Στις ταξικές κοινωνίες η δημοκρατία είναι κατά πολύ περισσότερο συνυφασμένη με την διαφθορά από ότι οι πιο δυναμικές-σκληρές πολιτικές μορφές ταξικής κυριαρχίας.
Στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας η άρχουσα πολιτειακή μορφή εξ υπαρχής βυθισμένη στον βούρκο αφενός του ψευδοελληνισμού -κατ’ ουσίαν θεσπισμένου μισελληνισμού- και αφετέρου της ψευδοδημοκρατίας -κατ’ ουσίαν δεσποτικού αναρχοφασιμού- δεν θα μπορούσε κατ’ ουδέναν τρόπο να χαρακτηρισθεί ούτε ως Ελληνική, ούτε ως Δημοκρατία.
Έτσι το εξ υπαρχής βυθισμένο στην αυτοπαραμυθία και την ενδιαφθορά δίπολο κάστα-λαός, διεκφεύγει των νομοτελειακών καθορισμών που διέπουν άλλες συγχρονικές κοινωνίες. Αυτό το Μισελληνικό-Αναρχοφασιστικό, οικονομικοπολιτικώς όλως ιδιάζον, συνονθύλευμα έφθασε πλέον στα όρια της ύπαρξής του, αφού καμία νομοτέλεια εκτός από την χαοτική του σώζων εαυτόν σωθήτω δεν το συνέχει ούτε ως δομή ούτε ως λειτουργία. Ο εμμένων ενδιάθετος επιθανάτιος ρόγχος του παλαιού βιαίως απέκλειε τον τοκετό του οποιουδήποτε νέου θείου βρέφους, όθεν και ο όφης τόκος, δεδομένης της πνευματικής υποστάθμης του προϊόντος λαού: Λαός κούφιων πεπτικών σωλήνων.
Λαός που δεν μισεί, είναι ένας εθελόδουλος λαός.
Λαός που μισεί αλλά πνίγει το μίσος του, είναι ένας αυτοκαταστροφικός λαός.
Λαός που ποθεί λεφτεριά, μισεί βαριά, μισεί κόκκινα.
Σήμερα ο λαός ευτελισμένος έχει αμαχητί παραδοθεί στον δοσίλογο και τον εισβολέα, ενώ η άρχουσα κάστα δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα της ύπαρξής της, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως αν τώρα καταρρεύσει τότε οι πλατείες, οι οδοί, τα ποτάμια, τα νέφη θα βαφούν με το ζεστό βαθύ κόκκινο χρώμα της. Γι αυτό ακριβώς τον λόγο τα παίζει όλα για όλα: από την απαλλοτρίωση των ιδιωτικών περιουσιών των ελλήνων έως τον κυριολεκτικό κατασφαγιασμό τους. Και επειδή μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι, θριαμβολογεί παραληρηματικώς επαιρόμενη για την ταφόπλακα της νέας δόσης δανικών πενήντα δισεκατομμυρίων, χωρίς να μπορεί να δει την αληθινή εικόνα της, εικόνα πρεζονίου που ο έμπορος ναρκωτικών του δίνει την μοιραία του δόση. Το μόνο τους σύνθημα τώρα είναι: «Ο θάνατος του λαού, η ζωή μου». Γι αυτό ακριβώς τον λόγο, προκειμένου να διασώσει την κεφάλι της, έσπευσε να προσφέρει γην και ύδωρ στον λύκο της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας, υποθηκεύοντας όλους τους ζωντανούς και νεκρούς πόρους της χώρας καθώς και τα παχυλά κέρδη από τα χέρια του gastarbeiter στην ίδια του την χώρα.
Δημοκρατία είναι εκείνη η μορφή ταξικής κυριαρχίας κατά την οποία στο βαθμό που πραγματώνεται το περιεχόμενο της -με τους ελάχιστους δυνατούς ενδογενείς αποκλεισμούς κι αυτούς από ταξική αναγκαιότητα καθοριζομένους- εννοείται μέσα στους κόλπους της σύνολης άρχουσας τάξης, επιτρέπει την διαφυγή ακτίνων φωτός και προς τα κατώτερα στρώματα και την αντιπολιτική υποτελή τάξη, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, αν και εδώ μικρότερης δραστικής εμβέλειας.
