Σκοπός του προσκοπισμού είναι να συμβάλλει στην ανάπτυξη των νέων ώστε να αξιοποιήσουν πλήρως τις σωματικές, διανοητικές, κοινωνικές και πνευματικές τους ικανότητες, να παραδώσει δηλαδή στην κοινωνία άξιους, χρήσιμους, ηθικούς και υπεύθυνους πολίτες. Βασικό τρίπτυχο δια βίου του προσκόπου είναι η πίστη και αφοσίωση στον Θεό ,στην Πατρίδα και στο Εαυτό του εν σχέση με τους άλλους. Να βοηθά κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση και να τηρεί το Νόμο των Προσκόπων. Αποστολή του Προσκοπισμού είναι να συνεισφέρει στην εκπαίδευση των νέων, μέσω ενός συστήματος αξιών βασισμένου στην Προσκοπική Υπόσχεση και Νόμο, να βοηθήσει στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, όπου οι άνθρωποι ολοκληρώνονται σαν άτομα και διαδραματίζουν έναν εποικοδομητικό ρόλο στην κοινωνία.(Durban 1999).Ο Προσκοπισμός στην Φλώρινα ιδρύθηκε περί το 1917 από πλειάδα Φλωρινιωτών, από τους οποίους θυμόμαστε τον Αλκιβιάδη Παπαγεωργίου και Περικλή Μήτκα, και έδρασε θετικά επί πολλά χρόνια, κατά την λεγόμενη περίοδο του μεσοπολέμου, μέχρι το 1938, αν θυμόμαστε καλά, οπότε διαλύθηκε επί κυβερνήσεως του Ιωάννου Μεταξά. Με την διάλυση ορισμένα στελέχη του και απλοί πρόσκοποι, εντάχθηκαν στην Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (Ε.Ο.Ν.) του κινήματος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννου Μεταξά όπου σαν σήμερα το 1940 είπε το ΟΧΙ στους Ιταλιάνους καταχτητές του Μπεννίτο Μουσολίνι .
Η τελετή της διαλύσεως και η παράδοση της προσκοπικής σημαίας, έγινε σε συγκινησιακό κλίμα στο γυμναστήριο, νομίζουμε το 1938. Λίγο μήνες μετά την απελευθέρωση της Φλωρίνης από τον Γερμανοβουλγάρικο ζυγό, τον Μάρτιο του 1945, επανιδρύθηκε ο Προσκοπισμός στην Φλώρινα και μάλιστα παρέλασε ομάδες του στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Σε λίγο ιδρύθηκαν πέντε ομάδες με ισάριθμες περίπου Αγέλες Λυκόπουλων. Αργότερα ένας αρχηγός προσκόπων, νομίζουμε ότι ήταν ο Γεώργος Αναγνωστόπουλος, μαζί με μερικούς προσκόπους, πιθανόν δυσαρεστημένους από την τότε διοίκηση, αποσχίσθηκαν από τον Προσκοπισμό και ίδρυσαν την πρώτη ομάδα Αλκίμων, η οποία δραστηριοποιήθηκε για λίγα χρόνια και μετά αυτοδιαλύθηκε.
Τον Δεκέμβριο του 1970, όμως, επανιδρύθηκε ο Αλκιμισμός στην Φλώρινα, προφανώς προς αντιπερισπασμό προς τον Προσκοπισμό, όπως ελέγετο τότε. Μάλιστα η τελετή της επανιδρύσεώς του έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα, παρουσία όλων των πολιτικών, στρατιωτικών, δικαστικών και λοιπών αρχών του τόπου, στις 15 Δεκεμβρίου 1970 στο Πνευματικό Κέντρο. Κατά την τελετή, μίλησε ο τότε νομάρχης κ. Ιωάννης Βοϊλας, ο οποίος αναφέρθηκε στους σκοπούς του Αλκιμισμού, ανακοίνωσε την ίδρυσή του στον νομό Φλωρίνης του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων και επέδωσε τα διοριστήρια στον Περιφερειακό Διοικητή Γ. Δ. και στους παρ' αυτώ επιτελείς, στα μέλη της Φιλάλκιμης Επιτροπής Νομού Φλωρίνης και τους ευχήθηκε «καλή επιτυχία».
