Του Γιώργου Χατζή, Μέλους του Δ.Σ. του ΦΣΦΑ,
Κλαδοράχη 12-8-2012
Έχει πολλάκις ειπωθεί ότι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους και δεν διδάσκονται από αυτήν είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν, ανακυκλώνοντάς την ως τραγωδία ή ως τραγική φάρσα. Σάμπως να πρέπει να περιδινούνται παιδαγωγούμενοι μέσα σε έναν διαρκή κύκλο βασανιστικών μετενσαρκώσεων της συλλογικότητάς τους, μέχρι να συνειδητοποιήσουν και να πραγματώσουν το ιστορικό τους πεπρωμένο ή να χαθούν για πάντα μέσα στην ιστορική λήθη, όπως τόσοι άλλοι λαοί.
Ο λόγος που βρισκόμαστε σήμερα εδώ είναι για να υπηρετήσουμε αυτόν ακριβώς τον σκοπό, δηλαδή, την κατανόηση της διαρκούς τραγικής ιστορικής μας ανακύκλωσης και την προσπάθεια απελευθέρωσής μας από αυτήν, ώστε φωτιζόμενοι από το παράδειγμα και τα διδάγματα των προγόνων μας και δη αυτών που το μνημόσυνο σήμερα τελούμε, να αποφύγουμε τα δικά τους παθήματα, και να αναζητήσουμε την πλήρωση του ιστορικού μας πεπρωμένου (διότι πιστεύω ακράδαντα ότι οι Έλληνες έχουμε εκ Θεού ιστορικό ρόλο και πεπρωμένο). Οραματιζόμαστε και μας αρμόζει μια συλλογικότητα που να κινείται σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού, δημιουργίας και οικουμενικής πρότασης βίου. Όμως -όπως έχει πολύ εύστοχα ειπωθεί- σε αντίθεση με τους υπολοίπους λαούς που για να προκόψουν πρέπει να πάνε μπροστά, εμείς πρέπει να κοιτάξουμε πίσω. Και αυτό συν τοις άλλοις θα κάνουμε και σήμερα.
Αναδράμοντας λοιπόν στα γεγονότα εκείνου του σκληρού Αυγούστου του 1943, σε όσα προηγήθησαν και σε όσα ακολούθησαν την θυσία των 15 Ελλήνων για τους οποίους σήμερα προσευχόμαστε, διαπιστώνουμε ανατριχιαστικές αναλογίες και ομοιότητες με τον εφετινό Αύγουστο, με όσα έχουν εδώ και κάμποσο καιρό προηγηθεί, και (πολύ φοβούμαι) με όσα μέλλουν να ακολουθήσουν. Ελπίζω η διαπίστωση -σε καμιά περίπτωση ευχάριστη- των ομοιοτήτων να μας προβληματίσει και να φωτίσει τις μελλοντικές επιλογές μας.
Έχοντας προαναφέρει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγική φάρσα, θα αρχίσω με μια πικρή ειρωνεία. Το `41 - `44 είχαμε ως γνωστόν στην πατρίδα μας κατοχή τριπλή. Γερμανική, Ιταλική και (καιροσκοπικώς θρασύτατη) Βουλγαρική. Η κυβέρνηση τότε δεν ήταν τίποτε άλλο από διορισμένες μαριονέτες, από δοσίλογους που διεκπεραίωναν τις διαταγές των κατακτητών. Μήπως όμως και σήμερα κάποιο τριμερές διευθυντήριο ξένων δυνάμεων δεν διοικεί την χώρα; Μήπως δεν είναι η μιαρά τριμερής, η «τρόικα» όπως συνηθίσαμε να λέμε (ξεχάσαμε και τα Ελληνικά μας) που υπαγορεύει στην εκλεγμένη μεν, αμήχανη δε, και προσέτι απρόθυμη να αντιδράσει κυβέρνηση με κάθε λεπτομέρεια τις όποιες διαταγές και επιθυμίες των (οικονομικών σήμερα) κατακτητών; Διαταγές και επιθυμίες που τσαλαπατούν ανθρώπινες αξίες, συλλογική αξιοπρέπεια, κοινωνικά προτάγματα, συνταγματικές επιταγές, και εθνικές αναγκαιότητες κυριαρχίας, άμυνας και επιβίωσης; Τριμερής κατοχή, λοιπόν, τότε και τώρα, με μόνο στόχο τα ανίερα συμφέροντα των κατακτητών. Και μάλιστα σήμερα όχι από στρατηγούς και αρχιστρατήγους όπως τότε, αλλά από χαμηλόβαθμους υπαλληλίσκους της μιαράς τριμερούς, οι οποίοι φέρουν πρόσφατα εις το οπίσθιο μέρος των γκρίζων κακόγουστων κουστουμιών τους ορατά τα σημάδια από τα λακτίσματα της πυξ-λαξ αποπομπής τους από χώρες με περισσότερη αξιοπρέπεια από την δική μας. Το νωπό παράδειγμα της ομοεθνούς μικρής (αριθμητικώς) αλλά μεγάλης (ψυχικώς) Κύπρου ας μην το ξεχνούμε.
