Φίλες και φίλοι,
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Και είναι ιδιαίτερη για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί σε δύο μέρες κλείνει ένας σύντομος προεκλογικός κύκλος που μου πρόσφερε πάνω από όλα εμπειρίες μιας ζωής.
Καταρχήν θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους της περιοχής μας, που με αντιμετώπισαν με μεγάλη ευγένεια, παρόλη τη δυσκολία των καιρών γιατί πραγματικά γνωρίζω και καταλαβαίνω πως στην αγανάκτηση μας δε βλέπουμε κανένα χρώμα.
Δεν θέλω να μιλήσω με ευχολόγια, ούτε να γίνω δικηγόρος του κόμματός μας. Θέλω να πω πράγματα μέσα από τη ψυχή μου, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, για το πως εν τέλει αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε ένα σκάρτο κομματικό σύστημα. Ένα σύστημα που ενώ χρεοκόπησε πριν δύο χρόνια, αντέχει μέχρι και σήμερα να καθορίζει τις επιλογές μας.
Είδα ανθρώπους διστακτικούς, ανθρώπους επιφυλακτικούς, ανθρώπους αγανακτισμένους, ανθρώπους που ντρέπονταν να βγουν ανοικτά μαζί μου και είδα και μένα να προσπαθώ να δώσω απαντήσεις για ένα ξοφλημένο πολιτικό σύστημα.
Για ένα σύστημα που μας πασάρουνε χρόνια ολόκληρα και πρέπει εγώ να απολογούμαι για πράγματα που δεν έχω καμία ευθύνη. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Έτσι τον παραλάβαμε. Έτσι μας μάθανε να διεκδικούμε. Έτσι μας μάθανε να χάνουμε.
Μου φαίνεται απίστευτο πως εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την κρισιμότητα των καιρών. Μου φαίνεται αδιανόητο πως εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, μια νοοτροπία που βλέπει το κράτος σαν επιχείρηση και τους πολίτες του τους αντιμετωπίζει σαν πελάτες κακής ποιότητας.
Μέσα σε μια νύχτα κατέρρευσε το πελατειακό σύστημα και όμως ακόμα και τώρα υποτιθέμενοι παράγοντες μιας μακρινής στα μάτια μου εποχής, μας αντιμετωπίζουν σαν πρόβατα, σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, με μοναδικό κριτήριο επιλογής την προσωπική τους ματαιοδοξία.
Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά όταν είμαστε γεμάτοι βαρίδια? Πώς μπορούμε οι νέοι να βρούμε δουλειά χωρίς να έχουμε μια καλή άκρη διεκδικώντας μόνο το συνταγματικό μας δικαίωμα στην εργασία? Πώς μπορούμε να αλλάξουμε όταν ο πολιτικός λόγος βασίζεται σε καιροσκοπισμούς που δημιουργήθηκαν για να μας ελέγχουν καλύτερα?
Τα κόμματα σαν ομάδες πίεσης με ιδεολογικούς προσανατολισμούς δε φταίνε σε τίποτα. Εμείς φταίμε και ο τρόπος που καταφέραμε να λειτουργούμε μέσα στα κόμματα. Τα κάναμε εταιρείες διασύνδεσης για να βολεύουμε ημέτερους και ειδικά εμείς το κάναμε και αποτυχημένα.
Είναι άδικο να χρεώνεσαι για πράγματα που παρέλαβες. Είναι δίκαιο όμως να χρεώνεσαι για πράγματα που ενώ τα παρέλαβες όπως τα παρέλαβες δεν έκανες τίποτα για να τα αλλάξεις.
Για χρόνια ολόκληρα ήμασταν όμηροι μιας κομματικής φαυλότητας, η οποία σήμερα αποδείχτηκε το πόσο ανέτοιμη υπήρξε ώστε να αντιμετωπίσει τόσο δύσκολες καταστάσεις.
Δεν χρεώνω τίποτα στους στρατιώτες του κόμματος μας, τους ιδεολόγους της παράταξής μας. Αυτοί είναι εξάλλου και οι πρώτοι που παρά τις πληγές τους, θα ξεμπλοκάρουν ένα ολόκληρο σύστημα.
Δε χρεώνω τίποτα στους νέους μας που πραγματικά με αφοπλιστική ειλικρίνεια σου λένε «όλοι ίδιοι είστε».
Δε χρεώνω τίποτα στους αγανακτισμένους συμπολίτες μου που δεν έχουν κουράγιο να ελπίζουν σε τίποτα.
Πιστεύω όμως πως μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα. Αρκεί να κοιτάξουμε τα λάθη μας. Τα χρειαζόμαστε τελικά και αυτά γιατί μόνο έτσι ισχυροποιείται στα μάτια μας το σωστό.
