«χαρισματικούς ηγέτες». Μπατάρισαν και χρεοκόπησαν τελικά το Έθνος. Υποθήκευσαν το μέλλον μας για το πρόσκαιρο των ημερών τους. Δανειζόντουσαν δισεκατομμύρια δωροδοκήθηκαν, διαχειριστήκαν αλόγιστα, σπαταλούσαν ασύστολα για να παραδώσουν με αντιπαροχή, με υποθήκη την χώρα στους ενεχυροδανειστές μας. Σήμερα πληρώνουμε ακριβά την Μακαριότητα τους. Ποιος φταίει περισσότερο; «Μαζί τους τα φάγαμε»; Kι όμως οι αγανακτισμένοι έλληνες πολίτες σήμερα πληρώνουν.
Tα λεγόμενα κόμματα εξουσίας της μεταπολιτεύσεως, παρέδωσαν τους πολίτες σιδηροδέσμιους στους δανειστές μας. Σε μία ιδιότυπη οικονομική δικτατορία μιάς «Νέας Τακτοποίησης των Πραγμάτων» στην Ελλάδα. Μια δικτατορία η οποία το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εξασφάλιση των κεφαλαίων τους. Κεφάλαια τα οποία από την μία μας τα δίνουν ενώ από την άλλη μας τα παίρνουν στο πολλαπλάσιο επι πινακίου φακής (δημόσια περιουσία, πρώτες ύλες κ.α.). Επιβάλουν όρους που θα γίνουν ακόμη σκληρότεροι αντιλαϊκότεροι διότι εξ ανάγκης δανειζόμαστε για να επιβιώσουμε. Έχουμε δυστυχώς που το λέω απολέσει την εθνική μας οικονομική κυριαρχία σε παραγράφους του μνημονίου. Επαιτούμε, εκλιπαρούμε για νέα δάνεια επιβίωσης χωρίς ουδεμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης των όρων του συμβολαίου.
Από την «άλλη πλευρά του βουνού» ο ελληνικός λαός. Ένας λαός που ζούσε σε μία εικονική ευδαιμονία, προϊόν διαβρωμένων πελατειακών σχέσεων πολιτών, κομμάτων και εξουσίας. Σήμερα ο λαός ξυπνάει κάπως απότομα από την «εθνική υπνοβασία». Χάνονται κεκτημένα, εξανεμίζονται μισθοί, συντάξεις, αυξάνονται οι φόροι, αποδυναμώνεται τραγικά η αγοραστική δύναμη, κλείνουν οργανισμοί, λουκέτα μπαίνουν σε επιχειρήσεις, χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας, η ανεργία καλπάζει... Οι φτωχοί ολοένα πληθαίνουν ενώ οι πλούσιοι γίνονται λιγότεροι και ισχυρότεροι όσο ποτέ άλλοτε. Το τελευταίο διάστημα πολίτες αγανακτισμένοι βγαίνουμε έστω και αργοπορημένα στις πλατείες και στους δρόμους για να αποδείξουμε οι έλληνες στις σπανιόλες χορεύτριες, ότι δεν κοιμόμαστε!. Μετά χρόνια ξεκουράζονται επιτέλους οι καναπέδες εις τους οποίους τριβόμασταν. Οι πολίτες πιέζουν, φωνάζουν, διεκδικούν, προπηλακίζουν ενίοτε, αγωνίζονται, μάχονται όμως χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε λαϊκή εξέγερση Μετά από τον Λουδοβίκο η εξουσία πάει στον Ναπολέοντα και από τον Ναπολέοντα στον Λουδοβίκο (όχι των Ανωγείων ανόητε). Ο αστός γίνεται επαναστάτης, ολίγον αμύητος στα μυστικά του πεζοδρομίου. Γίνεται εύκολη λεία, μια εύπλαστη «μάζα» σε αριστερίζοντες καθοδηγητές (με δεξιές τσέπες), εντεταλμένους πράκτορες, τραμπούκους ή αργυρώνητες γραφίδες της εξουσίας. Οι αγανακτισμένοι ξεπερνώντας κάθε αγκύλωση οφείλουν να αναπροσαρμόσουν αλλά κυρίως να περιφρουρήσουν την δράση τους. Μακριά από διαιρέσεις, από κομματισμούς, από ταξικές υποδιαιρέσεις, όλοι μαζί ξεκινάμε ώστε επιτέλους κάποτε να συνεννοηθούν αυτοί «εκεί ψηλά», οι ένοικοι των ρετιρέ της εξουσίας για το καλό της πατρίδας και όχι του εδράνου τους στην εξουσία. Καπελωμένες κομματικές ενέργειες, διασπαστικές δράσεις, πέραν από την αιματοχυσία αθώων πολιτών, το μόνο που προσέφεραν ήταν ψήφους και απριόρι εξουσία σε αυτούς που μουντζώνουν σήμερα οι αγανακτισμένοι στην πλατεία Συντάγματος. Πρέπει να προφυλάξουμε την πολιτική ενέργεια από ύποπτα «συντονιστικά», «τηλεκατευθυνόμενες αυτόδουλες ομά
