ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 95η ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων

Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο,
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό
τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.

«Εἰπὲ ἡμῖν, Ἰωάννη, πόσο ἠγάπησεν ἡμᾶς ὁ Θεός;». Εἶναι μιὰ ἐρώτησι τόσο ἁπλῆ, τὴν ὁποία ἐρωτοῦμε πολλὲς φορὲς στὰ μικρὰ παιδάκια τῆς οἰκογενείας μας, γιὰ νὰ ἀκούσουμε ἐκείνη τὴν ἀφοπλιστικὴ ἀπάντησί τους μὲ τὸ μακρόσυρτο «τόοοσο σὲ ἀγαπῶ».

 Μάλιστα δὲ νὰ συνοδεύεται μὲ ὁλοφώτεινο τὸ πρόσωπό τους καὶ τὴν πανέμορφη κίνησι τῶν παιδικῶν χεριῶν τους  δείχνοντας ὅλην τὴν γῆ μέχρι καὶ τὸ ἄπειρο σύμπαν. Αὐτὴν τὴν παιδικὴ ἐρώτησι ἀπευθύνει στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη ὁ χρυσορρήμων Ἰωάννης, γιὰ νὰ τὸν πληροφορήση γιαὐτὴν τὴν μεγάλη ἀπορία του. Καὶ ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης ἀπαντᾶ. «Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ἀφοῦ ἔδωσε τὸν Υἱό του τὸν μονογενῆ, ὥστε, ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν, νὰ μὴ χάνεται ἀλλὰ νὰ ἔχη ζωὴ αἰώνια» (Ἰω 3,16). 
Ἡ κάθε λέξι στὴν ἁπλούστατη ἀλλὰ καὶ μεγαλειώδη αὐτὴ ἀπάντησι ἔχει πλούσιο περιεχόμενο. Λέγοντας, «τόσο ἀγάπησε, καί, ὁ Θεὸς τὸν κόσμο» δείχνει τὴν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Διότι ἡ διαφορὰ αὐτῶν τῶν δύο, Θεοῦ καὶ κόσμου, εἶναι πολὺ μεγάλη. Διότι ὁ ἀθάνατος καὶ ἄναρχος Θεός, ἡ ἀπέραντη μεγαλωσύνη, ἀγάπησε αὐτοὺς ποὺ εἶναι φτιαγμένοι ἀπὸ χῶμα καὶ στάχτη, αὐτοὺς ποὺ ἦταν καὶ εἶναι κατάφορτοι ἀπὸ μύρια ἁμαρτήματα, αὐτοὺς ποὺ σὲ ὅλην τὴ ζωή τους εἶναι ἀντίθετοί του, αὐτοὺς ποὺ εἶναι μονίμως ἀγνώμονες (ΕΠΕ 13,158).
Ἀκούγεται καὶ ἄλλη φωνὴ ὡς ἀπάντησι στὴν ἴδια ἐρώτησι γιὰ τὸ πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ἡ ὁποία λέγει. «Ὅταν ἦλθε ἡ κατάλληλη στιγμὴ ἐξαπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱό του στὴ γῆ νὰ γεννηθῆ ἀπὸ γυναῖκα, νὰ γεννηθῆ κάτω ἀπὸ τὸ νόμο, γιὰ νὰ ἐξαγοράση ὅσους ἦταν κάτω ἀπὸ τὸ νόμο καὶ γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε ὅλοι τὴν υἱοθεσία του» (Γαλάτας 4,4-5).
Ἀγαπητοί μου.
Αὐτὴν τὴν μεγάλη κίνησι ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο διαλαλοῦν ὅλα τὰ προφητικὰ κείμενα. Εἶναι αὐτὰ ποὺ διαβάζει ἐπίκαιρα ἡ Ἐκκλησία μας τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῆς προετοιμασίας μας γιὰ τὰ Χριστούγεννα, ποὺ γιορτάζουμε σήμερα. Κείμενα τῶν ὁποίων ἡ φωνὴ εἰπώθηκε καὶ γράφτηκε ἐπὶ τῆς γῆς διὰ στόματος καὶ χειρὸς τῶν προφητῶν αἰῶνες πρὶν νὰ ἐκπληρωθῆ τὸ γεγονός. 
Αὐτὴν τὴν προφητευμένη ἀγάπη περιγράφουν πιὰ ὡς ἱστορικὸ γεγονὸς οἱ εὐαγγελισταί στὰ ἱερὰ εὐαγγέλιά τους ἀπὸ τὴν στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς Γεννήσεως μέχρι τὰ γεγονότα τῆς Μεγάλης ἑβδομάδος καὶ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. 
Αὐτὴν ἐξυμνοῦν οἱ ἔνθεοι ὑμνογράφοι τῆς ἐκκλησίας μας μὲ τοὺς ὕμνους, τοὺς ὁποίους συνέθεσαν ἑρμηνεύοντας τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὡς ἄκρα συγκατάβασί του. Ἀπὸ τὴν ἐσχάτη πενία τοῦ σταύλου τῆς Βηθλεέμ, μέχρι τὴν ἄκρα ταπείνωσί του στὸν Γολγοθᾶ. Τὸ ἕνα ἄκρο τῆς συγκαταβάσεως εἶναι ἡ ἀνάμιξί του μὲ τὴν χωμάτινη ἀνθρώπινη φύσι καὶ τὸ ἄλλο εἶναι ἡ Σταύρωσι καὶ ἡ θεόσωμος ταφή. 
«Ἐλᾶτε χριστοφόροι λαοί, νὰ ἰδοῦμε γεγονὸς θαυμαστό, ποὺ ἐκπλήττει καὶ δυσκολεύει τὴ σκέψι μας, κι ἀφοῦ τὸ προσκυνήσουμε μὲ εὐλάβεια, ἂς τὸ ἐξυμνήσουμε μὲ λόγια πίστεως…». «Ἐλᾶτε πιστοί, νὰ ἀνυψωθοῦμε πνευματικὰ καὶ νὰ ἰδοῦμε τὴν συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ νὰ κατεβαίνη ἀπὸ πάνω  πρὸς ἐμᾶς στὴν Βηθλεὲμ ὁλοφάνερα…».
Ἀγαπητοί μου.
Μπροστὰ σαὐτὸ τὸ ἀκατανόητο μεγαλεῖο τῆς συγκαταβάσεως καὶ τῆς κενώσεως τοῦ Κυρίου μας ἂς μετρήσουμε καὶ ἂς ζυγίσουμε ὅλοι τὸν ἑαυτό μας. Γιορτάζοντας Χριστούγεννα ἂς ἀναλογισθοῦμε πόσες φορὲς στὴν καθημερινότητά μας ἔπρεπε νὰ συγκαταβοῦμε κι ὅμως φερθήκαμε τόσο μακριὰ ἀπὸ τὸ (διαλαλούμενο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀπίθανα χείλη) πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων. Αὐτὸ τὸ προσωπικό μας ἔπρεπε, ποὺ δὲν πράξαμε, εἴθε νὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Ἐνανθρωπίσας Κύριος νὰ εἶναι ὁ χάρακας τῆς ζωῆς μας ἀντιγράφοντας στὴν πράξι τὸ ἅγιο θέλημά του. Ἀμήν. 

Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν 
ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
Ὁ Μητροπολίτης καί πνευματικός πατέρας σας

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