Ας δούμε καθαρά τους τόπους μας. Ας διεκδικήσουμε αυτά που μας οφείλουν, αυτά που χάσαμε και χάνουμε κάθε μέρα. Ας μιλήσει επιτέλους η κοινωνία των πολιτών. Ποιός μπορεί τελικά να γνωρίζει τα προβλήματα και τις λύσεις τους καλύτερα από εμάς τους ίδιους?
Γυρνώντας από χωριό σε χωριό συνειδητοποίησα πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να τα αλλάξουν όλα. Τα προβλήματά τους, τα προβλήματά όλων μας είναι τόσο κοινά και τόσο ζωτικής σημασίας που πραγματικά με κάνει να αναρωτιέμαι «γιατί τόσος χαμένος χρόνος?»
Πού είναι τα λιγνιτορυχεία μας? Πού είναι οι υποδομές και τα σχέδια της μεταλιγνιτικής περιόδου? Πόσα χρόνια πρέπει να παλεύουμε για τα αυτονόητα? Πού είναι οι δρόμοι μας που μπορούν να εγγυηθούν άμεση ανάπτυξη? Πότε χάθηκαν τα κοινωνικά κεκτημένα μας? Πώς θα σταματήσει η αύξηση της ανεργίας? Πότε θα πάψουμε να ανήκουμε στη γενιά της σύμβασης και του ορισμένου χρόνου?
Ζητάω απ’ όλους άμεση ενεργοποίηση. Να μην υπάρξει καμία χαμένη ψήφος. Να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας, την ιδεολογία μας. Να πάψουμε να σκύβουμε το κεφάλι, για πολιτικές, που ποτέ δεν πάρθηκαν από εμάς.
Είμαι 32 χρονών και βαρέθηκα μόνο ν’ ακούω. Θέλω να συμμετέχω. Εάν οι νέοι άνθρωποι, που φαίνεται να χάνουν το μέλλον τους, δεν δραστηριοποιηθούν, τότε ποιος? Αν οι νέοι άνθρωποι δεν αναλάβουν τα ηνία, δεν αλλάξουν νοοτροπίες, τότε ποιος? Αν οι νέοι άνθρωποι δεν ενωθούν για να αλλάξουν τα πρόσωπα και τα πράγματα τότε ποιος? Ποιός θα μας ανοίξει τις πόρτες του μέλλοντος? Δοκιμάστηκαν τα πρόσωπα. Κρίθηκαν από τις πράξεις τους. Σας ευχαριστώ όλους σας.
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Και είναι ιδιαίτερη για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί σε δύο μέρες κλείνει ένας σύντομος προεκλογικός κύκλος που μου πρόσφερε πάνω από όλα εμπειρίες μιας ζωής.Καταρχήν θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους της περιοχής μας, που με αντιμετώπισαν με μεγάλη ευγένεια, παρόλη τη δυσκολία των καιρών γιατί πραγματικά γνωρίζω και καταλαβαίνω πως στην αγανάκτηση μας δε βλέπουμε κανένα χρώμα.
Δεν θέλω να μιλήσω με ευχολόγια, ούτε να γίνω δικηγόρος του κόμματός μας. Θέλω να πω πράγματα μέσα από τη ψυχή μου, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, για το πως εν τέλει αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε ένα σκάρτο κομματικό σύστημα. Ένα σύστημα που ενώ χρεοκόπησε πριν δύο χρόνια, αντέχει μέχρι και σήμερα να καθορίζει τις επιλογές μας.
Είδα ανθρώπους διστακτικούς, ανθρώπους επιφυλακτικούς, ανθρώπους αγανακτισμένους, ανθρώπους που ντρέπονταν να βγουν ανοικτά μαζί μου και είδα και μένα να προσπαθώ να δώσω απαντήσεις για ένα ξοφλημένο πολιτικό σύστημα.
Για ένα σύστημα που μας πασάρουνε χρόνια ολόκληρα και πρέπει εγώ να απολογούμαι για πράγματα που δεν έχω καμία ευθύνη. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Έτσι τον παραλάβαμε. Έτσι μας μάθανε να διεκδικούμε. Έτσι μας μάθανε να χάνουμε.
Μου φαίνεται απίστευτο πως εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την κρισιμότητα των καιρών. Μου φαίνεται αδιανόητο πως εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, μια νοοτροπία που βλέπει το κράτος σαν επιχείρηση και τους πολίτες του τους αντιμετωπίζει σαν πελάτες κακής ποιότητας.
Μέσα σε μια νύχτα κατέρρευσε το πελατειακό σύστημα και όμως ακόμα και τώρα υποτιθέμενοι παράγοντες μιας μακρινής στα μάτια μου εποχής, μας αντιμετωπίζουν σαν πρόβατα, σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, με μοναδικό κριτήριο επιλογής την προσωπική τους ματαιοδοξία.
