένιν - είναι «σύνδεση με την προηγούμενη πολιτική που εφάρμοζε κάθε αστικό κράτος, κάθε κυρίαρχη τάξη και εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά μέσα» και σημείωνε ακόμα πως «ο πόλεμος
δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν είναι «αμάρτημα», όπως νομίζουν οι χριστιανοί παπάδες (που κηρύσσουν τον πατριωτισμό, τον ανθρωπισμό και την ειρήνη όχι χειρότερα από τους οπορτουνιστές), αλλά μια αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού, μια μορφή της καπιταλιστικής ζωής εξίσου φυσιολογική όπως κι η ειρήνη». Να γιατί, φίλοι και σύντροφοι, εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς που λένε «δεν βαριέσαι, μωρέ, ο πόλεμος είναι μακριά, τι μας νοιάζει; Δεν με φτάνει εμένα,
13
δεν μ’ αγγίζει»! Αυτή είναι μια επικίνδυνη, κοντόφθαλμη λογική, που κάνει μεγάλη ζημιά στους λαούς.
Στην πραγματικότητα οι εξελίξεις στη χώρα μας και στην περιοχή μας είναι βαθιές, εκρηκτικές και διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, με τεράστιες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων. Αυτές οι εξελίξεις θέτουν συνεχώς και πιο επίμονα τη σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος.
Όμως οι λαοί έχουν δύναμη στα χέρια τους και αυτή η δύναμη μπορεί να απελευθερωθεί για το δικό τους συμφέρον, στο βαθμό που κατακτιέται ο σωστός προσανατολισμός της πάλης, που δεν περιορίζεται στο διωγμό ενός δυνάστη, αλλά ανοίγει το δρόμο για βαθιές αλλαγές, για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Για το σκοπό αυτό είναι αναντικατάστατη η παρουσία, η δράση επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που θα είναι καλά προετοιμασμένο και ικανό να ανταποκριθεί και στις πιο σύνθετες εξελίξεις, στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης.
Αυτή τη θέση πρέπει να εξετάσουν, να μετρήσουν καλά η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία μας, γιατί ακριβώς αυτή η θέση ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους, αυτή μπορεί να βάλλει εμπόδια σε πολεμοκάπηλα σχέδια και να ανοίξει το δρόμο για την Ελλάδα, που θα ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού μας.