Συναδέλφισσες , συνάδελφοι,
Το φετινό συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιείται εν μέσω μιας οξείας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που ταλανίζει την χώρα και αφήνει έκθετο το εργατικό κίνημα. Η κρίση αυτή γονατίζει καθημερινά χιλιάδες συναδέλφους σε όλη την Ελλάδα καθιστώντας το εργασιακό τους περιβάλλον επισφαλές και επικίνδυνο.
Γονατίζει καθημερινά εκατομμύρια ανέργους που παρά τα πλούσια προσόντα και τις ικανότητές τους αδυνατούν να βρουν εργασία. Όλα αυτά δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο ικανό να καταστρέψει περαιτέρω τα κεκτημένα δικαιώματά μας και να μας οδηγήσει στην εξαθλίωση.
Η χρονιά που πέρασε άφησε πίσω της μεγάλες πληγές τόσο στην εθνική όσο και στις τοπικές οικονομίες. Η κρίση του τραπεζικού συστήματος με τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων σε συνδυασμό με την πολιτική αστάθεια οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας σε ασφυξία αυξάνοντας για άλλη μια φορά δραματικά τα ποσοστά ανεργίας. Η Ελλάδα έβαλε στην πλάτη της ένα τρίτο μνημόνιο παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Το μνημόνιο αυτό υπήρξε αποτέλεσμα μιας κακής διαπραγματευτικής πολιτικής επί σειρά μηνών που οδήγησε σε μια ολέθρια δημοσιονομικά συμφωνία και γενικότερα σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών με χιλιάδες ανθρώπους να περιμένουν σε τεράστιες ουρές για να σώσουν τις οικονομίες τους.
Μέσα σ’ αυτό το καθεστώς ανασφάλειας που βιώνουμε όλοι μας ήρθε να προστεθεί και η περιβόητη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Φορολογικό και ασφαλιστικό έχουν μπει στο στόχαστρο. Για άλλη μια φορά μισθωτοί, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες θα αποτελέσουν τα εύκολα θύματα. Με το πρόσχημα της δήθεν μη μείωσης των κύριων συντάξεων, προβλέπεται αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για όλους. Πριν λίγο καιρό μάλιστα γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου γεγονότος. Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των εργοδοτών αποφάσισαν ανερυθρίαστα ότι συμφωνούν στην αύξηση όχι μόνο των εργοδοτικών εισφορών αλλά και των εισφορών των εργαζομένων χωρίς καν οι τελευταίοι να ερωτηθούν. Με άλλα λόγια αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς. Είναι τουλάχιστον επιδεικτική η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε ουσιαστικές και όχι επικοινωνιακές συζητήσεις και διαβούλευση με τη ΓΣΕΕ και γενικότερα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και ιδιαίτερα για ένα τόσο φλέγον ζήτημα όπως αυτό του ασφαλιστικού συστήματος.
Η επερχόμενη αύξηση των εισφορών θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας και την εισφοροδιαφυγή. Θα οδηγήσει σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και ως εκ τούτου σε μείωση επενδύσεων. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων. Οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι οριακά πάνω από τα όρια της φτώχειας. Ο μέσος όρος μισθού είναι κάτω από 815 ευρώ καθαρά ενώ είναι πραγματικότητα ότι περίπου 500.000 εργαζόμενοι ανά την επικράτεια αμείβονται με 346 ευρώ μηνιαίως. Το νέο εργασιακό που θα ανοίξει τους επόμενους μήνες πρέπει να μας βρει ενημερωμένους και έτοιμους.
Η συστηματική μείωση των συντάξεων όλα αυτά τα χρόνια με σκοπό τη μείωση των κρατικών δαπανών και τον σεβασμό προς τις μνημονιακές δεσμεύσεις σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού, οδήγησε το ασφαλιστικό σε πλήρες αδιέξοδο. Η αύξηση των εισφορών δεν είναι λύση. Μια επιθυμητή λύση είναι σίγουρα η καταπολέμηση της ανασφάλιστης εργασίας. Αυτό όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται μόνο με την επιβολή προστίμων αλλά με την χορήγηση κινήτρων και την αξιοποίηση επενδυτικών προγραμμάτων για την επιδότηση νέων θέσεων εργασίας.
