Η τελευταία Κυριακή

Σε ένα μικρό μεθόριο χωρίο μια ηλιόλουστη Κυριακή στο τέλος του Οκτώβρη συναντήθηκαν μετά την θεία λειτουργία  η «Πολιτική» η «Εκκλησία» και το «Κεφάλαιο».
Κατηφόρισαν την πλατεία και ζήτησαν να κάτσουν έξω στην νότια βεράντα του μικρού καφενείου.
Κανείς τους δεν μπήκε μέσα να χαιρετίσει τον «Λαό» οι θαμώνες δυσανασχέτησαν και τα πικρόχολα σχόλια έδιναν και έπαιρναν.

Ο «Σοφός» της παρέας θέλοντας να βάλει τα πράγματα στην θέση τους σηκώθηκε και είπε: Είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους που κάνουν χώρο στην ζωή τους για να βάλουν εσένα, να βρεις ανθρώπους που θα σε κάνουν να νοιώθεις σαν το σπίτι σου ζεστά, όμορφα, για κάποιους οι λέξεις κοστίζουν.
Κοιτάξτε να δείτε ο χώρος αυτός είναι σαν ένα μεγάλο καράβι, η «Πολιτική» εκπροσωπεί τον ύπαρχο, η «‘Εκκλησία» το κατάστρωμα και το «Κεφάλαιο» τις δεξαμενές του καραβιού, την στιγμή αυτή λείπει ο «Καπετάνιος», όταν με το καλό έρθει να είστε βέβαιοι ότι θα μπει μέσα να μας σφίξει το χέρι, θα μας ρωτήσει θα μας ακούσει και θα ενδιαφερθεί για τον καθένα μας ξεχωριστά!
Τον δικός μας πολιτικό «Καπετάνιο» θα τον γνωρίσουμε αμέσως διότι δεν θα μας αφήσει ποτέ να νοιώσουμε μόνοι, θα μας αγαπά θα μας το δείχνει θα μας σφίγγει το χέρι θα μας αγκαλιάζει θα μας κοιτά στα μάτια, ακόμα περισσότερο θα μας θαυμάζει γιατί το αξίζουμε!.
Έτσι είναι αγαπητοί συχωριανοί στην πολιτική ο ανώριμος είναι πάντα ύπαρχος… «Καπετάνιος» γίνεται ο συνετός και ώριμος με κόπο μόχθο και πολύ δουλεία, κοινωνικότητα και συντροφικότητα.-

Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος.
Εκδότης ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
τ. Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος