Ο Ολάν λοιπόν βγαίνει, έχοντας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα το οποίο φαίνεται να κινείται σε κατεύθυνση αντίθετη από τη σκληρή γραμμή Μέρκελ-Σαρκοζί.
Όχι στην πολιτική λιτότητας και τις οριζόντιες περικοπές, φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου κι ένα νέο αναπτυξιακό πρόγραμμα για όλη την Ευρώπη είναι οι κεντρικοί άξονες τις πολιτικής του Γάλλου. Πολιτική που ενέπνευσε τους συμπατριώτες του κι όπως όλα δείχνουν θα εκλέξουν στις 6 Μάη τον πρώτο σοσιαλιστή τους πρόεδρο από το 1994.
Αν και η σύγκριση Ελλάδας-Γαλλίας είναι αδιανόητη σε οικονομία κι επιρροή στον κόσμο, η φράση του φίλου με προβλημάτισε. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι συνθήκες, όσο δυσκολότερα κι αν είναι τα πράγματα στη μία χώρα, κάποια στοιχεία νοοτροπίας, πολιτικού θάρρους και ήθους των φορέων πολιτικής του ίδιου χώρου, που μάλιστα συνεργάζονται στενά και σε επίπεδο Σοσιαλιστικής Διεθνούς, οφείλουν να συγκλίνουν σημαντικά.
Το 09’ κι όλο το προηγούμενο διάστημα ο Γιώργος μιλούσε για μεταρρυθμίσεις, για «λεφτά που υπάρχουν» από την πάταξη της φοροδιαφυγής κι τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, για αγώνα σε εγχώριο κι ευρωπαϊκό επίπεδο ενάντια στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό. Ως Κεϋνσιανός κι αυτός έλεγε ότι η λιτότητα οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση κι ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ θα είναι καταστροφική. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι, τη ζούμε στο πετσί μας τρία χρόνια τώρα.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι ο Ολάν θα τηρήσει ή έστω θα παλέψει για το πρόγραμμα που παρουσίασε. Ώστε ν’ αποτελέσει τον αρνητικό πόλο στην εφαρμοζόμενη πολιτική της συντηρητικής παράταξης, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος και του μεγάλου κεφαλαίου κι έχει γονατίζει τις κοινωνίες της Νότιας Ευρώπης.
Δεν ξέρω αν θα το κάνει, αν θα τον αφήσουν, αν όντως έχει σκοπό γι’ αυτό ή απλά παίζει με την ελπίδα του γαλλικού λαού. Το σημαντικό όμως της όλης υπόθεσης είναι το μήνυμα που στέλνει ο Γάλλος πολίτης κι ελπίζω να στείλει κι ο Έλληνας στις 6 Μάη. Το μήνυμα που πάει στην ολιγαρχία της παγκόσμιας οικονομίας, τα τσιράκια της οποίας έχουν το θράσος ν ’απειλούν για υποβαθμίσεις, για διάλυση του ευρώ και πολιτική αστάθεια σε ενδεχόμενη ήττα των συντηρητικών-μνημονιακών δυνάμεων.
Παράλληλα είναι η καλύτερη ευκαιρία των προοδευτικών στρωμάτων της κοινωνίας σε Ευρώπη και Ελλάδα να βγουν στο προσκήνιο, να πάρουν θέση και να συμμετέχουν ενεργά στο χτίσιμο μίας άλλης σχέσης και συμφωνίας. Αν δεν την αδράξουν τώρα την τεράστια αυτή ευκαιρία θα το κάνουν άλλοι. Η άνοδος των αριστερών δυνάμεων συμβαίνει με την παράλληλη άνοδο της άκρας δεξιάς κι αυτή είναι μεγάλη απειλή για το μέλλον μιας δημοκρατικά δομημένης κοινωνίας.
Τι θα συμβεί θα το δούμε σε λίγο καιρό. Θα γίνει ο Ολάν τελικά ο «αντιεξουσιαστής στην εξουσία», θα συνεχίσουμε στο ίδιο τροπάριο με τη λιτότητα και τα σύμφωνα σταθερότητας ή θα πάμε σε πιο ακραίες καταστάσεις;
Καλπάκης Στέργιος
