Ἀγαπητοί μου.
Νικητήριος καὶ μὲ ἐλπιδοφόρα μηνύματα εἶναι ὁ Ἀναστάσιμος- Κατηχητικὸς λόγος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, ποὺ διαβάζουμε στὸ τέλος τῆς ἀναστασίμου λειτουργίας μας. Ἐκεῖ περιέχεται καὶ ὁ λόγος ποὺ ἀναφέραμε στὴν ἀρχή.
Ἡ περιγραφὴ τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς νεκρώσεως τῆς ψυχῆς, σὰν συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, ὑπογραμμίζει στὴ συνέχεια πόσο ἀναστάσιμο γεγονὸς εἶναι ἡ ἄφεσι ἀνάμεσα στὰ δῶρα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, «Ἤσασταν νεκροί, μὲ τὰ παραπτώματα καὶ ὁ Χριστὸς σᾶς ἔδωσε ζωὴ μὲ τὴ ζωή του. Μᾶς χάρισε ὅλα τὰ παραπτώματα. Ἔσβησε τὸ γραμμάτιο τῶν χρεῶν μας, ποὺ ἦταν, σὰν σκιάχτρο, ἀπέναντι στὰ μάτια μας. Ὁ Χριστός, αὐτὸ τὸ χειρόγραφο χρεωστικό μας, τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὴ μέση, ὅταν τὸ προσήλωσε, τὸ κάρφωσε στὸ Σταυρό του. Τότε κατανίκησε δημόσια ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους καὶ τὶς ἐξευτέλισε ἐντελῶς» (Κολασσαεῖς 2,13-15).
Μεγάλος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἔζησε ἔντονα στὸ πρὸ Χριστοῦ σκοτάδι του, ἐξομολογεῖται καὶ γράφει, «Χριστέ μου, ὅταν ἤμουν χωρὶς ἐσένα, δὲν ὑπῆρχα καθόλου. Διότι ἤμουν τὸ μηδέν. Γιαὐτὸν τὸ λόγο ἤμουν καὶ τυφλὸς καὶ κωφὸς καὶ γενικὰ χωρὶς αἰσθήσεις. Δὲν διέκρινα τὸ ἀγαθό, οὔτε ξέφευγα ἀπὸ τὸ κακό. Δὲν ἀντιλαμβανόμουν τὸν πόνο τῶν τραυμάτων μου. Οὔτε ἔβλεπα τὸ σκοτάδι τῆς κακίας ποὺ μὲ περιτριγύριζε. Μὲ φώτισες, ἐνῶ ζοῦσα στὸ σκοτάδι. Μὲ ἀνάστησες ἐνῶ ἤμουν νεκρός. Σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ καταπιῆς στὸν ὁλοφώτεινο βυθό σου, γιὰ νὰ σὲ βλέπω ἀπὸ παντοῦ στὸν ἑαυτό σου, καὶ τὸν ἑαυτό μου μέσα σὲ σένα» (Ἁγ.Αὐγουστίνου Κεκραγάριο Β’6,7,13).
Ἀγαπητοί μου.
Μὲ τὶς σκέψεις αὐτὲς εὔχομαι νὰ σκεφτώμαστε τὸν ἑαυτό μας λουσμένο στὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, γιὰ νὰ ἀντλοῦμε μὲ σίγουρη ἐλπίδα, φῶς καὶ ζωὴ καὶ συγγνώμη γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας. Εἴθε μὲ τὴν ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου ἀνατείλασα συγγνώμη νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ τοῦ αἰωνίου φωτὸς τῆς Βασιλείας του.
Μὲ ἀναστάσιμους χαιρετισμοὺς πρὸς ὅλους Σας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 99η
ΠΑΣΧΑ 2017
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες, καί τόν εὐσεβῆ λαό, τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.
«Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα.
Συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε».
Ἀγαπητοί μου.
Νικητήριος καὶ μὲ ἐλπιδοφόρα μηνύματα εἶναι ὁ Ἀναστάσιμος- Κατηχητικὸς λόγος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, ποὺ διαβάζουμε στὸ τέλος τῆς ἀναστασίμου λειτουργίας μας. Ἐκεῖ περιέχεται καὶ ὁ λόγος ποὺ ἀκούσατε στὴν ἀρχὴ τῆς Ἐγκυκλίου μας. Εἶναι ἡ πολυτιμώτερη εἴδησι, ποὺ ἀκούστηκε σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Εἶναι ἡ ἀγγελία, ὅτι ἀπὸ τὸν ζωοδόχο τάφο τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας ἀνέτειλε ἡ συγγνώμη γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Διότι ἡ ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν μας εἶναι γεγονὸς ἀναστάσιμο. Αὐτὴ ὑπεγράφη μὲ τὸ πανακήρατο αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος καὶ διασκορπίζεται παντοῦ μέχρι ποὺ θὰ ἀκούγεται τὸ σήμερα μὲ τὸ Φῶς τοῦ ἀναστάντος. «Τώρα ὅλα γέμισαν Φῶς, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Χωρὶς τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ θὰ κυριαρχοῦσε ἀκόμη ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ πρωτόγονο σκότος, στὸ ὁποῖο ζοῦσε ὁ πρὸ Χριστοῦ ἄνθρωπος.
