Η νέα δανειακή σύμβαση, που ψηφίστηκε στη Βουλή, προβλέπει συνεχή αναθεώρηση και επικαιροποίηση, από την πλευρά της τρόικας, της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Υπάρχει σαφής δέσμευση στο ότι απαγορεύεται η αναδιαπραγμάτευση από ελληνικής πλευράς.
Ακόμα κι αν υπάρξει αλλαγή κυβέρνησης, ακόμα κι αν υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις ή γενικότερες νομοθετικές ρυθμίσεις, δεν μπορεί η ελληνική πλευρά να αναθεωρήσει τη συνθήκη. Εάν προχωρήσει σε αναθεώρηση της συνθήκης ή αν δεν υλοποιήσει κατά γράμμα όσα λέει η συνθήκη, τότε σταματά η χρηματοδότηση. Που βεβαίως δεν πάει για το λαό, πάει για τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις, το κεφάλαιο. Και όχι μόνο σταματάει, αλλά πρέπει να επιστραφούν από το ελληνικό κράτος όσα δάνεια έχει πάρει μαζί με τους τόκους. Και αν δε φτάνουν, υπάρχει το δικαίωμα της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων του κράτους, δηλαδή η δημόσια ιδιοκτησία. Αυτά τα απέκρυψαν οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπαδήμος, αλλά και τα άλλα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑ.Ο.Σ., της κας Κατσέλη, του κ. Καμμένου, της κας Μπακογιάννη κλπ. Την ίδια ώρα που λένε καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία, το αποκρύπτουν από το λαό. Γιατί προβάλλουν ότι μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση απ' τις εκλογές ικανή να αναδιαπραγματευτεί τη συνθήκη. Να γιατί λέμε ότι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν άλλο δρόμο από το να τους τσακίσουν πολιτικά, να βγει αδύναμη κυβέρνηση, να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ, να δυναμώσει ο αγώνας για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους με εργατική - λαϊκή εξουσία.
******
ΙΙ. ΣΕΒ και «υπεύθυνες δυνάμεις»!
Ούτε μισό δάκρυ δεν περισσεύει από τους μεγαλοεπιχειρηματίες για τα βάσανα των εργατών. Όσο μεγαλύτερη είναι η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Η θλίψη του λαού είναι χαρά για τους πλουτοκράτες. Η αστική τάξη δεν έχει ταλαντεύσεις, δεν έχει δισταγμούς και συγχύσεις. Ξέρει το συμφέρον της και, ανεξάρτητα από τις συνέπειες στην κοινωνία, δεν το διαπραγματεύεται, παρά μόνο εάν εξαναγκαστεί. Από αυτή τη σκοπιά, η θρασύτατη επίθεση του προέδρου του ΣΕΒ στο ΚΚΕ είναι εύλογη και βαθιά ταξική. Το ΚΚΕ συνιστά χειροπιαστή απειλή γι' αυτά τα συμφέροντα. Με αυτήν την έννοια αναμενόμενη είναι και η αναζήτηση των «υπεύθυνων» δυνάμεων μέσα στο συρφετό των παλιών και νέων από τα παλιά πολιτικών σχηματισμών, που, πάντως, υποστηρίζουν τόσο το μνημόνιο ή το «παίζουν» και αντιμνημονιακά, όσο και τον ευρωενωσιακό εγκλωβισμό της χώρας. Γι' αυτό, σε πλήρη σύμπνοια με το ΣΕΒ, τα κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών επιτίθενται και αυτά στο «ανεύθυνο» ΚΚΕ.
Ο ΣΕΒ δε διστάζει να επικαλεστεί τον ίδιο το λαό που συνθλίβεται από την ασκούμενη πολιτική προς όφελος της παρασιτικής πλουτοκρατίας. Δεν έχει κανένα φραγμό να προτάξει τρομοκρατικά διλήμματα ελπίζοντας να νοθεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Επιδίδεται στον αντικομμουνισμό και σε φτηνά εκβιαστικά τερτίπια. Οι εκλογές, λέει, είναι και «δημοψήφισμα». Υποστηρίζει ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου, αλλά το «Ευρώπη ή χάος»!... Μια Ευρώπη των μονοπωλίων, της παραγωγικής απαξίωσης, των εκατομμυρίων ανέργων, των εργαζομένων για 300 ευρώ, των ακόμη χαμηλότερων συντάξεων, της ακριβοπληρωμένης Υγείας, της υποβαθμισμένης Παιδείας... Αυτό είναι τελικά το πραγματικό χάος, η Ευρώπη της βαρβαρότητας που στηρίζει ο ΣΕΒ, έναντι του «χάους» που μπορεί να προκαλέσει η επιλογή του λαού να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, να γίνει κύριος του τόπου και του μόχθου του, παραμερίζοντας τους «μεσάζοντες» του ιδρώτα του.
