Προηγήθηκαν οι μειώσεις μισθών σε εξευτελιστικό επίπεδο (600 € για τον νεοδιόριστο), οι συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων (δημοτικών-γυμνασίων-λυκείων), η υποχρηματοδότησή τους με αποτέλεσμα -σε συνδυασμό με την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο- να μην μπορούν να καλυφθούν ούτε οι απαραίτητες δαπάνες ακόμη και για τη θέρμανση.
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι καταργήσεις φορέων (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, Οργανισμός Σχολικών κτιρίων) με συνέπεια, ανάμεσα σε άλλες, και την προβληματική διανομή βιβλίων. Ο περιορισμένος διορισμός αναπληρωτών που οδήγησε σε χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, η τρομοκράτηση του εκπαιδευτικού με την απειλή σε αργία και απόλυση σε περίπτωση απλής καταγγελίας από ιδιώτη ή συμμετοχής σε ειρηνικές κινήσεις διαμαρτυρίας, το άγχος της μισθολογικής καθήλωσής ή και υποβιβασμού ή ακόμη και της απόλυσης με την επικείμενη αξιολόγηση επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση. Τώρα, έρχεται η αύξηση του διδακτικού ωραρίου σε συνδυασμό με την επικείμενη αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη και οι συνακόλουθες αναγκαστικές μεταθέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν είναι αυτό καθαυτό το μείζον πρόβλημα. Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών διαθέτει ήδη παραπάνω ώρες από το υποχρεωτικό ωράριο, κινούμενη από ένα ιδιάζον φιλότιμο που πηγάζει από το χαρακτήρα του λειτουργήματος. Είναι σίγουρο ότι η εκπαιδευτική κοινότητα δε θα είχε πρόβλημα στην αύξηση του ωραρίου, αν οι ώρες αυτές διατίθενταν προς όφελος των μαθητών. Αντίθετα, αυτή η αύξηση δε θα έχει καμία θετική επίπτωση στους ίδιους τους μαθητές. Το ίδιο ισχύει και με τις επικείμενες συγχωνεύσεις στα δημοτικά, όπου θα δημιουργηθούν μεγάλα σχολικά συγκροτήματα με στοιβαγμένους τους μαθητές (το Υπουργείο Παιδείας χρησιμοποίησε για τον υπολογισμό και μαθηματικό τύπο: 1 μαθητής σε κάθε 1,5 τ.μ.) κίνηση που θα έχει μόνο αρνητικές επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η πρόθεση της κυβέρνησης είναι να εξοικονομηθούν 200.000 ώρες εργασίας, που μεταφράζονται σε 12.000 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και θα περισσέψουν. (Στην ιδιωτική εκπαίδευση αντίστοιχα θα χαθούν 500 θέσεις εργασίας και θεσμοθετείται το ελαστικό ωράριο.)
Ένα μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών που θα «περισσέψουν» θα «βρεθεί» από τους αναπληρωτές (περίπου 10.000). Η κυβέρνηση βέβαια δε μιλάει για απολύσεις, αλλά για μη επαναπρόσληψη τους. Αυτοί οι αναπληρωτές, όμως, διέθεσαν τις δυνάμεις τους επί τόσα χρόνια, πολλές φορές με ανυπέρβλητες θυσίες και χωρίς καμία οικονομική ανταμοιβή, αφού στο τέλος μπορεί να έβγαιναν και ζημιωμένοι οικονομικά. Τους στήριζε η ελπίδα της ανταμοιβής για τους κόπους τους με ένα μόνιμο διορισμό. Να μην ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι αναπληρωτές είναι παιδιά κάποιων από εμάς τα οποία σπούδασαν με το υστέρημα των γονιών τους.
Χωρίς όμως αναπληρωτές, τα κενά θα πρέπει να καλυφθούν από τους μόνιμα διορισμένους. Και εκεί έρχεται το Π.Δ. των αναγκαστικών μεταθέσεων σύμφωνα με το οποίο, αν δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες ώρες στην περιοχή του εκπαιδευτικού για την ειδικότητα του, χάνει την οργανική του και η Πολιτεία μπορεί να τον μεταθέσει αναγκαστικά εντός περιφέρειας στην αρχή και στη συνέχεια σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή. Μετά από τόσες περιπλανήσεις ανά την Ελλάδα και οριστική εγκατάσταση, επιτέλους, σε έναν τόπο με την οικογένειά του καταρρέει και πάλι όλος ο οικογενειακός προγραμματισμός. Κάτι τέτοιο θα εξωθήσει αρκετούς εκπαιδευτικούς όχι στην αναγκαστική μετάθεση, αλλά στην αναγκαστική παραίτηση. Και όλα αυτά θα συμβούν, επειδή «εφευρέθηκε» ξαφνικά η αύξηση του ωραρίου.
Όλα τα παραπάνω βέβαια έχουν ένα και μόνο στόχο: τη διάλυση της δημόσιας παιδείας στο πλαίσιο της διάλυσης κάθε κοινωνικής παροχής και πρόνοιας. Η ελληνική εκπαίδευση με τη συνδρομή και του σχεδίου ΑΘΗΝΑ, που προηγήθηκε, υποβαθμίζεται και σταδιακά θα περάσει σε χέρια ιδιωτών, όπως θα συμβεί και με την υγεία, αλλά και με ό,τι άλλο υπάρχει για ξεπούλημα.