Ας προσέξουμε όμως κάποια σημεία της σημερινής επετείου. Οι κατακτητές πάντα έχουν έναν δικό τους αναγνωρίσιμο τρόπο να απευθύνονται στους δυστυχείς υποτελείς τους. Χαρακτηριστική είναι η φρασεολογία της τότε Γερμανικής διοίκησης στην ανακοίνωση της εκτέλεσης των 15 πατριωτών, φρασεολογία που αδυνατεί να συγκαλύψει τον βάρβαρο κυνισμό της κατοχικής αλαζονείας. Γνωστή η ανακοίνωση, αλλά νιώθω ότι πρέπει εδώ να την επαναλάβω, ως μνημείο αήθους ήθους εις τους αιώνες:
ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ
Φλώρινα 10 Αυγούστου 1943
Την 8ην Αυγούστου εδολοφονήθη πλησίον της Φλωρίνης εις Γερμανός στρατιώτης από τους Κακούργους Κομμουνιστάς. Προς τιμωρίαν την 9ην Αυγούστου εκρεμάσθησαν εις τον τόπον του εγκλήματος
15 ΕΛΛΗΝΕΣ
έχοντες οπωσδήποτε ενισχύσει τους ληστάς.
Όλαι αι τρομοκρατικαί πράξεις εκ της Ελληνικής πλευράς εναντίον του δικαίου και της τάξεως βλάπτουσι μόνον τον Ελληνικόν λαόν. Κάθε ανοσιούργημα εις το μέλλον θέλει αυστηρώς ανταμειφθή.
Η Ελληνική ζωή και περιουσία πρέπει αφεύκτως να εξασφαλισθή. Βοηθήσατε επομένως πάντες εις την εξόντωσιν των ληστών.
Ο ΠΕΡΙΦ. ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ
(σημ: Περιφ = περίφημος, περιφερόμενος, ή περιφερειακός;)
«Γνωστοποίησις... προς τιμωρίαν ...εκρεμάσθησαν...». Σαν να ακούω τα ίδια λόγια σήμερα από κάποια ομοεθνή του Περιφ.Διοικητού Καγκελάριο, ή από κάποιον τροχήλατο ή μη υπουργό πέριξ αυτής. «Προς τιμωρίαν...» εφέτος, το 2012, «εκρεμάσθησαν», ή ερρίφθησαν από τα μπαλκόνια, ή αυτοπυρπολήθησαν ή παντοιοτρόπως αυτοκτόνησαν χιλιάδες Έλληνες. «Προς τιμωρίαν...» αφέθησαν να πεθάνουν αβοήθητοι δίχως περίθαλψη ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς, και λοιποί χρήζοντες ιατρική φροντίδα, ων το πλήθος άγνωστον. «Προς τιμωρίαν...» θα πεθάνουν τον ερχόμενο χειμώνα από το κρύο πολλοί δυσπραγούντες συμπατριώτες μας. «Προς τιμωρίαν...» θα λιποθυμούν παιδιά από την πείνα μέσα στα σχολειά τους, «Προς τιμωρίαν...» θα στερηθούν τις πανεπιστημιακές σπουδές τους χιλιάδες νέοι, «Προς τιμωρίαν...» οι δημεύσεις περιουσιών, οι άστεγοι, οι άνεργοι, τα θύματα του ανεξέλεγκτου εγκλήματος, η δημογραφική αφαίμαξη της νεο-μετανάστευσης, οι διαλυμένες οικογένειες, οι διαλυμένες ζωές, τα κουρελιασμένα όνειρα. «Προς τιμωρίαν...». Μακάρι αυτά να ήταν δικές μου ρητορικές υπερβολές και αστοχίες, όμως το «Προς τιμωρίαν...» ελέχθη επανειλημμένως και ποικιλοτρόπως τους προηγούμενους μήνες από την Γερμανική πολιτική ηγεσία. “Οι Έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν, να πονέσουν” και λοιπά όμοια... έτσι, ανερυθρίαστα, με απόλυτο Γοτθικό κυνισμό.