Λέμε ΟΧΙ σε νέα μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων!
Λέμε ΟΧΙ σε αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών!
Λέμε ΟΧΙ σε αύξηση των φορολογικών συντελεστών!
Λέμε ΟΧΙ σε νέα καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων!
Η κοινωνία και η πραγματική οικονομία δεν μπορούν να αντέξουν άλλες επιβαρύνσεις. Νοικοκυριά ζουν με χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονέων τους, απλήρωτοι και αδήλωτοι εργαζόμενοι αναζητούν το δίκιο τους στους υποστελεχωμένους μηχανισμούς ελέγχου ή αναγκάζονται να συναινούν στο ψέμα του εργοδότη για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Η υπερφορολόγηση και τα κόκκινα δάνεια γονατίζουν καθημερινά τους συμπολίτες μας, στερώντας τους τις συνθήκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης γι αυτούς και τα παιδιά τους. Αποτελεί βασική αποστολή μας η άσκηση μεγάλης πίεσης στην κυβέρνηση για την αποτελεσματικότερη προστασία της πρώτης κατοικίας. Η κατοικία και η εργασία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες για την ανάπτυξη και την ευημερία του λαού μας.
Αγαπητοί συνάδελφοι, μέσα σε αυτή την δεινή συγκυρία η δράση όλων ημών, που αποτελούμε το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να ενταθεί. Οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αναπτύξουμε συλλογική και αποτελεσματική δράση. Είναι χρέος μας να παραμένουμε στις επάλξεις. Είμαστε η φωνή των ανέργων της χώρας και όσων ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας!
Πρέπει να αγωνιστούμε, για αυτούς, για εμάς, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας! Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέες και οι νέοι της χώρας, έχουμε μόνο μια επιλογή.
Να συνεχίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δίνουμε μάχη για την ανατροπή των Μνημονίων, για την επαναφορά των δημοκρατικών εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων.
Όλες αυτές οι δυσλειτουργίες ισοδυναμούν με προκλήσεις για τον συνδικαλισμό. Ουσιώδεις προκλήσεις αποτελεσματικότητας και επιβίωσης. Ο στόχος δεν είναι η επιβίωση των συνδικάτων αλλά η διαφύλαξη των οικονομικών και γενικά των εργασιακών συμφερόντων των εργαζομένων. Οτιδήποτε περισσότερο και λιγότερο από αυτό είναι περιττό και ανούσιο.
Οι προκλήσεις, λοιπόν, της εποχής για το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πολλές και αδίστακτες. Δεν αφήνουν περιθώρια αδράνειας. Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και γενικά της εργατικής νομοθεσίας μέσα σε ένα πλαίσιο ελαστικότητας και προσωρινότητας είναι το πρώτο στοιχείο που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και φανερώνει πως ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα βάλλεται από παντού.
Η πιο θεμελιώδης πρόκληση για όλους μας είναι η προστασία του δικαιώματος της εργασίας και της ελεύθερης πρόσβασης για όλους. Η προσπάθεια να δημιουργηθεί μέσω της εργασίας ένα πλαίσιο δημιουργικότητας, ανεξαρτησίας και κυρίως σεβασμού στην προσωπικότητά μας, είναι αυτό που σήμερα μας στερείται βαναύσως μέσα από τις αδίστακτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Επιδιώκουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα στο οποίο θα συμμετέχουν περισσότεροι εκπρόσωποι από τον ιδιωτικό τομέα. Προκειμένου να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών ας δώσουμε και εμείς από την πλευρά μας το μήνυμα της μετάβασης από το σύστημα του απαρχαιωμένου κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στην προσπάθεια εκπροσώπησης των εργαζομένων από άτομα που προέρχονται από τον σκληρά δοκιμαζόμενο χώρο του ιδιωτικού τομέα. Αρχή μας είναι να εκπροσωπούν συλλογικά τους εργαζόμενους άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά την ανασφάλεια και την αγωνία και γνωρίζουν τα πραγματικά προβλήματα της αγοράς. Τέτοιοι συνδικαλιστές μπορούν ασκήσουν μια πιο αποτελεσματική συνδικαλιστική δράση.
