Θα περίμενε κανείς ότι η πληροφόρηση περί διαθεσιμοτήτων θα τρομοκρατούσε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα ευθέως ανάλογα με τη μείωση μισθών, υπό το φόβο αύξησης περαιτέρω των διαθεσιμοτήτων.
Θα περίμεναν ότι η πληροφόρηση περί των διαθεσιμοτήτων θα οδηγούσε στη μείωση της παραπαιδείας και των φροντιστηρίων.
Όμως παρατηρείται εντελώς το αντίθετο:
Αφενός τα λιγότερα χρήματα περιορίζουν τις μετακινήσεις, τα συγγράμματα και τις εξετάσεις και τις παραδόσεις των εκπαιδευτικών στο απολύτως απαραίτητο, καθώς επίσης αυξάνουν τις ενισχυτικές, διδασκαλίες , τα ιδιαίτερα και τις ανάγκες ωρομισθίων καθηγητών.
Αφετέρου η διαθεσιμότητα και η μη νέες προσλήψεις εκπαιδευτικών αυξάνει το διαθέσιμο προσωπικό της παραπαιδείας, που καθίσταται ακόμα πιο κραταιά θεσμικότητα στη χώρα μας .
Και σε τελική ανάλυση στην κυριολεξία ευτελίζεται ακόμα περισσότερο η έννοια της δωρεάν παιδείας και υποβαθμίζεται συνολικά η παιδεία.
Το χειρότερο είναι ότι βάλλεται ευθέως η κοινωνική συνοχή και η κοινωνική παραγωγικότητα, αφού ο κλάδος βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση, με ακόμα μεγαλύτερη απώλεια εργατοωρών.
Μάλιστα αν υποθέσουμε ότι οι μειώσεις μισθών και οι διαθεσιμότητες αποφέρουν κάποια πρόσκαιρη ταμιακή ωφέλεια για το δημόσιο, αυτή υπεραντισταθμίζεται πλήρως από το κατά πολύ μεγαλύτερο κοινωνικό κόστος, που επιστρέφει ως μεγαλύτερη τελικά οικονομική απώλεια, φαύλος κύκλος
Αλλά μήπως το ίδιο δεν θα αρχίσει να γίνεται και σε άλλους τομείς όπως πχ: η εθνική άμυνα και η αστυνόμευση; Κι εκεί δεν θα αρχίσει να δημιουργούνται υποκατάστατα(ακόμα και πολιτικά ) , που πολλούς ήδη έχουν αρχίσει να ενοχλούν ;
Η ελλιπής άμυνα και η αστυνόμευση είναι βέβαιο ότι δεν θα αυξήσουν τις περιπτώσεις αυτοδικίας, άμυνας και κατάστασης ανάγκης; Τουλάχιστον δηλαδή….
Φαντάζεται κανείς η οικονομική κρίση να μετατρεπόταν κάποια στιγμή σε ευρύτερη κοινωνική κρίση ή διχασμό και τελικά σε μείζονα γεωστρατηγική κρίση;
Το σκεπτικό όμως προσομοιάζει με το μαστίγωμα ενός αθλητή, προκειμένου αυτός να τρέξει περισσότερο, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν μελέτες για την υστέρηση σε ταχύτητα ακόμα και των μαστιγωμένων αλόγων( για ζάχαρη δε συζητάμε, είναι ακριβή, σαφώς ούτε για καρότο).
Η λύση στη χώρα μας δεν είναι πλέον άλλες στερήσεις και απολύσεις.
Είναι η δυνατότητα σταθερών κανόνων ανάπτυξης, με δυνατότητα μεγάλων διεθνών διακανονισμών χρέους , για πολλά χρόνια.
Και από την άλλη κρατική ειλικρίνεια απέναντι σε όλους όσους το κράτος συνομιλεί, εντός ή εκτός.
Χρειάζεται πολιτική και οικονομική σταθερότητα στην περιοχή μας.
Χρειάζεται η αποκατάσταση σχέσεων αμοιβαίας κοινωνικής και διεθνούς εμπιστοσύνης .
Η ελληνική κοινωνία αλλά και η διεθνής είναι πλέον ώριμη για μείζονες λύσεις…
Ο Ισοκράτης