«Προς τιμωρίαν... έχοντες οπωσδήποτε ενισχύσει τους ληστάς» λοιπόν, μας λέει και σήμερα ο γραβατωμένος με το κακόγουστο γκρίζο κουστούμι υπαλληλίσκος της μιαράς Τριμερούς. Λίγο αλλιώς, βέβαια: “Προς τιμωρίαν... έχοντες οπωσδήποτε ζήσει πάνω από τις δυνατότητές τους” (αν και εργάζονταν περισσότερο από τους λοιπούς Ευρωπαίους), εκρεμάσθησαν οι χιλιάδες Έλληνες εφέτος. “Προς τιμωρίαν...” έχοντες οπωσδήποτε ενισχύσει την διαφθορά στην χώρα τους (διαφθορά που οι εταιρείες του κ.Περιφ.Διοικητού έθρεψαν και γιγάντωσαν), «Προς τιμωρίαν... έχοντες οπωσδήποτε συμφάγει μαζί με τους «μαζί τα φάγαμε» ημετέρους δοσιλόγους στην τράπεζα της τρυφής των ραδιούργων τραπεζιτών.
«Έχοντες οπωσδήποτε ενισχύσει...» , «...οπωσδήποτε...»!!!
Η αφοριστική ετυμηγορία των κατακτητών είναι αναιρετική και προσβλητική κάθε έλλογης σκέψης. «ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ»!!! Καμιά δίκη δεν προηγήθηκε όμως, ίσως διότι το δίκαιο του κατακτητού είναι υπεράνω πάσης δικαιοσύνης. Μήπως εδώ ο Περιφ.Διοικητής της τριμερούς Κατοχής παραλογίζεται; Μήπως αγνοεί ότι αυτό το βέβαιο «ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ» θα τον κατατρέχει, σκιερή χλεύη, εις τους αιώνες; Ασφαλώς όχι. Το λέει, όμως, όχι διότι το πιστεύει αυτός, αλλά γιατί ελπίζει να το πιστέψουν οι ηττημένοι, τουλάχιστον όσοι εξ αυτών διαθέτουν χαμηλές νοητικές αντιστάσεις. Το λέει διότι δεν αρκείται στην συντριπτική στρατιωτική ήττα των ηττημένων, αλλά θέλει αυτοί οι κράτει και σώματι ηττημένοι να καταστούν και πνεύματι ηττημένοι. Τότε μόνο η ήττα των ηττημένων θα είναι οριστική και αμετάκλητη, και αυτό ακριβώς επιδιώκει. Τότε μόνο θα είναι βέβαιος ότι στους ηττημένους δεν θα γεννηθεί ποτέ διάθεση αντίστασης και ανατροπής «εναντίον του δικαίου και της τάξεως», όπως αναφέρει ο κυνισμός της εν λόγω «Γνωστοποιήσεως».