Αλλά όπως η χαρά του κεφαλαιοκράτη είναι η θλίψη του λαού, έτσι και το χάος που λένε οι μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι η κινδυνολογία για να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από τον αγώνα για διέξοδο σε όφελός τους, που σημαίνει πάλη ενάντια στους καπιταλιστές μέχρι την ανατροπή της εξουσίας τους και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή την εξάλειψή τους, την αποδέσμευση από την ΕΕ με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Αυτό εννοούν χάος, γι' αυτό εκβιάζουν, απειλούν και με το ψευτοδίλημμα «Ευρώπη ή χάος».
Ζητούμενο για το λαό είναι η διαρκής βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του, η κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του, η εξασφάλιση δουλειάς, τροφής, στέγης, περίθαλψης, μόρφωσης για όλους. Αλλά αυτό απαιτεί να πάρουν οι εργαζόμενοι την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους. Εγγύηση γι' αυτήν την προοπτική είναι μόνο η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, που καλεί το λαό να την κάνει δική του υπόθεση. Τα γρανάζια δε γυρνούν από μόνα τους. Η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία είναι εργαλεία που μπορούν να λειτουργήσουν στα χέρια των εργαζομένων σε όφελός τους. Η ενδυνάμωση του ΚΚΕ στις ερχόμενες εκλογές και η αποδυνάμωση των κομματικών σχηματισμών που στηρίζουν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης είναι μια συμβολή.
*******
ΙΙΙ. Όταν ο Παναγόπουλος συναντά την Μέρκελ.
Τώρα οι μισθωτοί της χώρας μας μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι! Η ΓΣΕΕ δίνει τη μάχη του Βερολίνου... Ο πρόεδρός της, Γιάννης Παναγόπουλος, συναντάται με την καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μέρκελ, αλλά και με όλη την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, «της ατμομηχανής της ΕΕ» όπως τη χαρακτήριζαν πριν λίγα χρόνια και δεν έκρυβαν την ικανοποίησή τους από την ισχυροποίηση των γερμανικών μονοπωλίων. Ο Γ. Παναγόπουλος συναντάται με την Μέρκελ για να «αναλύσει - όπως γράφει το σχετικό δελτίο Τύπου - τις θέσεις της Συνομοσπονδίας για την αναποτελεσματικότητα των μέτρων λιτότητας και ύφεσης, καθώς και τις επιπτώσεις τους στην ελληνική κοινωνία και οικονομία».
Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι το γεγονός ότι, εδώ και δύο χρόνια, η ΓΣΕΕ - αλλά όχι μόνο αυτή - είχε «στοχοποιήσει» την Μέρκελ ως την αιτία δεινών για την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα μας. Ήταν μια βολική πολιτική για τη ΓΣΕΕ, που πάσχιζε να βγάλει λάδι την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα ντόπια μονοπώλια με τους εκπροσώπους των οποίων συναγελάζεται η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Τώρα, φαίνεται ότι η τακτική αλλάζει και η Μέρκελ γίνεται συνομιλητής της ΓΣΕΕ. Αλήθεια, ποια η σκοπιμότητα τέτοιων συναντήσεων; `Η, μήπως, και αυτή εντάσσεται στο «διάλογο» μεταξύ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που έχουν τις ίδιες δεσμεύσεις, τα ίδια «ευρωπαϊκά ιδεώδη», τις ίδιες «πανευρωπαϊκές αξίες», καπιταλιστικές θα λέγαμε εμείς.
Ρητορικό το ερώτημα, - γιατί περί αυτού πρόκειται, - αφού και η κυβέρνηση της Γερμανίας και η ηγεσία της ΓΣΕΕ ομνύουν στην ίδια στρατηγική: Στη στήριξη του οικοδομήματος της ΕΕ, του ευρωμονόδρομου, της εξουσίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Και απέναντι σε αυτήν την κοινή αρχή, οι οποιεσδήποτε επιμέρους διαφορές, οι τακτικές, οι αποχρώσεις σοσιαλδημοκρατών και φιλελευθέρων παραμερίζονται, αφού προέχει η εξυπηρέτηση του κοινού σκοπού. Και επειδή αυτός ο σκοπός δεν αλλάζει, οι εργαζόμενοι της χώρας μας μόνο να ανησυχούν πρέπει από τέτοιες κολεγιές.
Υ.Γ.: Για τη συνάντηση ανησύχησε και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» η παράταξη του «Συν»... αλλά με το δικό της τρόπο. Έτσι, αυτό που βρήκε να καταλογίσει στον Παναγόπουλο είναι «η περαιτέρω απαξίωση της ΓΣΕΕ»! Συνεχίζοντας, μάλιστα, την καλλιέργεια αυταπατών καλεί την πλειοψηφία να βρεθεί στον αντίποδα των επιδιώξεων του ΣΕΒ. Για λάθος λόγο στεναχωριέται η «Αυτόνομη Παρέμβαση». Γιατί, όσο πιο γρήγορα η πολιτική της ΓΣΕΕ απαξιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων, όσο πιο γρήγορα πετάξουν την ηγεσία της από το σβέρκο τους, τόσο καλύτερα για το κίνημα και την προοπτική των αγώνων.
22 – 3 – 2012
