Κι όμως, η πατρίδα έχει γίνει φθηνή για νέες επενδύσεις.
Αληθώς η πατρίδα διώχνει ξανά τα παιδιά της, χτυπημένη από μια κρίση, χρόνια στημένη στον τόπο μας από τους πολιτικούς μας, λίγους εκόντες και πολλούς άκοντες, σε έναν τόπο όπου τα καλύτερα φυσικά οικονομικά μεγέθη της (θάλασσα, γή, υπέδαφος, αέρας, γεωγραφική θέση, ενέργεια ) τα προόριζαν για τους ξένους.
Τα χαράτσια, οι φόροι, οι μειώσεις και οι απολύσεις , κι ότι άλλο έφερε η κρίση(τειρεσίας, πτωχεύσεις κλπ)δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν οικονομικό κλίμα όλο και πιο στεγνό στην αγορά και απόγνωση στην κοινωνία, διότι γίνονται, εκτός των άλλων και χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα και κανείς δε δείχνει κάποια διέξοδο.
Τα καραβάνια ξανάρχισαν να φεύγουν, απογυμνώνοντας ξανά τα χωριά μας και την επαρχία μας.
Οι παλιού τύπου διαχειριστές πολιτικοί μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Μάλιστα, το χρησιμοποιούν και σαν παράδειγμα , στα παλιού τύπου αιτήματά τους προς τη στέρφα , τώρα πια, κεντρική εξουσία:
Δώστε, κανείς δε μπορεί να πείσει , λένε, τους νέους μας να μείνουν και να γλυτώσουν από το μονόδρομο και τον κύκλωπα της ανεργίας.
Κανείς, εκτός από τον ΚΑΝΕΝΑ, δηλαδή τον πολυμήχανο ΟΔΥΣΣΕΑ, είναι η πραγματικότητα, αυτή που πάντοτε υπήρχε στο νου και την καρδιά και την ψυχή και τα όνειρα και τις ελπίδες αυτού του υπέροχου γένους.
Ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, όσο μεγάλη κι αν ήταν η πίκρα της αναχώρησης και του ξεριζωμού, πάντα υπήρχε μέσα στη ψυχή του γένους μας η ελπίδα του ΝΟΣΤΟΥ.
Μόνο που την κλείνανε πάντα σε κονσέρβα από τενεκέ, μερικοί στον τόπο μας, με ονομασία προέλευσης.
Γιατί είναι αλήθεια ότι η νέα μετανάστευση δημιουργεί νέο σοκ στις τοπικές κοινωνίες των ξενητεμένων, που έχουν ριζώσει, δεύτερη και τρίτη γενιά στα ξένα.
Κι ο πόνος, ναι ρε παιδιά ο πραγματικός πόνος, για την πατρίδα αναβιώνει.
Μαζί αναβιώνει και ο θυμός, κι η αγανάκτηση, κι ο νόστος.
Μα τέλος πάντων, ούτε 2 γαϊδάρων άχυρα δεν ξέρουν να μοιράζουν εκεί, στην πατρίδα μας; Όλα από τους ξένους τα περιμένουν;
Δεν κάνουν όμως και καμμιά κίνηση. Δεν εμπιστεύονται ούτε κονσέρβες, ούτε και τενεκέδες, που έφεραν ξανά τα πράγματα μέχρι εδώ.
Όμως δεν είμαστε στην ίδια εποχή.
Υπάρχει δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας πια , υπάρχουν επικοινωνίες, διαδίκτυο, ελπίδα.
Κατάλληλοι άνθρωποι στη διοίκηση του τόπου δεν υπάρχουν, ούτε διαφαίνονται στα άμεσα ομοειδή κιτάπια, που θέλουν να μας σερβίρουν.
Υπάρχουν όμως στην κοινωνία, που πρέπει να βγεί μπροστά και να τους ξεπεράσει, για να ξεπεραστεί η κρίση, με νέα παραγωγή και με νέα δημιουργία…
Ο τριγενής βιγλάτωρ
