Σάββατο απόγευμα, αθλητικές δραστηριότητες στο ΔΑΚ Φλώρινας και πλήθος
κόσμου με αυτοκίνητα, ποδήλατα ή περπατώντας γεμίζει με φωνές το αθλητικό
κέντρο της πόλης μας. Τα μικρά παιδιά χάνονται πίσω από τα αγριόχορτα, οι
γονείς τους παλεύουν για λίγη ορατότητα στο δρόμο - καθώς η «άγρια βλάστηση»
έχει κλείσει κάθε οπτικό πεδίο - και μια μπάλα πέφτει ξαφνικά στον εξωτερικό
κήπο του ανοιχτού γηπέδου καλαθοσφαίρισης.
Ήθελε πραγματικά θάρρος για να τολμήσει κανείς να βουτήξει μέσα στη ζούγκλα και να πάρει και πάλι τη μπάλα του πίσω… Η γενικότερη εικόνα; Ενός εγκαταλελειμμένου τόπου, όπου απουσιάζει η ευαισθησία και θεριεύει η αδιαφορία ή ανικανότητα πολιτείας και πολιτών.
Κάπου εκεί, το ανήσυχο μυαλό μας δεν αντέχει… έρχονται κατευθείαν στη σκέψη
μας οι atenistas που
παλεύουν για μια ομορφότερη Αθήνα καθαρίζοντας πάρκα, βάφοντας παρτέρια και
παγκάκια, φυτεύοντας λουλούδια και κάνοντας πολλά απλά μικρά πραγματάκια για να
ομορφύνουν τη ζωή τους.
Έτσι, απλά και αυθόρμητα, χωρίς καμιά διάθεση απόδοσης ευθυνών, αποφασίσαμε
να βάλουμε ένα χεράκι να αλλάξουμε έστω και λίγο το αθλητικό μας κέντρο… Με τα
λιγοστά εργαλεία που είχε ο καθένας σπίτι του, αποφασίσαμε να «θυσιάσουμε» τον
απογευματινό μας καφέ και να δώσουμε μια μικρή ανάσα στην πνιγμένη
τριανταφυλλιά, στο εγκλωβισμένο από αγριόχορτα γήπεδο καλαθοσφαίρισης, αλλά και
στη καθημερινότητα μας, ως πολίτες που επισκέπτονται καθημερινά τους χώρους
άθλησης της πόλη. Τα χόρτα ήταν πολλά και ήταν αδύνατο να τα καταφέρουμε με τα
λιγοστά μέσα που διαθέταμε και η αλήθεια είναι ότι για να μετατραπεί η άγρια
ζούγκλα στο χώρο άθλησης και αναψυχής που ονειρευόμαστε θα απαιτούνταν μέρες
δουλειάς και φυσικά κατάλληλος εξοπλισμός και εργατικά χέρια.
Η τριανταφυλλιά πλέον αναπνέει και εμείς πήραμε μια μικρή και μόνο ανάσα
δροσιάς... τα χόρτα όμως και πάλι θα φυτρώσουν και θα προσπαθήσουν και πάλι να
πνίξουν ότι υπάρχει δίπλα τους. Είτε εμείς, είτε εσείς, είτε η πολιτεία, πρέπει
να είμαστε εκεί για να μην επιτρέψουμε να συμβεί και πάλι αυτό.
Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς απαιτείται σύμπνοια, συνεργασία και
πρωτοβουλία. Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το
«κράτος». Και όπως είπε η γιαγιά του Παντελή: «Παλιά στο χωρίο μας, μαζευόμασταν
τα απογεύματα και περιποιούμασταν το πάρκο του χωριού, την αυλή της ανήμπορης
γειτόνισσας, το χόρτο του γηπέδου». Μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε καλύτερα αυτό
που είπε η γιαγιά του Παντελή;
Florinistas;
Γιατί όχι…;