Αυτό ονομάζεται τεχνητή δημιουργία ενοχών, και είναι παλιό πλην αποτελεσματικό τέχνασμα ψυχολογικού πολέμου για την καταστολή ενδεχομένων αντιδράσεων. Ο ηττημένος αισθάνεται επιπλέον και φταίχτης «εναντίον του δικαίου και της τάξεως», άρα δεν χρειάζεται η καταστολή του κατακτητή για να τον πειθαρχήσει. Αυτό το αναλαμβάνουν αυτομάτως οι ενσταλαγμένες ενοχές του. Έτσι, το γνωστό «ουαί τοις ηττημένοις» γίνεται και «ουαί τοις ανοήτοις». Το «έχοντες οπωσδήποτε ζήσει πάνω από τις δυνατότητές τους», που οι αντίστοιχοι περιφ.Διοικητές μας λένε σήμερα θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά ως προς την αλήθεια και την σκοπιμότητά του.
Να, λοιπόν, ποιο είναι το «δίκαιο και η τάξις» του κατακτητού. Αυτό το «δίκαιο και η τάξις» που αποθεώνει και απολυτοποιεί το λογιστικό κέρδος των διεθνών αργυραμοιβών και στον βωμό αυτού του νέου αιμοβόρου θεού, αυτού του νέου Δικαίου, αυτής της Νέας Τάξης θυσιάζει εκατόμβες ανθρωπίνων ψυχών.
Αφήνω το ειρωνικότερο και το γελοιοδέστερο της «Γνωστοποιήσεως» για το τέλος: «Η Ελληνική ζωή και περιουσία πρέπει αφεύκτως να εξασφαλισθή», μας λέει ο Περιφ. Διοικητής. Δεν χρειάζεται πολύ υψηλή ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς, μέσα και από τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την σημερινή κατάσταση ότι οι εκάστοτε «σωτήρες», «διασώστες» και «φίλοι» μας, όσοι αδίστακτα θυσιάζουν 15 Έλληνες, ή χιλιάδες Έλληνες, ή και ολόκληρο τον Λαό, πάντα επικαλούνται (ω, του κεφαλαίου της υποκρισίας) την «εξασφάλιση» της ζωής και της περιουσίας μας. Ενίοτε και των καταθέσεών μας...
Θα μπορούσαμε να εμβαθύνουμε ενδεχομένως ακόμα περισσότερο σε αυτή την εξόχως περιεκτική και διδακτική «Γνωστοποίηση», υπάρχουν όμως και 1-2 ακόμα πτυχές της θυσίας της 9ης Αυγούστου που δεν θα ήθελα να μείνουν ανέγγιχτες.
Ανατρέχοντας στον κατάλογο των θυμάτων, στις δυο πρώτες θέσεις θα δούμε τον παπα-Δημήτρη, και τον μαέστρο μας τον Θεόδωρο Θωμαΐδη, δηλαδή έναν παπα-δάσκαλο και έναν μουσικό. Ὰρα, πριν από τον εργάτη, τον αγρότη και τον έμπορο ο κατακτητής φροντίζει να στοχοποιήσει και να εξοντώσει τον παπά, τον δάσκαλο, τον καλλιτέχνη, για να γονατίσει το φρόνημα του λαού. Αυτούς θεωρεί πιο επικίνδυνους και πιο ενοχλητικούς. Καμμία έκπληξη. Ανέκαθεν η θρησκεία, η παιδεία και η τέχνη μας ήταν τα τρία «στρατηγικά κέντρα» του Έθνους, όπως θα το διατύπωνε ο Φον-Κλαούζεβιτς. Ποιος δεν γνωρίζει το εδώ και δεκαετίες διατυπωμένο, εν πολλοίς αμφισβητούμενο ως ψευδεπίγραφο, πλην μεθοδικώς εφαρμοζόμενο δόγμα Κίσσιγκερ, δηλαδή την στοχοποίηση της θρησκείας, της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας; Φαίνεται ότι η ιστορία αυτή κρατεί από πολύ παλιά...