δες πρωτοβουλιών» κλπ εις το πυρήνα όπου ιδιοποιούν το κίνημα Ελλήνων αγανακτισμένων πολιτών για να το καπελώσουν ή να το εξευτελίσουν, για να εκτονωθεί γρήγορα η «βαλβίδα» της κοινωνικής αγανάκτησης των Ελλήνων. Να μην γίνει πράξη η άλωση των αγανακτισμένων εκ των έσω. Ο δε πολιτικός κόσμος παραμένει ασταθής, αμήχανος, κλινήρης βολεμένος σε ρόλους, καρέκλες, λίκνα ματαιοδοξίας, απραξίας. Η Μακαριότητα «ζεί και βασιλεύει», ο κόσμος καίγεται κι αυτοί φλυαρούν στο κατάστρωμα «συνεδριάζοντας» σε ανούσιες κοκορομαχίες ή δευτεροτριτεύοντα θέματα . Ένας αποκομμένος πολιτικός κόσμος ανυποψίαστος (;) για την καταιγίδα που έρχεται στον ορίζοντα του γκρεμού.. Έξω από την Βουλή το σύνθημα «σεισμός σεισμός έρχεται ο ΛΑΟΣ» έγινε μετά πολλά χρόνια πράξη κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μία σκέψη έκανε ο Καρατζαφέρης, να αποσύρει τους 15 βουλευτές του απ την βουλή, και προκάλεσε παροξισμό αγωνίας στο υπο κατάρρευση δίδυμο κτήριο της εξουσίας.. Εισέπραξε (πλήν Αλαβάνου) ακατονόμαστες ύβρεις, συκοφαντίες, σπέκουλα, απειλές γιατί διατάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της νιρβάνας του πολιτικού κόσμου. Ήταν μία προειδοποιητική βολή αφύπνισης για ότι πρόκειται να επακολουθήσει. Πολιτικός κόσμος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην πλειοψηφία του αποδείχθηκε κατώτερος των κρίσιμων εθνικών περιστάσεων.. Δέν ανταποκρίθηκαν πρώτον στην κοινωνική λογική δεύτερον στην εθνική αναγκαιότητα. Δέν χρησιμοποιώ σκόπιμα την λέξη «προδοσία» της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού που τους ψηφίζει. Τομαριστές, κόμματα κοινών συμφεροντολόγων, απατεώνες, ψεύτες, αρνησιπάτριδες διεθνιστές πολύχρωμοι, ευθυνόφοβοι, ιδιοτελείς, καιροσκόποι.. κάπως έτσι θα τους περιγράψει όλους εκείνους οι οποίοι προέταξαν πάνω από την πατρίδα τον εαυτό τους, το κομματικό συμφέρον, τους «θρόνους», την κοινωνική τάξη όπου ανήκουν αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους , τα μικροσυμφέροντα, την ματαιοδοξία των ημερών τους και όχι την πατρίδα.... Ίσως η λύση θα είναι εκλογές ίσως και κάτι άλλο. Όσοι κουρασμένοι φοβόνται να πάνε να κοιμηθούνε. Τα χρεοκοπημένα μαγαζάκια της μεταπολιτευτικής εξουσίας,
αν φοβούνται τις εξελίξεις ή τον λαό καλά θα κάνουν να αναχωρήσουν γιατί περισσότερο εθνικά επιζήμιοι είναι παρά ωφέλιμοι για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Πολιτικοί που ανήκουν στην συνομοταξία της απραξίας, της μη συνευθύνης, δεν έχουν θέση πλέον στο μέλλον. Πολιτική δεν σημαίνει να αγωνίζεσαι για το γόητρο σου αλλά για το σύνολο αυτών που σε εκλέγουν. Η μητέρα των έργων είναι η πράξη, η θυσία το παιδί του θάρρους, της γενναιότητας και η δράση γενάρχης αποτελεσμάτων. Απραξία μητήρ πάσης ήττας .
Το «βουνό» που καλούμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ οι Έλληνες έχει ατελείωτη ανηφόρα, ιδρώτα, θυσίες, κόπο, αγώνες σαν αυτούς που έδωσαν οι πρόγονοι για εμάς. Αξίζει να σκαρφαλώσουμε εκεί ψηλά την πατρίδα μας όπως ήταν κάποτε. Το οφείλουμε στα αδέρφια μας, στους γονείς μας, στα παιδιά μας, σε όλους τους αγέννητους Έλληνες. Ιτε παίδες Ελλήνων...
