Συναδέλφισσες - Συνάδελφοι,
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι,
είμαστε ξανά στους δρόμους του αγώνα και των κινητοποιήσεων γιατί το νέο
μνημόνιο και τα νέα κυβερνητικά μέτρα που το συνοδεύουν συνεχίζουν την ίδια
άδικη, σκληρή και αδιέξοδη οικονομική πολιτική.
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που η
κυβέρνηση ενέταξε τη χώρα στη διεθνή επιτήρηση και τότε είχαμε πει ότι τα μέτρα
είναι άδικα ανισομερή και είχαμε προβλέψει ότι θα είναι και αναποτελεσματικά.
Σήμερα δυστυχώς δικαιωνόμαστε. Αποδεικνύεται ότι οι μόνοι που πλήρωσαν το
μάρμαρο είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και κυρίως οι άνεργοι μας. Εξακολουθούν
οι έχοντες και κατέχοντες, οι βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης, να πίνουν στην
υγειά των κορόιδων. Αυτή η πολιτική δεν έχει μέλλον ότι όνομα και αν πάρει.
Μνημόνιο δεύτερο η μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Απαιτείται μια πολιτική η οποία θα
αποκαταστήσει τις αδικίες, θα ενισχύσει τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και θα
δώσει μεγάλο βάρος στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στη δημιουργία ανάπτυξης με
θέσεις εργασίας γιατί αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αν
αυτό που τραβάει η χώρα μας είναι ένας μαραθώνιος και οι αγώνες των εργαζομένων
οφείλουν να είναι μαραθώνιοι.
Τα δεσμά του νέου μνημονίου γίνονται ολοένα
και πιο ασφυκτικά και εξοντωτικά για εργαζόμενους,
άνεργους και συνταξιούχους αλλά και για την
ίδια την οικονομία και την προοπτική της χώρας.
Με το νέο πακέτο μέτρων πραγματοποιείται η
πιο βάρβαρη αναδιανομή εισοδημάτων, η πιο ακραία ανατροπή κοινωνικών
δικαιωμάτων, χωρίς να εξαλείφεται κανένας απ' του παράγοντες του χρέους και των
ελλειμμάτων.
Οι εργαζόμενοι υποβάλλονται σε νέες ακόμα πιο
σκληρές άδικες περικοπές των οικονομικών, εργασιακών και ασφαλιστικών τους
δικαιωμάτων ενώ οι προνομιούχες και οικονομικά ισχυρές κοινωνικές ομάδες,
συνεχίζουν ανενόχλητες το πάρτι κερδοσκοπίας και όντας στο απυρόβλητο ελέγχου, διευρύνουν
τα κέρδη, τα προνόμια και την εξαγωγή του πλούτου τους.
Πακέτο με το μνημόνιο, προωθείται η εκποίηση
των Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας οι οποίες στη σημερινή συγκυρία μπορούν να
αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης της χώρας και οι οποίες παραδίδονται ως λεία στους
τοκογλύφους δανειστές έναντι του νέου πακέτου στήριξης.
Οι πλέον παραγωγικές και στρατηγικής σημασίας
επιχειρήσεις του δημοσίου ξεπουλιούνται όσο-όσο
και άρον-άρον για να ικανοποιηθεί το
αιμοδιψές τέρας των «αγορών» για να βρεθεί η χώρα «γυμνή» από αναπτυξιακά
εργαλεία και μέσα παρέμβασης, σ' ένα τοπίο ανεξέλεγκτης δράσης ιδιωτικών
μονοπωλίων!
Η ελληνική οικονομία και κοινωνία θα πληρώσει
ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ αυτή την εγκληματική επιλογή η οποία ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ το πρόβλημα του
χρέους και των ελλειμμάτων ενώ ταυτόχρονα υποθηκεύει το μέλλον και τη προοπτική
της χώρας.
Η ανεργία έχει ήδη εκτιναχθεί στο 16,3% ενώ
οι προβλέψεις μιλούν για 22% στο τέλος του έτους. Βιώνουμε ένα κραχ
ανεργίας. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας
δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στην κοινωνική συνοχή, τα ασφαλιστικά ταμεία και
την οικονομία. Στην ουσία η παραγωγή πλούτου μειώνεται σε εθνικό και τοπικό
επίπεδο και όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα εργάζονται για να συντηρούν
περισσότερους.
Από στατιστικά στοιχεία και σύμφωνα με έρευνα
του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη το 2011 οι εργαζόμενοι θα είναι λιγότεροι από τους
μη εργαζόμενους. Συγκεκριμένα θα εργάζονται 4,26 εκατομμύρια άτομα και αυτοί
που δε θα εργάζονται θα είναι 4,3 εκατομμύρια άτομα. Αυτό από μόνο του καθιστά
προβληματικό όλο το κοινωνικό σύστημα της χώρας. Η ανατροπή αυτή θα έχει τεράστιες επιπτώσεις
στη μείωση του βιοτικού επιπέδου της χώρας μας με αποτέλεσμα την αύξηση της
φτώχειας και της εγκληματικότητας. Αυτό
είναι ένα κρίσιμο θέμα που οι συντάκτες του μνημονίου δε το αποτιμούν σωστά.
Αντιλαμβάνονται την οικονομία ως μια
επιχείρηση και αυτό που τους απασχολεί είναι τα έσοδα και οι δαπάνες. Αλλά μια
οικονομία σε μια χώρα δε λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο. Είναι περισσότερο
σύνθετη, πολυδιάστατη και πολύπλοκη.
Οι επιπτώσεις του μνημονίου στην πορεία της
ελληνικής οικονομίας είναι ολέθριες. Το ουσιαστικό σε μια πολιτική είναι να
δημιουργήσεις μια κοινωνία συνοχής, αλληλεγγύης και στήριξης των αδύναμων
κοινωνικά ομάδων και όχι μια κοινωνία κερδοσκοπίας, εκμετάλλευσης με μοναδικό
κριτήριο το κέρδος.
Η ΕΕ ως όραμα και φιλοσοφία θα έπρεπε να
αγκαλιάζει τους λαούς, να υπάρχει αλληλεγγύη των λαών και όχι να επικρατεί ο
νόμος των ισχυρών.
Ζητούμε πρώτα απ’ όλα να αποκατασταθούν οι
αδικίες που έπεσαν ως πέλεκυς στο κεφάλι των μισθωτών και των συνταξιούχων. Θα
πρέπει να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή από τους γνωστούς και επωνύμους.
Απαιτείται πολιτική βούληση, να συγκρουστεί η πολιτική της κυβέρνησης με αυτά
τα συμφέροντα. Θα πρέπει να υπάρξει διαφάνεια παντού. Αντ’ αυτού βλέπουμε το
πλυντήριο των παραγραφών να λειτουργεί και στη βουλή με απίθανη ταχύτητα.
Καμία δήμευση περιουσιών όλων αυτών που
έκλεψαν τον ελληνικό λαό δεν έχει γίνει. Και βεβαίως συναίνεση μπορεί να
υπάρχει αν συμφωνήσουμε ότι ο δημόσιος οικονομικός χώρος, τα δίκτυα οι υποδομές,
οι επιχειρήσεις που παράγουν κοινωνικά αγαθά, όπως την ενέργεια και το νερό, δεν
μπορούν να παραδοθούν στις αδηφάγες ορέξεις των ιδιωτών.
Εδώ και τώρα πολιτική με το λαό για το λαό.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
