Τελικά, χρήζουμε ψυχιατρικής παρακολούθησης…Εμείς, οι απλοί πολίτες, για τις ανύπαρκτες πλέον αντοχές μας που σίγουρα επηρεάζουν την ψυχολογία μας, αλλά και οι ηγήτορές μας για τις ακατανόητες αποφάσεις τους, που μόνο με την κοινή λογική δεν συμβαδίζουν.
Ο λόγος για την απόφαση της κυβέρνησης να εξισώσει το φόρο του πετρελαίου θέρμανσης μ αυτόν του πετρελαίου κίνησης, καθιστώντας το με τον τρόπο αυτό απαγορευτικό πια για τον καθένα. Πόσο μάλλον, για τους πολύπαθους κατοίκους της ορεινής και ηπειρωτικής Ελλάδας, που δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την τεράστια ανεργία, την φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση, αλλά και τον πολύ μεγάλο σε χρόνο και ένταση χειμώνα, που μέσα από την καινοφανή αυτή ρύθμιση, έρχεται και βάζει ταφόπλακα σε ότι πιθανώς είχε απομείνει όρθιο…!
Πραγματοποιήθηκε σήμερα στα Γρεβενά κοινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας των φορέων της πόλης , αλλά και απλών πολιτών, για να εκφράσουν με ψήφισμα τους προς την κυβέρνηση την έντονη διαμαρτυρία τους, σε μια προσπάθεια να τους ανοίξουν τα μάτια, να τους διευρύνουν τη λογική και να τους ευαισθητοποιήσουν, μήπως, και αναστείλουν την εφαρμογή του βλακώδους, άδικου και αντικοινωνικού αυτού μέτρου.
Επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό μια αυθόρμητη, δίκαια οργισμένη και θεωρώ αντικειμενική παρατήρηση…
Μια ακόμα «παράσταση», για την οποία καμία ιδιοτέλεια και ευθύνη δεν καταλογίζω στους εμπνευστές της, έλαβε χώρα στα Γρεβενά και σε άλλες πόλεις της Δυτ. Μακεδονίας. Μια παράσταση, που τα είχε όλα…Σκηνοθέτη, πρωταγωνιστές, κομπάρσους και βέβαια θεατές…! Η παράσταση πήγε καλά. Όμως σύντομα τέλειωσε, η σκηνή άδειασε, τα φώτα έσβησαν και ο κόσμος αραίωσε. Τι έμεινε τελικά από όλο αυτό ; μια αχλή ανάμνηση πως παίξαμε το ρόλο μας κι ευχαριστήσαμε το φιλοθεάμον κοινό. Εισπράξαμε βέβαια και το χειροκρότημα μας. Μέχρις εκεί όμως….
Τώρα με τα φώτα σβηστά, η λήθη δεν θα αργήσει και πάλι να επιστρέψει κι η όποια όχληση δημιουργήσαμε σύντομα να καταλαγιάσει. Το πρόβλημα όμως θα το έχουμε και πάλι μπροστά μας. Από την εμπειρία μου, με βεβαιότητα μπορώ να υποστηρίξω, πως με τέτοιου είδους πρακτικές δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Ίσα ισα που τις επιδιώκουν κιόλας, για να καταλαγιάζουν τα πάθη και να καθίστανται ακίνδυνα. Είναι ένας τρόπος αυτοθεραπείας κι αυτός, για κοινωνίες που υποφέρουν και αναζητούν τρόπο να εκτονωθούν. Όμως, αυτές οι κινητοποιήσεις, πιστέψτε με, κανέναν δεν ενοχλούν. Είναι βούτυρο στο ψωμί των κυβερνώντων, γιατί γνωρίζουν καλά, πόσο άνευρες και πρακτικά ατελέσφορες είναι.
