ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΗΣ Ν.Δ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ
Αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός ότι τα πρώτα κομματικά γραφεία που έκλεισαν, στην αρχή της εκδήλωσης( και ως οικονομικής), μιας μακροχρόνιας κρίσης και παρακμής δομών αρχών και αξιών στην ελληνική κοινωνία των κρατικών διαχειριστών των παχιών 4 ΚΠΣ αγελάδων , ήταν τα τοπικά ιστορικά κομματικά γραφεία, στην πόλη της Φλώρινας.
Και μάλιστα σε περίοδο , λίγο πριν από Συνέδριο κυβερνώντος κόμματος.
Το γεγονός απαιτεί πλήρη εξήγηση και ανάλυση, η οποία ποτέ δεν θα δινόταν από την ίδια την κύρια αιτία του τοπικού (επί μείζονα υπερθεματίζοντος του γενικότερου), προβλήματος.
Να λοιπόν ποια είναι η πραγματική αιτία, κι ως αφούγκραση της κοινωνίας στον προσυνεδριακό διάλογο :
Δεν είναι απλά η έννοια των προσωπικών στρατηγικών, που κατήγγειλε κάποια στιγμή ο Κώστας ο Καραμανλής. Η΄ , τουλάχιστον , δεν είναι μόνο του αυτό.
Το κύριο πρόβλημα λέγεται άναρχη προσωποπαγία, σε απλά ελληνικά πολιτικός παρτισμός (τσεποπαρτισμός, υφοπαρτισμός, τσαμπουκοπαρτισμός, κενοπαρτισμός, διαδρομοπαρτισμός κλπ) και είναι η κακή έννοια και η πλευρά των προσωπικών στρατηγικών:
Α) Κύρια ευθύνη για το γεγονός έφεραν οι νοοτροπίες της κολλητείας και του διαδρομισμού με παράγοντες του Κέντρου (συμμετοχές , Ινστιτούτα, κείνα και τούτα) και μέσω αυτών η αποστολή στην επαρχία «ευλογητών» , χωρίς προτέρα καταξίωση στις τοπικές κοινωνίες .
Αλλά όχι μόνο.
Το χειρότερο είναι η ανάδειξη ή αποστολή διαχειριστών , που διαχειριζόταν( όπως τα διαχειριζόταν) τα διάφορα ΚΠΣ , με ότι εισπράττουμε σήμερα, ως κοινωνία, κι όχι παραγωγών και δημιουργών.
Ακόμα και σε επίπεδο Υπουργών δεν επιλέγονταν οι εμπειρικά αρμόδιοι( σε αλώνια και σε σαλώνια) , για παράδειγμα στα περισσότερα Υπουργεία-Υφυπουργεία Οικονομικών δεν επιλεγόταν οικονομολόγοι και δεν είχε ποτέ ουσιαστικό, κύριο και καθοριστικό, λόγο το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδος. Είναι δε βέβαιο ότι ήταν όλοι , τουλάχιστον, πληρεστάτων αρχών και αξιών;
Πόσο μάλλον, δε συμμετείχαν μαχητές «χειρούργοι» οικονομολόγοι, με συνεχή και μαχόμενη εξειδικευμένη εμπειρία αγοράς και κοινωνίας,όχι απλά « ραφιού», στατιστικών μελετών, ανεργίας κλπ.
Σε όλες τις οικονομικής φύσης θέσεις προωθούνταν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, δάσκαλοι
¨και οτιδήποτε άλλο, με τη λογική κολλητείας : «λεφτά να υπάρχουν, μυαλό ανάλωσης έχουν όλοι»
Κι από την άλλη είχαμε έλλειψη γιατρών στην επαρχία, έλλειψη γεωπόνων και κτηνιάτρων στο χωράφι και το μαντρί κ.ο.κ , όλους τους είχε απορροφήσει η πολιτική. ( με δέλεαρ τα 4 ΚΠΣ;) .
Τώρα, εύλογα δεν είναι αργά για δάκρυα διαχειριστών , την εποχή που στην ελληνική κοινωνία ανατέλλει η εξ ανάγκης επιβίωσης, η εποχή των παραγωγών και των δημιουργών;
Την ώρα που τον εκάστοτε άκριτο νεό-πλουτο του Αριστοφάνη ψέγει η πάντοτε επάρατη , πλήν δημιουργική και παραγωγική, κοινωνική πενία, που κατεργάζεται τέχνες;
Αυτονόητο είναι ότι πρέπει να ακολουθεί και η πολιτική, μετά σεμνότητας και ταπεινότητας…
Β) Μέγιστη συνευθύνη φέρει η κατά τόπους Βουλευτοκρατία και Πολιτευτοκρατία γενικώς , που συμπληρώνει την πρώτης μορφής κακοδαιμονία.
