Ενώ δεν έχουν πληρώσει ακόμα συντάξεις και δώρα, ενώ έχουν κόψει τους μισθούς και έχουν απόφαση για νέες μειώσεις, ενώ οι εργαζόμενοι πριν ακόμα εισπράξουν τον μισθό τους τον έχουν χάσει από τα χαράτσια, ο ένας μετά τον άλλο οι συνυπεύθυνοι γι' αυτήν την πολιτική παριστάνουν τους έκπληκτους για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους.
Από κοντά οι αναλυτές - υποστηριχτές αυτής της πολιτικής ψάχνουν στο αποτέλεσμα να βρουν την αιτία και αποφαίνονται: «Η κυβέρνηση έπεσε έξω στους υπολογισμούς για την ύφεση, επειδή τα μέτρα που πήραν ενίσχυαν την ύφεση».
Την ώρα που εμφανίζονται να ανακαλύπτουν την ύφεση, λένε πως αυτό που φταίει είναι το «μίγμα πολιτικής»! Ψάχνουν ακόμα σε συνταγές Κέινς τη λύση, γιατί θέλουν να κρύψουν ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι αναγκαστικά για να ισχυροποιηθούν τα μονοπώλια. Το κρύβουν για να μη φανεί το επίσης αναγκαστικό το δρόμο που πρέπει να πάρουν οι εργαζόμενοι, του δρόμου της πάλης ενάντια στα μονοπώλια κι όχι απλά για να φύγει μια κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη για να εφαρμόσει την ίδια πολιτική.
Αυτό που θέλουν να κρύψουν, - μιλώντας για την κυβερνητική πολιτική, - αποκαλύπτεται από τις λεπτομέρειες των ρεπορτάζ που αφορούν στην αγορά εργασίας. Εκείνα που δείχνουν πως πια κάθε νέο παιδί που έχει την τύχη να βρει δουλειά, βρίσκει ένα ελαστικό 4ωρο με 200 - 300 ευρώ το μήνα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που νομοθετεί για την επόμενη μέρα, για να μείνουν αυτές οι σχέσεις εργασίας και όταν το μονοπωλιακό κεφάλαιο μπει σε φάση ανάκαμψης.
Η υποκρισία τους αποκαλύπτεται και όταν παριστάνουν τους πονόψυχους. Με γουρλωμένα μάτια η παρουσιάστρια του Mega ρωτούσε τον αρμόδιο υπουργό, αν είναι δυνατόν να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί, γιατί, όπως έλεγε, «δεν αντέχει ο κόσμος νέα μέτρα». Νέα - άγνωστα - μέτρα, όμως, δεν υπάρχουν. Κι άλλα μέτρα έρχονται πράγματι. Ότι αποφασίστηκε κι ότι έρχεται είναι προαποφασισμένο από τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου πολύ πριν υπάρξει στον ορίζοντα η τρόικα. Αυτοί που παριστάνουν τους αγανακτισμένους με την τρόικα, είναι αυτοί που όλοι μαζί έχουν προαποφασίσει τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, τις ατομικές συμβάσεις, τις περικοπές στην Παιδεία, την παράδοση της Υγείας στα μονοπώλια του κλάδου, όλα εκείνα τα μέτρα που καταλήγουν να παρέχουν στο κεφάλαιο όλο και περισσότερη απλήρωτη εργατική δύναμη. Αυτοί που το κλάμα τους είναι όλο για τη χαμένη ανταγωνιστικότητα.
Κανένας δεν είναι ανύποπτος. Ούτε βέβαια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, που, μετά πόνου καρδιάς (!!!), δηλώνει πως μένει στη θέση του για την πατρίδα. Αυτό που συμβαίνει είναι πως μαίνεται ο πόλεμος και στο εσωτερικό της αστικής τάξης για το ποια είναι η πλέον συμφέρουσα λύση γι' αυτήν ή την άλλη ομάδα. Η όποια λύση έχει και θύματα. Μένουν κάτι τελευταίοι να επιμένουν πως το πρόβλημα είναι η ...φοροδιαφυγή. Αυτοί βρίσκονται ακόμα στις αναλύσεις περί «κρίσης χρέους», την ώρα που στα καπιταλιστικά κέντρα μιλάνε ήδη για καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση, – κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Το μόνο καινούργιο είναι πως όλοι τους πια ομολογούν πως δεν υπάρχει άμεσα έξοδος, ούτε καν αναιμική ανάπτυξη κι ότι αυτό που προσπαθούν είναι να αποφύγουν τη θύελλα.
Οι βρεγμένοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Λύση, στόχος και επιδίωξη είναι όλο και πιο πλατιές λαϊκές μάζες να υιοθετούν το τρίπτυχο που προβάλλει το ΚΚΕ: Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, μονομερής διαγραφή του χρέους. Καμιά εμπιστοσύνη σε όσους επιμένουν ότι λύση είναι η επανίδρυση της ΕΕ. Ο καπιταλισμός δε γιατρεύεται. Ανατρέπεται! Το θέμα δεν είναι με ποιους όρους θα βγει το κεφάλαιο από την κρίση, χρεοκοπώντας ολοσχερώς το λαό, αλλά πώς θα παρεμποδιστεί η πολιτική του μέχρι και την ανατροπή. Αυτό σημαίνει ενίσχυση του ΚΚΕ, δύναμη, δηλαδή, στη δύναμη των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, – δύναμη καταλύτης, για να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία που τους ανήκει, – προϋπόθεση για να υπάρξει και άλλη οικονομία, που στο κέντρο της θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων.
14 – 12 – 2011
