Τι είναι η Ευρώπη ; Ποιος την κυβερνάει ;
Ίσως αξίζει να ανατρέξουμε στο έτος 1995 στα λόγια μιας αδιαμφισβήτητα εμβληματικής πολιτικής προσωπικότητας αυτής του κ. Ανδρέα Παπανδρέου όταν ο ίδιος με φόντο τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρισκόμενος σε στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης, μετά το πέρας της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στις Κάννες, εξέφρασε μεταξύ άλλων τα ίδια με σήμερα ερωτήματα, δίνοντας όμως και μια προφητική (?) απάντηση.
«… Τι είναι η Ευρώπη; Ποιος την κυβερνάει; Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς οι κυβερνήσεις;…» ξεκινώντας κάπως έτσι την ομιλία του, τόνισε τα καίρια αυτά ερωτήματα. «…Πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της Εθνικής δύναμης, αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής Δημοκρατικής διαδικασίας, αλλά στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων, συμφερόντων όταν λέω ρητά, δεν θέλω να αποκαλύψω ονόματα, ποιο μίλησαν και τι είπαν, λέγω όμως εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που θα μας δίνει το Διευθυντήριο …»
Το διευθυντήριο; Τι εννοούσε άραγε ?
Στις 22/12/1978 ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε παραθέσει ένα ιστορικό για την εποχή διάγγελμα αναφορικά με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην ισότιμη συμμέτοχη της χώρας μας σε μια ισχυρή οικογένεια, ελεύθερων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών λαών όπως θα είναι η Ενωμένη Ευρώπη, αλλά και για την κατοχύρωση της Εθνικής μας ανεξαρτησίας. Ενώ λίγο καιρό αργότερα το 1979 ο ίδιος πολιτικός ηγέτης σε μια συγκλονιστική ομιλία, την οποία παρέθεσε στο Ζάππειο, ανέφερε μεταξύ άλλων : « …η Ευρώπη να οργανώσει την οικονομία γύρω από τον άνθρωπο και όχι τον άνθρωπο γύρω από την οικονομία… », δίνοντας ένα καθαρό στίγμα του οράματος της Ευρώπης των αξιών και των αρχών που η συντριπτική πλειοψηφία αγκάλιασε.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα; Τι είδους αποφάσεις λαμβάνει ένα όργανο όπως είναι για παράδειγμα το Eurogroup, το οποίο φαίνεται να καθορίζει μάλιστα την τύχη εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών ;
Φαίνεται να φουντώνουν οι παρεμβάσεις- εμφανίσεις των λεγόμενων συστημικών εκπροσώπων (των Διευθυντηρίων ?) στα ΜΜΕ, σε μια επιχειρούμενη προσπάθεια από μέρους τους, να πείσουν το ακροατήριό τους πως Ευρωσκεπτικισμός σημαίνει απομόνωση της ίδιας της Χώρας, αλλά και απομάκρυνση από τα ιδεώδη της Ευρώπης της ισονομίας και των ίσων ευκαιριών για όλους, στροφή προς τα άκρα της δεξιάς ή της αριστεράς, κάτι που όπως λένε θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην υποβάθμιση της οικονομικής ζωής των πολιτών και όχι μόνο. Οι λιγότερο πολέμιοι του Ευρωσκεπτικισμού αναφέρονται απλώς σε μια τάση που λειτούργει ως τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια που γίνεται ώστε να ξεπεραστεί η οποιαδήποτε κρίση.
Και ενώ οι πολέμιοι του Ευρωσκεπτικισμού ισχυρίζονται τα ανωτέρω τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να επιβάλλουν μια ψυχρή, αντικοινωνική λιτότητα στις χώρες του Νότου σε μια προσπάθεια, όπως ισχυρίζονται, δημοσιονομικής σταθερότητας και ανάκαμψης των χωρών αυτών.
Σε αντίθεση με τους εκφραστές της λιτότητας και της αντικοινωνικής πολιτικής κάθε μέρα όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος και αυξάνει τη δημοφιλία του ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, Ματεο Σαλβίνι, γνήσιος εκφραστής του Ευρωσκεπτικισμού, ο οποίος μόλις πριν έναν χρόνο -2018- δήλωσε: «Πιστεύω στην Ευρώπη. Ήταν ένα φανταστικό όνειρο που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να σώσουμε την Ευρώπη».
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε σε αυτές τις κρίσιμες Ευρωεκλογές να μιλήσουμε με τη συμμετοχή μας και όχι με την αποχή, έχοντας ως σύμμαχο την καθαρή σκέψη. Αξίζει να παλέψουμε για τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης που οραματίστηκε ο Εθνάρχης Καραμανλής, ακόμη και αν χρειαστεί να τοποθετηθούμε με σθένος απέναντι στους σημερινούς εκπροσώπους των Διευθυντηρίων και των συντηρητικών πλειοψηφικών δυνάμεων.