Η προσπάθεια λίγα χρόνια μετά ναυάγησε.
Η πρώτη προσκοπική ομάδα ιδρύθηκε όπως είπαμε από τον κ.Αλκιβιάδη Παπαγεωργίου ο οποίος διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Γαλλικό Στρατό όπου οργανώθηκε προσκοπική ομάδα ποδηλατιστών που μάθαιναν οδήγηση στα παιδιά της πόλης. Διοργάνωναν ποδηλατικές επιδείξεις , παρελάσεις, ποδηλατικούς αγώνες πέραν από τον προσκοπισμό. Ο προσκοπισμός ανέκαθεν από τα χρόνια εκείνα καλλιεργούσε στα μικρά παιδιά την ομαδικότητα, τον εθελοντισμό, την ανιδιοτελή προσφορά και την τήρηση των αρχών του προσκοπισμού παράλληλα με τις αθλοπαιδιές στην φύση, και αθλήματα όπως η επιτραπέζια αντισφαίριση το γνωστό μέχρι σήμερα άθλημα του «πίνκγκ πόνγκ» όπου έκανε έντονη την εμφάνιση του στις προσκοπικές λέσχες της πόλης στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Οι προσκοπικές λέσχες διοργάνωναν αγώνες πίνγκ πόνγκ που άρχιζαν από τις ενωμοτίες και κατέληγαν ανάμεσα στις ομάδες της τοπικής εφορίας προσκόπων. Προπονήσεις γίνονταν καθημερινά στις λέσχες όπως εκείνη στο υπόγειο του Β Δημοτικού σχολείου. Την δεκαετία του 1950 ο προσκοπισμός είχε επικρατήσει στην ακριτική μας πόλη.
Αποκορύφωση του προσκοπικού εθελοντισμού στην Φλώρινα θα ήταν μεγάλη εθνική και ιστορική παράλειψη να μην αναφέρουμε την προσφορά του προσκόπων στην μάχη της Φλώρινας την 12η Φεβρουαρίου 1949 . Η εθελοντική συνεισφορά των προσκόπων της εποχής εκείνης κατά την διάρκεια της μάχης Φλωρίνης δεν είχε ανάλογο προηγούμενο στην πολύχρονη ιστορία των προσκόπων της Φλώρινας. Πρόσκοποι μετέφεραν στο ύψωμα 1033 βορείως της πόλης τρόφιμα και πολεμοφόδια στοτυς στρατιωτικούς που αμύνονταν σθεναρά. Ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους αγνοώντας τους καπνούς, τους πυροβολισμούς και του κρότους του πολέμου έφταναν στο ύψωμα για να βοηθούσαν τους αξιωματικούς και οπλίτες .Πρόσκοποι Φλωρινιώτες με φορεία μετέφεραν τραυματισμένους και νεκρούς από το πεδίο της μάχης προς το νοσοκομείο στους πρόποδες του υψώματος. Μαρτυρίες προσκόπων της εποχής αναφέρουν ότι ο εθελοντισμός και η γενναιότητα ξεπερνούσε τις αντοχές και το μικρό της ηληκίας τους. Μάλιστα ένας εξ αυτών με αυταπάρνηση συνόδευσε τραυματισμένους αξιωματικούς και οπλίτες της μάχης με στρατιωτικό αεροπλάνο τύπου ντακόντα μέχρι το γενικό στρατιωτικό νοσοκομείο 424 στην Θεσσαλονίκη. Αργότερα ο Βασιλέας Κωνσταντίνος και Βασίλισσα Φρειδερίκη αναγνωρίζοντας και τιμώντας την ηρωική προσφορά ανάμεσα σε διάφορα κοινωφελή κτήρια που έχτισε στην πόλη ( Γυμνάσια Λύκεια ) έχτισε στις 28 Δεκεμβρίου 1960 το σημερινό κτήριο στην πλατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου στην είσοδο της πόλης όπου στεγάζονται οι πρόσκοποι, τα λυκόπουλα και οι οδηγοί . Οι πρόσκοποι μυήθηκαν μέσα από την ψυχαγωγία τον προσκοπισμό. Σε κάθε παρέλαση εθνικών επετείων, στην φύλαξη και περιφορά του επιταφίου το Πάσχα, δίνουν μέχρι σήμερα το παρόν Στο κτήριο των προσκόπων συνεχίσθηκε ο προσκοπισμός από γενιά σε γενιά από πατέρα σε γιό και κόρη ως λυκόπουλα ως πρόσκοποι και γυναίκες οδηγοί.