Αλλιώς έχω την αίσθηση πως πρέπει να λειτουργήσουμε. Με τρόπο που όντως να στέλνει μήνυμα αποφασιστικότητας. Γιατί αν ήταν να πειστούν μόνο από τα λογικά μας επιχειρήματα, θα το είχαν ήδη κάνει. Δεν θέλουν διάλογο, δεν θέλουν επιχειρήματα, δεν θέλουν καν συνεννόηση…Γιατί σ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δώσουν και να πάρουν ! Αυτοί, δυστυχώς, έχουν μάθει μόνο να παίρνουν και να μη δίνουν τίποτα. Υποκριτές και ατομολάτρες, ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα καταστήσουν τις «εμπνεύσεις» τους, εφαρμοσμένη πολιτική. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες, εφόσον δεν θα αφορούν τους ίδιους αλλά τους πολλούς ανώνυμους άρα ακίνδυνους πολίτες.
Ο μόνος φόβος τους, το περιώνυμο πολιτικό κόστος κι ας κάνουν πως το αρνούνται. Η μόνη αδυναμία τους το δέσιμο με την καρέκλα που υπηρετούν και δυσκολεύονται να αδειάσουν. Το μόνο πάθος τους, να συνεχίσουν να μας κυβερνούν, αυτοστοχαζόμενοι και προσποιούμενοι δήθεν τους μεγάλους πολιτικούς «καραβοκύρηδες»…!
Η χώρα μας όμως χόρτασε από δαύτους και κανένα καλό δεν είδε. Ας αλλάξουμε λοιπόν τακτική, αν θέλουμε να αποτελέσουμε μέρος της λύσης κι όχι της διαιώνισης του προβλήματος. Ας ξεφύγουμε από τα όποια συνδικαλιστικά ή κομματικά δεσμά κι ας λειτουργήσουμε σαν μια μεγάλη, «άχρωμη» πολιτικά, μάζα σκεπτόμενων και αποφασισμένων πολιτών, που με ένταση και ανυποχώρητη διάθεση, θα κατέβει στα πεζοδρόμια, διεκδικώντας την «αλήθεια» της, τη ζωή της, το μέλλον των άνεργων και αναξιοπαθούντων νέων της. Η επιμονή, η διάρκεια, η ευρύτητα, η αντοχή και η μαζικότητα της παρουσίας μας είναι αυτή και μόνο αυτή, που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Το διαδίκτυο μπορεί να συμβάλλει καταλυτικά σ αυτό. Μια πρώτη γεύση πήραμε κάποια στιγμή από τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» πολιτών μερικούς μήνες πίσω. Μπορούμε να το επαναλάβουμε.. Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη της παρουσίας μας και στην πειθώ της επιμονής μας.
Πολίτες, θεσμικοί, βουλευτές και οι παρατρεχάμενοί τους, είναι καιρός να αντιληφθούν, πως πρέπει να ξεφύγουν άπαξ δια παντός από την «κοπαδική» λογική. Κι αν σήμερα, αφορμή γι αυτές τις σκέψεις, υπήρξαν οι κινητοποιήσεις για το πετρέλαιο θέρμανσης, σκεφτείτε πόσο πιο έντονα πρέπει να αντιδράσουμε για όλα εκείνα, που παρά τις σωρευτικές τους υποσχέσεις, μας κατάντησαν από νοικοκυραίους, ρακένδυτους, αξιολύπητους και αναξιοπαθούντες πολίτες μιας «τριτοκοσμικής» για τα ευρωπαικά δεδομένα χώρας.
Γρηγορείτε λοιπόν φίλοι…και εγκαταλείψτε τον καναπέ της αφασίας σας. Τις μάχες δεν τις δίνουν οι βολεμένοι , αλλά οι «απόκληροι» του συστήματος…Κι αν μέσα στα τόσα δεινά που επισώρευσαν στις πλάτες μας, μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ένα «καλό», αυτό είναι το γεγονός, πως με τις πολιτικές τους μας «ισοπέδωσαν» όλους…Ίσως προς τα κάτω.. Μας έδωσαν όμως έτσι άθελά τους, το κοινό ερέθισμα της διέγερσής μας…Μας κατέστησαν ίσους στην ανάγκη…Μας όπλισαν με τα επιχειρήματα του αδικημένου…Δεν έχουμε πλέον τίποτα περισσότερο και χειρότερο να φοβηθούμε. Μόνο τον κακό, ωχαδερφιστή, «βολεμένο», οκνηρό και παραιτημένο εαυτό μας…Ας μην τους κάνουμε το χατίρι…!!!
