Ο Λόγος όμως που γράφω αυτό το άρθρο, είναι ότι είμαι ένας νέος δεκαεπτά ετών και εγώ και οι συνομήλικοι μου φέτος ψηφίζουμε για πρώτη φορά, νομίζω πως είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και να δούμε κάποια πράγματα πριν ψηφίσουμε.
Λόγω της ενασχόλησης μου με τα πράγματα στη προσπάθεια μου να γίνω κάποτε δημοσιογράφος, έχω αρχίσει να γνωρίζω και να αναγνωρίζω τα είδη των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά.
Χωρίζονται σε 2 κατηγορίες και μετέπειτα σε υποκατηγορίες τις οποίες δεν θα αναφέρω τώρα. Στους Επαγγελματίες Πολιτικούς και στα μέλη της κοινωνίας τα οποία αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα Κοινά.
Βλέπω πολιτευτές οι οποίοι προσπαθούν μέσω μιας θέσης στα κοινά όχι να προσφέρουν στη κοινωνία, αλλά να βγάλουν το ψωμί τους, να καταφέρουν να κερδίσουν έναν τίτλο και μια καλή ζωή, είχα την εντύπωση ότι η ενασχόληση με τα κοινά προϋποθέτει και τη προσφορά.
Βγαίνουν έξω με ακριβά και λαμπερά κοστούμια, πάνε φάτσα κάρτα μπροστά μπροστά από εκδήλωση σε εκδήλωση, χωρίς να έχουν κάποιο αξίωμα, στη προσπάθεια τους να εκλεγούν, εκμεταλλεύονται μέχρι και καταστάσεις πόνου, και αντί τον καιρό που έχουν πριν τις εκλογές να κάνουν συζητήσεις για προγράμματα και προοδευτικά σχέδια υπέρ του του κοινού καλού. Κάνουν σχέδια για το πώς θα καταφέρουν να πάρουν μια θέση στο κοινοβούλιο, στο Δήμο, Στη Περιφέρεια, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, το συμφέρον τους το ατομικό τους και της ομάδας τους.
Αξίζει να σημειώσω ότι έχω δει αξιωματούχους οι οποίοι έχουν κάτσει μέχρι και στη τελευταία θέση εκδήλωσης, αναγνωρίζοντας ότι ένα αξίωμα δεν τους κάνει πιο σημαντικούς από έναν απλό πολίτη που μπορεί να έκατσε στη πρώτη θέση.
Εγώ δεν θα ψηφίσω με βάση το ποιος χαμογελάει πιο λαμπερά και το ποιος κάνει τις καλλίτερες χειραψίες, το ποιος ανεβάζει περισσότερες φωτογραφίες με <<Υψηλόβαθμες>> προσωπικότητες. Και εννοείται πως δεν θα ψηφίσω ένα άτομο το οποίο έχει την ανάγκη να επιδεικνύει τις σχέσεις του με τον απλό λαό, τον υψηλόβαθμο κόσμο, τις ικανότητες του, και τις πράξεις του.
Τα έργα μιλάν από μόνα τους, όταν διατυμπανίζουμε κάτι σημαίνει ότι έχουμε άγχος για το αν κάναμε σωστά πολλά άλλα πράγματα, όταν θέλουμε να δείξουμε κάτι σημαίνει ότι δεν το έχουμε, για αυτό αν αξίζουμε για αυτό που έχουμε ο κόσμος θα το αναγνωρίσει χωρίς να το επιδεικνύουμε.
Εγώ νομίζω πως αυτοί που πρέπει να ψηφίζουμε είναι ο αντίκτυπος της κοινωνίας μας, είναι απλοί άνθρωποι οι οποίοι αγωνίζονται καθημερινά όπως εμείς για να επιβιώσουν, άνθρωποι που εργάζονται και προσφέρουν στο κόσμο, που συνεισφέρουν στο πολιτισμό, στη κοινωνία, στην οικονομία στην παιδεία κ.ο.κ από το έργο τους.
Η Πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ή τρόπος ζωής, είναι λειτούργημα το οποίο ασκείς αφού είσαι έτοιμος και αφού νομίζεις ότι μπορείς να εκπροσωπήσεις μια ομάδα ατόμων, η τακτική του παλαιοκομματισμού και της πολιτικής από κούνια αποτρέπει εμάς τους νέους ανθρώπους να ασχοληθούμε με τα κοινά.
Το ότι είσαι εκπρόσωπος ή αξιωματούχος της κοινωνίας των ανθρώπων δεν σε κάνει ανώτερο όν, η μετριοφροσύνη και η απλότητα με το αίσθημα του κοινού συμφέροντος είναι αυτά που αναγνωρίζει ο άνθρωπος, δεν χρειάζεται να νιώθεις μεγάλος, να νιώθεις αυτό που είσαι και να δημιουργείς, αυτά αναγνωρίζει ο άνθρωπος.
Τριανταφύλλου Γιώργος