Οι «κόκκινες γραμμές»

Κατά τη συνηθισμένη πλέον πρακτική, σε όλα τα αντίστοιχα παζάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων με τους «εταίρους», έτσι και τώρα, στις διαπραγματεύσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «θεσμούς» και τα «τεχνικά κλιμάκια» της τρόικας (Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), άρχισε να αναπαράγεται το γνωστό γαϊτανάκι των «κόκκινων γραμμών», με τον υπουργό Οικονομικών, μάλιστα, να υπογραμμίζει, σε άρθρο του σε αμερικανική εφημερίδα («New York Times»), ότι αυτές «δεν θα παραβιαστούν».

     Για να δούμε όμως: Ποιες είναι οι πραγματικές «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης και για λογαριασμό τίνος τις βάζει;
     Ας ξεκινήσουμε «ανάποδα»: «Κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση δεν αποτελεί η αντιλαϊκή στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτή αποτυπώνεται στους «ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της», τους οποίους ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι «είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε». «Κόκκινη γραμμή» δεν αποτελεί ούτε το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που έχει ήδη επιβληθεί τα προηγούμενα χρόνια, στο πλαίσιο των μνημονίων, που εξειδίκευσαν ακριβώς αυτήν την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ. Πίσω από τη δήλωση ότι «η κυβέρνηση δε συζητά την ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ επιβάρυνση των φτωχότερων και μεσαίων στρωμάτων ή ΠΑΡΑΠΕΡΑ περικοπές στο κοινωνικό κράτος», κρύβεται η παραδοχή ότι αυτό το πλαίσιο θα μείνει απείραχτο. Και, φυσικά, «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση δεν αποτελεί ούτε και το 70% των «εκκρεμοτήτων» και των δεσμεύσεων του τρέχοντος μνημονίου, ίσα - ίσα δηλώνει ότι αυτό θα αποτελέσει τον «κοινό τόπο» για το πέρασμα στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία με τους «δανειστές»...
     Τι μένει λοιπόν; Τι θέτει ως «κόκκινη γραμμή» η κυβέρνηση; Με ποσοστά Βαρουφάκη μένει ο προσδιορισμός του υπόλοιπου 30% μιας δεδομένα αντιλαϊκής πολιτικής: Στην πραγματικότητα, η προσαρμογή του ασκούμενου μείγματος διαχείρισης στις σημερινές ανάγκες των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, όπως αυτές προκύπτουν από τις επιπτώσεις της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και από την πορεία της αβέβαιης καπιταλιστικής ανάκαμψης, στην Ελλάδα και συνολικότερα στην Ευρωζώνη. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινούνται οι «κόκκινες γραμμές» που εμφανίζει η κυβέρνηση σε Εργασιακά, ιδιωτικοποιήσεις και πρωτογενή πλεονάσματα: Όσο και αν επιχειρείται να ντυθούν με φιλολαϊκό μανδύα, πρόκειται για «κόκκινες γραμμές» για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου.
     Σε ότι αφορά τα Εργασιακά, η κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιδρά σε μέτρα όπως, π.χ., η παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, όταν στην πραγματικότητα αφήνει ανέγγιχτο το συνολικότερο αντεργατικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εκπρόσωποι του εγχώριου κεφαλαίου με τοποθετήσεις τους καθιστούν σαφές ότι, σε αυτή τη φάση, τους αρκεί το σημερινό αντιλαϊκό πλαίσιο και ιεραρχούν άλλες «αναδιαρθρώσεις», όπως, π.χ., το περιβόητο «μη μισθολογικό κόστος», που βέβαια πάλι θα βαρύνουν τις πλάτες των εργαζομένων.
     Αντίστοιχα, στις ιδιωτικοποιήσεις, η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι δεν αμφισβητεί την ευρωενωσιακή στρατηγική της «απελευθέρωσης» των αγορών και της δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η συζήτηση περί «επανεξέτασης κατά περίπτωση» ορισμένων ιδιωτικοποιήσεων (και όχι για ακύρωσή τους), αφορά την προσπάθεια της κυβέρνησης οι ιδιωτικοποιήσεις να προχωρήσουν με τους όρους εκείνους που προτιμούν τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου στην παρούσα φάση (π.χ. με συμπράξεις δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, παραχώρηση επιμέρους χρήσεων και όχι ολοκληρωτικές πωλήσεις στον έναν ή στον άλλον όμιλο).
     Το ίδιο και σε ότι αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα: Η κυβέρνηση αποδέχεται πλήρως τη διατήρηση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και των πρωτογενών πλεονασμάτων που ματώνουν το λαό. Αυτό που παζαρεύει είναι το ύψος των πλεονασμάτων, όχι για να ελαφρύνει το λαό, αλλά για να εξασφαλίσει επιπλέον πόρους για την πολύμορφη κρατική προσπάθεια στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
     Οι «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης αφορούν τις προτεραιότητες των εγχώριων μονοπωλίων. Το κατά πόσο τελικά θα «παραβιαστούν» ή όχι, το πού θα «κλειδώσει» ο συμβιβασμός στις διαπραγματεύσεις, δεδομένης και της ανισομετρίας στο εσωτερικό της ΕΕ, εξαρτάται στην πραγματικότητα από την εξέλιξη των συνολικότερων ενδοαστικών παζαριών και αντιθέσεων μέσα στη λυκοσυμμαχία.
     Οι «Κόκκινες γραμμές» για το λαό είναι άλλες: Πραγματική κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου. – Ανάκτηση όλων των απωλειών. – Διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Και αυτές μπορεί να τις επιβάλλει μόνο με τους αγώνες του.

17/2/2015