Είναι ζητούμενο λοιπόν υψίστης σημασίας τα αντανακλαστικά της τοπικής αυτοδιοίκησης σ αυτό το εξελισσόμενο περιβάλλον αλλά και εξίσου μεγάλης σημασίας είναι το πολιτικά αυτοδιοικητικό προσωπικό και όσοι ηγούνται αυτού να αποφύγουν τις μικροπολιτικές αγκυλώσεις και να ασκούν πολιτική διαχείρισης των αναφυόμενων προβλημάτων χωρίς να έχουν τη «δαμόκλειο σπάθη » του πολιτικού κόστους.
Η συγχώνευση των δομών του κράτους και όχι μόνο , η εδαφική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών ή ο εξορθολογισμός των δομών όταν δεν είναι προϊόν «συμφωνίας κάτω από τραπέζι » για το που και με ποιό τρόπο θα γίνουν αλλά προϊόν πχ μιας εμπεριστατωμένης οικονομοτεχνικής μελέτης σε συνδυασμό και με άλλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα έχουν σαν στόχο την εξυπηρέτηση του πολίτη δεν είναι κατ ανάγκη κάτι κακό . Ασφαλώς τα μέτρα αυτά καθαυτά έχουν ένα κόστος (πχ. η συγχώνευση δομών υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας, κατάργηση υπηρεσιών κλπ ) και άρα συνακόλουθα και ένα πολιτικό κόστος. Ως εκ τούτου είναι μεγάλη η δυσκολία της παραδοχής από τις τοπικές πολιτικές ηγεσίες υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους ότι αυτό μπορεί να έχει ένα συγκεκριμένο κόστος ωστόσο όμως όταν αντισταθμίζεται από τα οφέλη διαδικασιών εξορθολογισμού , εδαφικής αναδιοργάνωσης σε συνδυασμό με την υιοθέτηση ενός πλέγματος σωστών επιλογών και επιπλέον με χρήση των δυνατοτήτων των ΤΠΕ μπορεί να έχει και θετική έκβαση.
Είναι αναγκαιότητα οι διαδικασίες αυτές να αντιμετωπίζονται από την τοπική κοινωνία με σκεπτικισμό διότι η συγχώνευση των δομών δεν είναι σε κάθε περίπτωση κάτι καλό αλλά ούτε και σε κάθε περίπτωση κάτι κακό. Στις συνειδήσεις των πολιτών θα πρέπει να υπερισχύει η καθολική κοινωνική συνείδηση χωρίς σύνδρομα ατομικιστικά-τοπικιστικά .Η συσπείρωση των πολιτών αυτή καθαυτή είναι αρχικά μία καλή ένδειξη ότι ο πολίτης αφυπνίζεται όμως εκείνο που είναι ανησυχητικό είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες συσπειρώνονται μεμονωμένα συνήθως περιχαρακωμένες επιδεικνύοντας ενίοτε μια συμπεριφορά με χαρακτηριστικά την ιδιοτέλεια , τον ατομισμό και τοπικιστικά σύνδρομα πχ σε επίπεδο γειτονιάς , χωριού , δήμου , περιφέρειας κοκ με παντελή απουσία κοινού στόχου ή κοινού σημείου αναφοράς σε περιφερειακό επίπεδο μάλιστα και με συμπόρευση σ αυτό και του πολιτικού αυτοδιοικητικού προσωπικού με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Ως εκ τούτου τίθεται ο εξής προβληματισμός:
Αυτός όμως είναι ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης και όσων ηγούνται αυτής ;
Είμαστε ικανοποιημένοι που γίνεται «ντόρος» για τον τόπο μας μόνο όταν είναι να κλείσει μία δομή είτε αυτό λέγεται Μποδοσάκειο είτε Εφορία είτε Κέντρα συγκέντρωσης μεταναστών κοκ. Εκεί δηλαδή εξαντλείται η συμμετοχικότητά μας;
Είμαστε ικανοποιημένοι με αυτή τη μορφή κινητοποιήσεων χωρίς σκεπτικισμό και θεσμική θωράκιση ενίοτε δηλ. των ανοργάνωτων ,αποσπασματικών , κατακερματισμένων με έντονα το ατομικιστικό-τοπικιστικό στοιχείο με παντελή απουσία οργανωμένου πλαισίου δράσης , στρατηγικής και διεκδικήσεων σε περιφερειακό επίπεδο ;
Αυτά είναι τα μοναδικά αντανακλαστικά της τοπικής κοινωνίας στην κρίση;
Αυτή είναι η προσδοκία μας γι αυτόν το τόπο και πως προσδορίζεται αυτός στη συνείδηση του καθενός από εμάς ;
Μήπως να αναστοχαστεί ο καθένας από εμας συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών ηγεσιών τι ακριβώς εννοεί ως « τόπο του» ;εννοεί τη γειτονιά του , την πόλη του ,τον δήμο του ή την περιφέρεια του και ποια είναι η πιο ενδεδειγμένη μορφή διεκδίκησης « η ισχύς εν τη ενώσει» ή το «διαίρει και βασίλευε»;
Τα συμπεράσματα πάντα κατά το δοκούν
πτολεμαίδα /
Κατερίνα Iτσκου - νομικός
Aπρίλιος 2012