Οργάνωση της πάλης για Ενέργεια κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα
Απάντηση στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ο αγώνας για να γίνει λαϊκή περιουσία ο ενεργειακός πλούτος της χώρας
Οι εξελίξεις με τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη "αξιολόγηση" δείχνουν ότι είμαστε μπροστά στο επόμενο πιο αποφασιστικό βήμα της ιδιωτικοποίησης του κλάδου της ηλεκτρικής ενέργειας. Τα δημοσιεύματα που διαρρέουν και οι δημόσιες τοποθετήσεις παραγόντων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποφεύγεται η πώληση του 40% λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων σε ιδιώτη. Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση του κλάδου προωθείται για να εξασφαλίσει νέα πεδία κερδοφορίας για μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Η όποια διαπραγμάτευση γίνεται, αφορά το ποιος θα πάρει μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Εξάλλου, οι πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή μας αίτιο έχουν το ποιος θα ελέγξει ενεργειακά κοιτάσματα και ενεργειακούς διαδρόμους.
Στο πλαίσιο αυτό και η ΔΕΗ ΑΕ προσπαθεί μέσα σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού να εξασφαλίσει τα κέρδη των μετόχων της. Μετά από τις μεγάλες μειώσεις μισθών (50% για το σύνολο του προσωπικού ανεξαρτήτου εργασιακής σχέσης), προσπαθεί με την τρομοκρατία (διώξεις εργαζομένων, κάρτες και κάμερες σε ΑΗΣ και ορυχεία), με τη στάση της απέναντι στους οικισμούς για μετεγκατάσταση, να στείλει μήνυμα ότι δεν θα ανεχτεί τίποτα που να βάζει σε κίνδυνο την κερδοφορία της. Προωθεί την αξιολόγηση του προσωπικού, με στόχο νέες μειώσεις μισθών, προωθεί απολύσεις που τις παρουσιάζει σαν "εθελούσιες", που θα έχουν συνέχεια και σε άλλα τμήματα του προσωπικού κ.ά. Όλα αυτά τη στιγμή που ξεδιπλώνει τα επιχειρηματικά της σχέδια για επενδύσεις σε Αλβανία, Τουρκία, ηλεκτρικά αυτοκίνητα κ.α.
Οι δηλώσεις του προέδρου της ΓΕΝΟΠ από το βήμα του Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Πτολεμαΐδας, για ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμής των δεδουλευμένων των εργαζομένων τον Ιούνιο, στόχο έχουν να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους, στη λογική που καλλιεργεί η εργοδοσία να βάλουν πλάτη, να δεχθούν νέες περικοπές στα δικαιώματά τους για να σωθεί η επιχείρηση.
Οι εξελίξεις αυτές, παράλληλα με τον περιορισμό της αξιοποίησης του λιγνίτη στο ενεργειακό μείγμα, θα επιφέρουν καταστροφικές συνέπειες στην περιοχή, επιδείνωση της θέσης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αύξηση της ανεργίας, μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Σήμερα έχουμε εμπειρία από την προηγούμενη προσπάθεια προώθησης της "μικρής ΔΕΗ". Τότε ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εργοδοτικοί - κυβερνητικοί συνδικαλιστές, Τοπική Διοίκηση, στις πύλες ορυχείων και ΑΗΣ καλλιεργούσαν αυταπάτες ότι με την αλλαγή κυβέρνησης θα είχαμε θετικές εξελίξεις για τους εργαζόμενους και το λαό. Ενώ συμφωνούσαν με την ΕΕ στην απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, την ανταγωνιστικότητα, καλλιεργούσαν αυταπάτες ότι μπορεί σε αυτά τα πλαίσια να υπάρξει φιλολαϊκή λύση. Όποια λύση και να επιλεγεί (ΝΟΜΕ, στρατηγικός επενδυτής, ΣΔΙΤ κ.ά.) έχει γνώμονα τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, όπως θα έχει και αυτή που θα επιλεγεί μετά το τέλος της διαπραγμάτευσης.
Πλέον οι εργαζόμενοι στον κλάδο, το σύνολο της εργατικής τάξης, τα λαϊκά στρώματα έχουν εμπειρία. Δεν πρέπει για μια ακόμα φορά να επιτρέψουν οι αγώνες τους να αξιοποιηθούν για την κυβερνητική εναλλαγή, για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ενός μονοπωλιακού ομίλου κόντρα στον άλλο. Να μην σηκώσουν ξένη σημαία.
Μπροστά στις εξελίξεις να πάρουμε την οργάνωση του αγώνα στα χέρια μας. Να μην υπάρξει κανένας εφησυχασμός ότι η διαπραγμάτευση μπορεί να φέρει οφέλη για τους εργαζόμενους του κλάδου και το λαό. Με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, με τη δημιουργία Επιτροπών Αγώνα κ.ά. προετοιμάζουμε την αγωνιστική απάντηση ενάντια στην κόλαση που μας ετοιμάζουν. Να παλέψουμε όχι μόνο να μπει ένα φρένο στα νέα μέτρα, αλλά να ανοίξουμε το δρόμο για να αποτελέσει η Ενέργεια κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Στη χώρα μας υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό (τεχνικό, επιστημονικό κ.ά.), πλούσιος ορυκτός πλούτος (π.χ. λιγνίτης), αξιοποίηση των ΑΠΕ, που μπορούν να εξασφαλίσουν την επάρκεια της χώρας μας σε φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, με εξάλειψη της ανεργίας. Προϋπόθεση όλος αυτός ο πλούτος να μην αποτελεί ιδιοκτησία των μονοπωλιακών ομίλων που έχουν στόχο το κέρδος, αλλά λαϊκή περιουσία.