Τα 44 χρόνια από την ημέρα που η χώρα μας μπήκε στον
πολιτικό «γύψο», συμπίπτουν φέτος με τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Σταύρωση, ημέρα
συμβολική για τους Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα περάσαμε τη
σταύρωση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Από τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2010, όταν η
ανακοίνωση των πρώτων οικονομικών μέτρων από τον Πρωθυπουργό, προοιωνιζόταν τη
σταύρωση του Λαού μας, φτάσαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα του 2011, που τείνει να
επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μας.
Οι Έλληνες κουβαλούν την εμπειρία της χούντας, αλλά
και των αγώνων που οδήγησαν στην ελευθερία. Στις νέες συνθήκες οικονομικής
δικτατορίας, θα χρειαστεί και πάλι να επιστρατεύσουμε την αγωνιστικότητά μας.
Το μόνο που δε χρειαζόμαστε -σε πείσμα των αμετανόητων- είναι «μια χούντα».
Όσοι κατόρθωσαν να ενισχύσουν τις ακραίες φωνές με τη μεταπολιτευτική πρακτική
τους, οφείλουν να αλλάξουν άμεσα ρότα και να σταθούν επιτέλους στο ύψος των
περιστάσεων. Ας βάλουμε το συλλογικό συμφέρον, το συμφέρον του τόπου και των
πολιτών πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αν το κάνουμε, οι ελπίδες για τη λύτρωση του
ελληνικού Λαού δε θα αποδειχτούν φρούδες, όπως εκείνες που καλλιεργεί
οποιοδήποτε Μνημόνιο κι οποιαδήποτε τεχνοκρατική συνταγή. Οι Οικολόγοι Πράσινοι
έχουμε προτείνει μοντέλο διεξόδου, έχουμε προτείνει και λύσεις. Καλούμε τους
Έλληνες να αγωνιστούμε όλοι μαζί ενάντια σε όσους καλλιεργούν...
προδικτατορικές συνθήκες.
Τέτοιο έδαφος δεν καλλιεργείται ούτε μόνο στην
Ελλάδα, ούτε μόνο εξαιτίας της κρίσης. Είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο, με
βαθύτερα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αίτια. Οι ακραίες φωνές, οι
ρατσιστικές και φοβικές ρητορείες, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις στρεβλότητες,
τα λάθη και τις παθογένειες της εφαρμοζόμενης Δημοκρατίας, ενισχυόμενες από
καταστάσεις οικονομικής κρίσης, κοινωνικής εξαθλίωσης, ατασθαλιών και αδικίας.
Σήμερα, τέτοιες δυνάμεις ενισχύονται στην Ευρώπη, όπως πρόσφατα στη Φινλανδία,
καθώς οι πολίτες αναζητούν διέξοδο από τη διαφθορά, που γέννησε το πελατειακό
και κομματικό σύστημα των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων.
Τέτοια στροφή, όμως, όχι μόνο δεν αποτελεί λύση, αλλά
είναι και επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή, για το μέλλον της ευρωπαϊκής
οικογένειας, για την αλληλεγγύη και την Ευρώπη των Πολιτών. Υπάρχουν
απαντήσεις, υπάρχει διέξοδος. Μπορούμε να αγωνιστούμε ενάντια στους θιασώτες
του μίσους και της οπισθοδρόμησης και να παλέψουμε για ένα ορθολογικό μοντέλο
ανάπτυξης και προόδου. Η Ανάσταση δε χρειάζεται... θόρυβο κι εκρήξεις για να
έρθει.
