Για το ρόλο και τα πεπραγμένα του φασίστα– δικτάτορα Ι. Μεταξά έχουμε τοποθετηθεί σε επετειακό άρθρο προηγούμενης χρονιάς.
Συναντώντας την αλήθεια για τον ελληνικό μεσοπόλεμο
Η επίσημη ιστοριογραφία παρουσιάζει την ελληνική ιστορία Δημοκρατική και προοδευτική, μια προωθημένη ρεπουμπλικανική δημοκρατία απαλλαγμένη ,στο σύνολό της, από φασιστικά σταγονίδια. Ακόμη και το καθεστώς Μεταξά «απόφασιστικοποιείται» ως μια τυπική δικτατορία με όρους παραφωνίας. Ακόμη περισσότερο αποκρύπτεται πως ο δρόμος προς τη δικτατορία στρώνεται με τη ψήφο ανοχής ,στην Κυβέρνηση Ι. Μεταξά, και από τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής.
Αξίζει να αναφερθούν τα «στρατιωτικά κινήματα» των χρόνων των δεκαετιών 1920-1930:
11 Σεπτεμβρίου 1922, Το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 από τους Νικόλαο Πλαστήρα, Στυλιανό Γονατά και Δ. Φωκά.
22 Οκτωβρίου 1923, Το Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη. από τους Λεοναρδόπουλο ,Γαργαλίδη και Ζήρα, αποτυχημένο
25 Ιουνίου 1925, Το Κίνημα Πάγκαλου 25ης Ιουνίου 1925, ανάληψη της εξουσίας από τον Θεόδωρο Πάγκαλο.
22 Αυγούστου 1926, Το Κίνημα Κονδύλη 22ης Αυγούστου 1926 ανατροπή του Πάγκαλου από τον Γεώργιο Κονδύλη.
6 Μαρτίου 1933, Το Κίνημα Πλαστήρα 6ης Μαρτίου 1933 από τον Νικόλαο Πλαστήρα, αποτυχημένο.
1 Μαρτίου 1935, Το Κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 από τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αποτυχημένο.
10 Οκτωβρίου 1935, Το Κίνημα Κονδύλη 10ης Οκτωβρίου 1935 από τους Παπάγο, Ρέππα και Οικονόμου που έφερε πίσω τον Γεώργιο Β΄.
28 Ιουλίου 1938,Το Κίνημα του 1938,αποτυχημένο.
ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org
Στα παραπάνω μπορούν να προστεθούν τα νόθα δημοψηφίσματα για το πολιτειακό, η αιματηρή καταστολή των λαϊκών αγώνων, οι διώξεις για πολιτικά φρονήματα ως «ιδιώνυμο» αδίκημα, η ρατσιστική πίεση στους πρόσφυγες της Μ. Ασίας (τουρκόσποροι). Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές στα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της εποχής ως στρατιωτικο-πολιτικούς σχηματισμούς!
Μοιάζει να κυριαρχεί η αντίληψη πως το ελληνικό έθνος είναι από τη φύση του δημοκρατικό και αντιστασιακό. Πως ένα γραμμικό ιστορικό συνεχές ενώνει το μεσοπόλεμο, με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την εθνική αντίσταση. Για άλλη μια φορά το ελληνικό έθνος ,ως μια απέραντη πλειοψηφία, αντιστάθηκε ομόθυμα εναντίον του κατακτητή, χωρίς ταξικές διαιρέσεις και πολιτικές επιλογές, και βγήκε νικητής με το θαυμασμό της παγκόσμιας κοινότητας! Και φυσικά ουδείς νομιμοποιείται να σπιλώσει το δημοκρατικό και εγγενή αντιφασιστικό του χαρακτήρα, ούτε να αμφισβητήσει αυτή τη βλακώδη ιστορική αφήγηση.
Ας σταθούμε και στις 2 βασικότερες φασιστικές οργανώσεις των μεγάλων πόλεων την περίοδο του μεσοπολέμου, αλλά και στην κατοχική περίοδο.
ΕΝΩΣΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ
Η πρώτη ουσιαστική κίνηση στον χώρο του ελληνικού φασισμού ήταν η δημιουργία της «Ένωσης Ελλήνων Φασιστών» από τον Θεόδωρο Υψηλάντη, γόνο της ιστορικής οικογένειας του ’21. Η οργάνωση χρονικά συστάθηκε λίγο καιρό μετά την κατάληψη της εξουσίας από τον Μουσολίνι στην Ιταλία, τον Οκτώβριο του 1922, στο πολιτικό όμως προσκήνιο εμφανίστηκε μόλις τον Μάρτιο του 1928, όταν ο αρχηγός της οργάνωσης με μια προκήρυξη «…προς τους φασίστας απάσης της Ελλάδος…», καλούσε τον ελληνικό λαό να πυκνώσει τις τάξεις της Ένωσης Ελλήνων Φασιστών.
ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΕΛΛΑΣ
Η Εθνική Ένωσις «Ελλάς» -περισσότερο γνωστή με τα αρχικά της, ΕΕΕ ή τρία έψιλον- ήταν η σημαντικότερη αντισημιτική και πρωτοφασιστική ή φασιστική οργάνωση της βόρειας Ελλάδας κατά το Μεσοπόλεμο. Ιδρύθηκε το 1927 από πρόσφυγες της Μικράς Ασίας εμπόρους που αντιμετώπιζαν τον εβραϊκό ανταγωνισμό. Κατά άλλη άποψη, η κύρια ιδεολογία της οργάνωσης ήταν ο αντικομμουνισμός, αλλά επειδή στις κατώτερες τάξεις των Εβραίων ήταν διαδεδομένος ο κομμουνισμός, προέκυψε ο αντισημιτισμός ως δευτερεύουσα ιδεολογία. Ιδρυτής της ΕΕΕ και πρόεδρός της ήταν ο έμπορος Γεώργιος Κοσμίδης, ένας αναλφάβητος τουρκόφωνος πρόσφυγας, γραμματέας της ο τραπεζικός Δ. Χαριτόπουλος, ενώ τη δράση της προπαγάνδιζε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, Νίκος Φαρδής.
ΚΑΤΟΧΗ
Πολλοί γνωρίζουν τις τρεις κατοχικές Κυβερνήσεις Τσολάκογλου – Λογοθετόπουλου – Ράλλη. Λιγότεροι όμως γνωρίζουν πως κι οι τρεις είναι γνωστά στελέχη της αστικής «καλής» κοινωνίας, με γνωστές φιλο-γερμανικές απόψεις. Ειδικά ο Γ. Τσολάκογλου είναι άτυπος αρχηγός του Ελληνικού στρατού πριν τη εξευτελιστική συνθηκολόγηση, χωρίς πολιτική εντολή!!!
Την περίοδο της Κατοχής εκτός από τις γνωστές δοσιλογικές οργανώσεις π.χ. «Χ» , Εθνικός Ελληνικός Στρατός, πέραν των Ταγμάτων Ασφαλείας και τις κρατικές κατοχικές διωκτικές αρχές εμφανίζονται και πολιτικά ναζιστικά κόμματα: όπως το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΕΚΕ), η Εθνική-Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση (ΕΣΠΟ), η Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ) και η Εθνική Ένωσις Ελλάδος (ΕΕΕ).
Μια άγνωστη και ντροπιαστική συνάμα πτυχή της ελληνικής ιστορίας αποτελεί Η «ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ», μια σοβαρή προσπάθεια ίδρυσης σώματος εθελοντών μαχητών, πλάι στα γερμανικά στρατεύματα. Εμπνευστής υπήρξε ο υποστράτηγος Γεώργιος Μπάκος, που ήταν ο πιο γερμανόφιλος της κυβέρνησης Τσολάκογλου, ενώ θεωρούσε σχεδόν σίγουρη τη γερμανική νίκη.
Η ιστορική αλήθεια ως όπλο στο σημερινό αγώνα
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για έναν πολύ απλό λόγο. Για να ορίσουν πως την ΙΣΤΟΡΙΑ την ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ, για να το πούμε και στη διάλεκτο των επετείων τα κατώτερα, τα εκμεταλλευόμενα στρώματα στα πλαίσια του έθνους. Αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις ΔΕΝ συγκροτούν αυτόματα την ομαδοποίηση την οποία ονομάζουμε ΛΑΟ. Μέσα από σκληρές ταξικές συγκρούσεις και επιλογές, πολιτικές εντάξεις και διαφοροποιήσεις αρθρώνονται τα ιστορικά υποκείμενα.
Το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου χτίστηκε με τον καθημερινό αγώνα για ψωμί και ελευθερία. Με την αμείλικτη αντιφασιστική πάλη μέσα στη χώρα μας. Το Κιλελέρ και οι αγροτικές εξεγέρσεις, ο Μάης του ’36 και οι ματωμένες απεργίες ήταν η μαγιά του λαϊκού «ΟΧΙ».
Ας μην ξεχνάμε πως σε κάθε ιστορική χρονολογία την οποία τιμούμε με επετείους και παρελάσεις ακολουθεί μια εμφύλια αναμέτρηση!! Και μέσα στα επαναστατικά γεγονότα του 1821-1827, και την περίοδο του «εθνικού διχασμού», και προφανώς αμέσως μετά την κατοχή. Είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της διάσπασης της κοινωνίας σε τάξεις και ΟΧΙ η ιστορική καταδίκη της «διχόνοιας» των Ελλήνων.
Κάθε μεγάλο ιστορικό «ΟΧΙ» προϋποθέτει μικρότερες ,επί μέρους, αντιστάσεις, όντας η αφετηρία ώστε να περάσουμε σε θετικό πρόταγμα. Αυτό έγινε με την ΕΑΜική αντίσταση, ως συνέχεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Αυτό είναι και το δικό μας χρέος, ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ «ΟΧΙ», αλλά να δώσουμε «σάρκα και οστά» στο δικό μας μεγάλο «ΟΧΙ».
Κλείνουμε με το ιστορικό γράμμα του δεσμώτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη:
Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. 0 λαός τής Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια ‘Ελλάδα τής δουλειάς, τής λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ εναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και ή νίκη θα ‘ναι νίκη τής Ελλάδας και τού λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα, 31 τού Οχτώβρη 1940.
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής τού ΚΚΕ
Υ.Γ. Οι απόγονοι των ηττημένων του ’45 ,όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται, θα οργανώσουν κανένα ιστορικό μάθημα για τον Ιταλικό & Ελληνικό φασισμό ή εδώ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ…