Αλλά ακόμα και μία καθολικώς αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία, χωρίς συμπληρωματικούς τουλάχιστον θεσπισμένους μηχανισμούς ελέγχου, δεν μπορεί να ονομάζεται κυριολεκτικώς δημοκρατία. Η μη ελεγχόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτοαναίρεση της δημοκρατίας ως RE-PUBLIC, και όπως όλα δείχνουν πλησιάζει η ώρα της τελικής κρίσης και καταστροφής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας -μάλιστα από την ίδια την χώρα που γέννησε την δημοκρατία- αφού σταδιακώς έχει ήδη απολέσει κάθε δημοκρατικό περιεχόμενο, εκχωρώντας πλήρη δικαιώματα στην αντιπροσώπευση -τους αντιπροσώπους- η οποία τα ασκεί όχι συμφώνως προς τις προτάξεις των εντολέων της αλλά συμφώνως προς τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, γεγονός που συνιστά και την θεμελιακή αιτία κάθε διαφθοράς, την θεσμική της εμπέδωση, καθώς και την καθολίκευσή της. Μάλιστα, στον βαθμό που διαχέεται η δημοκρατία της άρχουσας τάξης προς τα κατώτερα στρώματα και την υποτελή τάξη, στο ίδιο βαθμό διαχέεται και το πνεύμα διαφθοράς της άρχουσας τάξης προς αυτά και έτσι η διαφθορά καθολικώς διαχεόμενη νομιμοποιείται αρχικώς στις συνειδήσεις και εν συνεχεία στους θεσμούς, με τελική συνέπεια μία καθολικώς διεφθαρμένη κοινωνία. Και όπως ο ναρκομανής θέτει σε υψηλότερη προτεραιότητα την χημική ουσία από την ίδια του την ζωή, παρομοίως και η καθολικώς διεφθαρμένη κοινωνία θέτει σε υψηλότερη προτεραιότητα την διατήρηση της διαφθοράς της από την διατήρηση της ύπαρξής της, όθεν και η εσωτερική κατάρρευση και ο συνεπαγόμενος αντικειμενικορεαλιστικός αφανισμός αυτής της κοινωνίας.
Σε δημοκρατικές συνθήκες η δυνατότης ταξικής ανόδου εμφανίζεται ως ένα πλέγμα που τυλίγει όλη την κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση, από όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε επιτήδειος να αναδειχθεί αναρριχώμενος στους διαπλεκόμενους ιστούς των πελατειακών σχέσεων, ενώ σε πιο δυναμικές μορφές έκφρασης κυριαρχίας, η δυνατότης ανόδου περιορίζεται κυρίως στους αρίστους του έθνους, του λαού και της πατρίδας, δηλαδή τους εμφανώς ικανότερους να συντηρήσουν και υπερασπίσουν μέσα από τις πιο δυναμικές καθεστωτικές μορφές το δεδομένο σύστημα δυναμικής ταξικής κυριαρχίας.
Στην Ελλάδα, με τις συνολικές κοινωνικές επιπτώσεις της ύπαρξης της άρχουσας κάστας που κρατούν εξ υπαρχής της την ελληνική κοινωνία σε διαρκή δομική κρίση και το συνεχόμενο στένεμα της άρχουσας τάξης σε ένα πλαίσιο κλειστής κάστας, περιορίζεται και η δημοκρατία, μέχρι που μεταμορφώνεται σε σκιά του εαυτού της. Η άρχουσα κάστα περιλαμβάνει σε αγαστή συνεργασία όλες τις επιμέρους συντεχνίες της, διαπλάθοντας μια συντεχνιακή και άρα φασίζουσα έως άκρως φασιστική κατά το δυνατόν -υπό των κατάλληλων περιστάσεων- κοινωνία.