Οι μαθητές καλούνται σήμερα με ένα ανταγωνιστικό και αντιπαιδαγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις, για να περάσουν σε ένα υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο για τις σπουδές των οποίων θα πρέπει να «βάλουν πλάτες» οι γονείς τους. Στο μέλλον, όταν θα βγουν στην ελεύθερη αγορά θα πρέπει να «βάλουν πλάτες» οι ίδιοι, με την κακοπληρωμένη εργασία τους. Και αυτό, αν είναι οι ίδιοι τυχεροί και επιλεγούν από τη μεγάλη στρατιά ανέργων στο όνομα της ανάπτυξης. Ποιας ανάπτυξης όμως;
Πρέπει όλοι σήμερα να κλείσουμε τα αυτιά μας στους διορισμένους δημοσιογράφους (τους κατεξοχήν μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους με «μέσον»). Οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που γνωρίζουν τα παιδιά μας περισσότερο από κάθε άλλον, μετά τους γονείς. Αυτοί που μιλάνε από τα τηλεοπτικά κανάλια, τώρα ξαφνικά για τους μαθητές, δήθεν με κατανόηση και ειλικρινές ενδιαφέρον, δεν έχουν συζητήσει ούτε μία ώρα μαζί τους. Γι’ αυτούς, σύμφωνα με δήλωση κυβερνητικού βουλευτή, οι εκπαιδευτικοί είναι γαϊδούρια και ρεμάλια. Όπως και οποιοσδήποτε πολίτης, όταν γίνεται ενοχλητικός για τις κυβερνητικές προθέσεις, στολίζεται με χίλια δύο κοσμητικά επίθετα. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι υπάλληλοι, σε κάθε κλάδο άριστοι, ούτε και όλοι συνεπείς προς τον όρκο τους, αλλά σίγουρα αυτοί είναι οι εξαιρέσεις, ενώ για τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς μάλλον φαίνεται να είναι ο κανόνας. Αν θέλετε να αποκτήσετε μία πιο αντικειμενική εικόνα δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τους ίδιους τους μαθητές. Σίγουρα ξέρουν περισσότερα από τους ειδήμονες πολιτικούς και δημοσιογράφους.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που αποφάσισε να συγκρουστεί με τους εκπαιδευτικούς λίγο πριν την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων με μοναδικό στόχο να τους φέρει υπόλογους σε ολόκληρη την κοινωνία στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού. Προκαλεί παρεμπιπτόντως και τον απαραίτητο αντιπερισπασμό στις νέες μειώσεις μισθών, έως και 20% με τη λήξη της μετενέργειας, στις απολύσεις στο δημόσιο και τη νέα φοροεπιδρομή κατά των νοικοκυριών.
Δηλώνει ότι κατανοεί το δίκαιο των αιτημάτων τους –όπως και όλων των επαγγελματικών κλάδων, και τους ζητάει να βάλουν πλάτη– όπως ζητάει και από όλο τον ελληνικό λαό. Αναφέρεται σε μία υπαρκτή (ή ανύπαρκτη;) οικονομική κρίση και μιλάει για παράπλευρες απώλειες. Ο καθένας μας όμως πρέπει να αναρωτηθεί: Μπορεί να σωθεί μία χώρα με παράπλευρη απώλεια τον ίδιο το λαό της; Για ποιο λόγο να γίνει κάτι τέτοιο; Για να επωφεληθούν μόνο οι επιχειρηματίες και οι υπάλληλοί τους, πολιτικοί και δημοσιογράφοι χωρίς αυτοί να ραγίσουν ούτε το νυχάκι τους;
Οι εκπαιδευτικοί ήταν παρόντες σε όλες τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν από τους εργαζόμενους τις προηγούμενες χρονιές των μνημονίων. Ήταν παρόντες και στα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης βοηθώντας από τη θέση τους.
Πρέπει όλοι μας να συστρατευτούμε στο δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, ο οποίος είναι και αγώνας όλων μας. Συμπαραταχτείτε στο πλευρό τους συμμετέχοντας ενεργά.
ΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ
Παρατίθενται επίσημα στοιχεία από τη μελέτη του Ο.Ο.Σ.Α. (2012) και της Κ.Ε.ΜΕ.ΤΕ. της Ο.Λ.Μ.Ε.:
• Το εβδομαδιαίο, αλλά και το ετήσιο ωράριο των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα βρίσκεται, με το ωράριο που ίσχυε μέχρι σήμερα, στο μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Σημειωτέον ότι οι χώρες του βορρά έχουν κατά πολύ μικρότερο ωράριο.
• Ο μισθός των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα είναι από τους χαμηλότερους στην Ε.Ε. Συγκεκριμένα αντιστοιχεί στο 1/3 του μισθού στη Γερμανία
• Οι δαπάνες για την Παιδεία στην Ελλάδα είναι σήμερα από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να φτάσουν το 2,15% του Α.Ε.Π. μέχρι το 2015.
Ν.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Ε.Κ.Μ. Φλώρινας
