Από παιδί λατρεύω τα μαθηματικά. Οργανώνουν το χάος και το εντάσσουν σε ένα δομημένο σύστημα. Η εφαρμοσμένη Νομική, η… δικηγορική, η επαγγελματική, έχει μαθηματικό κορμό. Υλιστικό. Η Νομική, όχι. Δεν υπάρχει πιο ιδεατά φιλοσοφημένο επαναστατικό σύστημα ηθών και αξιών από αυτόν του Συντάγματος. Η Νομική των Δικηγορικών Γραφείων όμως, κατήντησε να είναι μαθηματικά.
Δεδομένα, λύση. Αριθμοί, μονάδες, μία οπτική. Σε κάθε επαγγελματικό ραντεβού μου άκουγα τη φωνή του αφεντικού μου να μου λέει «Τι λέει ο Νόμος;;;». Δεν υπήρχε στιγμή επαφής με τους ανθρώπους γύρω μου, που να μην την εντάξω μηχανικά σε αυτό το δομημένο σύστημα του νόμου, των αριθμών, του κόσμου που μόνο ένας κερδίζει- ο ισχυρός. Μάχη δυνάμεων. Μάχη τιτάνων. Μάχη με ταμπελίτσες, που σε βασανίζουν σα να έχει κολλήσει μια τσίχλα στα μαλλιά σου. Καλός. Κακός. Όμορφος. Άσχημος. Πλούσιος. Φτωχός. Δολοφόνος. Αξιολογικές κρίσεις που στιγματίζουν ζωές.
– Πόσο;;;
Μετρήστε πόσες φορές τη μέρα λέμε τη λέξη «Πόσο;» και η απάντηση είναι ένας αριθμός. Αριθμοί. Όλη η καθημερινότητά μας μονοδιάστατα δεδομένα.
Το δευτερόλεπτο που ερωτεύτηκα τη Διαμεσολάβηση άλλαξε το βλέμμα μου. Πέταξα τα αντισυνταγματικά γυαλιά. Άλλαξαν τα φίλτρα μου. Η ζωή μου πλημμύρισε ανθρώπινους διάφανους ιστούς, γενεαλογικά δέντρα, ενεργειακά δίκτυα γεμάτα αισθησιακές επαφές. Ούτε μια στιγμή δεν συναντήθηκα μονοδιάστατα με έναν άνθρωπο…
Ξαφνικά, κάθε ον που με πλησίαζε κουβαλούσε μαζί του ένα ολόκληρο σύμπαν.
Δυναστείες πνιγμένες σε δαντελωτά υφαντά
Άηχες προίκες που δεν ζέσταναν τις σωστές αγκαλιές
Γειτόνισσες που μπαίνουν στα σπίτια από τη σκάλα της αυλής, χωρίς να κτυπήσουν το κουδούνι
Παππούδες θρύλοι που πολέμησαν για μια ξεφτιλισμένη ιδέα
Θείες που τρώνε σπόρια και ήχοι που νανουρίζουν
Γιαγιάδες που γλυκαίνουν την ατμόσφαιρα με κρεμ καραμελέ
Μπαμπάδες ήρωες που τα ελαττώματά τους φέρνουν βάρος στην καρδιά
Μανούλες ήρεμες με το βλέμμα της θλίψης
Βασίλισσες, αγέρωχοι βράχοι επανάστασης και οικοδομήματα από χρυσάφι
Μάτια που λαμπυρίζουν και αλφάβητα μπλεγμένα με χρώματα
Γκόμενοι τυλιγμένοι με τραγούδια, μάρκες τσιγάρων που σε κάνουν να κατεβάζεις τα μάτια, φίλες με επαίνους προδοσίας και άλλες με παράσημα συστολής, ναρκωτικά, μυρωδιές, διαδρομές στα στοιχειά της φύσης και του νου, ενοχές, ανάσες, γούρια, συνταγές, συζητήσεις, δονητές, λαχτάρες, βιολιά, φόβοι, πόνοι, προσευχές, δάκρυα, ονόματα, απωθημένα, ακουαρέλες, ξενοδοχεία, άγιοι, χιόνια, λικνίσματα, ξωτικά, γεύσεις, ευδαιμονία…
Μικρόκοσμοι θαμμένοι σε συγγνώμες…
Παράδεισοι βυθισμένοι στον τελολογικό ρυθμό του «Πόσο;»…
Πόσο; Πόσο; Πόσο;
Σε πόσα ραντεβού αμβλύνεται ο θυμός μας;
Πόσα λεφτά κοστίζει το χαμόγελό μας;
Πόσα σύννεφα αξίζουν τα λάθη μας;
Άρχισα να κάνω βουτιές στον εαυτό μου και να βιώνω την καθημερινότητά μου, νομιμοποίησα στα μάτια μου τα λόγια του μπαμπά μου:
«ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις ό,τι θέλεις!!!…»
Γιατί δεν μπορώ;;;
ΜΠΟΡΩ!
Μέρα με τη μέρα έμαθα να σέβομαι ότι τις στιγμές που εμείς οι Νομικοί είμαστε κολλημένοι στο Νομικό μας πρόβλημα ο καθένας μπροστά μας μπορεί να πεινάει, να είναι ερωτευμένος, να τον κτυπάει το παπούτσι, να διψάει, να αγριεύεται να οδηγεί στις ανηφόρες, να κατουριέται, να δακρύζει, να λιμπίζεται τηγανιτές πατάτες… Έγινα και του σαλονιού και του λιμανιού…
Γιατί δεν μπορώ;;;
ΜΠΟΡΩ!
Μου επέτρεψα να βγάζω φόρα παρτίδα τα συναισθήματά μου και αυτό να μη με κάνει λιγότερο ικανή, λιγότερο καλή δικηγόρο, λιγότερο καλή δασκάλα, λιγότερο Ελεονώρα στα ξένα μάτια…
Γιατί δεν μπορώ;;;
ΜΠΟΡΩ!
Μου έδωσα το δικαίωμα να είμαι όπως γουστάρω.
Γιατί δεν μπορώ;;;
ΜΠΟΡΩ!
Ευτυχία._
Η Διαμεσολάβηση υπηρετεί το… Εγωιστικό Δίκαιο. Το Δικαίωμα να είμαστε το πολυτιμότερο διαμάντι μας. Με δίδαξε πως ευτυχία δεν μετριέται με αριθμούς. Μπροστά στη γαλήνη είμαστε όλοι εν δυνάμει ίσοι. Δεν θα βουλιάξουμε ποτέ στην ομοιότητα και κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας στερήσει τα όνειρά μας…
ΜΠΟΡΩ να ζω, ΜΠΟΡΩ να αγαπώ, ΜΠΟΡΩ να αναπνέω, ακόμα και την κρισιμότερη στιγμή που εκεί, έξω από την καρδιά μου, όλα μετριούνται σε δισεκατομμύρια…
Γιατί δεν μπορώ;;;
ΜΠΟΡΩ!!!
Υ.Γ. Μην μπερδεύεστε, αυτό δεν είναι ένα νομικό κείμενο. Είναι ένα καθαρά λογοτεχνικό κείμενο. Κεντημένο λέξη-λέξη στη μνήμη του Δασκάλου μου, ποιητή Μίμη Σουλιώτη, που μπορεί, ακόμα και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του να ορχηστρεύει με την αόρατη δημιουργική μπαγκέτα του τα διαμεσολαβητικά χέρια μου.
Γιατί δεν μπορεί;;; ΜΠΟΡΕΙ!!!
Πηγή: ihappy.gr