Θα μπορούσε κανείς σχηματικά να πει ότι οι χώρες που πέρασαν στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού περνούν στο φασισμό και τον ξεπερνούν κινούμενες πολιτικώς ανοδικά, λύνουν το πρόβλημα επεκτατικώς στον κάθε τομέα όπου αναγκαία επιβάλλεται η εξεύρεση λύσης, ενώ χώρες με παρουσία ανάλογη με αυτήν της σύγχρονης ελληνικής ιδιάζουσας μοναδικότητας κινούμενες πολιτικώς καθοδικά, λύνουν το πρόβλημα δια συρρικνώσεως.
Είναι αυτή η καθοδική συρρίκνωση που συντελεί εδώ σε μας ώστε η όποια από τις συχνές εισόδους της εθνικής κοινωνίας μας σε παρόμοιες είτε παραπλήσιες καταστάσεις εκφασισμού -ως αποτέλεσμα αντανάκλασης της όξυνσης μιας μερικής η ολικής κοινωνικής κρίσης στο πολιτικό εποικοδόμημα- να συνοδεύεται πάντα από άλλοτε ελαφρύτερες άλλοτε βαρύτερες παράπλευρες απώλειες, ως και ενίοτε μονίμως αξεπέραστες «καταστροφές και συμφορές», για να θυμηθούμε και τον εθνικό μας βάρδο (http://www.youtube.com/watch?v=lPHyKx33cbI).
Εδώ πρόκειται για μια ιδιότυπη διαρκή φασιστικοποίηση που δεν αντιστοιχεί στην υλική της βάση -το μονοπωλιακό κεφάλαιο- που «παραχωρείται», «παρέχεται» ανα-κλαστικά από τον εκάστοτε κυρίαρχο «προστάτη»-σύμμαχο της άρχουσας κάστας, και ακριβώς γι αυτό στις κορυφώσεις της αυτή η φασιστικοποίηση πάντοτε μέχρι τώρα κατέληγε σε έναν «φασισμό» καρικατούρα -τύπου Μεταξά, Παπαδόπουλου κα.- εκπέμπον φως ιλαρόν φαιδρότητος εις τους οφθαλμούς κάθε σοβαρού αξιοπρεπούς φασίστα της αλλοδαπής ...
Το σύγχρονο φαινόμενο μαζικοποίησης πολιτικού κόμματος του παλαιάς κοπής φασισμού, βεβαίως κατόπιν ελαφρού αλλά κοινωνικοπολιτικώς μη πειστικού λίφτινγκ, οφείλεται στην αντιθετικώς δρώσα κοινωνική αντίδραση ως προς τον πάροχο φορέα ευρωγερμανό που εμφανίστηκε, λειτουργεί και αναπτύσσεται σε ανάστροφη ανάδραση με την παρασχεθείσα υποδομή του μονοπωλιακού ευρωγερμανικού κεφαλαίου και μπορεί να αποδιαρθρωθεί -όχι όμως χωρίς να αφήσει τα ίχνη της δημιουργώντας παράδοση επανεμφάνισης σε ανάλογες κοινωνικές συνθήκες ως συνέχεια της αρχικής νεοτευχθείσας παλαιοφασιστικής μαζικοποίησης- μόλις εκλείψει η βαρύνουσα επίδραση του ευρωγερμανικού παράγοντα, δηλαδή υπό τις παρούσες ενδογενείς κοινωνικές προϋποθέσεις με αλλαγή αφεντικού, δρομολογημένη από την νομοτελειακώς προπορευόμενη ή ακολουθούσα -νέα καθολικής κλίμακας τώρα- συνοδό εθνοκοινωνική συμφορά, που μόνον η ανατρεπτική αλλαγή διαρθρώσεων και δομής του εθνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού μπορεί να αποτρέψει.
Σε τελευταία ανάλυση ο σύγχρονος δημοκρατικός κοινοβουλευτικός διεθνιστικός φασισμός με τον δίδυμο αδελφό του και πρωτόβγαλτο από την κοιλιά της ίδιας μάνας -ξενόδουλης ελληνικής άρχουσας τάξης, κάστας- δικτατορικό ολιγαρχικό εθνικιστικό παλαιοφασισμό, συλλειτουργούν σήμερα στην πατρίδα μας, ως αλληλοσυμπληρούμενοι πόλοι-εταίροι, του αυτού ενεργειακού πεδίου.