Τα πολιτικά γραφεία και τα πέριξ « ροντβαϊλερς¨» μαζί με τα διάφορα άλλα χρίσματα και τα βύσματα του Κέντρου, στις τοπικές κοινωνίες και μάλιστα « στου κασίδη το κεφάλι».
Που πέρα από τα πολιτικά «τάκλιν» σε ότι παραγωγικότερο και δημιουργικότερο παρήγαγαν οι τοπικές κοινωνίες , από την άλλη όσοι επιλέγονταν, σε όποιο νευραλγικό πόστο, επιλέγονταν όχι απλά με τη μέθοδο της «κολλητότητας» αλλά και με τη λογική του « συγκλητικού αλόγου του Καλλιγούλα». Ελάχιστες οι τιμητικές εξαιρέσεις.
Ποιοί καλοί επιστήμονες και επιχειρηματίες θα έμεναν στην επαρχία , σε περιβάλλοντα πολιτικής κυριαρχίας, μεταξύ διαχειριστικής κολλητότητας Κέντρου και τοπικής διαχειριστικής άναρχης μετριότητας; Από βουλευτικά διορισμένης μέχρι πολιτικά αποσπασμένης ;
Ποια ανάπτυξη να περίμενε ο τόπος; Εύλογη και η κρίση και η παρακμή.
Γ) Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω ήταν να μην υπάρχει το σημαντικότερο για μια τοπική κοινωνία , η συνέχεια της Αρχής , κι ο ενιαίος συνεχής και συνεπής τοπικός πολιτικός σχεδιασμός.
Ακόμα χειρότερα, όταν υπήρχε και ευθύνη τοπικής κοινωνικής πλειοψηφίας .
Οριζόντια συνέπεια της Αρχής( μεταξύ ηγεσιών διαφορετικών κοινωνικών δομών) και κάθετη συνέχεια της Αρχής (σωρευτικά χρονικά, μεταξύ συνεχόμενων διοικήσεων).
Και δεν είναι μόνο η έλλειψη ΜΑΝΑGΕΜΕΝΤ, ούτε η έλλειψη ορθού κοινωνικού παραδείγματος προς τα σύνολα.
( Όταν δεν υπάρχει ο δέον σεβασμός κοινών κανόνων και κοινού μέτρου πχ: σε ένα κόμμα , γιατί θα υπάρξει σεβασμός της οικογένειας και της φιλίας; Βεβαίως , πρωτίστως και το αντίθετο).
Αρα, γιατί τα σύνολα να τσοντάρουν ποιά κοινωνικά παραδείγματα πολιτικού αλτρουϊσμού;
Ποιος πολιτικός παρτισμός στελεχών, από την άλλη , θα γινόταν ξαφνικά πολιτικός αλτρουϊσμός; Και με ποια χρόνια υποδομή ορθής κουλτούρας, τοπικής ή μη;
Ουσιαστικός παράγων ανάπτυξης δεν ήταν ποτέ μόνο η μακροοικονομική σταθερότητα κανόνων , όπως πχ φορολογική σταθερότητα, σε μακροχρόνια βάση.
Το μείζον που διέλαθε είναι η μακροχρόνια πολιτική υγεία και σταθερότητα, η συνέχεια της Αρχής , μαζί με την έλλειψη ενιαίου πολιτικού σχεδιασμού , οράματος γνώσης και έμπνευσης.
Η ακύρωση του 5ου συντελεστή παραγωγής , που είναι η πολιτική δύναμη (political power) ακύρωνε μέχρι σήμερα και τους άλλους 4 : φύση, εργασία, κεφάλαιο, επιχειρηματικότητα(με τεχνογνωσία –τεχνολογία).
Αλληλένδετο το πολιτικό ήθος με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη
Αρχές και αξίες , μαζί με πραγματική γνώση και δυνατότητα παραγωγής και δημιουργίας.
Οι θέσεις μάχης, παραγωγής και δημιουργίας, χρειάζονται μόνο όσους δε τις χρειάζονται.
.jpg)
Ο τριγενής βιγλάτωρ