Χρειαζόμαστε νέους και άφθαρτους ανθρώπους που με την τόλμη και την αποφασιστικότητά τους δεν θα διστάσουν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν. Πάνω σε αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές εμείς ως Εργατικό Κέντρο Φλώρινας κάναμε πράξη την μετάβαση του συνδικαλιστικού κινήματος στα σύγχρονα δεδομένα ανανεώνοντας την πλειοψηφία των μελών της νέας διοίκησης με εκπροσώπους προερχόμενους από τον σκληρά δοκιμαζόμενο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Επιδιώκουμε με κάθε τρόπο έναν δραστήριο και υγιή συνδικαλισμό και προς αυτή την κατεύθυνση κινούμαστε. Το αμέσως ερχόμενο διάστημα θα ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για την μεταρρύθμιση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου. Η ανανέωση βέβαια του θεσμικού και νομικού πλαισίου για τον Συνδικαλισμό στην Ελλάδα αποτελεί μία επιταγή σημαντική όχι όμως με περιστολή δικαιωμάτων αλλά με προσαρμογή στα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι αλλά και των δράσεων για την διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως η πραγματοποίηση απεργιών, αποτελούν διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα κάθε εργαζομένου και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν θεσμικό ή μη παράγοντα να τα πειράξει.
Θέλουμε να είμαστε περήφανοι για την συνδικαλιστική μας δράση και να στεκόμαστε με αξιοπρέπεια απέναντι στους συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Είναι χρέος μας να σταθούμε δίπλα στη νέα γενιά που μαστίζεται από την ανεργία. Αυτή είναι η βασική αποστολή μας. Είναι, όμως, χρέος μας να σταθούμε και δίπλα στους πρόσφυγες και να φανούμε αλληλέγγυοι απέναντι στο δράμα τους. Το επίκεντρο του σύγχρονου συνδικαλισμού είναι και παραμένει ο Άνθρωπος. Είναι χρέος μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να συνεχίσουμε να διεκδικούμε δυναμικά τα δικαιώματά μας.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πρέπει να ενισχύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις, από τα πρωτοβάθμια σωματεία έως τα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ, πρέπει, περνώντας στην επόμενη φάση, να ανατροφοδοτούνται από τους ίδιους τους εργαζομένους αναπτύσσοντας συνεχείς διαύλους επικοινωνίας μαζί τους ώστε να αφουγκράζονται τα πραγματικά προβλήματα του κάθε κλάδου. Ένας συνδικαλιστής κλεισμένος στο γραφείο του δεν δύναται σε καμία περίπτωση να καταλάβει τις ανησυχίες των εργαζομένων και των ανέργων.
Αλλά και η διαμόρφωση ενός κανονισμού δεοντολογίας από το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση που θα μπορέσει να ενισχύσει το αίσθημα ευθύνης των συνδικαλιστών. Σίγουρα πάντως και η ανανέωση σε επίπεδο στελεχών θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης.
Ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι ο δυναμικός εκείνος φορέας των προσδοκιών των εργαζόμενων σ’ ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο περιβάλλον και όχι υποχείριο όργανο στα χέρια συμφερόντων αντίθετων με τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα οράματα των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Η διαφάνεια στην λειτουργία του και στις επιδιώξεις του, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα και να αλλάξει εκ των έσω τα δεδομένα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να χαθεί. Ο «αποσυνδικαλισμός» θα είναι ένα βήμα προς τα πίσω. Η συνδικαλιστική δράση είναι πολύ χρήσιμη αρκεί βέβαια να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. Οι άνθρωποι, άλλωστε, πρέπει να αγωνίζονται ενωμένοι ώστε να κατακτούν. Κάνοντας την αυτοκριτική μας θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε από τη μιζέρια και την επιλεκτική απραξία. Πρέπει συσπειρωμένοι και σε ένα ενιαίο πλαίσιο να προστατέψουμε τα κεκτημένα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Παραμένουμε ενωμένοι, συνεχίζουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δίνουμε μάχη για την ανατροπή των Μνημονίων, για την επαναφορά των δημοκρατικών εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων.