Προσωπικές αναμνήσεις ...;.
Ένα φθινοπωρινό απόγευμα Σαββάτου στα τέλη της δεκαετίας του 1970 μαζί με συμμαθητές και φίλους αποφασίσαμε να γίνουμε πρόσκοποι για να παρελάσουμε στην 28η Οκτωβρίου μια οι μικρές τάξεις μας στο δημοτικό σχολείο δεν κάμναν παρέλαση .Η επιθυμία μας αυτή μας οδήγησε σε μία πρωτόγνωρη και χρήσιμη για την υπόλοιπη ζωή εμπειρία. Στην 1η ομάδα στην 1η ενωμοτία στο ισόγειο ανάμεσα από ένα τραπέζι του πινγκ πόνγκ όρισαν τον Αποστόλη ενωμοτάρχη και εμένα υπενωμοτάρχη στην ενωμοτία των Άρκτων . Με ομαδάρχη τον Άρη υπαρχηγό τον Θωμά και τον Γιάννη μαθαίναμε να δένουμε και να λύνουμε προσκοπικούς κόμπους, τα σήματα προσανατολισμού στο δάσος ή την νύχτα , προσκοπικά τραγούδια, την ιστορία τις αρχές και το σύνθημα ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ του προσκοπισμού. Κάθε Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή πρωί μαζευόμασταν σαν σκορπισμένα σπουργιτάκια στην φωλιά των Προσκόπων .Η στολή ήταν αυστηρά στρατιωτικό χιτώνιο , στρατιωτική ζώνη, κοντό παντελονάκι,το μαντήλι με το κρίκο, στρατιωτικές κάλτσες με μικρά φουντάκια, καπέλο τύπου τζόκευ και στο χέρι κρατούσαμε ένα κοντάρι . Στο χιτώνιο ήταν ραμμένο το σήμα των προσκόπων, το σήμα των προσκόπων Φλώρινας με τον Μακεδονομάχο καπετάν Κώττα , αναλόγως η ομάδα η ενομοτία και ο βαθμός του προσκόπου . Πειθαρχημένα εφαρμόζαμε ότι μας διέταζαν οι ομαδάρχες . Κάμναμε παρελάσεις, ποδηλατοδρομία, επισκέψεις Πρωτοχρονιά στο στρατιωτικό φυλάκιο Νίκης, φρουρούσαμε τον Επιτάφιο την Μεγάλη Πέμπτη Παρασκευή και Σάββατο μέχρι το βράδυ της Αναστάσεως κάθε Πάσχα. Διοργανώσαμε προσκοπικές κατασκηνώσεις στην Μεταμόρφωση της Χαλκιδικής χάριν στους δραστήριους ομαδάρχες και τον τοπικό έφορα αν δεν κάνω λάθος τον κ.Παπαγεωργίου . Η καλύτερη εμπειρία που θυμάμαι ως πρόσκοπος ήταν οι νύχτες στα αντίσκηνα της προσκοπικής κατασκήνωσης μα και μία παρέλαση. Είχαμε προετοιμαστεί επι ημέρες για την παρέλαση αυτή. Στο ύψος της εθνικής τράπεζας επι της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου ξεκίναγαν τα προσκοπικά τμήματα μετά τα μαθητικά πρό της παρέλασης των στρατιωτικών πεζοπόρων τμημάτων. Το κρύο ήταν τσουχτερό μα εμείς αν και με κοντά παντελονάκια περιμέναμε στην σειρά μας σε τριάδες . Η πομπή περιελάμβανε τραυματιοφορείς με στρατιωτικά φορεία προσκόπους . Στα φορεία ήταν πρόσκοποι που αναπαριστούσαν τραυματισμένους στρατιώτες ένας από αυτούς ήταν ο παιδικός φίλος μου από