Ο πρωτότοκος δίδυμος, παρότι από καιρού εκδικητικών διαθέσεων λόγω αποκλήρωσης από την πατρική περιουσία, ανασύρεται από το ιστορικό περιθώριο μέσα στην σύγχρονη πραγματικότητα, με πρόσκληση οικογενειακής συμφιλίωσης, ως βοηθός επίτευξης των εργασιών του νεότευκτου αδελφού, που μεταποιεί και μεταφέρει έτσι την κύρια αντίθεση της κοινωνίας στο επίπεδο αντικατάστασης του νέου με το παλαιό δέρμα του ιδίου ωστόσο όφεως ...
Με την εγκαθίδρυσή της όμως, επάνω στην βάση της προϋπάρχουσας κοινωνικής δόμησης, αυτή η παλαιάς κοπής και μορφής ολιγαρχία, θα απολέσει άμεσα την όποια δρώσα κοινωνική βάση την στήριξε μέχρι τότε, ως αποτέλεσμα αντιθετικώς δρώσας αντίδρασης, ιδεολογικού και μόνον περιεχομένου, έναντι του εξωγενούς παράγοντα, και μηδεμιά βάση έχουσας στις εκ των ένδον υλικές συνθήκες ύπαρξης των μαζών που την υποστήριξαν. Θα εξαναγκαστεί του λοιπού να συσταλεί πολιτικώς στα όρια άμεσης εξυπηρέτησης των συμφερόντων της άρχουσας κάστας, η οποία ως μη ουσιαστικώς αστική αδυνατεί de facto να εκθρέψει εργατική αριστοκρατία, ώστε να προσχηματίζονται οι ολιγάρχες εκπρόσωποί της την αρχή ανόδου των αρίστων ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής.
Αλλά επειδή και το πιο ολιγαρχικό καθεστώς είναι ταξικό καθεστώς και η τάξη από μόνη διαθέτει μάζα, και η εξ αυτής προκύπτουσα ολιγαρχία απαιτεί τουλάχιστον την μαζικότητα των ολίγων, και επειδή η κοινωνική επιλογή στις ταξικές κοινωνίες -ακριβώς επειδή αυτές θεμελιώνουν την ύπαρξη τους στον αλληλοσπαραγμό μεταξύ μελών του αυτού είδους- συνηθίζει να αντιστρέφει τους όρους λειτουργιάς του δαρβινικού νόμου της φυσικής επιλογής, ευτυχώς ή δυστυχώς για τις άρχουσες και μη τάξεις της κοινωνίας, η επιλογή σε όλα τα καθεστώτα όλων των ταξικών κοινωνιών διέπεται κατά κύριον λόγο από τις νομοτέλειες που ευφυώς περιγράφει ο μέγας Λεμπέσης στην μελέτη του: «Περί της τεραστίας σημασίας των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικό βίο», που ισχύουν ακόμα πιο έντονα σε αυτές τις κοινωνίες που για αντικειμενικούς λόγους η ταξική τους σύνθεση υποστασιοποιείται -λειτουργικώς και όχι δομικώς- ως στρεβλωμένη αντανάκλαση του εξωτερικού καθολικοποιούντως παράγοντα τις ανώτερες σχέσεις παραγωγής στις ξεχωριστές ειδικές ταξικές συνάφειες και συσχετισμούς των καθυστερημένων κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών.
