Ανδρών ιδεολόγων, κατά τον μακαριστό ΄Αγιο Γέροντα Αυγουστίνο.
ΑΙΝΕΙΑΣ : ΄Οταν ο Αινείας κουβάλησε τον πατέρα του μέσα από τις φλόγες της άλωσης του Ιλίου(της Τροίας) κουβάλησε μαζί και τον κάθε καλό πατέρα και δίκαιο παππού του λαού του, αλληγορικά δε κουβάλησε το καλό τους όνομα, μαζί και το όνομα της ένδοξης Τροίας, ιδρύοντας το νέο Λάτιο, που αργότερα μετεξελίχθηκε στην πανίσχυρη Ρώμη.
Τα ουράνια δονήθηκαν με την ανομία καταστροφής της πόλης των Τρώων, η δε ενέργεια της δόνησης έμεινε μετέωρη για αιώνες, μεταφέροντας τα στίγματα της απονομής θείας δικαιοσύνης στις πλάτες του εντίμως αποχωρούντος και των απογόνων του.
Μια Ρώμη, που έγινε όμως τυραννική, απολίτιστη, κι απάνθρωπη όσο και διεφθαρμένη και άδικη.
ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ : Κορυφαία στιγμή της η σταύρωση 5.000 δούλων με επικεφαλής τον θρακικής καταγωγής μονομάχο δούλο Χαρίτωνα Φαέθονα Σπάρτακο, ο οποίος αντί να στρέψει το σώμα των μονομάχων δούλων στη Ρώμη των 100 χιλιάδων δούλων ακολούθησε το δρόμο της φυγής, των Ενετών εμπόρων, και το δήθεν έμπιστο του Γαλάτη παρακοιμώμενο.
Εκεί άρχισε να ξετυλίγεται ο μίτος της Θείας Οικονομίας , με τη γέννηση του τριγενούς Φλάβιου Βαλέριου Αυρήλιου , ο οποίος αργότερα πήρε την προσωνυμία Κωνσταντίνος, όνομα που δηλοί τη σταθερότητα, ομού μετά της κραταιότητας.
Οχι τυχαία η γέννηση στη Ναϊσσό (σημερινό Νις της Σερβίας) , σημερινή πρωτεύουσα της οποίας είναι το Βελιγράδιον (από το όνομα οικισμού κοντά στην Κωνσταντινούπολη), μιας Σερβίας που συμμετείχε στο θρόνο της Πόλης , δια μητρός του Κων/νου Δράγαντσιτς (δράκου) Παλαιολόγου, (του τελευταίου αυτοκράτορός της).
Η άδικη Ρώμη που στερούσε τη δυνατότητα στην πληβεία χριστιανή ελληνίδα μητέρα του να νυμφευτεί τον Ρωμαίο πατρίκειο αξιωματούχο Κωνστάντιο, κι έπρεπε ο Κωνσταντίνος να ενηλικιωθεί, για να αποκτήσει τη δυνατότητα του Ρωμαίου πολίτη και του στρατιώτη.
Ο νεαρός μισούσε θανάσιμα αυτή την άδικη Ρώμη και εκπαιδευόταν ο ίδιος στις τακτικές μάχης των μονομάχων δούλων του Σπάρτακου, τον οποίο είχε πρότυπο, κάτι που ειρωνεύτηκε ο Διοκλητιανός, προκαλώντας τον να αποδείξει τη δύναμη του.
Δεν ήταν σαφώς μόνη της η δύναμη του ατίθασου νεαρού που σώριασε στην αρένα το λιοντάρι του Διοκλητιανού , ήταν η θεία χάρις, που είχε προεπιλέξει αυτόν που θα σώριαζε κάτω αυτή την χείριστη Ρώμη και θα γεννούσε μία Νέα Ρώμη, ισόνομη, ισοπολίτισσα και ανεξίθρησκη.
Πράγματι , ο στρατός του Κάισαρα της Γαλατίας τέτραρχου Κωνσταντίνου (που ήταν κι αυτός εκπαιδευμένος στα πρότυπα των μονομάχων του Σπάρτακου ) , επιτέλους βάδισε εναντίον της Ρώμης του έτερου τέτραρχου Μαξέντιου.
Λίγο πριν το Ρουβίκωνα είδε το γνωστό όραμα-σύμβολο στον ουρανό( του αρχαίου ιερού συμβόλου νίκης της ζωής επί του θανάτου των ορφικών και των πυθαγορείων), που η( περιπίπτουσα σε σατανική ) Ρώμη το είχε καταγάγει σε σύμβολο θανάτου και μαρτυρίου , ακόμα και του ίδιου του Θεανθρώπου Ιησού, που το αποκατέστησε ξανά, στη μέγιστη των μεγίστων δόξα , με την ίδια Του τη σταυρική θυσία.
Η νίκη ήταν προαποφασισμένη από πολλούς αιώνες πριν, δια θείας βουλήσεως , διότι ως γνωστόν, οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπηρετούν τα σχέδιά τους , ενώ υπηρετούν το σχέδιο του Υψίστου.