Έχουμε συγκεκριμένες θέσεις και επιδιώξεις. Έχουμε τις δυνάμεις μας και την ενότητα μας. Αυτά είναι τα όπλα μας. Αυτή είναι η ιστορία μας. Αυτό γνωρίζουμε και αυτό θα κάνουμε.
Η χρονιά που πέρασε άφησε πίσω της μεγάλες πληγές τόσο στην εθνική όσο και στις τοπικές οικονομίες. Η κρίση του τραπεζικού συστήματος με τους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων σε συνδυασμό με την πολιτική αστάθεια οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας σε ασφυξία αυξάνοντας για άλλη μια φορά δραματικά τα ποσοστά ανεργίας. Η Ελλάδα έβαλε στην πλάτη της ένα τρίτο μνημόνιο παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Το μνημόνιο αυτό υπήρξε αποτέλεσμα μιας κακής διαπραγματευτικής πολιτικής επί σειρά μηνών που οδήγησε σε μια ολέθρια δημοσιονομικά συμφωνία και γενικότερα σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών με χιλιάδες ανθρώπους να περιμένουν σε τεράστιες ουρές για να σώσουν τις οικονομίες τους.
Μέσα σ’ αυτό το καθεστώς ανασφάλειας που βιώνουμε όλοι μας ήρθε να προστεθεί και η περιβόητη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Φορολογικό και ασφαλιστικό έχουν μπει στο στόχαστρο. Για άλλη μια φορά μισθωτοί, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες θα αποτελέσουν τα εύκολα θύματα. Με το πρόσχημα της δήθεν μη μείωσης των κύριων συντάξεων, προβλέπεται αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για όλους. Πριν λίγο καιρό μάλιστα γίναμε μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου γεγονότος. Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των εργοδοτών αποφάσισαν ανερυθρίαστα ότι συμφωνούν στην αύξηση όχι μόνο των εργοδοτικών εισφορών αλλά και των εισφορών των εργαζομένων χωρίς καν οι τελευταίοι να ερωτηθούν. Με άλλα λόγια αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς. Είναι τουλάχιστον επιδεικτική η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε ουσιαστικές και όχι επικοινωνιακές συζητήσεις και διαβούλευση με τη ΓΣΕΕ και γενικότερα με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και ιδιαίτερα για ένα τόσο φλέγον ζήτημα όπως αυτό του ασφαλιστικού συστήματος.
Η επερχόμενη αύξηση των εισφορών θα έχει ως αποτέλεσμα την μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας και την εισφοροδιαφυγή. Θα οδηγήσει σε μείωση της ανταγωνιστικότητας και ως εκ τούτου σε μείωση επενδύσεων. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων. Οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι οριακά πάνω από τα όρια της φτώχειας. Ο μέσος όρος μισθού είναι κάτω από 815 ευρώ καθαρά ενώ είναι πραγματικότητα ότι περίπου 500.000 εργαζόμενοι ανά την επικράτεια αμείβονται με 346 ευρώ μηνιαίως. Το νέο εργασιακό που θα ανοίξει τους επόμενους μήνες πρέπει να μας βρει ενημερωμένους και έτοιμους.
Η συστηματική μείωση των συντάξεων όλα αυτά τα χρόνια με σκοπό τη μείωση των κρατικών δαπανών και τον σεβασμό προς τις μνημονιακές δεσμεύσεις σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού, οδήγησε το ασφαλιστικό σε πλήρες αδιέξοδο. Η αύξηση των εισφορών δεν είναι λύση. Μια επιθυμητή λύση είναι σίγουρα η καταπολέμηση της ανασφάλιστης εργασίας. Αυτό όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται μόνο με την επιβολή προστίμων αλλά με την χορήγηση κινήτρων και την αξιοποίηση επενδυτικών προγραμμάτων για την επιδότηση νέων θέσεων εργασίας.
Λέμε ΟΧΙ σε νέα μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων!
Λέμε ΟΧΙ σε αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών!
Λέμε ΟΧΙ σε αύξηση των φορολογικών συντελεστών!
Λέμε ΟΧΙ σε νέα καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων!