Από εδώ γίνεται φανερό ότι οι υπερασπιστές του όποιου είδους και γένους ταξικού διαφορισμού της κοινωνίας, και των επιμέρους κοινωνιών μεταξύ τους, επικαλούμενοι την αξιοκρατία στην βάση ενός ανταγωνισμού προσιδιαζόμενου από το φυσικό νόμο της ζούγκλας -όπως πράττουν οι ευρωγερμανοί αναθεματίζοντας την Ελλάδα- πέφτουν στην θεμελιώδη αντίφαση να πιστοποιούν αξιοκρατία εκεί που οι ίδιοι απαγορεύουν την ύπαρξη των προϋποθέσεών της, με πρώτη και κύρια την διάθεση μιας και μόνον αποκλειστικής δυνατότητας για να διασφαλιστεί εκκίνηση στον κάθε αξιολογούμενο από κοινή αφετηρία (ελάχιστος όρος κάθε συστήματος αξιολόγησης) που εδώ σημαίνει τον αποκλεισμό κάθε διαφορισμού ως προς τις κοινωνικές προϋποθέσεις ανάπτυξης των όποιων ατομικών επαρκειών. Σε τέτοιου είδους αντιφάσεις ξεπέφτουν όσοι συνταυτίζουν τους φυσικούς νόμους με τους νόμους κίνησης της κοινωνίας και αυτούς στην συνέχεια με τους νόμους που θα εξέδιδε μια δική τους κυβέρνηση για να μας περάσει από το κρεβάτι του δικού τους «φυσικού» προκρούστειου μέτρου. «Εγέρθητι!», ως ένδειξη σεβασμού στον αρχηγό ...
Το μόνο που επιδιώκουν οι τοιούτως ιδεολογούντες είναι να μετατρέψουν την ανθρώπινη κοινωνία σε τέτοιας φύσεως ζούγκλα, ώστε να προκαθορίζεται η δυνατότητα μέλους σε συγκεκριμένα προεπιλεγμένα από τους ίδιους είδη ζώων, αποβλέποντας για τους εαυτούς τους την εξασφάλιση θέσεων στο κυρίαρχο είδος. Δηλαδή απόλυτη αναξιοκρατία με επιφανέστερους κατά την ad hoc ζούγκλας τους τις μηδενικής αξίας αυτού μεγαλειότητές τους -όλα τα έχει κορυφογραμμή, μάλιστα ο μπαξές από μπράβους νυχτερινών κέντρων, νταβατζήδες, μαχαιροβγάλτες, και οτιδήποτε παρεμφερές βάλει ο νους, μέχρι μαυριδερούς και γαμψομύτες Αρίους, και κάνα δυο καλά παιδιά από τους ευγενώς παρασυρθέντες, ώστε να εκπληρούται η νομοτέλεια του μυστακίου ως φερετζέ ...
Αντιθέτως, όσο λιγότερο διαφορισμένο εσωτερικά είναι ένα είδος ή ένας οργανισμός -όταν τα επιμέρους του δεν τελούν σε φυσικό αλληλοαποκλεισμό ώστε να αποδίδονται σε αγώνα για την ύπαρξη που το ένα πρέπει κατ ανάγκην να καταστρέψει κι αφανίσει το άλλο για να συνεχίσει να υπάρχει- τόσο ισχυρότερος καθίσταται μεταξύ των ομοειδών του. Εκεί πρέπει να αναζητούμε τα κριτήρια της φυσικής επιλογής που ποτέ δεν άφησαν να επιλεγεί και επικρατήσει οτιδήποτε θεμελιώνει την ύπαρξη και λειτουργία του -όπως και τις απόψεις του αν μιλάμε για κοινωνία και ανθρώπους- στα αντιθετικά τους. Το μόνο δυνατό μέλλον ενός είδους που τα μέλη του αλληλοκαταστρέφονται μέχρι θανάτου για την κατάληψη καλύτερης θέσης μέσα στο είδος (κανιβαλισμός) είναι η στασιμότης και παραμονή του ως είδους στο κατώτατο αυτότροφο τροφικό επιπέδου, δηλαδή ως τροφή για είδη ανώτερου τροφικού επιπέδου της κοινωνικής ή διακοινωνικής τροφικής αλύσου, το ανάλογο δηλαδή των φυτών στην βιολογική τροφική άλυσο, όθεν και ο χαρακτηρισμός κοινωνία φύτουλων ...
