Ήτανε γέρος μοναχός ,καθόταν στο παγκάκια,
πάντοτε μελαγχολικός, με δακρυσμένα μάτια
Σκεπτόταν όσα πέρασε, όλα αυτά τα χρόνια,
Με την γυναίκα του ήτανε,πάντα ευτυχισμένοι,
μαζί οι δυο τους δούλευαν και ήταν αγαπημένοι!
Ποτέ τους δεν κουράστηκαν, να κάνουνε δουλειά
για τα παιδιά τους δούλευαν να ζήσουνε καλά!
Πάντοτε εκαμάρωναν,που τα παιδιά μορφώσαν,
οικονομίες κάνανε και έτσι τα μεγαλώσαν!..
Όχι, γιατί περίμεναν να τους το ανταποδώσουν,
μονάχα αγάπη ήθελαν ,εκείνα να τους δώσουν!
Τα δυό του αγόρια σπούδασαν εις την Αμερική,
μα έκαναν οικογένειες και εργάζονταν εκεί !...
Μα απ΄τη στεναχώρια της και πριν περάσει χρόνος,
πέθανε η γυναίκα του και έμεινε ο γέρος μόνος!.
Ζήτησε με τα αγόρια του, να πάει ο καημένος,
μα εκείνα, άλλα έγραψαν και ήταν φαρμακωμένος!!!
Πατέρα, πολλά μας έκανες και σε ευχαριστούμε,
μα είναι δύσκολο εδώ, με γέροντες... να ζούμε!
Και ο γέρος τους απάντησε,να'χετε την ευχή μου,
εγώ θα βρω μια γωνιά στο άλλο το παιδί μου!
Γι'αυτό και το ανέφερε στην κόρη του μια μέρα
μα εκείνη, του απήντσε, δεν γίνεται Πατέρα!....
Σπίτι μεγάλο έχουμε, μα δεν χωράμε όλοι,
τον χώρο που περίσευε τον κάναμε σαλόνι!
Τι και αν ο γέρος ζήταγε,να'ναι με τα παιδιά του,
και να'χει τα εγγόνια του, μέσα στην αγκαλιά του!
Βρέθηκε τότε μοναχός, σε ένα Γηροκομείο,
αφού τα τρία του παιδιά, του είπανε αντίο!...
Και κάποια μέρα το πρωί,τον βρήκαν πεθαμένο,
στου Γηροκομείου την αυλή, με πρόσωπο θλιμμένο!!....
.
