- Η Ελλάδα, όταν τα καταφέρει, στον παρτισμό άλλο δεν θα έχει να προσφέρει.- Ο γνωστός διαχειριστικός παρτισμός του παλαιοκομματισμού, προθάλαμος και πολιτικό υπόβαθρο της λαμογιάς, να μην αναβιώσει χειρότερος σε νέα κομματικά μορφώματα.
- Μετά την κρίση να μπουν οι βάσεις της κοινωνίας των παραγωγών και των δημιουργών.
Μέγα το χάλι της πραγματικής αιτίας που φτάσαμε ως εδώ:
Διαχειριστικός παρτισμός είναι η πολιτικά και ψηφοθηρικά ατομικιστική ωφελιμιστική διαχείρηση δυνατοτήτων από μεμονωμένα πολιτικά άτομα ή πολιτικές δομές ατόμων που διαχειρίζονται κρατικές ή αποκεντρωμένες εξουσίες, χωρίς προηγούμενο κοινό πολιτικό σχεδιασμό συνόλων, εγκεκριμένο από σύνολα.
Είναι ο προθάλαμος και το πολιτικό υπόβαθρο της λαμογιάς.
Υπάρχει μέχρι σήμερα με τις εξής μορφές:
α) Κεντρο-διαχειριστικός παρτισμός: ένα ή περισσότερα άτομα του κέντρου ΄΄κλικάρονται΄΄ πολιτικά με άτομα της περιφέρειας, προκειμένου να διαχειριστούν από κοινού τις κάθετες δυνατότητες της εξουσίας.
Αυτό το κάνουν, ως επιμέρους υποσύνολα ευρύτερων κομματικών συνόλων,
οι λεγόμενες πολιτικές τάσεις ή τα think tank ( δεξαμενές σκέψης…)
Γραφική όψη του παραπάνω διαχειριστικού παρτισμού είναι ο διαδρομιστικός διαγκωνισμός τοπικών παραγόντων για μια θέση στον ήλιο από φελλό.
Στην κυριολεξία διαγωνισμός φελλότητας, αν ήταν εντελώς ανιδιοτελής.
β) Τοπικός πολιτευτο-παρτισμός ,που μεταφέρθηκε πρόσφατα και στους ΟΤΑ.
Η τοπική όψη και απεικόνιση του κεντρικού διαχειριστικού παρτισμού, με διαβαθμίσεις τοπικών δομών.
Κοινό χαρακτηριστικό της κάθετης δομής η προσωποπαγής βάση οργάνωσης, χωρίς να συνοδεύεται από συνέχιση της απαραίτητης ευρείας λαϊκής βάσης.
Οι κλειστές λίστες, τα κλισέ χρίσματα, τα πριβέ κολλητο-αξιώματα.
Και η ταχαμαγκιά που συνοδεύει τις γνωριμίες παρτισμού ή τον έλεγχο των λιστών παρτισμού και φελλότητας.
Όλα τα παραπάνω ανατρέπονται από την κρίση, γιατί στηρίζονταν στην κρατική και ευρωπαϊκή πολιτική διαχείρηση ,που έχει πλέον πολύ λίγα να δώσει.
Οταν η Ελλάδα τα καταφέρει να βγεί από την κρίση ,δεν θα έχει θέση πλέον η παρτιστική φελλότητα στη σημερινή αγουροξυπνημένη ελληνική κοινωνία, πολύ δε περισσότερο αν αργεί να βρεί ξανά το δέοντα ρυθμό της.
Πρέπει η κοινωνία να αρχίζει ΜΟΝΗ ΤΗΣ να ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ.
Να βγούν μπροστά οι παραγωγοί και οι δημιουργοί, οι πωλητές και οι εξαγωγείς, αντί για τους γνωστούς αντιπαραγωγικούς παρτιστές διαχειριστές.
Κι εδώ ξεπηδάνε οι αντιφάσεις μιας ανέτοιμης πολιτικής και κοινωνίας που έμαθε σε δομές διαχειριστών, αρκεί να είχαν χρίσματα και να ήταν σε λίστες.
Νέα κόμματα, νέες λίστες, νέα χρίσματα, παλιές δομές και σχέσεις και το χειρότερο παλιά πρόσωπα ή αποβεβλημένα από τους πολιτικούς χώρους τους.
Απίθανοι άνθρωποι προσεγγίζουν απίθανα κόμματα, κι εκεί τους περιμένουν νέες κολυμβήθρες του Σιλωάμ.
Ο ελληνικός διαχειρισμός δεξιάς και αριστεράς πνίγεται στην ίδια του την κρίση δομών , νοοτροπιών και κουλτούρας.
Tα σημερινά νέο-δημιουργούμενα κομματικά μορφώματα πολύ δύσκολα θα αποφύγουν , κατά τη διαδικασία μετατροπής τους από κόμματα διαμαρτυρίας σε κόμματα εξουσίας, την είσοδο αντί της χύμα παρτιστικής φελλότητας που είχαν τα παλαιότερα κόμματα, τσουβαλάτης νέο-παρτιστικής φελλότητας, για πρόσκαιρους ψηφοθηρικούς λόγους.
Η δυνατότητα αναγέννησης ισχύει το ίδιο σε όλους τους χώρους , τις κοινωνικές και τις κομματικές εκφράσεις, πλην φευ, δεν είναι του άμεσου παρόντος.
Ότι πραγματικά νέο θα αρχίσει μετά το τέλος της έκβασης της κρίσης, από τώρα όμως πρέπει να προετοιμάζεται…..
Ο φέρελπις προάγγελος