Στο όριο ακριβώς αυτής της κατάστασης βρίσκεται σήμερα η Ελλάς μετά τόσα χρόνια εντατικής καλλιέργειας του πιο άκρατου ατομικισμού -στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εκκλησία, στα ΜΜΕ, στην τέχνη, στο δίκαιο, στην πολιτική, όλα ως απείκασμα και ταυτοχρόνως αρχέτυπο της συγκεκριμένης οικονομίας- και την εξάλειψη κάθε μορφής συλλογικότητας στην έμπρακτη κοινωνική δράση. Τα όρια κοινωνικής συνοχής, άρα και ευστάθειας της ταξικής κυριαρχίας, μαρσάρουν μπροστά στο σηματοδότη που άναψε κόκκινο πολύ καιρό πριν και δεν υπάρχουν άλλα ενδεχόμενα για την άρχουσα κάστα εκτός από:
(1) Το θανατερό μαρσάρισμα του οχήματος της κοινωνικοϊστορικής στασιμότητας μέχρι εξαντλήσεως των καυσίμων και λήξη της άδειας κυκλοφορίας και ασφάλειας με επακόλουθο την σύγκρουση με κάποιο κινούμενο και την πιθανή επερχόμενη καραμπόλα που θα προκαλέσει την επέμβαση της τροχαίας, της οδικής βοήθειας και του εκάβ που μπορεί να το οδηγήσουν από την μάντρα αποσυναρμολόγησης για ανταλλακτικά μέχρι και την ολική ανακύκλωση καθιστώντας συγχρόνως τους αδυνατούντες να καταβάλλουν έξοδα περίθαλψης επιβάτες του δωρητές οργάνων.
(2) Τις αρσακειάδες που καταλαμβάνοντας το κέντρο σηματοδότησης θα ανάψουν πράσινο για την απρόσκοπτη -για την κάστα- συνέχιση της πορείας.
Αυτήν την φορά όμως και στις δυο περιπτώσεις η πράσινη γραμμή δεν ευρίσκεται στην Λευκωσία, αλλά ξεκινάει από το Σύνταγμα για να καταλήξει στο Γουδί. Και εκλιπόντων των πάσης φύσεως εθναρχών, δεν υφίσταται ούτε για ηθικούς ούτε για φυσικούς αυτουργούς περίπτωση απονομής χάριτος. Όλοι μέσα στην κάστα ή συνορεύοντες με αυτήν είναι ένοχοι έως αποδείξεως του εναντίον. Ο μόνος τρόπος να εκλείψει κάθε πιθανός τιμωρός της κάστας είναι η εξαφάνιση του έθνους των ελλήνων. Το γνωρίζουν και ακριβώς σε αυτό στοχεύουν ...
Μόνον όταν η κοινωνία πάψει να σπαράσσεται από ενδογενείς ανταγωνιστικές αντιθέσεις -ως ενιαία πανανθρώπινη κοινωνία όλων των ανθρώπινων γενών- θα μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατική ισότητα δυνατοτήτων και πραγματική ελευθερία ανάπτυξης του ατόμου, κι αυτό ισχύει για την δική μας αντίληψη, όση μπορούμε να έχουμε για μια τέτοια κοινωνία.
Στην πραγματικότητα η καθημερινότητα της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα εξαλείψουν την χρήση των σημερινών σημαινομένων από αυτές, διότι θα έχει παρέλθει η εποχή έλλειψης και αναζήτησης τους, αφού θα έχουν ήδη αντικειμενικορεαλιστικώς πραγματωθεί.
Σκοπός ύπαρξης των εξ ανάγκης προκαθοριζομένων ως μέχρι τέλους συνεπούς κοινωνικής πρωτοπορίας τάξεων -που η νικηφόρα δραστηριότητά τους καθορίζει τους αναβαθμούς του περάσματος της κοινωνίας από το βασίλειο των κοινωνικών αναγκών σε αυτό της κοινωνικής και της δι’ αυτής κατοχυρωμένης προσωπικής ελευθερίας- είναι να πάψουν οι ίδιες να υπάρχουν ως τέτοιες τάξεις ανάγκης, και για να επιτευχθούν οι στόχοι τους πρέπει να μετασχηματίζουν την κοινωνία συνολικώς, έτσι ώστε οι νέες συνθήκες που θα διαμορφώνονται από αυτόν τον μετασχηματισμό, να καθιστούν απαγορευτικώς αδύνατη την δυνατότητα ύπαρξης και επανεμφάνισης των ίδιων ως κοινωνικών τάξεων, άρα και των όποιων, ακόμη και μη προερχομένων ιστορικώς από αυτές ίδιου τύπου κοινωνικών τάξεων.