Η κοινωνία και η πραγματική οικονομία δεν μπορούν να αντέξουν άλλες επιβαρύνσεις. Νοικοκυριά ζουν με χαρτζιλίκι από τις συντάξεις των γονέων τους, απλήρωτοι και αδήλωτοι εργαζόμενοι αναζητούν το δίκιο τους στους υποστελεχωμένους μηχανισμούς ελέγχου ή αναγκάζονται να συναινούν στο ψέμα του εργοδότη για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Η υπερφορολόγηση και τα κόκκινα δάνεια γονατίζουν καθημερινά τους συμπολίτες μας, στερώντας τους τις συνθήκες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης γι αυτούς και τα παιδιά τους. Αποτελεί βασική αποστολή μας η άσκηση μεγάλης πίεσης στην κυβέρνηση για την αποτελεσματικότερη προστασία της πρώτης κατοικίας. Η κατοικία και η εργασία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες για την ανάπτυξη και την ευημερία του λαού μας.
Αγαπητοί συνάδελφοι, μέσα σε αυτή την δεινή συγκυρία η δράση όλων ημών, που αποτελούμε το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να ενταθεί. Οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αναπτύξουμε συλλογική και αποτελεσματική δράση. Είναι χρέος μας να παραμένουμε στις επάλξεις. Είμαστε η φωνή των ανέργων της χώρας και όσων ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας!
Πρέπει να αγωνιστούμε, για αυτούς, για εμάς, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας! Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέες και οι νέοι της χώρας, έχουμε μόνο μια επιλογή.
Να συνεχίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δίνουμε μάχη για την ανατροπή των Μνημονίων, για την επαναφορά των δημοκρατικών εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων.
Όλες αυτές οι δυσλειτουργίες ισοδυναμούν με προκλήσεις για τον συνδικαλισμό. Ουσιώδεις προκλήσεις αποτελεσματικότητας και επιβίωσης. Ο στόχος δεν είναι η επιβίωση των συνδικάτων αλλά η διαφύλαξη των οικονομικών και γενικά των εργασιακών συμφερόντων των εργαζομένων. Οτιδήποτε περισσότερο και λιγότερο από αυτό είναι περιττό και ανούσιο.
Οι προκλήσεις, λοιπόν, της εποχής για το συνδικαλιστικό κίνημα είναι πολλές και αδίστακτες. Δεν αφήνουν περιθώρια αδράνειας. Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και γενικά της εργατικής νομοθεσίας μέσα σε ένα πλαίσιο ελαστικότητας και προσωρινότητας είναι το πρώτο στοιχείο που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και φανερώνει πως ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα βάλλεται από παντού.
Η πιο θεμελιώδης πρόκληση για όλους μας είναι η προστασία του δικαιώματος της εργασίας και της ελεύθερης πρόσβασης για όλους. Η προσπάθεια να δημιουργηθεί μέσω της εργασίας ένα πλαίσιο δημιουργικότητας, ανεξαρτησίας και κυρίως σεβασμού στην προσωπικότητά μας, είναι αυτό που σήμερα μας στερείται βαναύσως μέσα από τις αδίστακτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Επιδιώκουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα στο οποίο θα συμμετέχουν περισσότεροι εκπρόσωποι από τον ιδιωτικό τομέα. Προκειμένου να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών ας δώσουμε και εμείς από την πλευρά μας το μήνυμα της μετάβασης από το σύστημα του απαρχαιωμένου κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού στην προσπάθεια εκπροσώπησης των εργαζομένων από άτομα που προέρχονται από τον σκληρά δοκιμαζόμενο χώρο του ιδιωτικού τομέα. Αρχή μας είναι να εκπροσωπούν συλλογικά τους εργαζόμενους άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά την ανασφάλεια και την αγωνία και γνωρίζουν τα πραγματικά προβλήματα της αγοράς. Τέτοιοι συνδικαλιστές μπορούν ασκήσουν μια πιο αποτελεσματική συνδικαλιστική δράση.