Πώς μπορούμε να πάμε μπροστά όταν είμαστε γεμάτοι βαρίδια? Πώς μπορούμε οι νέοι να βρούμε δουλειά χωρίς να έχουμε μια καλή άκρη διεκδικώντας μόνο το συνταγματικό μας δικαίωμα στην εργασία? Πώς μπορούμε να αλλάξουμε όταν ο πολιτικός λόγος βασίζεται σε καιροσκοπισμούς που δημιουργήθηκαν για να μας ελέγχουν καλύτερα?
Τα κόμματα σαν ομάδες πίεσης με ιδεολογικούς προσανατολισμούς δε φταίνε σε τίποτα. Εμείς φταίμε και ο τρόπος που καταφέραμε να λειτουργούμε μέσα στα κόμματα. Τα κάναμε εταιρείες διασύνδεσης για να βολεύουμε ημέτερους και ειδικά εμείς το κάναμε και αποτυχημένα.
Είναι άδικο να χρεώνεσαι για πράγματα που παρέλαβες. Είναι δίκαιο όμως να χρεώνεσαι για πράγματα που ενώ τα παρέλαβες όπως τα παρέλαβες δεν έκανες τίποτα για να τα αλλάξεις.
Για χρόνια ολόκληρα ήμασταν όμηροι μιας κομματικής φαυλότητας, η οποία σήμερα αποδείχτηκε το πόσο ανέτοιμη υπήρξε ώστε να αντιμετωπίσει τόσο δύσκολες καταστάσεις.
Δεν χρεώνω τίποτα στους στρατιώτες του κόμματος μας, τους ιδεολόγους της παράταξής μας. Αυτοί είναι εξάλλου και οι πρώτοι που παρά τις πληγές τους, θα ξεμπλοκάρουν ένα ολόκληρο σύστημα.
Δε χρεώνω τίποτα στους νέους μας που πραγματικά με αφοπλιστική ειλικρίνεια σου λένε «όλοι ίδιοι είστε».
Δε χρεώνω τίποτα στους αγανακτισμένους συμπολίτες μου που δεν έχουν κουράγιο να ελπίζουν σε τίποτα.
Πιστεύω όμως πως μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα. Αρκεί να κοιτάξουμε τα λάθη μας. Τα χρειαζόμαστε τελικά και αυτά γιατί μόνο έτσι ισχυροποιείται στα μάτια μας το σωστό.
Ας δούμε καθαρά τους τόπους μας. Ας διεκδικήσουμε αυτά που μας οφείλουν, αυτά που χάσαμε και χάνουμε κάθε μέρα. Ας μιλήσει επιτέλους η κοινωνία των πολιτών. Ποιός μπορεί τελικά να γνωρίζει τα προβλήματα και τις λύσεις τους καλύτερα από εμάς τους ίδιους?
Γυρνώντας από χωριό σε χωριό συνειδητοποίησα πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να τα αλλάξουν όλα. Τα προβλήματά τους, τα προβλήματά όλων μας είναι τόσο κοινά και τόσο ζωτικής σημασίας που πραγματικά με κάνει να αναρωτιέμαι «γιατί τόσος χαμένος χρόνος?»
Πού είναι τα λιγνιτορυχεία μας? Πού είναι οι υποδομές και τα σχέδια της μεταλιγνιτικής περιόδου? Πόσα χρόνια πρέπει να παλεύουμε για τα αυτονόητα? Πού είναι οι δρόμοι μας που μπορούν να εγγυηθούν άμεση ανάπτυξη? Πότε χάθηκαν τα κοινωνικά κεκτημένα μας? Πώς θα σταματήσει η αύξηση της ανεργίας? Πότε θα πάψουμε να ανήκουμε στη γενιά της σύμβασης και του ορισμένου χρόνου?
Ζητάω απ’ όλους άμεση ενεργοποίηση. Να μην υπάρξει καμία χαμένη ψήφος. Να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας, την ιδεολογία μας. Να πάψουμε να σκύβουμε το κεφάλι, για πολιτικές, που ποτέ δεν πάρθηκαν από εμάς.
Είμαι 32 χρονών και βαρέθηκα μόνο ν’ ακούω. Θέλω να συμμετέχω. Εάν οι νέοι άνθρωποι, που φαίνεται να χάνουν το μέλλον τους, δεν δραστηριοποιηθούν, τότε ποιος? Αν οι νέοι άνθρωποι δεν αναλάβουν τα ηνία, δεν αλλάξουν νοοτροπίες, τότε ποιος? Αν οι νέοι άνθρωποι δεν ενωθούν για να αλλάξουν τα πρόσωπα και τα πράγματα τότε ποιος? Ποιός θα μας ανοίξει τις πόρτες του μέλλοντος? Δοκιμάστηκαν τα πρόσωπα. Κρίθηκαν από τις πράξεις τους. Σας ευχαριστώ όλους σας.