Ομοίως και η αποκατάσταση των προγενέστερων αδικιών, που δονούσαν αρνητικά τις συμπαντικές συντεταγμένες.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ : Οχι μόνο λοιπόν γεννήθηκε μια Νέα Ρώμη, επίσημα ανεξίθρησκη και δίκαια, έπρεπε όμως να ολοκληρωθεί το όραμα του Αλέξανδρου , για σύνδεση των τότε υπαρκτών κόσμων, με ισονομία και ισοπολιτεία , ομού μετά της σύνδεσης των θρησκειών, στη μία και μοναδική Ελληνορθόδοξη αλήθεια, ως συνέχεια των μονοθεϊστικών δοξασιών, τελετών και μυστηρίων των Ορφικών, των Κάβειρων, των Ελευσίνειων και των Δωδωνιαίων , δια της ένταξης των Ελλήνων στη νέα ένδοξη εκκλησία αγάπης του Ιησού.
ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ : Ελληνορθοδοξία ενιαία και αδιαίρετη, σφραγισμένη με το δικέφαλο της πανάρχαιας δελφικής ισορροπίας.
Το επόμενο του βήμα η θωράκιση της Ελληνορθοδοξίας , με την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.
Ο τριγενής Κωνσταντίνος (όχι τυχαία «γκόλεμ τριγκλάβατς τσάρε» , νοητική σύνδεση και με τον τρικέφαλο παγανιστικό θεό των κελτοσλάβων Σέρβων ) έχτισε τη νέα Βασιλεύουσα στη συμβολή 3 Ηπείρων , του δρόμου του μεταξιού και της καθόδου των σιτηρών στη Μεσόγειο.
Αλλά δεν ήταν μόνο η νέα αποδεδειγμένα άριστη πρωτεύουσα όλης της Ρώμης και του τότε γνωστού κόσμου.
Ακολουθώντας ακριβώς τα κελεύσματα της θείας βουλήσεως, επιτεύχθηκε , με μοναδικό θεάρεστο και θεόπνευστο τρόπο αφενός η δικαίωση της πόλης του Ιλίου και της γενιάς του Αινεία, αφετέρου η δικαίωση του αδικοχαμένου μονομάχου Δούλου Σπάρτακου και όλων των αδικοχαμένων ψυχών, που χάθηκαν στην παλιά άδικη Ρώμη.
Μέγιστο και ύψιστο όλων η θεμελίωση (δια ανθρώπινης πολιτείας και θεσμικής ανθρώπινης εκκλησίας ) της διδασκαλίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, από μόνο του το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός.
Μοναδική δικαίωση ήταν και η συνέχεια και η συνένωση του αρχαίου με το νεότερο κόσμο, της ελληνιστικής ισοπολιτείας του Αλέξανδρου με την Κωνσταντίνεια ισοπολιτεία της Νέας Ρώμης,
καθώς και μοναδική ζεύξη της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, σε μια Δικέφαλη Ελληνορθοδοξία.
Απόλυτα δίκαια η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η εκκλησία μας Αγιο και Ισαπόστολο….
ΦΙΛΟΕΥΣΕΒΕΙΟΣ ΚΡΑΤΕΡΟΣ
ΥΓ: 1) Ας αναλογιστούμε σήμερα τις συνέπειες της μη ίδρυσης της Νέας Ρώμης, στο σημείο τομής και συμβολής ‘Ανατολής και Δύσης ,όσο και τη μη μετεξέλιξη του Βυζαντίου, μετά την πτώση του αφενός σε βόρειο Βυζάντιο των Σιτηρών (Ρωσία) αφετέρου σε Οθωμανικό-Μικτό πολυεθνικό νεοτουρκικό κράτος , με τη Ρώμη να συνεχίζει την παρακμή της , με παραλλαγές μέχρι τις μέρες μας.
Θα είχαμε απευθείας αντιπαραβολή Ανατολής -Δύσης μεταξύ βαρβαροτήτων , όπως των πιο βάρβαρων και απολίτιστων στοιχείων του Ισλάμ, χωρίς να υπάρχουν σύγχρονες Θερμοπύλες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ούτε και στη Δύση.
Η μπούργκα και η ισλαμική κελεμπία θα είχαν κυριαρχήσει στην Ευρώπη, ενώ αμφίβολη θα ήταν ακόμα κι ανακάλυψη της Αμερικής.
Αν η θεία πρόνοια άφηνε την τότε… ασταθή αυτουργία της διεφθαρμένης Ρώμης , σήμερα δεν θα είχαμε την πολυτέλεια ούτε της ελεύθερης έκφρασης... ούτε τα καλά του σύγχρονου πολιτισμού!
2) Πάντα, σε κάθε εποχή και περίπτωση οι συγκρούσεις είναι επιβεβλημένες απέναντι σε και σε χείριστες, πλην μεγαλειότητες.
Απέναντι σε μικρότητες όμως που έχουν κλείσει τον κύκλο τους, το καθήκον επιβάλλει απλώς την ανάδειξη ορθών προτύπων, για την επόμενη μέρα...της δύσκολης ανόρθωσης!