τα πρώτα σχολικά χρόνια με το χαϊδευτικό ρούλης. Πίσω από το τμήμα μου ήταν πάνω σε μία τεράστια προσκοπική κατασκευή ένα στρατιωτικό αντίσκηνο που αναπαριστούσε το σταθμό πρώτων βοηθειών. Εγώ πρόσκοπος τραυματιοφορέας κρατούσαν την μία από τις τέσσερεις λαβές του φορείου όπου σηκώναμε το βάρος του .. «ρούλη». Μόλις πλησιάζαμε την εξέδρα παρά το κρύο τα χειροκροτήματα και τα συγχαρητήρια του πλήθους από τα πέριξ πεζοδρόμια επι της οδού Παύλου Μελά μας ζέσταναν κυριολεκτικά τις μικρές προσκοπικές ψυχές μας . Νιώθω ακόμη και αυτή την στιγμή την συγκίνηση μα και την χαρά ανάκατη με περηφάνεια που νιώθαμε στην παρέλαση εκείνη.¨ Ηταν η τελευταία παρέλαση για την Μάχη της Φλώρινας , ήταν 12η Φεβρουαρίου που την απαγόρευσε η μεταπολιτευτική "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ώς παρέλαση μίσους! τα συμπεράσματα δικά σας.........
Στην επόμενη παρέλαση ο ομαδάρχης Άρης με έβαλε παραστάτη πλάι στον ενοματάρχη πρόσκοπο Φαίδωνα. που κρατούσε την γαλανόλευκη ελληνική μας σημαία με το έμβλημα των προσκόπων στην μέση..Αξέχαστες στιγμές ζήσαμε κι άς το χιόνι έφτανε μέχρι το αστράγαλο ,το τσουχτερό κρύο τρύπαγε τα κόκκαλα κι εμείς φορούσαμε το μικρό προσκοπικό παντελονάκι .Νιώθαμε περήφανοι για αυτό που κάναμε ...
Η σειρά μου σκόρπισε σαν πήγαμε στο Γυμνάσιο και Λύκειο όπως και οι παιδικές φιλίες. Τα χρόνια πέρασαν ο κάθε πρόσκοπος ανδρώθηκε και τράβηξε τον δικό του δρόμο στην ζωή. Πολλοί πρόσκοποι της σειράς μου διακρίθηκαν και διαπρέψαν ως χρήσιμοι πολίτες στην κοινωνία διδασκόμενοι από μικρή ηλικία τις αρχές του προσκοπισμού. Το ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ έμεινα ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό και στην καρδιά μας για ότι χρειαστεί η Πατρίδα η Πίστη η Κοινωνία ο διπλανός μας Σε αρκετούς από την προσκοπική φωλιά εκείνη διακρίνω αμυδρά την εφαρμογή όσων μάθαμε στην ζωή τους. Έγιναν χρήσιμοι Έλληνες στην κοινωνία.
Σαν τον φοίνικα που αναγεννάτε από τις φλόγες του συμβόλου των προσκόπων πλάι στον μακεδονομάχο καπετάν Κώττα είδα πολλούς παλαιούς προσκόπους να προσφέρουν να δημιουργούν στην ζωή τους. Κάθε φορά που κάμνουν παρέλαση οι πρόσκοποι της Φλώρινας ενθυμούμαι την ιστορία που εν συντομία σας περιέγραψα στην παρούσα αφήγηση. Για να θυμούνται οι παλιοί πρόσκοποι και να διδάσκονται οι νεώτεροι είθε αυτοί οι νεώτεροι να ξεπεράσουν σε τιμή τον προσκοπικό τους όρκο ως βίωμα και τρόπο αρχής στην ζωή τους ...;