Η ανθρώπινη κοινωνία θα κοινωνικοποιηθεί, ανθρωποποιώντας τον άνθρωπο, και υποστατωμένη σε ενιαία οντότητα, θα ολοκληρωθεί ως ξεχωριστή-διακριτή ύπαρξη όπως ολοκληρώνεται κάθε υλικός σχηματισμός, ο οποίος αφ ης στιγμής υποστατωθεί περνά σε ένα χωροχρονικό συνεχές διαδοχικών περιόδων, ολοένα και αυξανόμενης πληρότητας, της ολικώς εντός του πραγματοποιημένης φύσης του, μέσα από μια διαδικασία ενσωμάτωσης-ταύτισης του ουσιαστικού περιεχομένου της Αρχής-νόμου της ύπαρξής του, με το καθολικό είναι του, κάτι που η κοινωνία το επιτυγχάνει με την συνεχόμενη ολοένα αυξανόμενη κοινωνικοποίησή της, και μόνον έτσι, ως ολοκληρωμένος πια υλικός σχηματισμός, περνά από την προϊστορία της στον ιστορικό της χρόνο.
Αξίζει να τονιστεί εδώ ότι σε όλες τις ταξικές κοινωνίες τα καταπιεσμένα στρώματα και η υποτελής τάξη, ειδικώς οι έσχατοι της εκάστοτε κοινωνικής κλίμακας από τον κοινό δούλο μέχρι τον σημερινό μισθωτό δούλο, στερούνταν το πλέον ουσιώδες δικαίωμα που οι ταξικές δημοκρατίες παραχωρούν κατά κύριον λόγο και συνήθως αποκλειστικώς και μόνον στις άρχουσες τάξεις τους. Πρόκειται για το δικαίωμα κατοχής όπλων, δικαίωμα τόσο θεμελιακό για να συνοδεύει την ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη που στις αρχαίες δημοκρατίες θεωρούταν περισσότερο από δικαίωμα -καθήκον και υποχρέωση- καθώς και η φυσική αρχή της δημοκρατίας συνίσταται στο ένοπλο δίπολο πολίτης-λαός. Και είναι δύσκολο να κριθεί τυχαία η σχέση της λέξης οπλίτης ως αποδιδόμενης με απλό αναγραμματισμό των δυο πρώτων γραμμάτων της εμφανώς συγγενούς της ιστορικώς λέξεως πολίτης, συγκροτούσες το διαλεκτικό δίπολο (οπλίτης/πολίτης)-νόμος, πυρήνα των δημοκρατιών αυτών.
Όπως έλεγε ο Λένιν: «Μία καταπιεσμένη τάξη που δεν επιδιώκει να αποκτήσει όπλα, που δεν θέλει να μάθει να χειρίζεται τα όπλα, δεν αξίζει καλύτερη μοίρα από αυτήν των δούλων». Όσο χρήσιμη είναι η υποστήριξη ανάπτυξης φιλειρηνικών κινημάτων στους κόλπους του εχθρού σου, χίλιες φορές εθνοπροδοτική είναι η υποστήριξή τους μέσα στους κόλπους της δικής σου χώρας.
Οι ακτίνες φωτός που διαχέονται από την εφαρμογή της δημοκρατίας στους κόλπους της άρχουσας τάξης προς τα κάτω αφορούν και αυτό το δικαίωμα -οπλοκατοχής- που όσο περισσότερη νομική ελευθερία παρέχεται γι αυτό, τόσο περισσότερο μπορεί να υφίσταται η όποια δημοκρατία και η κοινωνία που το εφαρμόζει να χαρακτηρίζεται δικαίως δημοκρατικότερη των άλλων, με την πραγματική έννοια της λέξης, σε αντίθεση με τις «κουτσουρεμένες» δημοκρατίες όπου ο πολίτης που θέλει να αποκτήσει όπλα βρίσκεται εξαρχής εκτός νόμου και ακόμα εξαναγκάζεται προκειμένου να πραγματοποιήσει την επιθυμία του να αποταθεί στην «μαύρη» ως παράνομος εξαρχής, αλλά και εις το διηνεκές.
