Γυναίκες σαν εσένα συναντάμε συχνά. Λυπάμαι.
Πίσω από μια θρησκεία, ακόμη και τη δική σου. Έναν θεό.
Πίσω από ένα τάμα. Από μία μπούρκα. Έναν φερετζέ.
Πίσω από έναν σύζυγο. Έναν πατέρα. Έναν άγνωστο.
Πίσω από έναν πολιτισμό, ακόμη και τον δικό σου. Του Ισλάμ, της Αιγύπτου.
Πίσω από μία πόρτα. Τη δική σου. Στο χωριό, στην πόλη.
Σε συναντάμε στο Μεσαίωνα, στο Βυζάντιο, στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Υπήρχες χθες, υπάρχεις σήμερα, θα υπάρχεις αύριο. Υπήρχαν, υπάρχουν... Θα υπάρχουν αύριο;
Σαν και σένα, θα υπάρχουν πάντα; Δυστυχώς, λυπάμαι. Κάτι πρέπει να κάνεις. Είσαι συνηθισμένη.
Δεν είσαι η μόνη.... Ούτε μόνη.» Χάρης Μαργαρίτης
