Ταυτόχρονα, η χώρα μας βιώνει με ολοένα και πιο επώδυνο τρόπο ένα αναπτυξιακό αδιέξοδο και μία υφεσιακή πορεία. Μία κατάσταση, που για χρόνια συγκαλυπτόταν από την δραστηριότητα του υπερμεγέθους δημοσίου τομέα, έχει αναδειχτεί σε όλο της το μεγαλείο.
Οι προσπάθειες που καταβάλλονται για την σωτηρία της πατρίδας μας όμως δεν θα είναι αποτελεσματικές, αν οι επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις αφορούν μόνο στο πεδίο της αγοράς, του ανταγωνισμού, της οικονομίας.
Γιατί άραγε θα πρέπει το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας να μείνει ανέγγιχτο, όταν όλοι μας το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες της δυσλειτουργίας του και της δημόσιας παραδοχής του γεγονότος , ότι εδώ και δεκαετίες οικοδόμησε ένα ιδιαίτερα γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό σύστημα δημόσιας διοίκησης, που έχει γίνει θηλιά σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια (ενδεικτικά αναφέρω ότι στην πατρίδα μας τα έργα που απαιτούν περιβαλλοντική αδειοδότηση, είναι 10πλάσια περίπου από ότι σε χώρες της Ε.Ε. );
Γιατί πρέπει η αυτοδιοίκηση να συνεχίσει να είναι στο περιθώριο, συνεισφέροντας μόνο 3% στο εθνικό ΑΕΠ, όταν σε πολλές χώρες της Ε.Ε. το ποσοστό ξεπερνά το 20%;
Στη δύσκολη πορεία αυτής της περιόδου, η αυτοδιοίκηση, ο θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στους πολίτες και τα προβλήματα του τόπου, είναι ανάγκη να προβάλλει και να διεκδικήσει ένα νέο μοντέλο διοίκησης της χώρας μας. Ένα μοντέλο, όπου η αυτοδιοίκηση εφοδιασμένη με όλα τα αναγκαία εργαλεία, θα είναι πρωταγωνίστρια της νέας αναπτυξιακής πορείας του τόπου.
Τα οικονομικά προβλήματα των Δήμων και οι δυσλειτουργίες του «Καλλικράτη» , που πολλές φορές δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία μας, δεν πρέπει να αποτελέσουν ανυπέρβλητα εμπόδια στο να αρθρώσουμε την πρότασή μας για το μέλλον.
Γιατί η αποκέντρωση και η ισχυρή αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί φαντασίωση των αιρετών, είναι ανάγκη για τη χώρα».