Στην έστω στενή από την άποψη του ταξικού χαρακτήρα όποια δημοκρατία, τα νόμιμα δικαιώματα οπλοκατοχής, οπλοφορίας, και οπλοχρησίας ακόμη όταν υπάρξει απειλή συμπίπτουν στην ατομική τους έκφραση με τα καθολικά δικαιώματα της εμπράγματης συνολικής κοινωνικής δημοκρατίας, ως δημοκρατίας, να υπερασπίζει και ενόπλως τον εαυτόν της κατέναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, απειλών, κινδύνων ...
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον σε εξαρτημένα και υποτελή στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα λαΐδια συναντάει κανείς τις γνωστές πια σε όλους ευνουχιστηκές για την απελευθέρωση των λαϊδίων φιλειρηνικές οργανώσεις και φιλειρηνικά παραληρήματα, μάλιστα, συνήθως όχι απλώς από ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά θεσπισμένα μέσα στον κορμό της εκπαιδευτικής, δικαιικής, καλλιτεχνικής, πολιτικής κα. πρακτικής, γεγονός που δηλώνει ότι πρόκειται για συνειδητή στρατηγική εξανδραποδισμού των λαϊδίων από τις άρχουσες τάξεις τους, διότι είναι γνωστόν τοις πάσι ότι τους πρώτους που κατασφαγιάζουν μάλιστα έως τρίτης γενεάς αυτά τα λαΐδια, όταν κάποτε αφυπνίζονται, είναι οι άρχουσες τάξεις τους.
Εξ όσων γνωρίζω η μοναδική κοινωνία, και το μοναδικό κόμμα σε παγκόσμια κλίμακα που υπερασπίζονται συλλογικά αυτό το κοινωνικό δικαίωμα της δημοκρατίας είναι η Βορειοαμερικανική κοινωνία των ΗΠΑ και το κόμμα που ίδρυσε ο Αβραάμ Λίνκολν, το ρεπουμπλικανικό, φαινόμενο όλως αξιοπερίεργο και αντιφατικό, δεδομένου του ότι από τον ίδιο τον τίτλο του κόμματος γίνεται ξεκάθαρο ότι πρόκειται για κόμμα που εξαρχής ακολουθεί τις αρχές της RE-PUBLIC δημοκρατίας, δηλαδή της αντιπροσωπευτικότητας και όχι της καθεαυτού άδολης PUBLIC δημοκρατίας.
Αξιοπερίεργο είναι ότι το σκεπτικό αυτής της υπεράσπισης εδράζεται στην αναγνώριση του δικαιώματος του λαού να αποτρέπει έστω και δι εσχάτων μέσων την επιβολή καθεστώτων που δεν τυγχάνουν της αρεσκείας του, όπως και την δυνατότητά του να εμποδίζει την διαμόρφωση τέτοιων καθεστώτων καθώς και να τα ανατρέπει αν αυτά κατορθώσουν να εγκαθιδρυθούν ως τετελεσμένα.
Διότι στην ιστορία πέρα από τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις υπάρχουν και άλλοι ιστορικοί παράγοντες, διόλου ασήμαντοι ως προς την επίδρασή τους συνολικώς στην εξέλιξη μιας κοινωνίας, όπως παραδείγματος χάριν η παράδοση οι οποίοι μπορεί να προετοιμάζουν πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις σε κάποιους μηχανιστικής αντίληψης εκχυδαϊστές της επιστήμης του Μαρξισμού που αρέσκονται και εξαντλούνται στο ρόλο του κοινωνικού «προφήτη».
Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο Φλώρινας
Παντελής Μιντεκίδης
pantel.minteki@gmail.com