Τελευταία διαπίστωση αναφορικά προς το σήμερα είναι ότι εκείνη την μαύρη περίοδο το μίσος για τον κατακτητή ανταγωνίζονταν με το μίσος για τον ομοεθνή ιδεολογικό αντίπαλο. Και η βλάβη από την εμφύλια διχόνοια ήταν συγκρίσιμη με την βλάβη από την συμφορά λόγω της επιδρομής των αλλοφύλων. Ίσως και μεγαλύτερη. Δεν ξέρω αν με μια καλύτερα οργανωμένη και πιο μονοιασμένη Εθνική Αντίσταση θα είχε αποφευχθεί η φρικτή θυσία της 9ης Αυγούστου. Άνθρωποι με καλύτερη ιστορική γνώση από εμένα θα μπορέσουν ίσως να εκφέρουν εγκυρότερη άποψη.
Αυτό όμως που βλέπω, και που γνωρίζουμε όλοι μας είναι πως η αγχόνη τους θανατώνει όλους ανεξάρτητα από θρησκεία, επάγγελμα, πολιτικό δόγμα ή ιδεολογία. Οι 15 θυσιασθέντες αυτό μαρτυρούν. Και μου είναι αδύνατο να αποφύγω να μοιραστώ δημοσίως την αγωνία μου (το γνωρίζω πως είναι και αγωνία πολλών άλλων) για έναν νέο εμφύλιο διχασμό που διακρίνω σήμερα να υφέρπει στον λαό μας, τρεφόμενος από την μισαλλοδοξία, την πλάνη και την υποκρισία. Έναν διχασμό που προς το παρόν (και ελπίζω να μην χειροτερέψει) κινείται σε φραστικό και ιδεολογικό επίπεδο, ή σε ανέξοδες συμβολικές πράξεις. Νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε ένα φρενοκομείο με υποκριτές, όπου πανεύκολα και ανέξοδα ο καθένας επικολλεί στον άλλον ταμπέλες κατάκρισης και ύβρεως μη βλέποντας το δικό του χάλι και το καδρόνι που έχει στο δικό του μάτι. Εύχομαι να είμαι υπερβολικός στην θεώρησή μου αυτή. Φαίνεται όμως πως όσοι μεθοδεύουν την καθυπόταξη και την δουλεία μας, μας έχουν μελετήσει πολύ καλά, και φροντίζουν εντέχνως και συνεχώς να διεγείρουν τα μισάδελφα αντανακλαστικά μας, αποπειρώμενοι να ελαχιστοποιήσουν τις αντιστάσεις μας. Οι ίδιοι φροντίζουν να υποβαθμίζουν στα μάτια μας την εθνική μας υπερχιλιετή συνέχεια, μια μοναδική στην ανθρώπινη Ιστορία συνέχεια πολιτισμού που μας ενώνει, (ή που πρέπει να μας ενώνει), που μας δίνει προοπτική για το μέλλον και θεόθεν πνευματικούς λόγους να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, μέσα από μια διαφορετική πρόταση νοήματος και ποιότητας βίου στον κόσμο. Και μάλλον αυτή η πρόταση κάποιους ενοχλεί...
Πρέπει να προσέξουμε πολύ στις μελλοντικές στάσεις και επιλογές μας, διότι ο παπα-Δημήτρης, ο Μαέστρος μας, ο Νισίμ, ο Βασίλειος, ο Μεθόδιος, ο Αλέξανδρος, ο Ναούμ, ο Αθανάσιος, ο Ααρών, ο Απόστολος, ο Γρηγόριος, ο Νικόλαος, ο Ιωάννης, ο Χαράλαμπος, ο Τριαντάφυλλος, αυτοί οι 15 άδικα νεκροί θα είναι εκεί κατά την φοβερή μας ώρα, κριτές για να μας δικάσουν στον βαθμό που δεν έχουμε παιδαγωγηθεί από αυτούς. Και επειδή οι ίδιοι διήλθαν την στενή και τεθλιμμένη οδό της θυσίας, όπως το μαρτυρεί και το μνημείο τους, και επειδή το κακό και το άδικο θα στοιχειώνει πάντα αυτήν την θυσία τους, νομίζω ότι θα είναι πολύ αυστηροί
