Το ενδιαφέρον αυτό φάνηκε πιο καθαρά στον τελευταίο γύρο των δημοσκοπήσεων που είδαν χτες το φως της δημοσιότητας. Τα αστικά επιτελεία αλλά και οι ξένοι σύμμαχοί τους έχουν την αγωνία και το φόβο αν από κοινού τα δύο κόμματα καταφέρουν να συγκεντρώσουν πάνω από το αναγκαίο ποσοστό ψήφων και εδρών στη Βουλή για να σχηματιστεί κυβέρνηση, που θα επιβάλει τη νέα σφαγή των μισθών και των συντάξεων, τις παραπέρα περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια, την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ώστε να διασφαλιστεί η «επανεκκίνηση» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, με τη «νομιμοποίηση» από τη λαϊκή ψήφο].
Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων καταφεύγουν, είτε στον γνωστό μπαμπούλα της ακυβερνησίας, είτε σε μία απέλπιδα προσπάθεια, - που ξεπερνά και τα όρια της πρόκλησης, - να πείσουν ότι εξακολουθούν να είναι η λύση σ' ένα πρόβλημα που τις ξεπερνά, καθώς η εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση είναι αυτή που καθορίζει και τα όρια των πολιτικών διαχείρισής της.
Μισός χρόνος συγκυβέρνησης έχει ήδη αποδείξει, μέσα από δεκάδες νομοθετήματα, πως ο ιερός στόχος των καπιταλιστών να ξεπεράσουν την κρίση καθορίζει - σαν μονόδρομο για τα κόμματα της αστικής τάξης - το τσάκισμα της εργατικής τάξης, ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων. Κι είναι γι' αυτό ακριβώς που, ζώντας το στο πετσί τους εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, φτωχοί αγρότες, νέοι και συνταξιούχοι, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αρνούνται να δεχτούν ως λύση αυτούς που είναι βασικό συστατικό του προβλήματος.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν συνυπογράψει το χαντάκωμα του λαού ως και το 2042. Η «οριστική υπέρβαση της κρίσης» που εγγυώνται, είναι η εγγύηση στους καπιταλιστές ότι θα έχουν εξασφαλισμένη τη δυνατότητα να τσακίζουν τους εργάτες. Η «αξιόπιστη λύση» που προβάλλουν είναι η πιστή συνέχεια της πολιτικής που ήδη εφαρμόζουν. Και οι δυο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ορκίζονται, ξανά και ξανά, ότι με πόνο καρδιάς υπέγραψαν τα μνημόνια. Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο που συναντώνται με τα σπλάχνα από τα σπλάχνα τους, τις διάφορες άλλες πολιτικές δυνάμεις, που δηλώνουν αντιμνημονιακές, την ώρα που όλοι μαζί, είτε δηλώνουν πίστη στην πηγή του κακού, την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε ξορκίζουν το δικαίωμα των εργατών να αμφισβητήσουν στην πράξη την εξουσία των μονοπωλίων, να χαράξουν δικό τους δρόμο για μια ανάπτυξη που έχει ως προϋπόθεση την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ.
Οι καπιταλιστές έχουν έτοιμες και τις εφεδρείες, δηλαδή τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, που διατυμπανίζουν τη στοχοπροσήλωσή τους στην ΕΕ, στην παραμονή στο ευρώ πάση θυσία. Ως κόμματα του ευρωμονόδρομου είναι πανέτοιμα να στηρίξουν ή να συμμετάσχουν σε μια συμμαχική κυβέρνηση της πλουτοκρατίας και γι' αυτό τα περιλαμβάνουν στον ευρύτερο σχηματισμό της λεγόμενης «ευρωπαϊκής πλειοψηφίας». Οι προεκλογικοί διαξιφισμοί, οι κοκορομαχίες και οι εκατέρωθεν κατηγορίες για κόμματα του ευρώ και της δραχμής που εκτοξεύονται, εντάσσονται στα τρομοκρατικά διλήμματα των αστών για να υποτάξουν τη λαϊκή ψήφο στην αστική πολιτική κάθε απόχρωσης. Οι αστοί δε φοβούνται από τη δύναμη των λεγόμενων αντιμνημονιακών. Η δύναμή τους αθροίζεται στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί συγκαλύπτουν το γεγονός ότι είναι η κρίση του καπιταλισμού που φέρνει το μνημόνιο, είναι ο καπιταλισμός που φέρνει φτώχεια, είτε υπάρχει μνημόνιο, όπως στη χώρα μας, είτε δεν υπάρχει, όπως στη Γερμανία, και άρα εκεί πρέπει να συγκεντρωθούν τα πυρά των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Μιλάνε για ανατροπή του μνημονίου ή καλύτερη διαχείρισή του, ορθώνοντας ανάχωμα στην αναγκαία πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Η διακήρυξη αυτής της αλήθειας από το ΚΚΕ, η απήχηση που έχει σε πλατιά λαϊκά στρώματα, που γυρνάνε την πλάτη στον αστικό πολιτικό κόσμο, είναι που κινητοποιεί την αστική τάξη, η οποία βαρά «καμπανάκι», καθώς βλέπει τον κίνδυνο να ξεστρατίσει εντελώς ένα μεγάλο τμήμα του εργαζόμενου πληθυσμού αναζητώντας λύση έξω από το σύστημα. [Ηδη, και στη διπλανή Ιταλία το παραμύθι για τον αξιόπιστο τεχνοκράτη Μόντι τέλειωσε. Η καπιταλιστική κρίση δεν αφήνει περιθώρια διαχείρισης άλλα από αυτά που το σύστημα έχει ανάγκη για να περάσει σε φάση ανάκαμψης, δηλαδή τσάκισμα των εργατών]. Είτε με κεντροαριστερή διαχείριση, είτε με κεντροδεξιά και τις παραλλαγές τους οι εργαζόμενοι είναι οι χαμένοι. Και είναι ψάρεμα σε θολά νερά οι διάφορες αντιμνημονιακές κορόνες που εγκλωβίζουν εργαζόμενους, ακριβώς την ώρα που απαιτείται η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους όπως κι αυτή εκφράζεται.
Σήμερα γίνεται καθαρότερο ότι οι μέχρι τώρα αναφορές στην κακή τρόικα, - με τις οποίες αθώωναν τις κυβερνήσεις, που συναποφασίζουν στην ΕΕ και μετέχουν στο ΔΝΤ, - προετοίμαζαν το κλίμα έτσι ώστε με χαρτί το «αντιμνημονιακό» να μαντρωθούν λαϊκές δυνάμεις στην αναμονή μιας αστικής κυβέρνησης που με άλλη δήθεν διαχείριση θα δώσει φιλολαϊκές λύσεις. Η διαβεβαίωση Βενιζέλου για έξοδο από την κρίση και οι διαβεβαιώσεις Τσίπρα ότι μέσα στην ΕΕ βρίσκεται η λύση, είναι συμπληρωματικές μιας ενιαίας στρατηγικής που πασχίζει να κρατήσει αλώβητη την εξουσία του κεφαλαίου, υποσχόμενη στην εργατική τάξη ότι η σωτηρία της είναι να περιμένει κάτω από το πλουσιοπάροχο τραπέζι τα κόκαλα που θα της πετάξουν. Από τους ύμνους πίστης στο τραπεζικό κεφάλαιο, από τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, ως την αναδιανομή του πλούτου από τον Τσίπρα, αυτό που μένει για την εργατική τάξη είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις που μειώνουν τους μισθούς, αν δεν ορθώσει η ίδια η εργατική τάξη το δικό της ανάστημα, κάνοντας καθαρό πως αυτό που αντιπαλεύει είναι τα μονοπώλια και την εξουσία τους, - κατά συνέπεια, κάθε πολιτική τους εκπροσώπηση, είτε αυτή εκφράζεται ως μνημονιακή είτε ορκίζεται ως αντιμνημονιακή. Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της ψήφου στο ΚΚΕ, ακόμα κι από εκείνους που δε συμφωνούν σε όλα με τη στρατηγική του, αλλά κατανοούν ότι στις εκλογές πρέπει να καταγραφεί μια ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των δυνάμεων που με διάφορα χρώματα στηρίζουν το κεφάλαιο, την εργοδοσία, στηρίζουν την εξουσία των μονοπωλίων.
Ο λαός δεν πρέπει να σπαταλήσει την ψήφο του στα διάφορα αντιμνημονιακά αναχώματα, αλλά να τη δώσει εκεί που πιάνει τόπο και μετρά 100% υπέρ των δικών του συμφερόντων: στο ΚΚΕ.
Μόνο το ΚΚΕ έχει αποδείξει, στην πράξη, ότι τη δύναμη που του δίνει ο λαός και μέσα από τις εκλογές την διαθέτει για να κερδίζει βήματα μπροστά η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Μόνο το ΚΚΕ εγγυάται ότι και μετά τις εκλογές θα συνεχίσει να πολεμά σθεναρά, με αδιαλλαξία, το κεφάλαιο και τις πολιτικές του, θα τα δίνει όλα για να είναι πιο ισχυρό το λαϊκό κίνημα, ικανό να πάρει τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο στα χέρια του.
21 – 4 – 2012
