Οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" καθηγητές, σίγουρα γνωρίζουν κάτι περισσότερο, προειδοποιούν και κάνουν σχεδόν έκκληση για... αντίδραση στους φορείς του τόπου μας. Το άκουσα σαν κραυγή αγωνίας στα κείμενα της κ. Σοφίας Ηλιάδου – Τάχου και του κ. Θωίδη, που πρόσφατα δημοσιεύτηκαν, και το είδα στο γεμάτο απόγνωση και αγωνία βλέμμα της κ. Σπύρτου.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
Η Φλώρινα δεν έχει κανένα περιθώριο πια για άλλες απώλειες.
Το Βαλκανικών... πέταξε.
Ο κάθετος άξονας δεν έγινε ποτέ.
Ο Στρατός αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση. Πρόσφατα, "κηδέψαμε" τη δημόσια ΔΕΗ... μόνο της Φλώρινας.
Για όλα τα παραπάνω "δεν άνοιξε μύτη".
Το Πανεπιστήμιο αποτελεί ηθικά και ουσιαστικά το τελευταίο οχυρό στην ανηλεή επίθεση που δεχόμαστε τόσα χρόνια. Ο τόπος μας αργοπεθαίνει. Ποντάρουν στην χλιαρή, σχεδόν ανύπαρκτη, αντίδραση που επιδεικνύουμε συνήθως. Τώρα δεν είναι ώρα για σπέκουλα.
Ή Φλώρινα μας χρειάζεται ΟΛΟΥΣ.
Η λύση είναι μία.
Την βρήκαμε και την κάναμε πράξη στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Μια Φλώρινα σύσσωμη ενωμένη και αποφασισμένη απέτρεψε τότε τη μετακίνηση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
Τότε οι Φλωρινιώτες κατάφεραν και νίκησαν τον διχασμό. Σίγουρα πρέπει και μπορούμε να το κάνουμε και ΤΏΡΑ, αν βέβαια θέλουμε να υπάρχουμε σήμερα και περισσότερο ΑΥΡΙΟ.