Χρειαζόμαστε νέους και άφθαρτους ανθρώπους που με την τόλμη και την αποφασιστικότητά τους δεν θα διστάσουν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν. Πάνω σε αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές εμείς ως Εργατικό Κέντρο Φλώρινας κάναμε πράξη την μετάβαση του συνδικαλιστικού κινήματος στα σύγχρονα δεδομένα ανανεώνοντας την πλειοψηφία των μελών της νέας διοίκησης με εκπροσώπους προερχόμενους από τον σκληρά δοκιμαζόμενο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Επιδιώκουμε με κάθε τρόπο έναν δραστήριο και υγιή συνδικαλισμό και προς αυτή την κατεύθυνση κινούμαστε. Το αμέσως ερχόμενο διάστημα θα ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για την μεταρρύθμιση του υφιστάμενου νομικού πλαισίου. Η ανανέωση βέβαια του θεσμικού και νομικού πλαισίου για τον Συνδικαλισμό στην Ελλάδα αποτελεί μία επιταγή σημαντική όχι όμως με περιστολή δικαιωμάτων αλλά με προσαρμογή στα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι αλλά και των δράσεων για την διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως η πραγματοποίηση απεργιών, αποτελούν διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα κάθε εργαζομένου και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν θεσμικό ή μη παράγοντα να τα πειράξει.
Θέλουμε να είμαστε περήφανοι για την συνδικαλιστική μας δράση και να στεκόμαστε με αξιοπρέπεια απέναντι στους συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Είναι χρέος μας να σταθούμε δίπλα στη νέα γενιά που μαστίζεται από την ανεργία. Αυτή είναι η βασική αποστολή μας. Είναι, όμως, χρέος μας να σταθούμε και δίπλα στους πρόσφυγες και να φανούμε αλληλέγγυοι απέναντι στο δράμα τους. Το επίκεντρο του σύγχρονου συνδικαλισμού είναι και παραμένει ο Άνθρωπος. Είναι χρέος μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να συνεχίσουμε να διεκδικούμε δυναμικά τα δικαιώματά μας.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πρέπει να ενισχύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις, από τα πρωτοβάθμια σωματεία έως τα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ, πρέπει, περνώντας στην επόμενη φάση, να ανατροφοδοτούνται από τους ίδιους τους εργαζομένους αναπτύσσοντας συνεχείς διαύλους επικοινωνίας μαζί τους ώστε να αφουγκράζονται τα πραγματικά προβλήματα του κάθε κλάδου. Ένας συνδικαλιστής κλεισμένος στο γραφείο του δεν δύναται σε καμία περίπτωση να καταλάβει τις ανησυχίες των εργαζομένων και των ανέργων.
Αλλά και η διαμόρφωση ενός κανονισμού δεοντολογίας από το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση που θα μπορέσει να ενισχύσει το αίσθημα ευθύνης των συνδικαλιστών. Σίγουρα πάντως και η ανανέωση σε επίπεδο στελεχών θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει μια προσπάθεια αυτοκάθαρσης.
Ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι ο δυναμικός εκείνος φορέας των προσδοκιών των εργαζόμενων σ’ ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο περιβάλλον και όχι υποχείριο όργανο στα χέρια συμφερόντων αντίθετων με τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες και τα οράματα των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Η διαφάνεια στην λειτουργία του και στις επιδιώξεις του, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα και να αλλάξει εκ των έσω τα δεδομένα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να χαθεί. Ο «αποσυνδικαλισμός» θα είναι ένα βήμα προς τα πίσω. Η συνδικαλιστική δράση είναι πολύ χρήσιμη αρκεί βέβαια να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. Οι άνθρωποι, άλλωστε, πρέπει να αγωνίζονται ενωμένοι ώστε να κατακτούν. Κάνοντας την αυτοκριτική μας θα μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε από τη μιζέρια και την επιλεκτική απραξία. Πρέπει συσπειρωμένοι και σε ένα ενιαίο πλαίσιο να προστατέψουμε τα κεκτημένα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Παραμένουμε ενωμένοι, συνεχίζουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δίνουμε μάχη για την ανατροπή των Μνημονίων, για την επαναφορά των δημοκρατικών εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων.
Έχουμε συγκεκριμένες θέσεις και επιδιώξεις. Έχουμε τις δυνάμεις μας και την ενότητα μας. Αυτά είναι τα όπλα μας. Αυτή είναι η ιστορία μας. Αυτό γνωρίζουμε και αυτό θα κάνουμε.