Δυστυχῶς ἡ ἀνατολὴ τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς σημαδεύτηκε μὲ τὴν πτῶσι τῶν γεναρχῶν μας καὶ τοῦ ὀδυρμοῦ τους ποὺ ἀκολούθησε. «Ἀδὰμ ποῦ εἶσαι; Ἄκουσα τὴν φωνή σου καὶ κρύφτηκα», ἀπάντησε ὁ Ἀδάμ. Πόση τραγικότητα κρύβει αὐτὸ τὸ κρύψιμό μας ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ! Ὅμως «καὶ ποῦ μποροῦμε τάχα νὰ κρυφθοῦμε ἀπὸ τὸ πρόσωπό του;» (Ψαλμὸς 138,7). Ἡ ἁμαρτία ξεκίνησε μὲ ὑποσχέσεις, ὅτι «θὰ γίνετε κι ἐσεῖς θεοί», ἀλλὰ κατέληξε σὲ τραγωδία. Τὸ μεγάλο ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἐνοχή, ὁ ἐσωτερικὸς πόνος καὶ τέλος ἡ ἐξορία ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς.
Ἡ περιγραφὴ τῆς ἐνοχῆς καὶ τῆς νεκρώσεως τῆς ψυχῆς, σὰν συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, ὑπογραμμίζει στὴ συνέχεια πόσο μεγάλο καὶ ἀναστάσιμο γεγονὸς εἶναι ἡ ἄφεσι ἀνάμεσα στὰ δῶρα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, «Ἀναβὰς εἰς ὕψος ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις» (Ἐφεσίους 4,8). «Ἤσασταν νεκροί, μὲ τὰ παραπτώματα καὶ ὁ Χριστὸς σᾶς ἔδωσε ζωὴ μὲ τὴ ζωή του. Μᾶς χάρισε ὅλα τὰ παραπτώματα. Ἔσβησε τὸ γραμμάτιο τῶν χρεῶν μας, ποὺ ἦταν, σὰν σκιάχτρο, ἀπέναντι στὰ μάτια μας. Ὁ Χριστός, αὐτὸ τὸ χειρόγραφο χρεωστικό μας, τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὴ μέση, ὅταν -τὴν Ἕκτη ἡμέρα καὶ ὥρα- τὸ προσήλωσε, τὸ κάρφωσε στὸ Σταυρό του. Τότε κατανίκησε δημόσια ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους καὶ τὶς ἐξευτέλισε ἐντελῶς» (Κολασσαεῖς 2,13-15).
Μεγάλος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἔζησε ἔντονα στὸ πρὸ Χριστοῦ σκοτάδι του, ἔγραψε βιβλία φορτωμένα μὲ τὰ πνευματικὰ χρέη τῆς ζωῆς του. Τόσο πολὺ τὸν εἶχε ξεγελάσει ὁ πονηρός! Ἐξομολογεῖται γιαὐτὰ καὶ γράφει, «Χριστέ μου, ὅταν ἤμουν χωρὶς ἐσένα, δὲν ὑπῆρχα καθόλου. Διότι ἤμουν τὸ μηδέν. Γιαὐτὸν τὸ λόγο ἤμουν καὶ τυφλὸς καὶ κωφὸς καὶ γενικὰ χωρὶς αἰσθήσεις. Δὲν διέκρινα τὸ ἀγαθό, οὔτε ξέφευγα ἀπὸ τὸ κακό. Δὲν ἀντιλαμβανόμουν τὸν πόνο τῶν τραυμάτων μου. Οὔτε ἔβλεπα τὸ σκοτάδι τῆς κακίας ποὺ μὲ περιτριγύριζε.
Μὲ καταπλήγωσαν καὶ δὲν πόνεσα. Μὲ παρέσυραν καὶ δὲν τὸ ἀντελήφθηκα. Διότι ἤμουν τὸ μηδὲν, ἀφοῦ δὲν εἶχα ζωή, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Λόγος, μὲ τὸν ὁποῖο ἔγιναν ὅλα…Ἤμουν δοῦλος καὶ ἀγαποῦσα τὴ δουλεία. Ἤμουν τυφλὸς καὶ ποθοῦσα τὴν τύφλωσι. Ἤμουν δέσμιος καὶ δὲν ἔφριττα γιὰ τὰ δεσμά. Θεωροῦσα τὸ πικρό, γλυκό, καὶ τὸ γλυκό, κατάπικρο.
Μὲ φώτισες, ἐνῶ ζοῦσα στὸ σκοτάδι. Μὲ ἀνάστησες ἐνῶ ἤμουν νεκρός.
Σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ καταπιῆς στὸν ὁλοφώτεινο βυθό σου, γιὰ νὰ σὲ βλέπω ἀπὸ παντοῦ στὸν ἑαυτό σου, καὶ τὸν ἑαυτό μου μέσα σὲ σένα» (Ἁγ.Αὐγουστίνου Κεκραγάριο Β’6,7,13).
Ἀγαπητοί μου.
Μὲ τὶς σκέψεις αὐτὲς εὔχομαι νὰ σκεφτώμαστε τὸν ἑαυτό μας λουσμένο μέσα στὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, γιὰ νὰ ἀντλοῦμε μὲ σίγουρη ἐλπίδα, φῶς καὶ ζωὴ καὶ συγγνώμη γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας. Εἴθε μὲ τὴν ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου ἀνατείλασα συγγνώμη νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ τοῦ αἰωνίου φωτὸς τῆς Βασιλείας του. Ἀμήν.
Μὲ ἀναστάσιμους χαιρετισμοὺς πρὸς ὅλους Σας
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