Ήταν Καλοκαίρι του 2006, και ταξίδευα με το λεωφορείο για την
Αθήνα..
Σε μια στάση στην Καλαμπάκα ,μπήκε μέσα ένας νεαρός πολύ ψηλός
Τον είδα να δυσφορεί γιατί είχε πολύ ζέστη και τότε τον ρώτησα ,γιατί
δεν βγάζει το μπουφάν του! Δεν μπορώ να το βγάλω γιατί ντρέπομαι!Δεν
θέλω να δουν τα τρυπημένα μου χέρια!Ξαφνιάστηκα και κατάλαβα ,ότι
ήταν χρήστης ναρκωτικών ουσιών.Γιατί? Τον ρώτησα! " Άρχισα από τα
20 μου χρόνια ,χωρίς να το καταλάβω,γιατί παρασύρθηκα και από τότε
είχα κλειδώσει τα όνειρά μου σε μια βαλίτσακαι δεν τολμούσα να την α
νοίξω.Ήμουνα μόνος μου σε δρόμο χωρίς γυρυσμό,με τρυπημένο το σώ
μα και την ψυχ΄,προσπαθούσα να συρθώ στην ζωή,χωρίς περιφάνια και
χωρίς αξιοπρέπεια,χωρίς αγκαλιά,μονάχα με πληγές και θολωμένο βλέ
μα,με συντροφιά μου την σκόνη και κοντινή μου παρέα τον θάνατο! Μιλού
σε πολύ ωραία και τον κοίταξα περίεργα! Εκείνος λες και κατάλαβε μου
είπε! "Ευτυχώς τώρα είμαι καθαρός,άφησα πίσω μου το παρελθόν,το πέ
ταξα μακριά μου,πέθανε αυτό αντί για μένα και βρίσκομαι σε
θεραπευτική
κοινότητα!Τώρα είμαι σχεδόν καλά,βρήκα χέρια να με αγκαλιάζουν,βρήκα
τους πραγματικούς μου φίλους, βρήκα την Μάνα μου, που τόσο πολύ την
είχα πληγ'ωσει! Μπράβο σου! Έτσι έπρεπε γιατί είσαι τόσο νέος,του
είπα!
Όταν φτάσαμε στην Αθήνα είχαμε γίνει φίλοι και ανταλλάξαμε τα τηλέφω
νά μας!Θα σου γράψω ένα ποίημα του είπα ,συγκινήθηκα με όσα άκουσα!
Ένα ποιημα με τα δικά σου λόγια για να το βλέπεις και να θυμάσαι όσα
μου είπες !Θα το περιμένω! ¨΄Οταν μετά απο λίγον καιρό το πηρε μου τη
λεφώνησε και μου είπε "Αυτό το ποίημα είναι η βραδυνή μου προσευχή"
Είναι τα λόγια σου ,του είπα Ο γιώργος σήμερα είναι μια χαρά
,εργάζεται
σε μια εταιρία ,είναι παντρεμένος ,με ένα κοριτσάκι και πολύ
ετυχισμένος!μα
Ας βάλουμε όλοι από ένα λιθαράκι για να βοηθήσουμε ο κάθε ένας με τον
τρόπο του αυτά τα παιδιά με τα πλαστικά τους όνειρα!!!
Η ιστορία είναι αληθινή!
ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΟΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Μόνος χωρίς αγάπη, με τρυπημένο σώμα
να σέρνομαι στο δρόμο,γεμάτος με πληγές
Σβηστό το λυχναράκι,με θολωμένο βλέμμα.
χωρίς την περιφάνια,και δίχως αγκαλιές!
Μια αγκαλιά ζητούσα,με απλωμένα χέρια
μα αγάπη δεν υπήρχε, δεν μούδινε κανείς!
Σαν το μικρό σπουργίτι,στον άνεμο σερνόμουν
με πόνο και με πίκρα στο δρόμο της ζωής!
Μα σήμερα μπορώ καιζω,φωτίσανε τα μάτια
σαν άπλωσα τα χέρια μου βρήκα την αγκαλιά!
Το πέταξα το παρελθόν,πέθανε αυτό για μένα
βρήκα ξανά το σπίτι μου και αγάπη ,με χαρά!
Ακούω τώρα σ'αγαπώ,μιλάω πάντα με αγάπη,
με την ψυχή μου προσπαθώ, να ξαναγεννηθώ,
βρήκα την Μάνα μου ξανά,ξέρω πως μ'αγαπάει
και στο Θεό προσεύχομαι και λέω ευχαριστώ!!
