"Αύριο μπορεί να
λείπουμε,
μα εσύ να το
θυμάσαι και να το πεις, να μαρτυρήσεις
για μας -πόσο αγαπούσαμε τον κόσμο,μην το ξεχάσεις
,να το πεις, κι αν δεν μπορέσαμε να γίνουμε τόσο καλοί όσο
θέλαμε
να το πεις -
τίποτα άλλο δεν είχαμε μόνο τη ζωή μας
και την αγαπούσαμε πολύ τη ζωή μας, και τη δώσαμε, ας μας
συγχωρεθούνε τ' άλλα - πολύ αγαπούσαμε τον κόσμο
μην το ξεχάσεις,
ναν το πεις αύριο που θα λείπουμε".
Στις βουνοκορφές
του Γράμμου και στο Βίτσι διατυπώθηκε ΕΝΟΠΛΑ πως κάθε λαός έχει δικαίωμα να
αποφασίσει ο ίδιος το μέλλον του, το δρόμο ανάπτυξης που επιθυμεί να διαβεί η
πατρίδα του. Αντιπαρατέθηκαν ΕΝΟΠΛΑ η θεσμικά οργανωμένη κρατική βία των «πάνω»,
με το μαζικό – αντάρτικο στρατό του κινήματος των «κάτω».
Το εργατικό
& λαϊκό κίνημα είχε σφραγίσει ,με την προηγούμενη πάλη του, τον
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Η ΕΑΜική αντίσταση, οι αμέτρητες θυσίες των απλών
αγωνιστών, ο πρωτοπόρος ρόλος του κόμματος της εργατικής τάξης -του ΚΚΕ-
έδωσαν μαζικά αγωνιστικά πρότυπα, οδήγησαν στην ανυποληψία τα αστικά πολιτικά
κόμματα και το παλάτι.
Η εξουσία τους
είχε ρηγματωθεί οριστικά, με την ξένη επέμβαση και τη ΒΙΑ θέλησαν να
παλινορθώσουν τα κοινωνικά τους προνόμια, όσοι συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους
κατακτητές και όσοι «λάκισαν» με το χρυσάφι για την Αίγυπτο. Ο λαός βρέθηκε
μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας και ακολούθησε το μόνο δρόμο που του είχε
απομείνει, αυτό των ΟΠΛΩΝ.
Η νίκη του
στρατού της αστικής τάξης ,αυτών των «μεγάλων πατριωτών», οδήγησε στην προδοσία
της Κύπρου, στα ξερονήσια, στις πολιτικές εκτελέσεις, στη δολοφονία του
Πέτρουλα, του Λαμπράκη, στην εφτάχρονη δικτατορία.
Είναι οι ίδιοι
που έχουν οδηγήσει τη χώρα στην καπιταλιστική κρίση ,συνέχεια της Καπιταλιστικής
ανάπτυξης, τα λαϊκά δικαιώματα στο απόσπασμα, τη νεολαία στη μαζική ανεργία, τα
όνειρα σε διαπόμπευση.
Καμία ΕΘΝΙΚΗ
ΕΝΟΤΗΤΑ
Τα κοινωνικά
στρατόπεδα είναι πολωμένα όσο ποτέ. Καμία ενότητα ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει μεταξύ
των ανέργων και των τραπεζιτών, των απολυμένων με τους βαθύπλουτους
καπιταλιστές. Η παράγκα του καραγκιόζη στέκει στην άλλη πλευρά της σκηνής από το
Σαράι του Πασά.
Όσοι ψήφισαν
Μνημόνια, όσοι υποτάχθηκαν όψιμα στο μονόδρομο Χρέους – Ευρώ – Ε.Ε. πιπιλίζουν
πως ΔΕΝ υπάρχει άλλος δρόμος. Οι αγωνιστές του λαϊκού κινήματος πάντα έλεγαν πως
«ακόμη και αν υπήρχε άλλος δρόμος αυτοί ΠΑΛΙ τον ίδιο θα επέλεγαν». Ας μας πουν
οι «αριστεροί» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αν είχε άλλο δρόμο ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, οι
200 της Καισαριανής, αν είχαν άλλο δρόμο οι μαχητές του ΔΣΕ!
Επιτέλους μια
κηλίδα σβήνει…
Με την
τοποθέτηση του Μνημείου στην άκρη της πόλης σβήνει ,σε επίπεδο συμβολισμών, μια
ενοχλητική μονομέρεια. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στο ΚΚΕ και την Τ.Ε.
Φλώρινας. Σαν
χθες φαντάζουν οι στιγμές της μεγάλης οικονομικής εξόρμησης Κόμματος & ΚΝΕ
για την ανέγερση του Μνημείου. Τότε που «ξεχυθήκαμε» με το κουπόνι στο χέρι για
να πάρει σάρκα και οστά αυτός ο σκοπός. Από τότε
φυσικά κύλησε «πολύ νερό στο αυλάκι», έμενε όμως ένα χρέος απέναντι την Ιστορία
και στη θυσία των αλύγιστων της Ταξικής πάλης. Ας βοηθήσει ο καθένας όσο μπορεί
,ανεξάρτητα από την κριτική του απέναντι στο ΚΚΕ, ώστε μισό αιώνα μετά να είναι
όλα πραγματικά στη θέση τους…
Τζώτζης
Βασίλης
Υ.Γ.(1) Στα
βουνά της Φλώρινας πριν 60 χρόνια ξεκίνησε μια δουλειά, αυτό το όνειρο ΟΥΤΕ
μπορεί, ΟΥΤΕ πρέπει να μείνει ανεκπλήρωτο.
Υ.Γ.(2)Οι
μαχητές του ΔΣΕ αντιπαρέθεσαν στα ισχυρότερα όπλα της εποχής τους, τα υψηλότερα
των ανθρώπινων ιδανικών, ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΒΓΗΚΑΝ ΝΙΚΗΤΕΣ.
Υ.Γ.(3) Προς
τους γνωστούς/αγνώστους ανώνυμους υβριστές, εθνικιστές κάθε τύπου,
μακεδονομάχους του «γλυκού νερού» απλά να σημειώσω: «ΨΥΧΗ
ΒΑΘΙΑ».
